Lögberg - 16.12.1943, Blaðsíða 4

4
Högberg
Gefið út hvern fimtudag af
THE COLUMBIA PRESS, LIMITED
695 Sargent Ave., Winnipeg, Manitoba
Utanáskrift ritstjórans:
EDITOR DÖGBERG,
695 Sargent Ave., Winnipeg^ Man.
Editor: EINAR P. JÓNSSON
Verð $3.00 um árið — Borgist fyrirfram
The “Lögberg”' ia printed and publishea by
The Columbia Press, Limíted, 695 Sargent Avenue
Winnipeg, Manitooa
PHONE 86 327
Vinsamleg rödd úr
fjarlægð
íslendingar, sem búsettir eru í höfuðborg Bret-
lands hins mikla, hafa fyrir nokkru stofnað til
félagslegra samtaka, sín á milli, með það mark-
mið fyrir augum, að útbreiða þekkingu á ís-
lenzku þjóðinni meðal hins enskumælandi lýðs
og vinna að hagsmunum hennar á sem allra
flestum sviðum; stofnun þessa félagsskapar er
góðs viti og má vel ætla, að hann beri giptu-
drjúgan árangur fyrir hina íslenzku þjóð, sem
nú er í þann veginn að stíga eitt allra mikil-
vægasta sporið í þróu'narsögu sinni; er þá gott
til þess að hugsa, að sendiboðum góðviljans fyrir
hennar hönd, fari því meir fjölgandi, sem tímar
líða.
Ekki alls fyrir löngu efndi áminst íslendinga-
félag í London til samkvæmis, og bauð þá til
sín ýmsum Canadiskum íslendingum, er þar
voru staddir og í herþjónustu taka þátt. Einn
af útgefendum Canada’s Weekly, A. H. Christ-
ensen, sendi Lögbergi nokkura greinargerð af
samkvæminu, ásamt ræðu, er sendiherra íslands
í London, Hon. Pétur Benedikasson flutti við
það tækifærij-lét Mr. Christensen þess getið, að
bæði fréttagreinin og ræða sendiherrans hefði
farið formlega í gegnum ritstkoðun, og þess
vegna væri ekkert því til fyrirstöðu, að hvort-
tveggja yrði birt í Lögbergi; kann blaðið honum
ásamt öðrum aðiljum, alúðarþakkir fyrir hugul-
semina.
Ræða sendiherra fer hér á eftir:
Það var vel til fundið af þeim, sem fyrir
þessari samkomu gengust, að gefa okkur tæki-
færi að hittast, íslendingum frá gamla Fróni og
ykkur, löndum okkar að vestan. Eg geri ráð
fyrir, að fæstir ykkar séu fæddir heima, og
sjálfsagt eru margir, sem ekki hafa komið til
íslands, en það eitt, að þið hafið komið hér í
kvöld er nokkur sönnun fyrir því að hún er
ekki alveg slitin hin ramma taug, sem rekka
dregur föðurtúna til.
Mér er ókunnugt, hvaða afstöðu þið hafið
gagnvart gamla landinu. Ekki man eg hvort það
stóð í skólabókunum, en einhvernveginn lá það
í loftinu, þegar eg og mínir jafnaldrar vorum að
læra íslandssögu, að það hefði verið kjarninn
úr norsku þjóðinni, sem flúði land fyrir ofríki
Haralds konungs forðum og nam land á íslandi.
Á sama hátt þykir mér líklegt, að sagt sé vestra,
að kjarni íslenzku þjóðarinnar hafi rifið sig upp
frá kúgun og vesaldómi og numið nýtt land í
Vesturheimi. Þetta er ekki óskemtileg skoðun
fyrir ykkur, að vera þannig kjarninn úr kjarn-
anum, einkum ef þið þekkið Norðmenn eins og
þeir eru í dag, því að flestum myndi víst þykja
leit á tápmeiri þjóð.
