Lögberg - 22.03.1945, Blaðsíða 6

Lögberg - 22.03.1945, Blaðsíða 6
6 LÖGBERG, FIMTUDAGINN. 22. MARZ, 1945 Eftir að borðhaldinu var lokið, sagði jarlinn við nokkra háttsetta vini sína. “Það er stór skaði, að slíkur maður getur ekki komist á þingið; það er stór þörf á mælsku- mönnum þar; þessi ungi maður er gæddur mælsku, einurð, og miklum gáfum. Við verðum að sjá til að koma honum þangað.” Lávarður Damer var, ef til vill, meira hrif- inn af Verner, en nokkur annar. Þegar hann gekk út úr borðstofunni, gekk hann til hans og sagði: “Það er mér sönn ánægja að hafa mætt þér, Mr. Elster; eg spái að þú eigir mikla og merki- lega framtíð. Viltu gera okkur þá ánægju að heimsækja okkur á Avonwold? Lafði Damer þykir vissulega vænt um að sjá þig þar, og eins þykir mér.” Verner þakkaði þetta vingjarnlega boð. Það var vissulega unaðslegt og uppörfandi að mæta svo mörgu velviljuðu og góðu fólki, og öðlast þá fullvissu, að allir tóku honum með góð- vild og alúð. “Það er gott,” hugsaði hann, “að þeir vita hver eg er, — sonur fátæks daglaunamanns.” Að máltíðinni lokinni gengu gestirnir inn í samkvæmissalinn, og lafði Damer brosti til Verners, svo hann tók sér sæti hjá henni. “Það er rétt af þér, Mr. Elster, eg var að vona að mér gæfist tækifæri að tala dálítið meira við þig. Mér hefur verið sagt að þú sért skáld, er það satt?” Feimnisroða brá yfir andlit hans, og augun itindruðu. “Eg það, að elska allt, sem er fagurt og gott, ef það að hafa þúsundir hugsana, sem verða að brjótast út í orðum, er að vera skáld, þá held eg, lafði Damer, að eg sé það.” Hún leit á hann með innilegri samúð. “Móðir þín hefur mikla ástæðu til að vera stolt af þér,” sagði hún í blíðum róm. Verner hló, og í hlátri hans var svo einkenni- legur hreimur, sem öllum geðjaðist svo vel að. “Eg veit ekki. Móðir mín er heiðarleg almúga- kona; hún þekkir ekkert til menta, né bóka. Eg held henni finnist meira um Robert bróðir minn, hann er full sex fet á hæð, og sterkur eins og Golíat.” “En þú hlýtur líka að vera sterkur, fyrst þú gast bjargað lávarði St. Albans, eins og þú gerðir.” “Já, hamingjunni sé lof, það vantar hvorki taugar né vöðva í handleggi mína.” Hún leit mjög alvarlega á hann. “Eg hef auðvitað aldrei séð þig áður, en það er eitthvað í andliti þínu, sem eg kannast svo vel við — en hvernig á því stendur, það skil eg ekki.” “Eg hefi heldur aldrei séð þig áður, lafði Damer, en mér verður andlit þitt minnistætt, meðan eg lifi.” Hann talaði svo alvarlega, að hún sá að hon- um var alls ekki í hug að smjaðra fyrir honum. “Ætlarðu nú að fara að verða smjaðrari?” spurði hún brosandí. “Nei, smjaðrari skal eg aldrei verða, lafði Damer. Það er mér eiginlegt að segja blátt áfram það sem eg hugsa, og segja eins og er; slíkt mundi vera álitið sem stór yfirsjón, frá sjónarmiði smjaðraía.” “Hvar áttu heima?” spurði hún. “í Crosston, við höfum verið þar síðan eg man fyrst eftir mér.” “Er það ekki þar, sem er svo nafnkendur skóli, sem býr stúdenta svo vel undir háskóla- nám?” “Jú, það er undarlegt að þú skulir vita það, lafði Damer. Dr. North er skólastjóri þar; hann er áreiðanlega besti kennari, sem nú er til á Englandi.” “Þú hefur líklega unnið þér námsverðlaun og á þann hátt getað farið til Oxford?” “Já, hvað það er fallegt af þér, að láta þig nokkru skifta um mig, lafði Damer.” “Þú vekur forvitni mína,” sagði hún, “og það lá mild og vingjarnleg hluttekning í augnatil- liti hennar. “Þú gerir mig svo hluttakandi