Lögberg - 07.02.1946, Side 2

2
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 7. FEBRÚAR, 1946
Frá Kvöldvöku féiaginu
“Nemo” á Gimli
Erindi flutt af Jóni Jónssyni
í Skógarkoti í Kvöldvöku
félaginu “Nemo” á Gimli.
♦ •♦
(Framh.)
Nú tla eg að segja ykkur frá
því eina æfintýri, sem eg hefi
ratað í um æfina, og sem eg hugði
að nægði til þess að Gunnhildur
mín sannfærðist um takmarka-
lausan kjark minn og snarræði,
en svo er þó að heyra að sitji við
sama og áður. Hvað mér við-
kemur, þá sannaði það mér al-
gerlega, að eg get borið öruggt
traust til mín, þó eg komist í al-
varlega mannraun.
Sagan er svona:
Við vorum fyrir skömmum
tíma komin heiman að (frá ís-
landi); það var áliðið sumars og
seint um kvöld. Ljós logaði á
lampa. Eg einn var háttaður og
ætlaði að hvílast af mínu erfiði,
hafði þá unnið svo um daginn,
að samboðið var Ormi Stórólfs-
syni.
Eg ætlaði að fara að sofa og
láta mig dreyma einhver afrek
fornkappanna, þegar Gunna
stelpan gellur upp og segir:
“Hvað er þetta á sperrunni?’’—
Mér gramdist að fá ekki næði og
vera að festa svefninn út frá
viðureign Hrólfs og Jolgeirs við
bryggjusporðinn, þá heyri eg
eitthvert kynlegt org, ekki ó-
áþekkt því er heyrist í froskum,
eður rellu í stormi. Eg brá opn-
um augunum og sá einhverja
klessu eða þúst neðarlega á
sperruleggnum, svo sem 3 þuml.
á lengd og breidd. Gerðist ýmist
að heyrast þetta relluhljóð eður
þagnaði um stund og byrjaði svo
aftur. En nú brá undarlega við.
Eg, sem aldrei á æfi minni hafði
séð eða heyrt það er gerði mér
geig, varð nú einhvernveginn
ónotolega við, en þrátt fyrir það
fór eg að tala kjark í Gunnhildi
og krakkana, og sagði að þau
mættu vera öldungis óhrædd, eg
væri innanborðs, þetta væri ekk-
ert. Svo fór eg að gefa einhverj-
ar fyrirskipanir er mér virtust
nauðsynlegar undir kringum-
stæðunum. Jafnframt fór eg af
öllum kröftum að rifja upp allt
er eg hafði lesið um í riddara-
sögunum og rímunum og ritn-
ingunni. Eg rakst þar á alskon-
ar skrímsl, Finngálk, flugdreka,
sporðdreka, skorpíóna, lingorma,
og nöðrur, og svo alskonar ó-
argadýr og gamma, sem sögurn-
ar geta um, og þetta kvigindi var
mikið minna, en ljótt var það og
ógeðslegt og jafnvel grimdarlegt,
ekki vantaði það. Og stöðugt var
eg að útbýta fólki mínu dýrmæt-
um ráðum, sem þó .ekki virtust
koma að nokkru haldi. Eg hafði
gert ráð fyrir að ef að með ein-
hverjum ráðum yrði hægt að fá
kvikindi þetta til að hreifa sig
eitthvað úr stað, væri hægra að
gera sér grein fyrir hvernig það
væri að lögun, og á henni ætlaði
eg að byggja hvaða bardaga að-
ferð myndi affarabezt. í upp-
hafi sóknar væri farsælast að fara
hægt en síga heldur á. Reyndist
nú svo að hringlaði í kvikindi
þessu þegar það hreifði sig, var
auðráðið að á það bitu engin
vopn, en þá fór að vandast mál-
ið. Nei, skratti þessi hreifði sig
ekki vitund. Ef eg fékk krakk-
ana til að koma við það með
einhverju, var því líkast sem það
fitjaði upp trínið og urraði, enn
þá grimdarlegar en áður, og var
því viðbúið að það réðist á þá,
og sjálfsagt var bitið banvænt.
Krakkamir hættu nú einnig að
koma nærri kvikindi þessu hvern
ig sem eg herti þau upp. Mér fór
því ekki að lítast á blikuna.