En kannske að við höldum okkur nær jörð-
inni og látum okkur nægja að halda því fram,
að það hafi verið almennir Norðmenn sem
byggðu Island á 9. og 10. öld, ásamt nokkru af
Vestmönnum frá eyjunum kringum Skotland og
frá Irlandi. Og ef við sýnum þessa hófsemi gagn-
vart Norðmönnum, þá reiðist þið kannske ekki,
ef við förum fram á að þið sýnið okkur sömu
tilhliðrunarsemina og fallizt á, að Islendingarn-
ir, sem fóru vestur tíu öldum síðar hafi aðeins
verið almennir íslendingar, upp og ofan eins og
við hinir. Þúsund ár í erfiðu landi höfðu sett
mark á fólkið. Margur landinn hafði verið
kveðinn í kútinn er hann reyndi að skanderast
við óblítt veðurfar og aumt stjórnarfar margra
alda. En ekki er hægt að neita því, að nokkur
seigla var eftir, það sem þurfti var ný hvöt til
að leysa afl þjóðarinnar úr læðingi. Þessi nýja
hvöt barst okkur í þjóðfrelsiskenningum sein-
ustu alda|r. Sjálfstæðisbaráttan vakti menn.
Sumum leizt næsta vonlaust að ná nokkrum
frama á Islandi og fóru vestur um haf. Margir
þessara manna voru kotbændur eða kotbænda-
synir og dætur — eins og mestur hluti þjóðar-
innar var þá. En þeir létu ekki hlut sinn fyrir
nokkrum manni, — og ekki aðeins það, að þeir
létu hann ekki fyrir nokkrum manni, heldur
létu þeir ekki sigrast af náttúruöflum, sem ein-
att voru eignalausum nýbyggjanum enn erfiðari
en þau höfðu verði heima.
Þessar nýju þrautir sýndu, hvað í landanum
bjó. íslendingum vestra tókst að vinna sér þann
sess þar, sem við heima megum vera stoltir af.
Og hvað eftir annað sýndu landar vestra, að
þeir voru tilbúnir að rétta okkur hjálparhönd.
Við höfum ekki gleymt aðstoð þeirra, þegar við
vorum að stofna Eimskipafélagið heima, og við
höfum heldur ekki gleymt þeirri hvöt, sem við
ætíð fengum að vestan í sjálfstæðismálinu, ekki
sízt frá kraftaskáldinu góða, Stefáni G. Stephans
syni.
LÖGBERG. FIMTUDAGINN 16. DESEMBER, 1943
Það hefir margt breyzt á Islandi síðan vestur-
ferðirnar hófust. Þjóðin hefir verið að rétta sig
úr kútnum, og nú erum við að því komnir að
stíga seinasta sporið í sjálfstæðismálinu og
endurreisa hið forna íslenzka lýðveldi. Við
þykjumst vita, að landnemarnir íslenzku vestra
og afkomendur þeirra munu fagna með okkur,
er sólin rennur aftur upp yfir alfrjálsu íslandi.
/Þið, landar að vestan sem hér eruð, og margir
aðrir, sem ekki hafa haft tækifæri til að koma
hér í kvöld, eruð komnir vestan um haf til að
berjast fyrir hugsjónum frelsis og jafnréttis.
Þetta voru hugsjónir íslenzku landnemanna
vestra, og hefir þeim ekki tekizt að sanna, að
þar sem þessar hugsjónir fá að ráða, þar fær
manngildið'að njóta sín? Þótt við allir teljum
ættir okkar til hersa og konunga, þá er okkur
víst flestum nærtækara að rekja ættina til ein-
hvers bóndans, sem átti fullt í fangi með að
halda sínu gegn höfuðskepnunum í búskapnum
á íslenzkri harðbalajörð. Eg gæti sagt ykkur
sögu af hreppsnefnd á Norðurlandi, sem hjálp-
aði fá'tækum barnamanni að komast vestur, af
ótta við að hann kynni að komast á hreppinn.
ef illa áraði. Sonur hans 4 vetra, sem var í för-
inni varð einn fremsti maður í stjórnmálum
fylkis síns vestra. Þið gætuð hver um sig áreið-
anlega sagt mér fjölda af sögum svipaðs efnis.
Við þurfum ekki að rekja þær, en við skulum
muna hvað þær kenna: hvötin og tækifærið til
athafna, þar sem þetta tvennt er fyrir hendi,
þar fær það að sýna sig, hvað býr í góðum
dreng. i
Það er þessi ofureinfaldi sannleikur, sem átt
er við með orðunum frelsi og jafnrétti.
Fylgi ykkur heill í baráttunni fvrri þessum
hugsjónum.
The Icelandic Canadian
Desember 1943.