í kjörum þínum, að það er rétt eins og mér séu þau viðkomandi.” “Það er mér sönn hamingja,” sagði hann, og andlit hans ljómaði af fögnuði. í þessu kom lafði Damer til þeirra með myndabók, sem hafði að innihaldi margar koparstungu myndir. “Sumar þessara mynda eru alveg óviðjafnan- legar, og eg veit að þú, lafði Damer, hefur gam- an af að sjá þær, því þú kant svo vel að meta fegurðina, sem þær sýna.” Þau litu bæði á myndirnar, án þess að segja nokkuð, því þau voru bæði svo niðursokkin í sínar hugsanir hvort um sig. Er þau lutu áfram til að líta á myndirnar, var það alveg undarlegt að sjá, hve lík þau voru, og líkingin var svo auðséð, að lafði Dysart, rak upp lágt undrunar- hljóð. Lafði Damer leit upp, eins og til að vita hvað væri um að vera. “Eg býst við að þú álítir mig bara rudda- lega, lafði Damer, en eg hélt alltaf að hárið þitt væri svo sérstaklega fallegt, að það væri ekkert því líkt; en nú sé eg, að Mr. Elster hefur alveg eins hár.” Lafði Damer leit á höfuð Verners, með hið þykka gulbrúna hár. Hún hló að þessari upp- götvun. “Það er alveg eins og þú segir, lafði Dysart. Eg vona að þú hafir ekki stolið hárinu mínu, Mr. Elster?” “Nei, en hér eftir skal mér þykja vænna um hárið mitt, en mér hefur þótt hingað til.” “Eg endurtek það, að móðir þín hlýtur að vera stolt af þér, Mr. Verner. Fyrirgefðu, eg held eg hafi heyrt lávarð St. Albans kalla þig Verner?” “Já, eg heiti Verner; eg hefi oft undrast, að móðir mín skyldi finna upp á að gefa mér það nafn.” “Eg hefi aldrei heyrt það fyr”, sagði lafði Dysart. . “Það getur verið einhver, sem hefur stungið upp á því við móður mína,” sagði hann bros- andi. “Hún hefði aldrei fundið það upp sjálf. Heima voru skólafélagar mínir að stríða mér með því, að eg hefði átt einhverja góðviljaða álfkonu að guðmóðir.” “Virkilega,” sagði hún, og leit á hans fríða brosandi andlit. “Hvers vegna?” 23. KAFLI. “Hvers vegna? Álfkonu að guðmóðir er mjög fágætt nú á tímum.” “Eg veit ekki hvort eg á að-segja þér meira af slíkri hjátrú,” sagði Verner, nen sannleikur- inn er sá, að eftir að eg hafði hlotið námsstyrk- inn og gat farið til Oxford, ,til framhaldsnáms, fékk eg svo margar ríkulegar gjafir, að eg var nær því farinn að hugsa að það væri huldu- kona á bak við allar þær gjafir. Meðal annars var lítil^græn peningabudda, úr silki, og eg gæti hennar eins og sjáaldurs auga míns, í von um að eg geti einhverntíma komist að því hver það er, sem sendi mér allar þessar gjafir.” “Þetta er hreinasta ævintýri; heldur þessi álfkona áfram að senda þér gjafir?” “Á hverju ári, sendir hún mér bækur og peninga, því eg hafði sjálfur ekkert. Ef mér heppnast nokkurntíma að finna þennan göfuga velgjörðarmann minn, þá vil eg reyna að sýna honum þakklæti mitt.” “Og þú getur ekki eiau sinni ímyndað þér hver það er, sem hefur borið þig svo fyrir brjósti?” spurði lafði Damer. “Eg má skammast mín fyrir að segja, að eg hefi enga tilraun gert til að komast að því; eg hefi varið öllum tímanum til lesturs og náms, svo eg hefi lítið hugsað um það. Það er líkleg- ast einhver af herrunum, sem voru viðstaddir þegar eg lauk prófinu í Crosston, þeir sýndu mér svo mikil vinahót.” “Já, það er einmitt frá þeim,” sagði lafði Damer. “Eg skal varðveita þessa litlu grænu buddu, sem helgan verndargrip,” sagði hann, “því eg hefi einhverja óljósa hugmynd um, að hún verði mér til mikils gagns. Lafði Damer, góðvild þín hefur gert mig óvanalega opinskáan. Eg hefi aldrei