Lögberg - 27.12.1945, Blaðsíða 7

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 27. DESEMBER, 1945
7
Tvö merk rit um andleg efni
Ejtir prófessor Richard Beck
Björn Magnússon:Þér eruð
Ijós heimsins. Bókaútgáfan
Norðri, Akureyri, 1944.
Kaj Munk: Við Babylons
F l j ó t. Bókagerðin Lilja,
Reykjavík, 1944.
Hér verður getið tveggja rita,
annars frumsamins og hins
þýdds, eftir þá dósentana í guð-
fræðisdeild Háskóla Islands, séra
Björn Magnússon og séra Sigur-
björn Einarsson, en þeir eru báðir
gáfaðir menn og lærðir vel, er
hafa þegar sýnt, að mikils má
vænta af þeim í framtíðinni.
I.
Undirtitill ofannefndar bókar
séra Björns Magnússonar er “Síð-
ræn viðhorf í ljósi fjallræðunn-
ar.” Höfundur leggur, með öðr-
um orðum, kenningar hennar sem
mælisnúru á breytni vor mann-
anna barna, eða öllu heldur á
viðhirf vort gagnvart lífinu, en
vitanlega mótast allar athafnir
vorar af lífsstefnu vorri. Þær
standa í beinu sambandi og hlut-
falli við siðferðislegan þroska
vorn eða vanþroska. Hlutverki
því, sem séra Björn hefir færst
í fang með samningi þessarar
bókar, er annars bezt lýst í
e f t i r farandi inngangsorðum
hans:
“Það er tilgangur þessa rits,
að gera tilraun til að opna fyrir
samtíðinni eitthvað af þeim
fjársjóðum, sem allt of mörgum
eru lokaðir og gleymdir í fjall-
ræðunni. Ýmsum nútíðarmönn-
um finnst, að “guðsorðabækur,”
og þar á meðal sjálf ritningin,
sé fjarri hinu raunverulega lífi.
Hér sé aðeins um að ræða forn-
aldarrit, sem að vísu kunni að
vera merkilegt, en sé þó utan og
ofan við þarfir daglegs lífs, og í
hæsta máta óraunhæft. En sá
dómur mun oftast vera sprott-
inn af vanþekkingu, eða þá af
grunnfærni. Nokkurn þátt í
honum mun eiga sú staðreynd,
að túlkun ritninganna hefur ekki
ætíð verið í því formi, að að-
gengilegt sé miklum fjölda
manna. En það munu hinir sömu
menn sanna, að lesi þeir ritn-
inguna fordómalaust, og láti orð
Jesú verka á sig laust við allar
fyrirfram mótaðar skoðanir, þá
verður þeim ljóst, að þau eiga
einmitt erindi til vor í dag.
Fjallræðan er í tímabundnum
búningi. Það var háttur Jesú, að
laga orð sín eftir skilningi og
hugsanaheimi áheyrenda sinna,
svo að þeir gætu tileinkað sér
orð hans. Sá hugsanaheimur,
sem vér lifum í á 20. öldinni, er
vitanlega allt annar en sá, sem
fjallræðan er miðuð við. Víða
verður því að leysa orðin úr
hinum tímabundna búningi, og
færa þau í það form, sem skilj-
anlegt sé þessari samtíð, sem nú
er uppi. I eftirfarandi máli verð-
ur reynt að leggja fjallræðuna
út á mál samtíðarinnar, og leiða
fram þær niðurstöður, sem af
henni leiðir í hinum ýmsu við-
horfum nútímans. Sumum kann
að virðast, að þær niðurstöður
séu ýmsar á annan veg, en þeir
hefðu búizt við. En reynt verður
að fylgja þeirri aðferð, að láta
stjórnast af anda kenningarinn-
ar, hlutlaust og án þess að hirða
um, hvort niðurstöðurnar eru í
samræmi við hefðbundinn skiln-
ing, ef þær aðeins eru rökrétt af-
leiðing af orðum meistarans.
Hvort það hefur tekizt, er annara
að dæma um.”
Frá mínu leikmanns-sjónar-
miði um þau efni, sem hér er
fjallað um, fæ eg eigi betur séð,
en höfundi hafi prýðisvel tekizt
að túlka kenningar fjallræðunn-
ar í ljósi hugsanarháttar og
vandamála samtíðar vorrar;
vafalaust verður þó, eins og hann
sjálfur getur til, skoðanamunur
um ýmsar niðurstöður hans, enda
er það eðlilegt, jafn víðtækt og
djúptækt viðfangsefni og hér er
um að ræða.