Hefti þetta er fyrir flestra hluta sakir hið
prýðilegasta, og hefir margt raunverulega nyt-
samt til brunns að bera; það flytur meðal annars
ágæta grein “The New Art of Giving”, eftir
Lauru Goodman Salverson; þá er og að finna í
riti þessu stórfróðlega og snildarlega samda
grein, “Christmas in Iceland”, eftir séra V. J.
Eylands; “Icelanders in Utah”, eftir Elbert D.
Thomas, Bandaríkjasenator; “Christmas Means
So Much”, eftir íslenzka læknirinn, frú Harriet
G. Mc. Graw; “Canada”, eftir Guttorm J. Gutt-
ormsson, í þýðingu T. A. Anderson; ritdóm um
bók Jóns Dúasonar, Landkönnun og Landnám
íslendinga í Vesturheimi, eftir Tryggva J. Olsen;
stuttorða greinargerð á æfiferli og ritstörfum
frú Jakobínu Johnson, eftir Einar P. Jónsson, og
prýðilegt kvæði eftir Esther Guðjónson, “Spell
of the Moon”; þá er og í heftinu áframhald sög-
unnar “Child of Fear”, eftir George Salverson,
ásamt merku og miklu myndasafni, sem allmjög
eykur á gildi þess.
Þá flytur og ritið faguryrt minningarorð um
frú Jórunni H. Lindal, eftir Miss K. M..Haig.
Hefti þetta er öllum þeim, sem að útgáfu þess
standa til hinnar mestu sæmdar.
Tímamót
Mannlífið er alt eins og ólgandi haf; þar sem
öldur rísa og öldur falla; rísa og falla á ný.
Sumar þeirra flytja með sér björg og blessun;
aðrar böl og dauða.
Eg hefi átt heima við sjó og því haft tækifæri
til þess að skoða þetta og athuga. Eg hefi stund-
um séð öldur bera upp að ströndinni allskonar
lífsnauðsynjar, svo sem tré, þöngla og fleira til
eldsneytis, eða alls konar fisk til fæðu.
En öðrum stundum — og jafnvel samstundis
— köstuðu öldurnar skipum og skútum með
heljarafli upp að skerjum eða klettum, svo að
allir þeir, sem innanborðs voru mistu lífið, en
heimili þeirra stóðu uppi forsjár- og fyrirvinnu-
laus.
Yfir höfuð er í þessu sambandi ekki til neins
að kvarta; hér ráða blind og tilfinningalaus
náttúruöfl, sem engum rökum taka, og mánn-
legum krfati er ofvaxið að veita mótstöðu.
Samt sem áður hefir mikið verið til þess gert
í seinni tíð að tryggja líf manna gegn árásum
þessara blindu afla. Enda eru allir sammála um
þörfina á þeirri tryggingu.
Öldurnar á hafi mannlífsins eru að mörgu
leyti líkar öldum hafsins; þær flytja ýmist bless-
un eða bölvun, ýmist gæfu eða glötun, ýmist
líf eða dauða. Ógæfuöldurnar eiga það allar, eða
flestar, sameiginlegt að þ^ær liggja niðri og láta
lítið á sér bera á vissum tímum, en hefjast og
hækka og færast í aukana þegar minst varir.
Þær eru mismunandi hættulegar, mismvmandi
máttugar og mismunandi illkynjaðar. Margar
þeirra mætti telja og nafngreina, en einungis
tvær — eða í raun og veru aðeins ein — gera
þessar línur að umtalsefni. Þær tvær taka öflum
hinum fram; þær eru skyldgetnar systur.
Ágirnd og yfirgangur eru foreldrar þeirra; þær
eru öllum hinum voldugri vopn í höndum glöt-
unar og eyðileggingar; þær heita: Stríð og
áfengisverzlun. Þær eru báðar álíka eyðileggj-
■ ■ .
andi. Stríðin eru þó að því leyti
skárri að þau eru oftast bundin
við ákveðin lönd eða takmarkað
svæði —• alheimsstríð eins og
þetta, sem nú stendur yfir, eru
mjög sjaldgæf — en áfengis-
salan, brennivínsdjöfullinn,
ræðst á alla garða háa jafnt sem
lága um alla veröld í senn. Svo
er annað: Þessar systur eru álík-
ar að því leyti að áfengissalan er
aldrei nauðsynleg, aldrei afsak-
anleg, aldrei á göfgi eða gæðum
bygð. Stríð aftur á móti getur
verið óhjákvæmilegt og af göfug
um hvötum sprottið: Stríð getur
verið háð sem sjálfsvörn, það er
hugsanlegt til varnar öðrum sak-
lausum, sem á er ráðist og það er
til sem vörn göfugum og háleit-
um hugsjónum. Ekkert slíkt er
mögulegt að segja, eða hugsa sér
um brennivínsdjöfulinn; öldur
hans bera hvergi að landi björg
né blessun.