minnst á þetta við neinn áður.” “Þetta er mjög hugðnæmt,” svaraði hún. Nú kom Damer lávarður til þeirra. “Florence, hefurðu beðið Mr. Elster að vera gestur okkar nokkra daga á Avonwold,” spurði hann. “Lávarður St. Albans hefur lofað að koma.” “Eg vona að þú viljir koma, Mr. Elster,” sagði hún. “Avonwold er tilvalinn staður fyrir skáld. Við höfum þar virkilega reimleika, sem gerir vart við sig á steinlagningu vestanvert við bygginguna; hvert tré, hver steinn hefur sína sögu, þér mun lítast vel á Avonwold. Lofaðu mér því, að heimsækja okkur, ásamt lávarði St. Albans.” “Já, með ánægju, það verður sú stærsta ánægja, sem eg get hugsað mér,” svaraði hann. “Lávarður St. Albans hefur ekki tiltekið neinn ákveðinn tíma,” sagði Damer lávarður, “en hann hefur lofað, að það skyldi verða næsta mánudag.” Nú vék lafði Damer sér að nokkrum ungum stúlkum, sem sjáanlega vildu koma sér inn- undir hjá henni, því þær vonuðu eftir veislum og dansleikjum þar í framtíðinni. Lafði Dysart, bað Verner að skemta kaptein Pierce, ungum foringja úr hernum, sem hafði verið boðið með fjölskyldunni Lanehams. Hann fékk þar tækifæri til að heyra samtal milli Sir Leonard Dacre og Majors Hammersley, eins af gestunum. “Hve indæl kona, lafði Damer er,” sagði Majorinn, “eg held hún sé einhver fríðasta kona, sem nú er uppi.” “Já”, svaraði Sir Leonard, “hún er elskuleg kona — djörf, eins og hún er falleg, það er sem mér líkar við kvennfólk.” “Hve gömul mun hún vera; eg giska á milli 25 og 35 ára.” “Hún er ein af þeim, sem aldrei verður gömul.” “Hver var hún áður en hún giftist?” “Eg held eg hafi heyrt það, en eg man það ekki. Af gamallri og góðri ætt held eg. Þeir Herrar Damers, eru eins og þú veist mjög að- gætnir með það. Eg held engin þeirra mundi giftast drottningu, ef það findist einhver blett- ur á ætt hennar. Maður getur verið fullviss um það, að kona sem ber nafnið Damer, að hún er allt það sem kona á að vera.” “Þú ert sjálfsagt vel kunnugur fjölskyldunni, býst eg við.” “Já,” sagði Majorinn, “einn af ættinni, Andrey Damer, er besti vinur minn. Það er talað um öfundsýki kvenna, og það ekki að ástæðulausu; eg er viss um að konan hans, Mrs. Isabel Damer, hatar þessa unaðslegu lafði á Avon- wold.” Sir Leonard hló; af- öllu slíku hafði hann mesta gaman. Lávarður Damer kom nú til þeirra, svp þeir urðu að láta þetta samtal falla niður. Damers hjónin voru þar um nóttina; morgun- inn eftir er þau lögðu af stað rétti lafði Damer Verner hendina, og sagði: “Vertu sæll Elster, eg vona að sjá þig bráð- lega aftur.” Hún gat ekki gert sér grein fyrir því, hve hana langaði til að faðma hann að sér og kyssa hann. Hvað var það hjá honum, sem hafði svona sterkt áhrifavald á hana? Það var hvorki ást né léttúð. Hún hugsaði um hann er þau keyrðu af stað heim til sín; höfuðið með þykka gulbrúna hárið, hin fögru og gáfulegu augu, og hún brosti við að hugsa um það, að lafði Dysart hafði sagt, að hárið á þeim báðum væri alveg eins. Hvernig stóð á því, að hugur hennar var allan daginn að hvarfla að litlu gröfinni, sem hún hélt vera í Riversmead, en sem hún hafði aldrei séð? Það voru liðin svo mörg ár síðan, hún hafði aldrei séð litla andlitið, sem lá þar grafið, og þó gat hún ekki slitið hug sinn frá að hugsa um litla nýfædda barnið. “Hefði hann lifað,” hugsaði hún, “litli dreng- urinn minn, þá væri hann nú tuttugu ára — fullvaxinn maður — og hversu öðruvísi hefði ekki æfi mín þá verið. í fyrsta lagi hefði eg