Krakkarnir sögðu líka að eg yrði
að koma þeim til bjargar, og
muni eg rétt, þá latti Gunnhild-
ur mín ekki heldur. Það er eins
og hún sé útsetin með að ota
mér út í allar hættur. Hún er ef
til vill að sitja um að sjá mér
bregða; en þar þurfa ærin efni
til. Eg var nú kominn að þeirri
niðurstöðu að svo búið mætti
ekki standa, eg yrði fyr eður
síðar neyddur til að taka málið í
mínar hendur, tii mín væri stefnt
vandræðunum, eg þyrfti að taka
harðfengilega á móti, og skilja
ekki við það fyr en að fengnum
fullum sigri.
Eg tók nú að tína á mig spjar-
irnar, en enginn asi var á mér.
í fyrsta lagi sá eg að með ráðum
varð að fara, og svo gat skeð að
ókind þessari þóknaðist að færa
sig um set, og í þriðja lagi vildi
eg sýna Gunnhildi minni að eg
héldi hugrekki mínu, því ekki
var trútt um að mig grunaði að
hún héldi að ekki ætlaði að renn-
a á mig berserks eðlið. Meðan
eg var að klæða mig, var sem eg
ekki gæti haft augun af þessum
óvætti á sperrunni. Eg hafði
heyrt það sagt að höggormum
fylgdi svo sterk náttúra að færi
maður að horfa á þá, gæti mað-
ur ekki haft af þeim augun, og
yrði svo loks magnlaus af
hræðslu. Ekki varð þó Sigurði
Fáfnisbana að því er hann fékkst
við Fáfnir, en Sigurður fór að
með ráðum og hafði sjálfur auk
þess ægishjálm í augunum, en
það hefir enginn haft nema
hann. Eg gat því ekki verið ör-
uggur ef kvikindi þetta var líkr-
ar náttúru. En — gat það verið
annað?—svo sem óhreinn andi.
Hvað vissi eg nema þeir héldu
sig allstaðar hér í óbygðunum.
Þetta var ókannað land, og ekk-
ert ólíklegt að þetta væri rusla-
skrína fjandans. Gagn hefði nú
verið að hafa bogann hans Örf-
ar Odds og Guisnautana, en því
var miður að enginn vissi hvað
um þær varð í dánarbúinu, þá
gátu og gömlu silfurhnapparnir
komið til greina, þeir höfðu oft
reynzt mæta vel ef skjóta þurfti
andlegt illþýði; nú væru þeir
ekki til, og ekki einu sinni byssa,
og þó svo hefði verið, kunni eg
ekki að fara með hana. Því
lengur sem eg velti þessu fyrir
mér, því óráðnari varð eg í því
hvaða bardaga aðferð eg skildi
hafa, eður hvað að vopni. Þó eg
hefði alt eitt af þessum sögu-
frægu vopnum fornaldanna :
kilfuna hans Högna, Rimmugigi
eður atgeirinn Gunnars á Hlíð-
arenda, þá var alveg óvíst hvort
eg hafði afl til að bera þessi
vopn í orustu, því þau voru sum
afar þung, einkurn kilfan, og eg
get skotið því að ykkur, að mér
getur orðið aflfátt. Þó eg hefði
getað reitt vopnin, þá var öld-
ungis óvíst hvort eg gat hitt með
þeim, því eg var með öllu óvan-
ur vopnaburði, en geygaði höggið
var það sjálfsagður bani okkar
allra, því ekki var á nokkurs
mannsfæri að vita, hversu mikið
af fjandakrafti, var komið sam-
an í þessum hnút, er hélt sér
urrandi á sperrunni. Eg var nú
langt kominn að hervæðast, og
óskaði eg mér að kominn væri
Vefreyju nautur, því hér átti eg
mér fyrir höndum hólmgöngu
sem meinti dauða minn eða ó-
freskjunnar, og óvænlega horfð-
ist á fyrir mér, þar sem eg átti
að ganga hlífðarlaus og vopn-
laus móti þessum meinvætti. Eg
hafði því farið mér hægt og
þótti góður fresturinn.
