Lögberg - 27.12.1945, Blaðsíða 1

PHONE 21374 « i A
* rA
Lttu«^ ’ ‘ A Complete
Cleanmg’
Institution
58. ÁRGANGUR
WINNIPEG, FIMTUDAGINN 27. DESEMBER, 1945
NÚMER 52
Frábær námsferill
Miss Vordís Friðfinnsson
Þessi glæsilega og bráðgáfaða
stúlka, Miss Vordís Friðfinns-
son, lauk með ágætiseinkunn
stúdentsprófi við Manitoba há-
skólann í vor, sem leið; hún er
fædd í Geysisbygðinni í Nýja
íslandi, þann 18? maí 1923. For-
eldrar hennar eru merkishjónin
K. N. S. Friðfinnsson og frú
Jakobínu Friðfinnsson. Að loknu
alþýðuskóla námi, innritaðist
Miss Friðfinnsson við Manitoba
háskólann árið 1942. Svo mjög
skaraði hún fram úr við nám
sitt, að aðdáun hvarvetna vakti;
hún vann ein námsverðlaunin
eftir önnur, svo sem Manitoba
Scholarship tvö ár í röð, sam-
tals $650.00; einnig vann hún
tvisvar Richar. .Isoii Scholarsliip,
að upphæð $200.00, og loks
Gamma Phi Beta Scholarship,
$100.00.
Miss Friðfinsson leggur nú
stund á æðra nám við háskóla
þessa fylkis, og þarf ekki að efa,
að hún vinni sér þar mikið frægð-
arorð.
ORÐSENDING
Frk. Halldóra Bjarnadóttir, rit-
stjóri tímaritsins Hlín, sem gef-
ið er út á íslandi og helgað mál-
efnum kvenna, hefir beðið Mrs.
J. B. Skaptason, að koma á fram-
færi við Lögberg alúðarkveðju,
frá sér til íslendinga vestan hafs,
með þakklæti fyrir ógleymanleg-
ar viðtökur, er hún varð aðnjót-
andi við heimsókn sína hingað
og ferðalög um íslendingabygð-
irnar í þessari álfu. Frk. Halldóra
hefir þráfaldlega í ræðu og riti,
aukið á hróður Vestur-Islend-
inga, og glöggvað heimaþjóðina
á menningarlegum athöfnum
þeirra, og skyldi slíkt að fullu
metið. Lögbergi er það þess
vegna ljúft, að flytja hátíða-
kveðjur hennar íslenzka mann-
félaginu á þessum slóðum.
VIÐTAL VIÐ PRÓFESSOR
SICURÐ NORDAL í
SÆNSKU BLAÐI
“ísland á vegamótum” nefnist
grein, sem Dagens Nyheter í
Stokkhólmi birti snemma í októ-
ber og byggist á samtali við Sig-
urð prófessor Nordal. í samtal-
inu gerir hann grein fyrir því,
að ísland sé norrænt land, en eigi
skandinaviskt. Erfitt sé fyrir ís-
lendinga að halda uppi sambandi
við hin Norðurlöndin, og eigi
fjarlægðin sinn þátt í því, en þó
öllu meir munur á þjóðtungu.
íslendingar eigi að vísu hægt
með að skilja norsku, sænsku og
dönsku, en Norðmenn, Svíar og
Danir skilji ekki íslenzku. Þeir
séu iteljandi, norrænir menta-
menn, sem ráði við íslenzkt rit-
mál, hvað þá að þeir skilji talað
orð. Áður hafi íslenzkir stúdent-
ar leitað náms á Norðurlöndum,
en á stríðsárunum í Englandi eða
Ameríku. Þar þyki íslendingum
sem þeir séu álitnir jafnoka
skandínava, en meðal norrænna
frwnda finnist þeim þeir líkjast
“litla bróður, sem togar í ermar
hinna stærri til að minna á sig.”
í Englandi og Ameríku sé lagt
meira kapp á íslenzku, innan
norðurlandamálanna, en gert sé
í Skandínavíu. Engilsaxneskir
kennarar í þeim fræðigreinum
telji sér skylt að leita til íslands,
en fyrsti sæjiski prófessorinn í
norrænum fræðum kom eigi til
Islands fyr en 1926.
“Islendingar standa nú í ýms-
um efnum á vegamótum,” segir
Sigurður að lokum. “Að mörgu
leyti væri oss eðlilegt að halda
áfram hinum öru samskiftum
vorum við Skandínavíu, en það
er þó að miklu leyti undir þeim
áhuga og skilningi komið, sem
vér kunnum að eiga hjá öðrum
norrænum þjóðum að mæta.”
(Skv. fréttatilkynningu frá
ríkisstjóminni).
—(Mbl. 21. nóv).
Patton hershöfðingi látinn
Síðastliðinn fimtudag lézt í
háskólabænum Alt Heidelberg á
Þýzkalandi, ameríski hershöfð-
inginn víðfrægi, George Patton,
sextugur að aldri, vann hann sér
mikinn orðstír meðan stríðsátök
sameinuðu herjanna í Evrópu
stóðu sem hæzt; hann hafði fyrir
nokkrum dögum lent í bílslysi,
er leiddi til mænubilunar; kona
hans kom flugleiðis frá Wash-
ington til Alt Heidelberg, og var
við sjúkrabeð manns síns, er
dauða hans bar að.