Eg sagði að þessar öldur risu
upp og mögnuðust á vissum tím-
um, en hefðu hægt u msig á
milli.
Nú eru liðin hundrað ár síðan
hinir mætu og miklu synir Is-
lands — Fjölnismenn — gerðu
sér grein fyrir því að brennivíns
aldan, sem þá rann yfir, færi svo
hækkandi og drekkjandi, að marg
ir hinna ágætustu sona ættjarð-
arinnar hlytu að láta þar lífið,
eða að minsta kosti að lama sína
andlegu og líkamlegu krafta ef
ekki væri í taumana tekið. Þeir
tóku sig því til og stofnuðu bind-
indisfélag, sem þeir unnu fyrir
af hinum mesta áhuga. Um þetta
farast Pétri Zóphóníassyni orð á
þessa leið: “Árið 1843 munu Fjöl-
nismenn hafa horft fram á það
að fylking hinna glæsilegu og
hugdjörfu gáfumanna, sem tekið
höfðu upp merki andlegra og
pólitískra framfara á íslandi,
mundi þynnast hryggilega og ó-
giftusamlega vegna drykkjuskap
arins, sem þá var aldarháttur
bæði í Höfn og heima. Þeir stofn-
uðu því bindindisfélag í Höfn, og
annað var stofnað af helztu mönn
um í Reykjavík”. Pétur getur
þess einnig að þetta félag hafi
átt við ramrnan reip að draga,
og skömmu eftir 1850 hafi Konráð
Gíslason staðið einn upp (í fél-
aginu) af Fjölnismönnum, og
eini maðurinn í Reykjavíkur
deildinni skömmu síðar hafi ver-
ið Björn Gunnlaugsson.
Um og eftir síðustu aldamót
var brennivínsaldan orðin svo há
og ægileg hér að nokkrir menn
og nokkrar konur meðal Islend-
inga tóku til sömu ráða og Fjör-
nismenn, knúð af sömu hvötum
og þeir, og stofnuðu bindindis-
félög (Goodtemplarastúkur); en
þeim varð betur ágengt sökum
þess að brautin hafði áf ýmsum
verið gerð greiðari þau fimtíu
árin, sem á milli lágu.
Goodtemplarafélagið íslenzka
hér í landi er ekki fyrirferðar-
mikið né hávaðasamt nú sem
stendur, en þeir dagar eru enn
þá í minni margra, þegar sá
félagsskapur var ein aðal menn-
ingarstöð meðal íslendinga. Þau
heimili, sem félagið bjargaði frá
eyðileggingu, eru ótalin og þeir
einstaklingar, sem það reisti á
fætur eða varði falli, voru fleiri
en flesta grunar.
Þegar brennivínsaldan lækkaði
bæði fyrir áhrif Goodtemplara og
annarar starfsemi, minkaði áhug-
inn fyrir starfinu; mátti heita að
öll bindindisfélög féllu niður.
Var mörgum svo gersamlega
blinduð sýn að þeir töldu engrar
frekari bindindisstarfsemi þörf.
En þá fór sem fyr, eins og vænta
mátti, að óvinurinn raknaði úr
rotinu, reis á fætur og spúði
eitri í allar áttir; er hann nú
orðinn mörgum sinnum sterkari
en fyrt, mörgum sinnum skæð-
ari en fyr og jafnvel mörgum
sinnum óskammfeilnari en fyr.
Áður hafði hann t. d. einungis
lokkað karlmenn í snörur sínar,
en kvenfólk hafði yfirleitt gætt
sín fyrir þemi; nú hefir hann
tælt konur jafnt sem menn á
eiturbeitu sinni.