Fyrst hafði eg farið í tvenn-
an klæðnað vel þæfðan, en yzt
fata klæddist eg prjónabrók
blárri, var hún heman af Is-
landi og svo vel þæfð að hún
stóð stuðningslaus. Hafði hún
fylgt ætt minni lengi, því eng-
inn fæddist sá í ættinni er fyllti
hana út; var hún því afbragð
annara bróka og mesta ættar
gersemi; braut eg skálmarnar
upp og voru þær því tvöfaldar
upp fyrir kné. Um mittið lét
eg hana víxlast og hneppti hald-
hnappinum á bakinu. Að ofan
steypti eg yfir mig treyju úr
dýraskinnum, var hún alsett
rósum úr dýrum steinum, höfðu
veiðimenn fengið hana í útiset-
um norður í Tröllabotnum, hún
var dvergasmíði og líkur fyrir
að hún stæðist eitur. Á höfuðið
setti eg barðastórann og þykkan
flókahatt með tvöföldum loðn-
um eyma skjólum, batt eg þau
föst undir kverkinni; áttu þau
að draga úr óhljóðum er óvætt-
urinn kynni að vilja reka upp
til að æra mig; fannst mér hatt-
urinn minna á hjálminn Hildi-
grím Þiðriks konungs frá. Bern.
Á fætur mér dróg eg 10 punda
þunga skó úr Suður Afriku
stríðinu, sem aldrei slitnuðu
kæmu þeir ekki í vígða mold.
Hjálmgrímu hafði eg enga og
varð eigi við því séð. Mér þótti
hyggilegra að klæðast vel, þó eg
yrði nokkru ófimari í snúningun-
um, eg þurfti hvort sem var
ekki að stökkva öfugur yfir þre-
faldann mannhring eins og for-
feður mínir, en um leið líktist
eg að nokkru brynjuriddurun-
um. Hvaða vopn skildi eg hafa?
Eg átti skógarexi háskepta, en
þókti ekki ólíklegt, að þegar á
mig væri kominn vígamóður og
eg reiddi hana til höggs í ná-
vígi, gæti svo farið að eg
gleymdi að lágt var til rjáfurs,
og exin því rekast upp í þekjuna
og kæmi mér sjálfum í koll fyr
en á illvættinum. Eg hvarf því
frá þessu. Þá var lítil skarexi,
er eg lét stöðugt tylgja mér;
hafði hún verið gefin mér í tann-
fé, og var lánsvopn hið mesta.
Hún var að vísu ekki mikið
vopn, en biturleg og hvatti sig
sjálf í hvert sinn er heniM var
til höggvið. Hún gat því komið
í stað tapar axanna gömlu er
höfðingjar riðu með stundum á
söguöldinni. Var nú allt mitt
ráð þar sem exi þessi var, og
sendi eg því eftir henni.
En hvað mér fanst eg vera
breyttur frá því áður var, og
sem eg ekki þekkti mig. Eg
hafði lært margar bardaga vís-
ur úr ýmsum rímum, er eg ætl-
aði að hafa mér til hugstælingar
þegar eg kæmist í hann krapp-
ann, en þegar til hólms var kom-
ið voru þær allar gleymdar. Mér
fundust fæturnir þungir sem
blý, og eg myndi reka þá í ef eg
færði þá úr sporunum, einkum
ef það var í áttina til ófreskj-
unnar, jafnvel ekki jafn sólginn
í orustu og eg hafði áður verið,
eður í önnur hættultg æfintýri.
Samt var eg þess fullviss að ekki
léti eg mér bregða við sár eður
bana, en það var alvarlegur geig-
ur í mér við annað, líklega af
því að enginn veit orsökina; það
var herfjöturinn, og það voru
eingöngu mestu fornkapparnir
sem fengu að kenna á honum,
þessvegna býzna líklegt að hann
næði tökum á mér, en eg treysti
exinni og ætlaði að höggva hann
af mér eins og Hörður.
Nú var þá exin komin. Eg
dróg kútróna sjóvetlinga á hend-
ur mér, þreif tveim höndum
skaftið á exinni og reiddi hana
til höggs. Þá mundi eg eftir því
að eg átti eftir fornri venju að
heita á einhvern mér til sigurs,
en hvort átti eg heldur að heita á
Þór eða Hvíta Krist mér til full-
tingis? Helgi Magri hét á Þór
til allra harðræða og fylgdi eg
dæmi hans, en gaf Óðni allan
val.