Bók hans er bæði skipulega og
fræðimannlega samin. Auk inn-
gangs og niðurlags, er hún í
fimm meginhlutum, og eru þeir
þessir: I. “Fátækir í anda,” II.
“Lögmál og frelsi,” III “Veldi
sannleikans,” IV. “Eina bjarg-
ráðið,” og V. “Gullna reglan.”
Hverjum meginhluta er síðan
skipt í smærri kafla, þar sem
höfundur brýtur til mergjar og
skýrir hin einstöku kenningaat-
riði fjallræðunnar.
Margt er hér skarplegra at-
hugana, og tímabærra að sama
skapi, því að höfundur missir
aldrei sjónar á því aðaltakmarki
sínu: — að sýna fram á það, að
fjallræðan á eigi minna erindi til
vor nútíðarmanna en til sam-
tíðarmanna Krists sjálfs, nema
fremur sé. Sem dæmi má nefna
túlkun höfundar á kröfunni
“Leitið fyrst guðsríkis,” og hefir
hún, eins og hann tekur rétti-
lega fram, löngum þótt erfið, ef
ekki óframkvæmanleg. Þar horf-
ist hann djarflega í augu við
heimsástand vorra tíma, leiðir
rök að veilum efnishyggjunnar
og þörf breytts skipulags og
bendir með þessum orðum á
leið út úr villunni og vandkvæð-
unum:
“Eina skynsamiega úrlausnin
á öllu þessu öngþveiti er að
nema burt orsökina. Allt annað
er kák og leiðir til nýrra vand-
ræða. En sú róttæka aðgerð er
örðug og seinvirk, því hún felur í
sér breytingu á hugarstefnu alls
þorra mannfólksins. Innan að,
frú hugum einstaklinganna, verð-
ur umbótin að koma, ef hún á að
eiga sér þann grundvöll, að hún
geti staðið til frambúðar. Þess
vegna gagna lítið afvopnunar-
ráðstefnur eða samninganefndir,
meðan allt ólgar undir niðri af
græðgi eftir efnum náungans,
Þess vegna er eina leiðín sú, að
breyta hugum fjöldans, prédika
andlega veruleikann í tíma og
ótíma, flytja boðskap guðsríkisins
með eldmóði og óþreytandi
krafti. Þess vegna er starfsemi
kirkjunnar langt frá því að vera
ótímabær nú, ef henni er haldið
fast við upprunalegan tilgang
sinn: að vera andlegt samfélag
til að boða andlegan veruleika. .
Hin þröngsýna efnishyggja er
orðin úrelt á sviði vísindanna.
En í viðskiftalífinu er hún enn
ráðandi, þótt hún muni einnig
þar falla úr veldisstóli. Smátt
og smátt mun mönnum skiljast,
að það er nú komið mál til að
hegða sér, einnig í daglegu lífi
og viðskiftum jafnt þjóða sem
einstaklinga í samræmi við þá
æðstu þekkingu, sem menn eiga
kost á. Smám saman munu menn
læra að taka alvarlega orð meist-
arans Jesú, og fylgja þeim af
innri þörf, af því að þeir finna,
að sú lífsspeki er þeim drýgst til
varanlegra heilla. Guðsríki er
nálægt. Hinn andlegi veruleiki
umlykur oss á alla vegu, og út-
sýnin er að opnast inn í þá huldu
heima. Tilveran er að stækka
og um leið að birta til. Skugg-
um efnisþröngsýninnar er að
létta af. Hin víða útsýn er að
opnast, er birtir oss hina ótæm-
andi möguleika.”
Og allur er málaflutningur
séra Björns svipmerktur anda
hins frjálslynda og víðsýna
manns, sem lætur sér annara um
kjarna en umbúðir, um orð
meistarans sjálfs fremur en um
þau kenningakerfi, sem hlaðist
hafa utan um orð hans á liðn-
um öldum. í samræmi við þá
afstöðu höfundar til trúmál-
anna er hin rökfasta og fagur-
yrta lýsing hans á Kristi, mátt-
arvaldi hans og áhrifum, í niður-
lagsorðum bókarinnar, en sú lýs-
ing nýtur sín því aðeins til fulls,
að hún sé lesin í heilu lagi.
