Lögberg - 28.01.1943, Qupperneq 6

6
LÖGBERG. FIMTUDAGINN 28. JANÚAR, 1943.
RUFUS
Eflir Grace S. Richmond
“Hann er allra skemtilegasti maður,” varð
Nancy að orði. “ En hvers vegna kom hún ekki
aftur með lestinni?”
María frænka er sparsöm kona. Þegar hún
nú er komin til New Haven og ætlar sér til
New York, þá hefir henni fundist það of mikil
eyðsla að fara hingað aftur, fyrst enga nauðsyn
bar til þess,” sagði dr. Bruce.
“Eg hlakka til að sjá bréfið, Lynn trændi.”
Bréfið kom eins og til stóð. Hér fara á eftir
kaflar úr því:
“Eg sá ekkert að vagninum, þegar við
komum til New Haven, þó að ökumaður-
inn væri altaf að fara úr honum á leiðinni
og gera við hann. Einu sinni námum við
staðar í bifreiðaviðgerðarstöð. Þar varð
eg að sitja alein meðan vinur ykkar,
Oliver, lét dæluna ganga við hvern, sem
hann hitti. Hann er mjög málskrafsmikill
maður, og það þreytir mig mjög að ferð-
ast svona langt með honum. Hann kom
hingað í morgun til þess að láta mig vita,
að bifreiðin væri svo skemd, að parta úr
henni yrði að senda í verksmiðjuna, og
það væri ekki hægt að vita, hvenær það
yrði alt lcomið í lag. Hann sagðist ætla
að fara með lestinni til baka. Hann spurði
mig, hvort eg vildi verða honum sam-
ferða. Eðlilega fanst mér það nokkuð
dýrt að fara til baka og svo frá þér til
New York; þar sem eg er nú meira en
hálfnuð með þá vegalengd, held eg að
bezt sé fyrir mig að halda áfram til New
York þegar eg hefi lokið við heimsókn
mína hér. Segðu Nancy, að eg biðji hana
að senda ferðakistuna mína, en gleymdu
ekki að láta í hana alt það, sem eg kann
að hafa skilið eftir hingað og þangað í
húsinu, einkum í baðherberginu. Eg held,
að perlutaskan mín kunni að vera í dag-
stofunni — eg hef ekki tekið hana með
mér. Segðu henni að leita í öllum skúff-
unum í dragkistunni í legubekknum í her-
berginu mínu og gleyma ekki að leita
undir rúminu. Þú gefur frú Coon og Pat
sinn dollarinn hverju fyrir mig. Ekki svo
að skilja, að þau gerðu nokkuð sérstaki
fyrir mig, en eg hefi ekki gleymt því.
Mér þykir leitt, að eg skyldi ekki fá meiri
ráðleggingar hjá þér viðvíkjandi heilsu
minni, því mér finst að sumt, sem þurfti
athugunar við, hafi alveg gleymst þegar
þú athugaðir lasleik minn.
Eg er á því, minn kæri Lynn, að ef þú
gæfir meiri gaum að öðrum, en minni að
sjálfum þér og þínum lasleik, þá værir
þú miklu betur farinn. Eg er viss um að
eg hef hærri blóðþrýsting en þú sagðir
, mér, og eg hef alt af aðkenning af svima,
eins og eg gat um við þig. Eg vildi óska,
að þú skrifaðir upp og sendir mér,ráð-
leggingar þínar, því eg vil heldur halda
áfram að leita ráða hjá þér skriflega en
að fara til einhvers óþekkts læknis. Eg
vona, að Nancy sjáist ekki yfir neitt,
þegar hún lætur niður í kistuna rnína, og
eg óska að hún dragi ekki að senda hana.
