Lögberg - 24.06.1943, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG. FIMTUDAGINN 24. JÚNÍ 1943.
Hin harðsnúna lögreglusveit
Eftir Edgar Wallace.
“Jæja, Brod, þú ert býsna álitlegur maður.”
“Látum okkur hætta öllu gamni og halda
okkur við efnið,” sagði Bradley. “Eg skal ná
Mark, en ekki einungis fyrir eiturlyfjaverzlun,
heldur og fyrir aðra stórglæpi.”
Það var skömmu eftir þetta að Mark bárust
þær fréttir frá umboðsmönnum sínum, að lög-
reglan hefði hætt að rannsaka alla smáflutn-
inga sem sendir voru út um landið, og sem
miðaði til þess að komast að, hvaðan tollsmygl-
aðar vörur voru sendar; svo nú gátu flutnings
bílar farið óhindraðir leiðar sfnnar, án þess að
þurfa að koma undir lögreglurannsókn, og lög-
reglumönnum var fækkað til muna á öllum
járnbrautarstöðvum.
Mark fór nú að reyna að komast í samband
við sína Belgisku og Þýzku heildsölu viðskipta-
menn. Mest af því sem hann verzlaði með frá
Belgíu, en það þurfti að finna nýtt ráð og
aðferð til að komast í kringum tollgæsluna.
Þar sem nú að Anna var út úr sögunni, og
nýsett strangt eftirlit með flugvélum er komu
frá útlöndum, voru erviðleikar Marks svo marg
ir og miklir, að þeir voru næstum óyfirstíg-
anlegir.
Eli Josef hafði verði til ómetanlegs gagns
fyrir Mark; hann var kunnugur og hsambandj
við fjölda smyglara og' sjómanna, sem færðu
honum bannaðar vörur frá meginlandinu, enda
var hann vel settur í Meyjastiganum, til að
veita slíku móttöku, því um hásævi mátti fara
á bátum upp eftir sýkinu, og undir húsið hans.
Einn morgun þegar Mark var að borða morg-
unverð með Önnu — þau mættust oftast við
morgunverðinn — sagði hann.
J‘Eg hefi verið að hugsa um að leigja húsið,
sem er upp með ánni, á milli Teddington og
Kingston, það er óvenju fallegt þar 'meðfram
ánni — hvernig lízt yður á það?”
“Það er yndælt,” svaraði hún án þess að
líta á hann.
“Verzlunin er altaf að minka, og eg er að
tapa peningum á hverri viku. Þér getið ekki
keyrt út með vöruna, eins og áður. Eg held að
hús meðfram ánni sér mjög hentugt, en það
þarf að vera fyrir neðan flóðlokurnar.”
Hún leit upp og horfði beint í andlit honum.
“Eruð þér að hugsa um að finna Eli Jósef
aftur?” spurði hún; en þrátt fyrir hans miklu
sjálfsstjórn roðnaði hann í andliti.
“Eg er ekki alveg viss um það.”
“Hvað munduð þér búast við að eg gerði í
húsi, sem stæði upp á brekkunni, sem liggur
niður að ánni? Eða mundi vera betra að fá
sér hús í meir afskektum stað, sem bæri
minna á? — Eg veit ekki hvað eg á að hugsa
um yður, Anna. Eruð þér að hugsa að eg — ?"
Hann hikaði við það sem hann ætlaði að
segja.
“Eg hélt að þér vilduð fá yður þægilegan
stað, í staðin fyrir Meyjastigann,” sagði hún;
“hentugan stað, þar sem þægilegt væri fvrir
viðskiftavini yðar að koma vörum til yðar..
Eg held, að mér geðjist ekki neitt vel að þessu
áformi yðar. Eg býst ekki við að eg sé góður
smyglari.”
“Það er ekkert spursmál um smygl í sam-
bandi við þetta,” svaraði hann dræmt. “Þér
eruð alveg sérstök manneskja- Hvenær sem eg
reyni að gera eitthvað fyrír yður, þá álítið
þér að eg hafi einhverja sérstaka ástæðu fvrir
sjálfan mig til þess —,” hann hikaði við að
segja meira.
“Góðvild, get eg til. Nei, Mark, eg býst ekki
við að mér mundi geðjast ,að því. 1 fyrsta lagi
ér eg eins og fólk álítur, merkt kona — eg
hefi verið fyrri rétti, og er sjálfsagt álitin eins
og slarkara kvendi; eg hefi skapraunað Bradley.
Þér piegið vera viss um, að hvað sem eg geri
og hvert sem eg fer, verða hafðar gætur á
mér. Mig langar ekki til að lenda í slíku aftur.”