Þó að þessi bók séra Björns sé
hin læsilegasta, er efnið svo víð-
feðmt og margþætt, að hún vex
við það að endurlesast, en les-
andinn græðir einnig við það,
því að nýr lestur hennar opnar
honum víðáttur, sem honum
voru áður huldar eða lítt ljósar.
II.
í nokkrum formálsorðum er
svohljóðandi grein gerð fyrir
þeim ræðum Kaj Munk, sem
birtar eru í ofannefndu þýðinga-
safni, en sá víðkunni danski
klerkur var alt í senn: afburða
ritsnillingur, trúar- og frelsis-
hetja:
“Þessar ræður eru flestar flutt-
ar árið 1941 og birtar í ræðu-
safninu “Ved Babylons Floder.”
Sú bók var gerð upptæk í Dan-
mörku, en prentuð að nýju í
Argentínu. Þrjár síðustu ræð-
urnar í þessari bók eru fluttar
og prentaðar síðar, voru gefnar
út í kveri, er einnig var gert
upptækt, en þær hafa síðar birtzt
í blaðinu “Frit Danmark”.
Þýðinguna gerði Sigurbjörn
Einarsson, nema ræðuna “Með
orðsins brandi” þýddi Þorsteinn
Ö- Stephensen.”
Dr. theol. séra Bjarni Jónsson
vígslubiskup fylgir þýðingasafn-
inu úr hlaði með skörulegri og
samúðarríkri inngangsritgerð
um Kaj Munk, þar sem ljós grein
er gerð fyrir skaphöfn hans og
trúarlífi, mentaferli hans, prests-
og rithöfundarstarfi, áhrifum
hans í lífi og dauða. Vel og fag-
urlega lýsir greinarhöfundur
skáldinu, ættjarðarvininum, hin-
um- óttalausa málsvara sam-
vizkufrelsis og annara mannrétt-
inda í þessum orðum:
“Það hefir áreiðanlega verið
Kaj Munk ljúft að yrkja um land
sitt og þjóð. Fram að síðasta
degi æfi sinnar, starfaði hann að
því að vekja þjóð sína. Með
skarpskyggni og greind, með
brennandi áhuga og fórn var
hann vökumaður þjóðarinnar.
Þar heyrðist rödd hrópandans,
sem fer ekki í felur með það, sem
honum. er hjartans mál. Kaj,
Munk hefir talað hin ógleyman-’
legu vakningarorð og hvatt menn
til að berjast með sverði andans
og eiga um leið þá trú í hjarta,
að aftur komi dagur, þó að nótt-
in nú sé dimm. Með eldmóði
sannfærðingar og trúar talaði
hann til þjóðar sinnar, benti
henni á að berjast góðu barátt-
unni, og þá skyldu þeir fagnandi
sjá morgunroðann.”
Hina stórbrotnu og máttugu
ræðu sína “Boðberar sannleik-
ans” byrjar Kaj Munk með þess-
um orðum: “Jóhannes skírari
var óvarkár maður. Hann trúði
á sannleikann.”
Sjálfum verður Kaj Munk ekki
betur eða réttar lýst heldur en
einmitt með sömu orðum. Hann
va alla tíð frá því að hann komst
á þroska-aldur og hóf kenni-
manns og rithöfundarstarfsemi
sína eldheitur boðberi sannleiks
og heilinda, og jafn svarinn ó-
vinur fláttskapar og óheilinda.
Réttlætiskend hans og frelsisást
voru, svo sem vænta mátti um
eins heilsteyptan mann og hann
var, jafn djúpstæðar sannleiks-
ást hans og samanofnar henni,
enda gerðist hann ótrauður tals-
maður þjóðar sinnar gegn hinum
þýzku innrásarmönnum, sem
svift höfðu hana frelsi sínu. Það
þarf ekki lengi að blaða í þess-
um ræðum hans til þess að kom-
ast að raun um, hvert stefnt er
hinum hárbeittu skeytum hans,
enda sveið nazistana undan odd-
um þeirra, því að þeir gerðu
ræðurnar upptækar, eins og fyr
er getið.
Allar eru ræður þessar kröft-
ugar mjög, þrungnar fágætum
trúarhita og eldmóði, mælsku og
myndagnótt. Höfundi eru nær-
tæk dæmin úr hversdagslífinu
umhverfis sig og úr sögu þjóðar
sinnar, enda kunni hann manna
bezt að meta hinn danska trúar-
lega og menningarlega arf sinn.