Eg mintist þess að Goodtempl-
\
arar létu ekki mikið til sín taka
nú sem stendur; eg gat þess einn-
ig að brennivínsaldan hefði risið
hærra einmitt nú en nokkru sinni
fyr: “Hvers vegna láta þá ekki
Goodtemplarar til sín taka?”
spyrja sumir. “Ef nóg verkefni
er fyrir höndum, hvers vegna eru
þá ekki hendur látnar standa
fram úr ermum?”
Öldur geta stundum risið svo
hátt að fífldirfska sé að veita
þeim mótstöðu; þar sé engin sig-
urvon, en eyðilegging vís. Sann-
leikurinn er sá, hvort sem það er
viðurkent eða ekki að hér er ekki
um áfengisöldu að ræða, heldur
allsherjar brennivínsflóð, sem
flæðir yfir hvert einasta land og
spáir eyðileggingu hverri ein-
ustu þjóð. Og hver er ástæðan?
Hún er sú að stjórnir svo að
segja í hverju einasta landi hef-
ir svikið þjóð sína og gengið í
lið með hennar versta og hættu-
legasta óvini — brennivínsdjöfl-
inum. Sú stefna hefir verið leidd
í gildi að stjórnirnar séu full-
trúi brennivínsvaldsins — Brenni
vínsdjöfullinn hefir blátt áfram
tekið æðstu stj'órnendur þjóð-
anna í þjónustu sína. Þetta hefir
ver'ið gert á lævíslegan hátt:
Stjórnirnar hafa tekið að sér sölu
áfengiseitursins í nafni fólksins
sjálfs; rakað saman fé með þeirri
sölu og talið fólkinu trú um að
brennivínssalan sé blessun, sem
afli gjaldeyris í fjárhirzlu ríkis-
ins og greiði fyrir það skatta og
önnur útgjöld. Brennivínsdjöf-
ullinn er þannig orðinn verndar-
engill fólksins og frelsari þess.
Og fólkið trúir þessu í blindni
sinni, brosir með þakklætissvip
við brennivínsdjöflinum, réttir
honum höndina og býður hann
velkominn. Áður var hann þó af
flestum fyrirlitinn og fór að
meiru eða minna leyti huldu
höfði, nj hefir honum verið lyft
upp í hefðar- og virðingarstöðu.
Meðan svona standa sakir er
það ekki “fáum og smáum” fært
að leggja til sigurvænnar orustu
við þau öfl sem hér eru að
verki. En hvað á að gera? Og
hvenær verður mögulegt að
hefjast handa?
Frh.
Sig Júl. Jóhannsson.
Skólasetur og tilrauna-
stöð að Reykhólum
Samkvæmt áliti síðasta Alþing
is var skipuð nefnd til þess að
gera tillögur um framtíðarmögu-
leika Reykhóla í Reykhólasveit
sem skólaseturs og tilraunastöðv-
ar fyrir Vesturland.
Gísli Jónsson alþingismaður,
sem var formaður nefndarinn-
ar, skýrði blaðinu frá í gær að
nefndin hefði lokið störfum 16.
f. m. og þá þegar skilað áliti sínu
til atvinnu- og samgöngumála-
ráðuneytisins ásamt uppkasti að
frumvarpi til laga um skólasetur
og tilraunastöð á Reykhólum
ásamt ýtarlegri greinargerð fyrir
frumvarpinu og nákvæmri lýs-
ingu á jörðinni.
Nefndin lagði til að jörðinni
yrði skipt þannig að á nokkr-
um hluta hennar yrði reist til-
raunarstöð í jarðrækt fyrir
Vesturland, en nokkur hluti
hennar gerður að skólasetri. —
Skal aðalmarkmið þess skóia
að veita þá kunnáttu. sem nauð-
synleg er til þess að lifa á land-
búnaðarstarfi, smærri bátaút-
vegi og iðnaði í sambandi við
búrekstur. Skal skólanum skipt
í tvær aðaldeildir, verknáma-
deild kvenna og verknámadeid
,karla.
Ráðuneytið hefir í dag, sagði
Gísli, skýrði mér frá því að það
hafi ákveðið — eftir að hafa
kynnt sér öll skjölin — að senda
málið til landbúnaðarnefndar al-
þingis og verður væntanlega
gengið frá því þegar á þessu
þingi.