Hún lét aftur augun og nötraði. “Það var
hræðilegt, Mark — fangaklefinn —”
Hann hætti að tala um þetta, en var mjög
vonsvikinn. Það sem hann hafði í hyggju, virt-
ist honum greið leið út úr viðskiptaerviðleik-
um sínum. Það mátti ná vörunum í sýkinu,
því upp eftir því gátu bátar frá skipunum,
sem láu á fljótinu farið á nóttunum, rétt upp
að húsinu sem hann hafði augastað á. Hann
sagði, auðvitað af illgirni, en mjög sakleysis-
lega.
“Er Bradley ennþá ástfanginn í yður?” Hann
hafði þá ánægju, að minsta kosti, af þeirri
spurningu, að sjá hana blóðroðna í andliti, og
svo hvítna upp aftur.
“Verið þér ekki að fara með þessa heimsku,”
sagði hún, en forðaðist að horfa á augu hon-
um.
“Þér sögðuð það þó fyrir réttinum,” hélt
hann áfram hlífðarlaust. “Undarlegt að maður
sem hann, skuli verða ástfangin, eg ímynda
mér að hann sé nú laus við þá veiklun. Hann
hefir líklegast bara verið að gabba yður, í
von um að komast að einhverju sem hann hef-
ir langað til að vita. Þessir náungar ganga
út með hvaða flækingskvendi sem er, til að
veiða upp úr þeim upplýsingar, ef þeir geta.
Eg vil ímynda mér að yður hafi ekki verið
mikil skemtun að honum.” Það var nærri kom-
ið fram á varir hennar að segja það gagn-
stæða.
“Þér ætluðuð að segja —.”
“Ekkert, svaraði hún stutt, og stóð upp frá
borðinu, og fór til herbergja sinna.
Hún sá nú og skildi glöggt hvernig hún var
stödd. Hún fór inn í svefnherbergi sitt, þar
sem voru myndirnar af Bradley og Ronnie, í
tvírammanum, sem hún hafði klippt úr dag-
blaði. Hún tók myndina af Bradley úr ramm-
anum og reif hana í tætlur. Hatur hennar á
Bradley hafði nú verið æst eins mikið eins og
hægt var. Henni fanst þó að hún gæti ekki
hatað hann, hún trúði því ekki að hann hefði
drepið bróðir sinn. Og þó trúði hún því. —
Hún fann það að hún var nú stödd á vega-
mótum þar, sem hún gat ekki greint milli
vissu og óvissu. Hún vissi að honúm hafði
geðjast vel að sér; hún var viss um það. Hann
var ekki, eins og Mark gat til; að gabba nana.
Hann hafði elskað hana, en mundi sú ást hafa
staðist þá lítilsvirðingu sem hún sýndi honum
fyrir réttinum? Hún varð þess nú áskynja
hvað hafði valdið hinum tíðu leiðinda og þung-
lyndisköstum, sem ásóttu hana. Mark var eng-
in heimskingi. Með samtali sínu við hann
hafði hann komið henni til að gera sér lióst
hvað það var, sem valdið hafði óró hermar og
þunglyndi, það var ekki nema um eitt að ræða.
Eftir að hún var farin frá morgunverðarborð-
inu, sat hann kyr með hendurnar í vösum
sínum, á andliti hans voru djúp undrunar-
merki. Hann var að velta fyrir sér því sem
þau höfðu verið að tala um. Henni geðjaðist
að Bradley; hún er þó varla ástfangin í hon-
um, auðvitað ekki — en — Hvað verður úr
þessu? Hún hafði mist traust á honum. Allar
tilraunir til að endurvekja það höfðu mislukk-
ast. Samband milli Bradley og hennar mundi
hafa hættulegar afleiðingar. Hann gat ekki
hugsað sér, að hún stæði í vitnastúkunni og
bæri vitnisburð gegn sér; hin hættulegasta
vitnaleiðsla, fer ekki fram fyrir réttinum, held-
ur í litlum klefa hjá lögreglunni.
Anna vissi meira um athafnir hans en hún
gerði sér í hugarlund. Það getur skeð, að hún
hafi ekki vitað hvað hún var send út með, að
nóttu til í bílnum sínum, en hún vissi hverjir
áttu að taka á móti því. Hún í raun og veru,
hafði alla þræði sambandsins í hendi sér. Hann
hafði aldrei hugsað um að gifta sig; en nú
var sú hugsun einn sterkasti þátturinn í áform-
um hans.