Auðsætt er alstaðar, að hann er
“danskur, norrænn, kristinn,”
eins og dr. Bjarni Jónsson segir
réttilega í fyrnefndri inngangs-
ritgerð sinni.
En þó að þess verði hvarvetna
vart í ræðum þessum, hvert Kaj
Munk beinir skeytum bersögli
sinnar og hugsjónaástar, sækir
hann stöðugt í sig veðrið um
hvassa og markvissa ádeilu á
innrásarmennina þýzku og lífs-
skoðun þeirra, eftir því sem fram
í ræðurnar dregur, og hvergi
fremur en í þrem síðustu ræð-
unum, “Með orðsins brandi”
“Boðberar sannleikans” og Krist-
ur og Danmörk.” í hinni fyrst-
nemndu af þessum ræðum standa
þessi djörfu og ögrandi orð:
“Oss kristnum mönnum er
gjört að skyldu að gjalda keisar-
anum það sem keisarans er og
vér höfum hlýtt skipuninni; vér
höfum verið hinir löghlýðnustu
borgarar í ríkinu. En: krefðist
keisarinn meira en þess, sem
hans var, þá voru ekki til því-
líkir uppreisnarmenn sem vér.
Óhugsandi. Ár eftir ár. Áratug
eftir áratug. Öld eftir öld. Þang-
að til vér sigruðum.
Mikið gat hann krafið oss um:
peninga vora, starfskrafta vora,
beztu ár æsku vorrar, heilsu
vora, líf vort.
En krefðist hann þess af oss,
að vér kölluðum svart hvítt,
harðstjórnina frelsi, lygina sann-
leika, ofbeldið og grimmdina
réttlæti, þá svöruðum vér hon-
um: Skrifað stendur: Þú skalt
eigi aðra guði hafa en mig.
Og ef hann heimtaði það í
annað sinn, svöruðum vér: Enn
stendur skrifað: Þú skalt ekki
misnota . nafn drottins, Guðs
þíns.
Látum hann svo koma með
ljón sin og tígrisdýr, gálga sína
og bál. Blóð hinna kristnu er
útsæði, var sagt þegar í frum-
kristninni. Vér sigrum með
dauða vorum. Framar ber að
hlýða Guði en mönnum.
Gjaldið keisaranum það, sem
keisarans er og Guði það, sem
Guðs er. Kristinn maður á
heimkynni sín í báðum þessum
rvoldugu ríkjum. En kðtni þaö
'fyrir, að ágreiningur rísi milli
þeirra, þá veit hann strax, við
hvort þeirra hann hefir meiri
skyldur.”
Ekki er bersöglin eða sann-
leiksástin minni í slíkum orðum
sem þessum úr ræðunni “Boð-
berar sannleikans”:
“Þeir menn eru til, sem halda,
að hægt sé að pækilsalta sann-
leikann. Menn geta súrsað hann,
halda þeir, geymt hann í tunnu,
og gripið síðan til hans eftir
hentugleikum.
Þeim skjátlast. Það er ekki
hægt að leggja sannleikann í salt.
Hann er ekki til öðruvísi en lif-
andi. Og það á að nota hann á
sömu stundu og hann segir til
sín. Sé það ekki 'gert, deyr hann
og rotnar og reynist skaðsam-
legur innan skamms. Því hættu-
legust allra lyga er dauður sann-
leikur.”
1 ræðunni “Kristur og Dan-
mörk,” sem flutt var á nýárs-
dag 1943, ryðst frelsisást Kaj
Munk og hetjuhugur hans fram
eins og elfur í leysingu, og hann
■eggjar þjóð sína lögeggjan til
dáða í þágu frelsisins með orð-
um sem þessum:
“Leið oss, kross í fána vorum,
leið oss til samskonar baráttu og
hinn hlekkjaði Noregur og hið
blæðandi Finnland berst í hinu
norræna stríði gegn þeirri hugs-
un, sem er gagnstæð öllum huga
vorum, leið gömlu Danmörku
fram til hins nýja anda hennar.