“ÞEGAR HALLAR DEGI”
Sólin fyrir gnúpinn gekk,
geisli skaust úr runni.
Eftir sit eg yzt á bekk
einn, í forsælunni.
Dimmir ytra — og innra í sál —
óðum skuggar lengjast,
andans kulnar arinbál,
allir vegir þrengjast.
Guðum þakka genginn dag
og gnægð af sólar varma;
blítt við drauma ljúflings lag
læðist svefn á hvarma.
Síðla sumars 1944.
Jónbjörn.
HOLLVINIR VESTUR-ISLENDINGA
Dr. Ófeigur J. Ófeigsson
Frú Ragnhildur Ófeigsson
íslendingar vestan hafs, hafa
á seinni árum átt því láni að
fagna, að njóta sífjölgandi heim-
sókna góðra gesta af íslandi, er
með alúð sinni og drengilegri
framgöngu, hafa aflað sér hér
um slóðir fjölda trúnaðarvina,
og aukið mjög á gagnkvæman
skilning milli stofnþjóðar okkar
og hins vestræna þjóðarbrots, og
er þá vel.
Framarlega í röð slíkra gesta,
má telja þau Dr. Ófeig J. Ófeigs-
son og frú hans Ragnhildi Ás-
geirsdóttur Ófeigsson, er hér
dvöldu tímakorn á öndverðu
síðastliðnu hausti.
Dr. Óíeigur var vinmargur hér
um slóðir frá alllangri dvöl sinni
við framhaldsnám í þessari borg,
og hin gáfaða og glæsilega frú
‘TTans á-neldur ckki erfitt með H0i
afla sér vina; þessi velmetnu
læknishjón dvöldu alllengi í
Minnesotaríkinu; dvaldi Dr.
Ófeigsson um hríð við Mayo-
stofnunina í Rochester, þar sem
hann leitaði sér heilsubótar
vegna örkumla, er hann sætti í
bílslysi á íslandi; þar fékk hann
fulla bót meina sinna, vinum
hans öllum heima og erlendis til
ósegjanlegrar ánægju.
Nokkurn hluta þess tíma, er
Dr. Ófeigur var undir læknis-
hendi í Rochester, stundaði frú
Ragnhildur nám við ríkisháskól-
ann í Minnesota, og lauk þar
með beztu einkunn prófi í
skriftarkenslu við æðri skóla
(verzlunar og kennaraskóla),
auk þess sem hún lagði stund á
uppeldismál og heimilisfegrun.
Dr. Ófeigur hefir vasklega
beitt sér fyrir um hagsmuna- og
menningarmál Vestur-Islendinga
á íslandi, og er um þessar mund-
-w forseti ÞjóðræknL-S-.’ lags ís-
lahds; nýtur hann á þeim vett-
vangi, sem og í öðru því, sem
hann tekur sér fyrir hendur,
samstiltra krafta sinnar mikil-
hæfu konu.
LÖGBERG
óskar Islend ingum
hvar, sem þe ;ir eru
í sveit settir, .
gous Ug glCl komanda árs
VERKFALLI LOKIÐ
Hinu þriggja mánaða gamla
verkfalli í bílaverksmiðjum
Ford-félagsins að Windsor, Ont.,
er nú um það að vera lokið.
Sjötíu og tveir af hundraði þeirra
níu þúsund starfsmanna, er við
áminstar verksmiðjur gerðu
verkfall, greiddu atkvæði með
því, að taka þegar upp vinnu á
ný. Verkamenn höfðu farið fram
á þrjátíu af hundraði kauphækk-
un og nýja atvinnusamninga, er
hefðu í för með sér bætt vinnu-
skilyrði; að þessu neitaði Ford-
félagið að ganga; nú hefir félagið
lofað bót og betrun, og með hlið-
sjón af því og miðlunartillögum
verkamálaráðherra sambands-
stjórnar, ákvað áðurnefndur
meirihluti starfsmanna félagsins
að ljúka verkfallinu; ágreinings-
efnin hafa nú verið sett í gerð-
ardóm.
FRÁ KÍNA
Nú hefir samist þannig um
milli miðstjórnarinnar í Kína
annars vegar og kommúnista
hins vegar, að kvatt verði þeg-
ar til fundar til þess að binda
enda á innanlands styrjöldina.
KVEÐJA frá DR. PILCHER
Undirrituðum hefir borist bréf
frá hinum ágæta Íslands.vini og
snjalla þýðanda Passíusálmanna
á enska tungu, dr. C. Venn
Pilcher, en hann er nú, eins og
kunnugt er, biskup í Sydney í
Ástralíu.
Ber bréfið því vitni, að hann
heldur enn sömu trygðinni við
íslenzkar bókmentir, því að hann
segist nýlega hafa verið að end-
urlesa “Fjalla-Eyvind” Jóhanns
Sigurjónssonar, er mjög hrifinn
af rpeðferð skáldsins á hinu þjóð-
sögulega efni leikritsins, og vill
fræðast meira um höfundinn.