Eg kysi heldur að borgað væri undir
kistuna um leið og hún er send af stað,
því mér finst að það vera farið betur
með farangur, sem borgað er undir við
afhendingu heldur en þann, sem borgað er
undir við móttöku; þeir vita ekki nema
það verði aldrei sótt. Eg ætla að segja
það við þig aftur, Lynn, sem eg einu
sinni gat um, meðan eg var hjá þér, að
eg vona, að þú gefir ekki leyfi til að
frú Ramsey haldi áfram að dvelja hjá
þér. Jafnvel þó hún sé kölluð systur-
dóttir þín, þá er hún of óvenjuleg, hvað
útlit snertir, til þess að geta, óumtalað
af heiminum, haldið áfram að búa hjá
þér, og eins og þú veist, er einskis svifist
í þeim sökum. Eg vona að geta dvalið um
tíma hjá þér í haust á leið minni til
vesturstrandarinnar; þá getur þú sjálfur
dæmt um, hvernig ráðleggingar þínar
hafa átt við mig.
Ástarkveðja frá frænku þinni.
Maríu Cliff Bruce.
P. S. Það voru, ásamt ýmsu öðru verð-
mætu, tveir dollarar í perlutöskunni
minni. Nancy er viss með að finna hana,
ef hún gerir sér far um það, þó taskan,
ef til vill, liggi á einhverjum stað, sem
kostar dálitla fyrirhöfn að finna.
Dr. Bruce las sjálfur bréfið og var ygldur
a svip á meðan. Þegar hann hafði iokið lestr-
inum, rétti hann Nancy bréfið, bæði sökum
þess, að hann hafði hlaupið yfir nokkrar setn-
ingar í lok bréfsins og svo til þess að hún
gæti farið aftur yfir það, sem snerti farangur
Maríu frænku. Þegar hún var búin að fara
yfir það, lagði hún það frá sér, án þess að
gera nokkrar athugasemdir og gekk í burt til
þess að koma í framkvæmd því, sem henni
hafði verið falið. Hún var að velta því í huga
sínum, hvort Lynn frændi hennar ætlaðist ti!
að hún tæki ráðleggingar Maríu frænku, við-
víkjandi henni sjálfri alvarlega, eða að hann
hefði alveg gleymt að þær stóðu í bréfinu. Það
vildi til, meðan hún var að leita að perlu-
töskunni um alt húsið, að talsíminn hringdi
og dr. Bruce fékk þær fréttir, sem ollu þvi,
að hann gleymdi öllu öðru, þær voru svo
sérstakar, að alt annað varð að víkja úr huga
læknisins. Fréttirnar voru viðvíkjandi Hump-
hrey Oliver.
XXXIII.
Það var hringt. Pat svaraði í símann. Hann
tók á móti svohljóðandi fréttum, að hr.
Humphrey Oliver hefði meiðst af járnbrautar-
slysi, þegar hann var á leið frá New Haverx.
Slysið vildi til skamt frá borginni, og þeir,
sem meiddust, voru fluttir á sjúkrahús í borg-
inni. Herra Oliver vildi láta dr. Bruce vita,
að anhar fótur hans hefði brotnað, að öðru
leyti væri hann ómeiddur og liði vel.
Pat, sem var farið að þykja vænt um Oliver,
ætlaði tæpast að ná andanum þegar hann
fiutti dr. Bruce tíðindin. Pat hafði hlakkað
til komu Olivers og vonaði, að hann dveldi
að minsta kosti mánuð enn. Pat fanst þó enn
meira til um dvöl frú Ramsey; fyrir henni
bar hann óþreytandi umhyggju og mátti ekki
hugsa til að hún færi.
“Hamingjunrú sé lof, að hann komst lífs að,
herra,” flýtti Pat sér að segja, þegar hann sá,
hvað mikil áhrif fréttin hafði á læknirinn. Á
næsta augnabliki lá við að Pat félli um koll
af undrun, þegar hann sá dr. Bruce renna
stólnum sínum af stað, til þess að komast að
símanum, sem stóð á skrifborðinu í hinum
enda stofunnar. Pat flýtti sér að hjálpa hon-
um að renna stólnum þangað. Þetta var í
fyrsta sinn á þrem árum, sem Pat hafði séð
húsbónda sinn sjálfan snerta á heyrnartólinu.