Dannebrog skal ekki verða frjáls
fáni að nýju af annara dáð og
annara heitum. Því að frelsi vort
gefur enginn nema Guð, og hann
gefur það engum nema þeim,
sem veit, hver skuldbinding
fylgir þeirri gjöf. Leið oss, kross
í fána vorum, fram til einingar
við hina krossfánana. Endur-
heimtur heiður og endurheimt
frelsi gömlu Danmerkur meðal
yngdra, norrænna þjóða, — sú
sýn skal ljóma iyrir oss á þess-
um nýársdegi. Vér, sem eygjum
þá sýn, vér viljum leggja sjálfa
oss í veð fyrir hana. Vér heitum
því, að vér ætlum það. Guð heyri
þann eið vorn og segi sjálfur sitt
amen.”
Kaj Munk helgaði trú sinni,
hugsjónum sínum og þjóð sinni
krafta sína og æfistarf. Hann
gerði enn meira: — hann fórnaði
þeim lífinu sjálfu, því að eins og
alkunnugt er, var hann myrtur
af nazistum á svívirðilegan hátt
4. janúar 1944. En orð hans og
andi lifa, eigi aðeins með þjóó
hans og kirkju, heldur miklu
víðar um lönd. Enn að nýju hefir
það sannast, að blóð píslarvott-
anna verður trúnni og hugsjón-
um frelsis og réttlætis sterkasta
aflið til aukinna áhrifa og út-
breiðslu.
íslenzkar bókmentir trúarlegs
efnis hafa stórum auðgast við
þýðinguna á þessum sögulegu og
áhrifamiklu ræðum, sem er
prýðilega af hendi leyst, og á
séra Sigurbjörn Einarsson þar
mestan hlut að máli, því að hann
íslenzkaði þær allar að einni und-
anskilinni, eins og fyr greinir.
Nokkur orð frá Nýja
íslandi
1 norðurhluta Nýja Islands eru
fjögur kvenfélög, sem tilheyra
Bandalagi Lúterskra Kvenna.
Þann 7. nóv. mættust á fundi 1
Árborg fulltrúar frá þessum fé-
lögum til að ræða um hinar fyr-
irhuguðu sumarbúðir Bandalags-
ins og hvern þátt þessi félög
væru fús til að taka í peninga-
legum kostnaði við þær bygg-
ingar, sem þar yrði nauðsyniegt
að hafa.
Var þar minst þess að land-
blettur sá, er Bandalagið hefir
keypt fyrir sumarbúðir sínar, er
hluti af bújörð þeirri, er nefnd
hefir verið Kjalvík frá land-'
námstíð og sem var fyrsta heim-
ilisréttarland, sem tekið var af
íslending í Nýja íslandi. í norðr
austur frá þessum stað um lVz
til 2 mílur er Willow-tanginn þar
sem fyrsti íslenzki ’-sr.fly tjenda-
hópurinn lenti.
Með þetta í huga og eftir ítar-
legar umræður var ákveðið að
þessi fjögur kvenfélög með hjálp
frá öðrum óháðum kvenfélögum
og velviljuðum einstaklingum
mynduðu peningasjóð, sem not-
aður skyldi til að borga eina
byggingu sumarbúðanna, yrði sú
bygging tileinkuð minningu
þeirra manna og kvenna, sem
hér bygðu fyrst land. Sjóður
þessi skyldi nefnast “Blómsveiga-
sjóður íslenzka landnemans.”
Það væri líkt og lagt væri blóm
á leiði látins vinar að styrkja
þennan sjóð. Við erum þess því
fullvissar, að margur muni unna
þessu málefni og leggja eitthvað í
þennan sveig minninganna til
verðugs heiðurs landnemum
Nýja Islands.
Kvittað verður fyrir allar
gjafir í blöðunum og geymd
verða í bók öll nöfn gefenda og
þeirra, sem gefið er í minningu
um.
Konur þær, sem veita móttöku
gjöfum í “blómsveigasjóðinn
eru: Mrs. G. A. Erlendson og
Mrs. M. M. Jónasson, Árborg;
Mrs. H. Halldórsson og Mrs. S.
Ólafsson, Riverton; Mr. K. Sig-
urdson og Mrs. J. Skúlason,
Geysir; Mrs. Anna Austman,
Víðir.
Nú þegar hefir verið farið á
stað með all-myndarlegar gjafir
og fylgja hér nöfn þeirra er gefið
hafa:
1 minningu um Sigurð Frið-
finnsson og Kristrúnu Péturs-
dóttur, $100.00, gefið af sonum
þeirra og tengdadætrum, Friðrik
og Valgerði, Friðfinni, Kristjóni
og Indíönu, Kristmundi og Jak-
obínu, í Geysir.