Ef Bradley elskaði hana, þá dræpi ,hann
tvo fugla með einum steini — kæmi í veg
fyrir að sér stafaði hætta af henni, sem vitni
gegn sér, og á sama tíma sært manninn sem
hann hataði mest.
Mark leit ekki á giftingu sem neitt vanalegt ,
samband, og væri ekki eitthvað sem krefðist
langrar né alvarlegrar umhugsunar.
Honum höfðu borist fréttir um viss tilfelli,
sem höfðu komið fyrir og gerðu hann ójrólegan.
Það gat vel skeð að lögreglu eftirlitið úti á
landsbygðinni hefði •minkað, en í stórborgun-
um, var allt öðru máli að gegna, þar var lög-
reglan með nefið ofan í öllu, og rannsakaði
hverja sendingu sem þeir héldu grunsamlega.
Bílþjófar, og þeir sem áttu að selja stolnu
bílana urðu hart fyrir barðinu á lögreglunni.
Eitt kvöld er Mark símað, og beðinn að koma
strax til manns, sem var útsölumaður stolinna
bíla. Þessi maður var.í þjónustu Marks,
“Þeir eru nú á njósnum í kringum skipa-
kvíarnar,” sagði maðurinn.
“Þeir hafa tekið alla bílana sem Bergson
geymdi, og brotið umbúðir utan af þremur
bílum, sem áttu að fara í skip, sem á að
sigla til Indlands í næstu viku. Þeir tóku Berg-
son, og náðu syni hans líka, og eg hefi heyrt
að þeir hafi lofað honum að vera vægir við
hann, ef hann vilji segja allt, sem hann veit
um yður.”
“Nefndu þeir mitt nafn?” spurði Mark.
“Þeir nefndu ekki neitt nafn, en þeir meintu
yður,” svaraði maðurinn.
“Hafa Bergsons menn nokkurntíma keyrt út
með yðar varning?”
Mark hugsaði sig um. “Nei,” ekki svo eg
muni.
“Tilfellið er þetta,” sagði þessi félagi Marks,
“þeir hugsa að það sé yðar cocaine verzlun
sein hefir æst upp lögregluna, og þeir eru býsna
reiðir út af því. Eg hefi sent alla mína bíla til
Birmingham — hvað er um yðar?”
Mark hafði þrjú leigubílskýli í Londor,, ef
bílskýli skyldi kalla, það voru gömul fjós, á
mjög afviknum stöðum, þar geymdi hann varn-
ing sem honum var umhugað um, að ekki væri
fyrir allra augum, og sem var of hættulegt fyrir
hann, að hafa heima hjá sér.
“Það eru sama sem engir bílar þar, í það
minsta tveir; og báðir undir annara nafni.”
þótt hann segði það ekki, þá var annar bíllinn
undir nafni önnu.
“Eg er að minna yður á að líta í kringum
yður,” sagði þessi Vinur hans. “Svo er það og
annað, hefir Sedeman gamli nokkra kæru á
yður? Hann er nú laus, og talar nú með stór-
yrðum og dylgjum. Hann var mesti vinur Eli
Josefs; hann var vanur að vera þar, þegar
hann var ekki á Heimilinu. Hvað veit hann?”
“Ekkert,” svaraði Mark óþolinmóðlega.
Þeir sáu manni bregða fyrir, sem hafði verið
á gangi í Kensington stræti, nálægt því sem
þeir höfðu verið að tala saman, og það var
nóg til þess að þeir hlupu sinn í hvora áttina
út í myrkrið.
Mark fór sem fljótast heim til sín, hann var
í djúpum hugsunum. Hann sat lengi fyrir
framan eldstæðið, niðursokkinn í að ráða fram
úr erviðleikum sínum; þá allt í einu mundi
hann eftir dálítilli sendingu, sem hafði kom-
ið þá um daginn. Hann tók pakka út úr
öryggisskápnum og horfði um stund á þetta
glitrandi efni, sem lá á bláum flauelisdúk.
Hann hringdi eftir þjóninum, sem var bæði
kjallarameistari og herbergisþjónn hans. Led-
son kom, en var alls ekki í góðu skapi, því
hann var búinn að vera lengur en venja var
til. Hann bjó annarstaðar, eins og allir þjón-
ar Marks gerðu.
“Farðu og biddu Miss Perryman að koma
hingað, sem snöggvast.”
Ledson blótaði í hljóði, því þetta gæti vel
meint að hann yrði að vera þar annan klukku-
tíma. Því það var vanalega þegar Anna kom
inn til kvöldverðar, að Mark hélt honum þar
fram efíir kvöldinu við allra handa snúnmga.
“Eg heyrði hurðinni að íbúð hennar skelt
aftur, fyrir stundu síðan, herra. Eg held hún
sé ekki inni,” sagði hann.