Svo þokast eg af stað hægt og
hljóðlega, en hef þó jafnframt
vakandi auga á öllu, því ekki
mátti vita hversu fjandi sá var
magnaður, eða hverjum vopn-
um hann beytti, ekki einu sinni
auðið að sjá hvort hann hafði
járn nef og járnklær. Hann gat
líka spúið eitri þaðan sem hann
húkti á sperrunni, hann gat og
þanist allur út og orðið að ógur-
legum flugdreka, og hremt mig
í klær sínar, eður umsvifalaust
gleypt mig, og hann gat smogið of
an up gólfið eður breytt sér í
önnur skaðræðis kvikindi, og
líkara til að hann bitu engin
járn. Hér var því eigi heiglum
hent.
Þegar eg var að týja mig,
hafði eg veitt því eftertekt, ef
mér varð litið af ófreskjunni
augnablik, að Gunnhildur mín
var svo einstaklega háðsleg á
svipinn, en sagði ekki orð. Það
var sem henni fyndist ekkert til
um þessa væntanlegu fyrstu
hólmgöngu mína, jafnvel hróð-
ug ef eg biði ósigur.
Nú var teningunum kastað.
Eg fann glöggt til þess að hér
var að gerast stórkostlegur at-
burður, er lengi mundi lifa í
minni manna, þar sem eg ætlaði
að frelsa líf sjálfs mín, konu
minnar og barna, og sóma allr-
ar ættarinnar og afkomenda
hennar í aldir fram. Þegar eg
svo var kominn í það höggfæri
er mér líkaði, skorðaði eg fastar
fæturna, stóð gleitt eins og skip-
stjórar í stórsjó, og lét höggið
skjalla. Eg leit ófreskjuna falla
í tveim hlutum á gólfið. —Það
suðaði fyrir eyrum mér, allt
snérist í kring og . . .
Þegar eg vissi til mín næst,
var eg í rúmi mínu. Gunnhildur
mín stóð yfir mér með sama háö
að hún hefir getað sofið meó
það án þess að koma ólagi á
það—og segir mér að nú séu
tveir sólarhringar síðan kvöldið
“góða,” eins og hún komst að
orði. Hún sagði einnig að það
tvent hefði borið að í einu, dýr-
ið dottið í tveim hlutum á gólfið
og eg oltið um eins og ólögulegur
heypoki, og þessi ófögnuður sem
olli þessu uppnámi hefði verið
vesalings leðurblaka er hefði
vilst inn í húskófann og ætlað
að fá sér blund yfir lágnættið
þarna á sperrunni. Sjálf kvaðst
hún hafa þekkt hana frá upp-
hafi, en haft gaman af að sjá
hvernig eg tæki mig út, þegar
eg sem hermikráka, ætlaði að
stæla fornkappana. Og Gunn-
hildur mín sagði meira, og er
það varla hafandi eftir. Hún
sagði það hefði verið ein sú háðs-
legasta sjón að sjá mig, og verst
að eiga enga mynd af mér frá
þeirri stundu þegar eg var al-
týjaður til rómunnar. Eg hefði
verið hvítur í framan sem skjall,
augun hálfsprungin út úr augna
tóftunum, knén hefðu skolfið
svo gólfið hefði gnötrað, og
tönnurnar glamrað svo gríðar-
lega að tekið hefði yfir snarl-
hljóðið í leðurblökunni! Það
hefði nú komið á daginn svo
sem hún hefði alltaf vitað, að eg
væri ekkert annað en huglaus
gortari; héðan af gæti eg sparað
mér ómak með að sækja fyrir-
myndir mínar lengst framan úr
forneskju, mér dygði að leita til
Þórðar rímna, þar sem þeir væru
Aumingi og Vesalingur, en
þangað næði eg samt aldrei með
tærnar er þeir hefðu hælana, það
væri heldur ekki við góðu að bú-
ast þar sem eg væri einn af þessu
þokkalega slekti, og dragnastu
úr bólinu.
Þetta voru óbreytt orð Gunn-
hildar, og þá loksins var allt bros
af andlitinu. En það segi eg satt
að sýzt vildi eg að þetta bærist
út, því það yrði henni til þeirrar
mestu vanvirðu, óg mundi spilla
vinsældum hennar, þar sem eg
er þekktur.