Endar bréfið á heillaóskum í
tilefni af endurreisn lýðveldis á
íslandi.
Veit eg, að Vestur-íslendingar
mundi hafa ánægju af því að
frétta af þessum mikilsvirta vini
vorum, enda er hann gamall
Canadamaður.
Richard Beck.
Vinnur Verðlaun
Miss Margaret H. MacKeen
Stúlka sú, sem mynd þessi er
af, er Margaret Helen MacKeen,
dóttir þeirra Mr. og Mrs. R. W.
MacKeen, 1012 Dominion Street
hér í borginni.
Miss MacKeen er fædd í Win-
nipeg 29. desember 1928, og hóf
nám í pianospili sjö ára að aldri,
fyrst hjá Eleanor Henrickson, en
svo hjá þeim Mrs. Violet B. ís-
feld og Frank Thorolfson; nú
stundar hún nám hjá Mrs. Evelyn
Gregory, og leggur fyrir sig
bæði píanó- og pípuorgelspil.
I sumar sem leið^'hlaut Miss
MacKeen Jóns Sigurðssonar-
félags styrkinn við hljómlistar-
deild Manitoba háskólans; móðir
hennar er Kristín Thorvaldson-
MacKeen, ættuð frá Brandon.
Getur sér frægðarorð
Sgt. Indriði Jónatanson
Sá hinn gjörvulegi maður, sem
mynd þessi er af, er sonur Jóns
hárskera og skálds Jónatansson-
ar, og Önnu konu hans, sem lát-
in er fyrir nokkrum árum.
Sgt. Indriði Jónatanson er
fæddur á Gimli árið 1912, en
fluttist á barnsaldri með fjöl-
skyldu sinni til Winnipeg, og
naut þar skólamentunar sinnar;
hann innritaðist í canadiska fót-
gönguliðið 1939, og fór eigi all-
löngu síðar áleiðis til vígstöðva
Norðurálfunnar, og hlaut Ser-
geants-tign; háði hann við vax-
andi orðstír marga harða hildi
á norðvestur vígstöðvunum, og
naut hvarvetna óskifts trausts
yfirboðara sinna og annara sam-
starfsmanna; nú hefir þessi hug-
prúði og sr æðni ^x^p-islenzki
sjálfboði, ‘þegið heiðursskírteini
af Hans Hátign Georg Bretakon-
ungi, vegna frækleika í mann-
raunum.
Tilkynningin um áminsta við-
urkenningu, barst Sgt. Jónatan-
son í bréfi frá Brig. . A. W. Ben-
nett, dagsettu á skrifstofu her-
málaráðuneytisins í Ottawa, þ.
17. október s.l. þar sem honum
eru fluttar innilegar hamingju-
óskir, og þökkuð djarfmannleg
framganga í stríðinu; daginn
eftir barst Mrs. Jónatanson bréf
frá Col. C. L. Laurin, Director
of Records í Ottawa, þar sem
henni er jafnframt óskað til
hamingju með þá sæmd, er
manni hennar féll í skaut. Sgt.
Jónatanson á tvö mannvænleg
börn; hann hefir nú verið leyst-
ur úr herþjónustu.
Vel er það, er ungir .menn af
íslenzkum stofni í þessu landi,
sverja sig, fyrir hugprýði sakir,
í ætt til hinna fornu, norrænu
víkinga.
llll!lllllllllllllllllll!lllllll!l!llllllllll!IUIIIII|lllllllil!ll!l!l!!llll!ili!llllllllllll!llíll!l!lllllíllllil!llllllllll!!!l!ll!ll!í!ll!l!lll!llll!!!l|ll!!!lllllllllll!l!ll!l|l|||||!|il!|||||||||II||||||||l!||||l||!|||||||||||||!!ll|||||!l||IHII||||KI|||
l|||l!lli!llllll!llllll!llllllllll!!!llllllll!!llllll!II!l!!!!llll!!ll!!!!!l!!llllllll!ll!lllllll!!lll!llllllll!IIIUIIII!!l!ll!ll!!lll!!!lll!!!lllll!!l!ll!lll!!!l!!llll!!!!l!!lllin!!l!ll!!!!lll!!!ll!!!!!lll!!!l!!!!l!!!!!!!l!l!!!!!!!!llllllll!!llllllllllllllll!l
KALLA EG i KLETTINN
Eg lifi í líðandi stundu
og læt niig ei skipta þar,
hvað framtíðin kann að fela
né fæst eg um það sem var;
við því, sem í klettinn er kallað
mun kletturinn gefa svar.
Við hlátri mun jafnan hlegið
í hamra þursans bæ;
þeim són er þú lífinu sendir
mun svarað í líkum blæ.
Og aldrei er gulli andans
að eilífu kastað á glæ.
Þó sjáist hann ei, um sólir
fer segullinn styrkri hönd;
eins liggja frá sál til sálar
í svefni og vöku bönd.
Og andinn er altaf að leita
og altaf að finna lönd.
P. Guðmundsson.