“Farðu og vittu um það — enga vafninga.”
Mark hafði sterkt hald á þjónum sínum,
sem var, að hann borgaði þeim gott kaup.
Ledson var fjölskyldumaður, og varð að taka
þegjandi hverri móðgun sem var frá Mark.
Hann opnaði hurðina, og mætti Tiser í for-
stofunni. Hann var að þurka svitann af and-
liti sér, eins og hann hefði komið af harða
hlaupum, en það auðvitað meinti ekkert.
“Er Mark inni?” spurði hann í láum rómi.
“Segðu mér vinur minn, hvernig liggur á hon-
um i kvöld?”
“Eg veit það ekki, herra minn, á eg að segja
honum —”
“Nei, eg ætla að sjá hann.”
Hann læddist inn í stofuna, og Mark varð
ekki var við hann undir eins.
“Hvern fj hafið þér nú á samviskunni?”
spurði hann harkalega.
Tiser var í mikilli - geðshræringu, en það
var ekki takandi mark á því, það var svo
vanalegt. Hann tvísteig áfram á gólfinu, nú-
andi annari hendinni yfir hina ráðaleysis-
lega, og hann talaði í lágum, nærri því hvísl-
andi róm.
“Kæri félagi minn, hvað haldið þér að þeir
hafi gert? Þeir gerðu innrás á heimilið í nótt.’^
Mark hleypti brúnum. “Bradley?”
“Ó, sá maður-” sagði Tiser kjökrandi. “Nei,
það var ekki Bradley, einn af undirtillum
hans, kæri Mark. Þeir tóku vesalings Benny
og Walky og litla Lew Marks! — og hálfa
tylft af fallegustu drengjunum! þeir höfðust
ekki neitt illt að, kæri Mark. Eg get svarið að
það er grimmúðugasta ofsókn sem eg hefi
nokkru sinni vitað til. Þessir vesalings piltar
sátu saman og voru að drekka öl —”
“Fundu þeir nokkuð?” spurði Mark fljót-
lega.
“Eg sagði yður að láta engan þeirra fá svo
mikið sem að þefa af því.”
Tiser var í vandræðum.
“Kæri félagi- Þér vitið að eg leyfi ekki að
komið sé með það inn á heimilið! Þér trevstið
mér ekki Mark. Eg þræla og hugsa og kvíði
frá morgni til kvölds fyrir því, sem getur
komið fyrir á hverri stundu; líf mitt er ein
óslitin bágindi og vesaldómur. Eg þjóna, yður
eftir minni bestau getu —”
“Haldið yður saman,” urraði Mark.
“Til hvers var leitin gerð?”
Anna kom inn rétt í þessu og sleit sam-
tali þeirra.
“Komið þér sælar mín elskulega!” sagði
Mark með gleðibros á andlitinu. “Hér er uppá
haldið yðar — verið þér nú þolinmóðar við
hann; hann er, eins og vant er, með þunga
byrði af ótta, og alslags vandræðum.”
Tiser brosti leiðinlegu uppgerðarbrosi. Hann
vissi það, að í nærveru hennar, mundi Mark
ekki ausa yfir sig skömmum, eins og hann
annars bjóst við.
“Gott kvöld, Miss Anna. Hvað þér lítið
elskulega út! Eg gat ekki að því gert — eg
var eins og neyddur til að segja það.”
Anna snéri sér að Mark og sagði.
“Þurfið þér mín með núna, Mr. Mark? eða
á eg að koma seinna í kvöld?”
Hann hristi höfuðið. “Nei, nei; Tiser fer
strax. Hann kom til að segja mér að lögregl-
an hefði rannsakað heimilið í nótt, og sumir
af vistmönnunum hefði verið teknir til farga.”
Þau horfðust í augu. Ef hún hefði sýnt
nokkra unðrun yfir því, hefði það verið honum
mikill léttir. *
“Hvers vegna?” spurði hún blátt áfram.
“Það var út af einhverju sem kom fyrir,
fyrir viku síðan. Það lítur út eins og ein-
hverjir af vistmönnunum hafi ætlað að sitja
fyrir Bradley — mjög flónskulegt tiltæki. af
þeim, auðvitað —”
“Réðust á hann?” spurfþ hún undir eins.
Hún var rétt búin að segja — hann sagði mér
ekki frá því.
“Já, það er sem þeir segja,” svaraði Tiser,
“en þér getið ekki trúað því sem lögreglu-
mennirnir segja.”
Hann hristi höfuðið af undrun, yfir því að
þeir skyldu hafa látið sér koma í hug að
fremja annað eins ódæðisverk.