Pat hlustaði með andakt á það af samræðun-
um, sem hann gat heyrt, og sem var á þessa
leið:
“Hverskonar beinbrot er það? Hefir fót-
urinn verið settur í gips? Væri hægt að
flytja hann? Hafið þér sjúkrarúm, sem þér
gætuð látið fylgja honum hingað Þið hafið
spítalann fullan? Er þá nokkuð því til fyrir-
stöðu? Já, ágætlega. Mac Farland lítuv
eftir honum. Eg vil fá hann hingað — Auðvitað
látið þér hjúkrunarkonu fylgja honum. Hér
þarf hann enga. Eg hefi þjón, sem kann tökin
á því öllu.” — Pat brosti. Hann hélt, að lækn-
irinn gleymdi, að hann var viðstaddur. —
Þá er alt í lagi. Látið hann koma nú strax;
viljið þér gera það? Hafi hann nokkuð að
athuga við það, þá segið honum, að eg beri
alla ábyrgð á því. Verið þér sælir.”
Hann hengdi upp heyrnatólið. “Taktu alt úr
þessu enda skrifstofunnar. Flyttu stólana og
þennan legubekk út úr stofunni, og sjóðu um,
að það sé nóg pláss fyrir rúm við þenna
glugga þarna. Sæktu lampa upp og borðið til
að láta hann standa á og settu við höfðalag
rúmsins. Komdu þessu í lag, Pat, þeir koma
með hann um kl. 4. Segðu frú Ramsey, að
koma hingað.”
Pat gat naumast setið á sér. Þetta líktist
fyrirskipunum læknisins í gamla daga, stuttar,
ákveðnar og greinilegar. Hann byrjaði sam-
stundis að flytja til í stofunni, alveg eins og
honum var sagt fyrir. Meðan hann var að því,
kom frú Ramsey inn og var sagt frá, hvað væri
í vændum. Hún horfði einnig með undrun á
dr. Bruce, sem hún hafði aldrei séð líkan því,
sem hann var nú.
“Eg vil hafa hann hér hjá mér,” var sú
skýring, sem hann gaf. Hvers vegna skyldi
hann liggja í sex vikur þarna yfir á spítalan-
um, og þar yrði hann á margbýlisstofu —
hann myndi ekki vilja annað — sem hlyti að
verða dauft líf til lengdar. Hvers vegna ætti
hann að vera þar, þegar svo auðvelt er fyrir
mig að hafa hann hér.”
“Þétta var ljómandi góð hugmynd, Lynn
frændi. Mér þykir þetta svo gaman; eg hlakka
til að hjúkra ykkur báðum. Þú — þú ætlar
mér að vera kyrri — dálítið lengur?”
‘ Viltu vera kyr?”
“Já, það langar mig mjög mikið til.”
“Eg hélt að þú vildir nú fara, fyrst María
frænka er farin.”
Hún fór að hlæja. “Eg á ekkert bágt með
að vera án Maríu frænku — nema þú haldir,
að eg þurfi eftirlitskonu. Segðu mér nú sann-
leikann, Lynn frændi, viltu að eg fari strax?”
Hann horfði út um gluggann, en ekki á
hana, meðan hann sagði: “Auðvitað er hér
enginn staður fyrir þig, lokuð inni hjá ósjálf-
bjarga piparsveini. Það er ekkert líf að hafa
engan samgang með fólki og engar skemt-
anir. Þú ættir heldur að gera eitthvað, sem
þú skemtir þér við. Eg mintist á þetta við
Jim Mac Farland, og hann sagði mér, að hann
hefði hvað eftir annað boðið þér út með sér
— í leikhús — til miðdegisverðar — og fleira
— oð þú hefðir hafnað því öllu. Hvers vegna
gerir þú það, Nancy?” ,
“Hún svaraði ekki strax. “Doktor Mac Far-
land hefir verið mjög góður. En mig langar
ekki til að byrja á þessháttar. Það — eg —
Lynn frændi, það er ekki það, sem eg þrái.”