ekki orðið konan hans Karls. Ó, Guð minn! hversu mikið þetta litla líf kostaði mig! Því er eg að hugsa svo mikið í dag um það, sem er svo löngu liðið?” Hún undraðist hvernig á því stóð, og henni fanst eins og hún sjá í fjarlægð þann dag, er allar grafir skulu opnast, og þá fyrst fengi hún að sjá sinn frumgetinn son. “Og þá verður einnig leyndarmál mitt opin- bert,” hugsaði hún. Hún reyndi allt sem hún gat að víkja þess- um hugsunum úr huga sínum, en gat það ekki. “Það er langt síðan eg hefi verið svona tauga- óstyrk,” hugsaði hún, “eg get ekki skilið í, því þessar hugsanir ásækja mig nú.” Hún gat hvorki á leiðinni, né þegar hún kom heim, losað sig við þessar lamandi hugsanir. Hún gekk inn til mannsins síns, sem var 1 lessalnum að skrifa. “Elsku Florence,” sagði hann er hann sá hana, “þú lítur ekki vel út, hvað gengur að þér?” “Eg held eg sé eitthvað taugaveik,” sagði hún. “Eg kom hingað til þín, Karl, til að fá upp- örvun.” Honum þótti svo innilega vænt um hana, að hann þoldi ekki að sjá hinn minsta skugga á andliti hennar. Hann gerði allt sem hann gat til að uppörva hana, svo hún gat bráðlega hrakið þessar undarlegu ásæknu hugsanir frá löngu lið- inni tíð, úr huga sér; það sem hún reyndi að beita hugsun sinni að, var að gleðja sig yfir því hve innilega maðurinn hennar elskaði hana. Nóttina eftir dreymdi hana hræðilegan draum — einn þeirra drauma, sem virðast vera fyrir boði um framtíðina: Hún þóttist vera á gangi eftri einhverjum þjóðvegi; hún var í hvítum kjól, hann átti að minsta kosti að vera hvítur, og hafði verið það, en er hún gætti betur að, sá hún marga óhreinindabletti á honum, henni brá við að sjá það, og varð hrædd við það. Svo kom hún að skógarbelti, og gekk inn í skóg- inn til að skýla sér. Yfir trjánum var einkenni- leg ljósbirta. Hún leit upp til að reyna að sjá hvaðan þessi einkennilega birta stafaði, og sá hún þá, að þvers yfir himininn var band með eldlegum bókstöfum á. “Leyndarmál lafði Damers,” stóð á bandinu, og við að sjá þetta, hljóðaði hún upp í ofsa- hræðslu. Laufin á trjánum blöktu fryir vind- inum. Hún starði á þau, og í eldlegum bók- stöfum las hún sömu orðin: “Leyndarmál lafði Damers.” Hún stóð eins og steini lsotin. Loftið hafði verið fult af indælum fuglasöng, en nú barst henni til eyrna hræðilegt hljóð, henni heyrðist eins og hver fugl skrækja út: “Leyndarmál lafði Damers.” Svo heyrði hún hæðnishlátur í gegnum skóg- inn, og vaknaði. Hún hafði svo mikinn hjartslátt að hún ætlaði ekki að ná andanum, og lá við köfnun. Nú greip hana ótti og skelfingar hræðsla. “Ó, náðugi himinn! lát mig gleyma þessum hræðilega draum!” Hún vakti manninn sinn, sem svaf vært við hlið hennar. “Karl, Karl!” hrópaði hún, “vaknaðu og tal- aðu við mig, annars missi eg vitið!” En allt sem hún gat sagt honum þegar hann vaknaði var, að sig hefði dreymt svo hræðilegan draum. 24. KAFLI. Lafði Damer var stórlega breytt. Það leið heil vika eftir hana hafði dreymt drauminn, sem hún var veikluleg og föl í andliti, og var yfirleitt allt öðru vísi en hún átti að sér. Hún gat ekki létt á huga sínum, með því að tala um þennan hræðilega draum við neinn. Ótti og angist, sem þjakaði svo mjög sál hennar, hafði nærri brotið hana niður. Það hjálpaði henni, að Hope var komin heim og í henni fann lafði Damer, ávalt styrk og hughreystingu. Það var nú eitt kvöld, eftir að Hope var komin heim, að þær systurnar sátu saman í hinu skraut lega búnings herbergi lafði