Guðrún Sveinsson, Víðir, $5.00
í minningu um eiginmann henn-
ar Þorleif Sveinsson.
United Farm Women of Fram-
nes, $10.00.
Kvenfélagið Freyja, Geysir,
$40.00.
Kvenfél,. ísafold, Víðir, $50.00.
Alls nú meðtekið, $205.00.
Anna Austman.
Or ritdómum
Prof. Watson Kirkconnell
um bækur Þ. Þ. Þorsteinssonar,
er fjalla um landnám íslendinga
vestan hafs, verða hér tilfærðar
nokkrar línur á frummálinu,
sem standa í New-Canadian
Letters, 1938 og 1943, — köflum,
^em Dr. Kirkconnell ritar í The
University of Toronto Quarterly
iLetters in Canada).
í sambandi við Vestmenn og
Æfintýrið standa þessar línur:
“. . . the chief resent historian
of this group is Th. Th. Thor-
steinsson, with two stout vol-
umes: Vestmenn, dealing with
the record of the Icelanders in
North America, and Æjintýrid
frá íslandi til Brasilíu, tracing
m detail the development of an
. . . Icelandic colony in Brazil
as the result of migrations in
1863 and 1873. Mr. Thorsteinsson
bids fair to become the official
nistorian of the Icelandic Dia-
spora”.
(Vol. VIII, No. 4, July,
1939, Page 490—491).
Um Sögu Isl. í Vh. ritar Wat-
son Kirkconnell:
“Thorsteinn Th. Thorsteinsson,
of Winnjpeg, has issued a further
volume of his monumental Saga
íslendinga í Vesturheimi, a large-
scale history of the Icelandic
migrations to the Americas and
of their settlements there. The
first volume, issued in 1940, was
largely introductory in character.
The second volume now deals
with the pioneer experience of
certain specific settlements, in
Utah, Brazil, Rosseau (Ontario),
Milwaukee, and Markland (Nova
Scotia). This very important
undertaking by Mr. Thorsteins-
son is on a larger scale than any-
thing yet attempted by any of
the other New-Canadian com-
munities; and its style and com-
petence are worthy of its author,
who is a prominent poet (“frá-
bært skáld”) as ^vell as an
historian . -*■
(Vol. XIII, No. 4, July,
1944. Page 460).
Undrin á Eiliheimilinu
(Frh. af bls. 3)
saman hérna inni í borðstofunni
á Elliheimilinu. Það var rétt
fyrir stríðið og hann birtist okk-
ur í skýi.
“Urðuð þér svo einkis varir þar
til þér urðuð heilir?”
— Ekki beinlínis. En nóttina
eftir að eg sá frelsarann við rúm-
stokkinn, dreymdi mig að eg var
á gangi á sléttum flötum í um-
hverfi, er eg þekkti ekki. Eg
fann og sá að eg" hélt á lampa í
hendi, eg kveikti á lampanum
og ljósið snéri fram og lýsti upp
umhverfið. Draumurinn var svo
skýr og svo undarlegur, að mér
fannst hann hljóta að boða ein-
hver tíðindi.
“En hvernig skeði svo sjálfur
atburðurinn þegar þér urðuð
heilbrigður?”
— Það var á sunnudegi, 7. okt.
s.l. Um morguninn gekk eg til
altaris í Elliheimilinu, en um
daginn hlýddi eg á útvarpsmessu
hjá síra Árna Sigurðsyni úr
herberginu mínu, og á meðan eg
hlýddi á messuna, þar sem m.a.
var talað um kraftaverk Jesú á
sjúkum og lömuðum, fékk eg allt
í einu máttinn aftur og það rétt-
ist samtímis úr fingrunum. Síð-
an hefi eg verið heill, eg nýt
svefns eins og barn og eg væri
til í aflraunir og áflog ef lækn-
arnir bönnuðu mér það ekki eins
og stendur; En eg bíð nú átekta
hvað það snertir.
“Vitið þér nokkra skýringu á
þessu fyrirbæri?”
— Læknarnir vita hana ekki,
en eg veit hana. Þetta er ráð-
stöfun æðri máttarvalda til að
viðhalda trúhneigð fólks. Fólkið
er að missa trúna, og það trúir
ekki nema kraftaverk gerist. Og
nú hefir það gerzt.
Vísir, 7. nóv.