“Hvað þráir þú þá?”
“Að vera hér kyr hjá þér fyrst um sinn —
að minsta kosti þangað til Katrín Ferris er
búin að koma sér fyrir. Þá — ef til vill —
fæ eg mér litla íbúð einhversstaðar í nánd
við hana.”
Nú leit læknirinn undrandi upp. “Hefir þu
ekki heimili — fastan aðsetursstað einhvers-
staðar? Er það ekki í Denver? Ætlar þú ekki
þangað aftur?”
En nú var samtalinu slitið. Nancy hristi
emungis höfuðið, án þess að opna varirnar,
og rétt í því kom Pat inn með útbúnað þann,
sem læknirinn hafði fyrirskipað, svo athygli
hans dróst öll að fyrirkomulagi þess.
Sjúkrarúmið var nú komið og borið inn og
sett á sinn stað, því næst var komið með
Oliver á börum inn úr sjúkravagninum. Ung-
ur læknir ásamt hjúkrunarkonu kom sjúklingn-
um fyrir í rúminu, og skildu þau ekki við
hann, fyr en alt var komið í lag og brotni
fóturinn og útbúnaður allur honum tilheyr-
andi. OHver var glaður í bragði og virtist
skemta sér við alt þetta umstang, sem ekki
tók nema örfáar mínútur að kalla mátti.
Þegar alt var komið í lag og ungi læknir-
inn var að taka saman dót sitt og í þann
veginn að fara, stöðvaði dr. Mac Farland bif-
reið sína úti fyrir, þegar hann sá sjúkravagn-
inn fyrir utan húsið, og flýtti sér upp dyra-
þrepin. Nancy sá hann út um gluggann og
hljóp niður í forstofuna til að mæta honum.
“í hamingjunnar bænum, hvað hefir komið
fvrir?” hrópaði hann upp.'
Hún sagði honum, hvernig í öllu lá.
Hann varð uppvægur og spurði: “Og hvernig
stóð á, að ekki var kaUað í mig? — Eg var
nýbúinn að frétta um slysið. Eg var ekki i
bænum.”
“Lynn frændi gerði allar ráðstafanir, hann
sagði svo fyrir, að herra Oliver skyldi vera
fluttur hingað — hann var búinn að koma
öllu í lag áður en hann kom. Þegar fólkið,
sem kom með Oliver, er komið út úr húsinu,
býst eg við að hann taki alt í sínar hendur.”
“Það er ekkert að gera, sé rétt um búið,
nema bíða þangað til fóturinn er kominn sam-
an. Jæja, mér liggur við að kalla þetta heppni
í óheppni. Eg hef aldrei séð þennan Oliver
fyr en um daginn hérna; hann er spilandi
fjörugur og takist honum ekki að hleypa lífi
x Lynn, þá tekst engum það. Þér, frú Ramsey,
og eg gerum ekkert annað en að vera áhorf-
endur, og það verður reglulega skemtilegt.
Auðvitað verðið þér kyr, meðan um tvo sjúkl-
inga er að annast?”
Hann spurði að þessu með fullri vissu um,
að svo yrði og lét í ljós ánægju sína með því
að kinka kolli, þegar Nancy játti því. “Mér
stendur á sama, hvað heldur í yður hér, ein-
ungis að þér séuð kyr,” varð honum áð orði.
“Og svo kemur dr. Ferris á morgun; alt geng-
ur sinn rétta gang.”
Sjúkravagninn fór, og með honum þjónustu-
lið spítalans. Hjúkrunarkonunni var ekki leyft
að verða eftir, sem var Pat mikið fagnaðar-
efni, því ekkert verk þráði hann meira en að
hjúkra Humphrey Oliver. Sjúklingurinn lá á
bakið og horfði á vin sinn, Bruce, sem sat í
hjólastól sínum við fótagafl rúmsins. Nancy
stóð við skrifborðið og kom fyrir blómvendi
í vasa. Dr. James Mac F^rland sat við borðið
og horfði á. Hendur Nancy voru mjúkar og
fagurlega lagaðar og því athyglisverðar.