Damers. Það var ekki búið að hringja til náttverðar, lafði Damer var albúin fyrir borðhaldið, og lét herbergis stúlkuna fara, svo hún gæti verið nokkrar mínútur ein með systur sinni. Hope horfði ánægjulega á systur sína. “Florence, mér sýnist þú altaf vera að verða fallegri og fallegri,” sagði Hope. Lafði Damer brosti að þessu. “Það gleður mig að heyra, að þér finst það,” sagði hún. “Mig mundi ekki langa til að fara strax að missa fegurðar útlit mitt.” “En það kemur sá tími, Florence, að þú verður í skugganum fyrir Rose, hún verður aldeilis indisleg stúlka; en nú er eg virði þig nánar fyrir mér, sýnist mér þú hafa mist þinn fallega litblæ. Hefurðu verið veik? Þú lítur ekki út, eins glöð og hamingjusöm, eins og þú varst.” “Eg hefi þráð heimkomu þína, Hope. Hvað gæti eg gjört ef eg nyti ekki þinnar aðstoðar. Ó, hvað eg hefi saknað þín!” “Því þráðir þú svo mjög heimkomu mína, Florence?” “Af því eg var orðin svo taugaveik og kvíða- full — því daga og nætur gat eg ekki hugsað um annað en, þann hræðilega tíma er eg var í Riversmead. Það ásótti mig, eg gat ekki bægt því úr huga mínum. Og svo, Hope, dreymdi mig svo hræðilegan draum; eg verð að segja þér hann — hann gerði mig nærri því brjálaða.” “Já, en góða, draumar eru bara draumar,” sagði Hope. “Þessi draumur var svo hræðilegur, eg verð að segja þér hann,” og náföl í andliti sagði hún systur sinni drauminn. “Veistu það, Hope, að draumurinn hafði svo djúp og gegnumsmjúgandi áhrif á mig, að síðan, í hvert sinn er eg lít upp í himininn, blasa við augum mínum í eldlegum bókstöfum, orðin: “Leyndarmál lafði Damers”. “Elsku Florence, þú ert taugaveikluð, og svo býrðu þér til allskonar ímyndanir, sem leiðir af því. Það er ekki heldur undarleg-t, úr því þú ert að grufla út í þetta, bæði dag og nótt. Eg hefi altaf ráðið þér til að gleyma því, reka það með öllu úr huga þínum.” “Eg gat það ekki, það ásótti mig svo mikið. Ó, Hope, elsku Hope! fyrirgefðu mér, ef eg þreyti þig með þessu, vertu þolinmóð við mig. Held- urðu, að — leyndarmálinu mínu sé borgið?” “Já, eg veit það. Væri ekki svo gæti eg ekki horf-t brosandi framan í þig. Mér er þetta eins mikið áhugamál, að það komist aldrei upp, eins og þér. Eg hefi lifað fyrir þig, Florence; eg hefi verið þér móðir, systir og vinur. Ef nokkur hætta er fyrir þig, lendir hún fyrst á mér.” Lafði Damer, hughreystist við það sem syst- ir hennar sagði. “Þú heldur áreiðanlega, að það geti engin hætta stafað af því, Hope?” “Já, alveg eins og hann væri dáinn. Þú veist að það eru svo fáir, sem vita nokkuð um það — bara læknirinn og Mrs. Leybourne. Læknir- inn segir aldrei frá því, jafnvel þó hann væri píndur. Auk þess veit enginn hvert við fórum, þegar við fórum frá London. Hann gæti ekki fundið okkur, því honum mundi aldrei koma til hugar, að leita eftir þér á Avonwold. Mrs. Leybourne, skoðaði þig sem unga gifta konu, og að maðurinn þinn væri utanlands, og hélt að vinir hans væru óánægðir með giftingu hans. Hún þekkti þig einungis undir nafninu Mrs. Maxwell, og hún er langt burtu, í Ameríku, og líklegast nú dáin; að minsta kosti eru engar líkur -til að hún komi nokkurntíma til Englands. Þú sérð því, elsku Florence, að það er alls ómögulegt að leyndarmálið geti nokkursstaðar lekið út.” “Ó, Hope, eg hefi ekki vitað hvað eg hefi átt að ímynda mér. Gætu skógartréin og fuglasöng- urinn opinberað það, eins og mig dreymdi?” Hope brosti.

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.