Svona hefir þetta stöðugt
gengið til. Hún hefir aldrei þókst
sjá þessa miklu kosti mína, sem
gengið hafa til mín í arf frá kon-
ungum og mestu afarmennum
fornaldarinnar, en fúslega kan-
nost eg við það, að þetta kvöld
sem eg á riddara öldunum hefði
unnið fyrir gullnum sporum og
notið sameiginlegrar aðdáunar
hirðmeyja og konunga dætra,
varð hár mitt og skegg hvítt,
þótt það áður væri svart sem
bik. Stafar það skiljanlega af
eitri því, er óvættur þessi spúði
á mig af fítóns anda sínum;
Hafa fleiri en eg fengið að kenna
á því. ílla var Tístram kominn
þegar Serdíana fann hann í
yfirliðinu í skóginum forðum, en
báðir gengum við af eiturdrek-
unum dauðum.
Ekki var það heldur neitt
ánáttúrlegt við það þó Gunn-
hildur mín sæi hné,mín skjálfa,
hefir það verið að sömu náttúru
og glímuskjálfti, er eg beið eftir
hentugu höggfæri, en er eitur
hvikindið smaug ofanum gólfið,
hefir húsið leikið sem á þræði,
en jörðin gengið í bylgjum, en
Gunnhildur mín, viti sínu fjær
af skelfingu, og var það engin
furða. í Andrarímum kemur
líkt dæmi fyrir eins og lýst er
í þessari vísu:
Niður dauður síðan sé
svartur kauði að Niflheimi,
skekktist hauður, skulfu tré,
skarkaði og sauð í jörðunni.
Hvað því viðvíkur að eg sé
ættingi Jóns heitins bónda á
Strimpu, tel eg mér vegsauka
en ekki vansemdar, er það eftir-
tektarvert að Islendingar hér í
Kanada, hafa átt þrjá Jóna, sem
hafa skarað framúr öllum öðr-
um Jónum frá sama landi, að
stórfeldri náttúru og sterkum
framkvæmdum, Jón í Winnipeg,
Jón Bóndi á strympu, og mig,
Jón bónda í Skógarkoti. Höfum
við allin verið hrapalega mis-
skildir, en svo er með öll mikil-
menni þjóðanna. Hefi eg oft
verið að hugsa um að skrifa
riddarasögur af þeim nöfnum
mínum. Mundu þar koma fram
mörg undur og fáheyrð æfin-
týri á herferðum þeirra, þegar
þeir hleyptu hestum móðgum
um hræfa grund á náum blóðg-
um.” Viðvíkjandi Jóni sál. á
Strympu sérstaklega, ætla eg að
koma með nokkur orð tekin úr
líkræðu þeirri er séra Jón hélt
yfir honum og munu allir sann-
gjarnir menn kannast við að þar
er farið mjög óhlutdrægum orð-
um um frænda minn. Þau hljóða
á þessa leið:
Það sem Baldvin Einarsson,
Eggerts Ólafsson, Tómas Sæ-
mundson og Jón Sigurðsson voru
íslenzku þjóðinni, það sama var
hinn nýlátni bróðir vor héraðs-
sómi og þrekmikla göfugmenni,
Jón bóndi Jónsson á Strympu,
þessari Nýlendu, því svo má að
orði kveða að hann berðist fyrir
velferð hennar og hagsæld fram
í andlátið, með þeirri ósér-
plægni og sjálfsfórnun sem er
svo sjaldgæf, já, svo dæmalaus
vor á meðal. Það er því ekki
ofsagt þó vér segjum að honum
einum eigum vér að þakka að
þetta pláss er nú ekki undir
þeirri harðstjórn er hér drottn-
aði þá hann flutti inní byggðina.
Hann einn bar djörfung til að
hefjast handa, snúast í móti og
sækja fram til dýrðlegs sigurs
fyrir bændur og búalýð, alda og
óborna. Hann einn, segi eg yfir-
bugaði sveitarráðið og rauf þann
einræðis valdahring er var orð-
inn sveitinni sá mesti vogestur.
Það kom einnig brátt í ljós, að
það hafði verið hið vinsælasta
verk, því bændur fóru að bera
óskorað traust til skörungsskap-
ar hans, því litlu síðar var hann
með öllum greiddum atkvæðum
kosinn að fara sem sendinefnd
austur til Ottawa, að herja þar
út hjá stjórninni margskonar
hlunnindi og réttar bætur, er við
búum að enn í dag, engu þýð-
ingarminni en stjórnarskrá Krist-
jáns konungs IX. til handa Is-
lendingum. Mér þykir því vel
viðeigandi að taka mér í munn'
orð Matthíasar, þegar hann
kveður nafna minn Jón Sigurðs-
son: ‘Full af frægð og stríði,
fjöri, von og þraut; fyrir land og
lýði lá hans grýtta braut’.”