“Jæja,” byrjaði Oliver glaður í bragði, “hér
bjóst eg nú ekki við að verða núna, en eg
er ekki viss um, að mér hefði liðið annars
staðar betur, þó eg hefði getað öllu ráðið þar
x:m sjálfur. Eg hef áhyggjur út af einu — og
það eru börnin mín.”
Nancy hætti og leti á hann. Lynn Bruce
starði forviða á hann. Dr. Mac Farland horfði
forvitnislega á hann.
“Fimm mínútum eftir áreksturinn,” hélt
Oliver áfram, “tók eg tvö börn til fósturs. Það
ei eins og eg geti ekki um annað hugsað.
Mig hálf-langaði að hátta þau sjálfur í kvöld.
En eg vona að hjúkrunarkonurnar verði þeim
góðar, ef þær hafa þá nokkurn tíma til að
hugsa um þau.” #
Nancy yfirgaf verk sitt í miðju kafi og fór
yfir að rúminu.
“Höfðu þau meiðst mikið, herra Oliver?”
spurði hún áköf.
“Ekki hið minsta — en það munaði ekki
hársbreidd að þau slyppu. Foreldrarnir fórust
bæði við hlið þeirra, að mér ásjáandi,” hann
dró rekkjuvoðina eitt augnablik upp á mitt
andlit, um leið og hann sagði þetta, síðan
setti hann handleggina upp á rúmfötin með
ákveðnum hreyfingum og hendur hans skulfu
lítið eitt. Svo hélt hann frásögninni áfram ón
þess að hin trufluðu hann. Mac Farland stóð
upp úr sæti sínu og gekk yfir að rúmgaflinum
og staðnæmdist þar við hliðina á Nancy.
“Eg var orðinn málkunnugur allri fjölskyld-
unni á leiðinni, sem stafaði af þeirri tilviljun,
að eg gat ekki fengið fyrsta farrými og varð
að vera á þriðja. Ekkert út á það að setja, að
minsta kosti fleira fólk — skemtilegra fólk.
Þessi fjölskylda hafði komið alla leið frá Texas,
og börnin voru einhver fallegustu og greind-
arlegustu börn, sem eg hefi nokkurntíma séð
— og eg hefi auga fyrir börnum. Drengur
fjögra ára og stúlka tveggja ára. annað með
blá augu, hitt með brún augu. Þau sögðu mér
alla sögu sína — eg togaði hana út. Hjónin
fretnur einföld, en hreinleg og lagleg. Ætluðu
að setjast að á jörð í Vermont — höfðu erft
húsið, lítið annað Nú — er öllu lokið. Tvö
einstæðingsbörn eftir í heiminum. Enginn ætt-
ingi. Enginn til að taka bö^nin að sér. Svo —
eins og gefur að skilja, sagðist eg skyldi líta
eftir þeim. Þau fóru á spítalann í sjúkravagn-
inum með mér .Hefði eg ekki brotið þenna
b fót, mundi eg hafa hreiðrað um þau á
Endicott-gistihúsi með minni eigin hendi I
kvöld.”
Meðan hann sagði sögu þessa, hafði hann
ekki litið á neinn, en nú leit hann á Nancy
Bruce Ramsey og hvíldi augun þar alllengi.
Það var ekki að furða. Hún stóð með spentar
greipar, varirnar opnar og leiftrandi augu.
Hún horfði ekki á Oliver heldur á dr. Lynn
Bruce. Hún gekk hægt að stól hans og nam
staðar fyrir framan hann, með spentar greipar
og hendurnar lítið eitt fram. Svipur hennar
og látbragð var samt ólíkt því, að hún væri
að leika sorgarleik, það var eins og nú væri
hið rétta augnablik komið, að hún bæri fram
fyrir hann sitt stærsta áhugamál.