Fullkomið samkomulag var í
nefndinni og gerði séi hver nefnd-
armaður sér far um að komast að
sem heillavænlegastri niðurstöðu
sagði Gísli ennfremur. — Þess er
því að vænta að ekki dragist
lengi að þetta forna höfuðból
verði endurreist.
Þá sagði Gísli að það hefði
flýtt mikið fyrir störfum nefnd-
arinnar, að Pálmi Einarsson lét
henni í té miklar upplýsingar
um jörðina, sem hann hafði áður
unnið að.
Mbl. 13. okt.
Eg eiri þessu ekki
lengur
Mér hafa borist mörg bréf með
fyrirspurnum um það, hvernig á
því standi að eg hafi hætt að
birta “Ferðahugleiðingar” mínar
í Heimskringlu, í þessum bréf-
um hafa éinnig verið ýmsar get-
gátur um ástæðurnar fyrir því.
T. d. hvort hið opna kunningja-
bréf til mín frá Jónasi Jónssyni
alþingismanni hafi haft þau áhrif
á mig að eg hafi þess vegna
hætt.
Þetta er alt saman helber mis-
skilningur, kunningjabréf frá
vini mínum og vini okkar allra
V.-Islendinga hefir engin þess-
konar áhrif haft á mig, síður en
svo. Það þvert á móti hvatti mig
til þess að halda áfram að skrifa
og koma því út í bókarformi.
Eg hefi nú handrit sem nægir
í tvær bækur á stærð við “Sögu
Vestur-Islendinga” er nú verið
að prenta fyrri bókina hjá
Columbia Press og að öllu for-
fallalausu kernur síðara bindið
út næsta sumar.
Með kunningjabréfi frá J. J.
veittist mér leiðrétting á því mis-
hermi í einni af greinum mínum
í Heimskringlu, “að íslenzka
stjórnin hefði greitt bændum vet-
urinn 1941 og 1942 helming af
því kaupi, sem þeir hefðu orðið
að borga vetrarvinnumönnum
sínum.” Var eg svo grunnhygg-
inn að grípa þetta eftir sögu-
sögn manns, sem kom að heiman
þann vetur. Kom mér afar vel
að fá þessar leiðbeiningar frá J.
J. Hitt annað í kunningjabréfi
hans, hafði engin áhrif á mig í
þá átt að eg hætti að skrifa eða
birta hugleiðingar mínar af ferð
inni og heldur ekki það, að það
breytti skoðun minni að neinu
leyti. Eg tók mér það ekki til,
þótt hann gripi tækifærið til þess
að greiða mér högg fyrir mis-
sagnirnar í þessu kaupgjalds-
máli.
Winnipeg, 14. des. 1943
Soffónias Þorkelsson.
Alt er gott ef endirinn
er góður
Nú stendur til mikil gleðihátíð
hjá Goodtemplurum hér í Winni-
peg, út af því að það á að brenna
skuldabréfin, sem voru á sam-
komuhúsi þeirra, sem var bygt á
hornlóðinni á Sargent og McGee
strætum, árið 1906. Það kostaði
með lóð og sætum, 18,837,00,
Þetta hús hefur verið margendur
bætt, með miklum kostnaði, sem
nú er alt endurgoldið. Til þess
að ná því takmarki, hefur Full-
trúanefndin orðið að leggja mik-
ið á sig, sem ekki verður virt í
peningum. Fulltrúanefndin hefir
verið kosin á ári hverju, til að
fullnægja lögum Manitoba fylkis,
sem Skuld og Hekla eru löggilt
hjá. Þessi nefnd hefur borið alla
ábyrgðina fyrir hönd stúknanna,
og oft átt erfitt, ekki sízt á árun-
um þá 20 % af verkalýðnum varð
að þyggja hjálp frá því opin-
bera. Það gafst margur upp á
þeim árum, og sumir töpuðu al-
eigu sinni.
En fulltrúar Goodtemplara
gáfust ekki upp, nei, þeir tóku
á öllu sem þeir gátu til að halda
í eignina, og með mikilli vinnu
og sjálfsafneitun sigruðu. Bræð-
urnir og systurnar elskuðu mál-
efnið, og lögðu alla sína krafta
fram til að varðveita það.
Nú þegar bardaginn er á enda,
og heimilið er okkar, þá langar
okkur til áð minnast þess með
dálitlu samsæti í húsinu okkar,
á afmælisdegi stúkunnar þann