“Það lítur út eins og þetta hafi verið í annað
sinn, sem ráðist hefir verið á hann. Skömmu
áður var reynt að skera hann með rakhníf.”
Andlit önnu lýsti viðbjóði og hryllingi.
“Hversu svívirðilegt,” sagði hún.
Mr. Tiser var í vandræðum með hvað hann
átti að segja.
“Já til allrar óhamingju — eg meina til
allrar hamingju, þeir gátu ekki skorið hann
í andlitið. Það var samt sem áður hræðilegt —”
“Vissuð þér nokkuð um þetta?” Mark var
orðinn hýítur í framan af reiði.
“Nei, eg vissi ekkert um það' Mark, það
get eg svarið. Sumir af piltunum voru sárir
út af níu mánaða innilokun, sem þeir kendu
Bradley um, veslings drengirnir.”
“Vissuð þér nokkuð um það, skriðdýrið yð-
ar? Var það eitt af yðar ráðagerð, veslings
heilalausa druslan yðar?”
Tillit frá önnu stöðvaði ofsann í Mark.
“Þér vissuð hver gerði það?” sagði Anna,
og talaði til Tiser. Hann skríkti vesaldarlega,
og þvaðraði eitthvað um, hvaT5 væri “almanna
rómur”.
“Var hann meiddur?”
“Gerir það, mikið til?” greip Mark fram í.
“Eg vildi að þeir hefðu getað skorið hann
á háls! Það hefði réttlætt tilraunina. En ræfl
ar!”
Rétt sem snöggvast gleymdi Mark, í bræði
sinni, hinni ströngu varfærni sem hann avalt
tamdi sér.
“Þér eruð bjáni, Tiser; þér getið aðeins
hugsað með helmingnum af þessum litla heila
sem þér hafið, en þó ekl^i að gagni. Ef þér
hefðuð “lýst” þá upp, og fengið þeim góðar
byssur — þá mundi Bradley ekki vera framar
til.”
“Lýsa þá upp?” endurtók Anna, með hægð,
en Mark áttaði sig brátt, og hló að því er
hann sagði.
“Hvað er að yður Anna, getið þér ekki tekið
gamni?”
“Lýsa þá upp með hverju?” sagði hún.
“Auðvitað með að gefa þeim vel í staup-
inu,” svaraði Mark. “Fáið yður hressingu Tiser,
eg vil ekki sjá að það líði yfir yður hérna
rétt við tærnar á mér.”
Mr. Tiser var ekki> lengi að hugsa sig um
að þiggja boðið, og kom að vörmu spori með
fult stórt glas af sterku whisky.
“Mig undrar að það skuli ekki vera búið að
hlægja þennan mann út úr lögregluliðinu,”
sagði Tiser.
Það var eins og hann myndi allt í einu eftir
einhverju, hann tók upp úr vasa, sem var inn-
an á treyju hans, gylt veski og opnaði það.
Hamn beið við þar til hann hafði drukkið úr
glasinu, að sýna henni hvað í því var. Veskið
var troðfullt af úrklipptxm úr dagblöðunum.
“Eg held þessu vandlega saman — eg læt
einhverntíma setja þessar úrklippur í ramma.”
Hann leit. á eina úrklippuna og hneigði sig
bjánalega, fyrir henni. Hann byrjaði að lesa
nokkrar fyrirsagnir sem voru á úrklippunni.
svo sem: “Sögulegur viðburður fyrir réttinum.
Frægur leynilögreglumaður og kvennfangi.
Ástaræfintýri í fangaklefa. Kvennfangi ber
sakir á lögreglustjórann —”Meira gat hann
ekki lesið, því Anna hrifsaði blöðin úr hendi
hans. Hún var föl í andliti, og eldur brann
úr augum hennar.
“Ef yður langar til að skemmta mér, þá
reynið þér að finna eitthvað annað til þess.”
Hún blés af bræði, og Mark var agndofa yfir
ofsa hennar.
“Hvað gengur að yður, Anna?” spurði hann.
Það liðu fáein augnablik áður en hún gat náð
fullu valdi yfir málróm sínum.
“Dettur yður í hug að gera mig eins mikinn
bjána, eins og þér eruð að reyna að gera
Bradley?” spurði hún.
“Haldið þér að mér þyki vegsauki að —”.
Hún vissi ekki hvað hún átti að kalla Tiser —
“Þér berið þessar úrklippur um alt, til að
‘sýna vinum yðar, og hæðast að niðurlægingu
minni, í hóp yðar svívirðilegu félaga.”
(Framhald)