“Má eg”, sagði hún og horfði fast í augu
hans, sem einnig horfðu í hennar, “fara á
spítalann og koma aftur með þessi börn?
Hátta þau og hreiðra um þau — breiða ofan
á þau í kvöld, fyrsta kvöldið eftir foreldra-
missinn?”
“Þú mátt það,” svaraði Bruce.
Hún leit á Oliver og sá fögnuðinn í svip hans
— sannan fögnuð, eins og börnin hefðu veriö
hans eigin börn. Þar næst leit hún á James
Mac Farland.
“Eg skal fara með yður,” sagði hann, “eg
bíð aðeins eftir leyfi.”
Hefði hann séð, hvernig þessir tveir, sem
eftir voru, horfðu á eftir honum, þegar hann
fylgdi á eftir Nancy út, myndi það ekki hafa
dulist honum, að þeir óskuðu sér báðir að
vera hinn hamingjusami maður, sem þeir töldu
hann nú vera.
XXXV.
Frú Ramsey sat í aftursætinu í bifreið lækn-
isins með sitt barnið við hvora hlið. Bifreiðin
bar að öllu leyti vott um smekkvísi eigand-
ans og var vel viðhaldið. Hún tók minna
barnið upp í kjöltu sína, sem óðara gróf and-
litið undir vanga hennar. Annan handlegginn
hafði hún um herðar drenghnokkans, sem
þrátt fyrir að hann hafði ekki sofið síðastliðna
nótt, sat með galopin augu undir litlu ullar-
húfunni, sem slútti nokkuð niður á ennið. Bláu
augun litlu stúlkunnar lokuðust fljótlega undir
vanga Nancy. James Mac Farland gat ekki
stilt sig um að gefa stöku sinnum gætur að
Nancy, þar sem hún sat ýmist með tárvot augu
eða glampandi af fögnuði og friði. Það virtist
sem hún hefði nú í fanginu það, sem hjarta
hennar hefði þráð.
“Börnin eru svo yndisleg,’* sagði hún í eyra
læknisins, um leið og hún leit á þau. “Mann
hlýtur að langa til að annast þau. Það er engin
leið að láta þau vera á spítalanum. Eg læt
þau aldrei frá mér aftur.”
“Þá verðið þér að setjast að hjá Oliver,”
skaut Mac Farland inn í. “Nú þegar eg sé
þau, skil eg vel ^ð hann meini það sem hann
sagði, að hann ætlaði að taka þau að sér.
Hann ei* einmitt maður af því tagi — hjartað
er á réttum stað.”
“En hann myndi ekki gera það, gæti hann
fundið móður handa þeim; veslings litlu
börnin.”
“Eg vil koma til mömmu,” sagði mjó rödd,
upp úr eins manns hljóði. “Mamma kemur
bráðum,” lofaði Nancy og var meðaumkvun
í röddinni. Við verðum að bíða dálitla stund.
Viltu vera hjá mér þangað til hún kemur?”
Drengurinn leit framan í Nancy með sínum
brúnu barnsaugum, sem Nancy fanst í fyrstu
að væru of fögur til þess að vera af þessum
heimi. Hún varð hvað eftir annað að þerra
tórin úr augum sér, þegar hún sá löngunarfult
tillit drengsins.
Mac Farland leit við rétt í því, þrátt fyrir
vað all-mikil ferð var á bifreiðinni og honum
datt í hug, að hefði hann verið kvongaður
og faðir barna, hefði hann ekki ásakað konu
sína, þó hún hefði ekki sýnt börnum þeirra
meiri blíðu. Hann furðaði sig ekki á, að börnin
hölluðu sér upp að brjósti Nancyar og kinkuðu
kollunum til samþykkis því, að þau vildu vera
hjá henni meðan þau biðu eftir mömmu sinni.
Hann hafði litið mörg andlit um dagana, sum
óttaslegin, sum með fleðulátum, sum með vin-
áttu í svipnum, en í engu þeirra hafði hann
fundið, það sem hann óskaði að finna, fyr
en nú.