Svona farast séra Jóni orð um
nafna minn, frænda og héraðs
höfðingja, Jón bónda Jónsson frá
Strympu, og eru þar ekki of-
lofuð afrek hans, en þá höfuð-
skömm ættu Ný-lslendingar
ekki að láta um sig spyrjast að
verpa ekki haug ramgerðum eft-
ir hann, svo sem Örvar Oddur lét
eftir sig í Sámsey forðum yfir
berserkina,, og vörpuðu þeir svo
þangað dýrum gripum. Fengi
eg þau færi í fyrsta skipti að
rjúfa hauginn og bera gersem-
arnar út sem herfang, en þó
fremur ef frændi sjálfur væri
ófluttur þangað.—Ekki brestur
mig hug eður harðfengi. Þökk!
—E. G.
VESTUR UM HAF
(Framh.)
Þing Hins Samein. Kirkjufélags
íslendinga í Vesturheimi.
Á 3. degi eftir lok afmælis-
þingsins ætlar Hið Sameinaða
kirkjuþing Islendinga í Vestur-
heimi að hefja þing sitt í Árborg,
við íslendingafljót í Nýja-ís-
landi. Séra Philip Pétursson
hafði beðið mig að flytja þar
erindi, og kemur nú um nón
þingsetningardaginn í bíl sínum
til að taka mig með sér norður.
Er hann ritari þingsins. Við
erum sex saman í bílnum, vinir
og kunningjar. Heldur er þung-
fært, því að regn er og vegir
mjög blautir. Kemur það sér
því einkar vel, er húsráðendur
á Gimli standa úti og laða gesti
til kaffidrykkju. Þingið í Ár-
borg hefst um kvöldið með guðs-
þjónustu, og stígur séra Eyjólfur
Melan, prestur í Rivertonþorpi,
í stólinn. Hann er guðfræðingur
frá háskólanum á íslandi, vel
gefinn maður og skáldmæltur,
enda bar prédikun hans þess
vitni. Síðan setur forseti, Hannes
Pétursson, bróðir dr. Rögnvalds,
þingið þar í kirkjunni og flytur
gagnhugsaða þingsetningarræðu.
Þingstörf hefjast. Að lokum seg-
ir Pétur Sigurgeirsson frá Há-
skólanum heima, einkum guð-
fræðideildinni. Þrátt fyrir ó-
hagstætt veður og færð eru þeg-
ar komnir um kvöldið 50—60 full-
trúar og gestir. Þingið stendur
nokkuð á 3. dag, eða fram til há-
degis 2. júlí. Jafnframt heldur
Samband íslenzkra frjálstrúar-
kvenna í Norður-Ameríku árs-
þing sitt, og haga bæði þingin svo
störfum sínum, að þau geta hald-
ið þingfundina til skiptis í kirkj-
unni. Rætt er um störfin í söfn-
uðunum og hvernig reynt skuli
að bæta úr vaxandi prestaéklu,
um útvarp og leikmannastarf.
Megináherzla er lögð á mannúð-
armál og líknarmál allskonar og
að menn sýni kristindóm sinn í
verki. Er mikil eining ríkjandi.
Ávörp og erindi eru flutt, m. a.
talar Sveinn Thorvaldsson, kaup-
maður í Riverton. Og Kvenna-
sambandið gengst fyrir góðri og
fjölbreyttri skemtisamkomu. Á
sunnudagskvöld 1. júlí er fjölsótt
samkoma í kirkjunni, og flyt eg
þar erindi um kirkjuna á íslandi.
Á eftir heldur forseti ræðu. Síð-
asta þingdaginn fara fram starfs-
mannakoSningar. Er þá Hannes
Pétursson 'kosinn útbreiðslu-
málastjóri, en séra Eyjólfur
Melan forseti í hans stað. Kona
hans, frú Ólavía, er kosin forseti
Bandalagsins. Hún er mikil
gáfukona, hefir verið kennari um
langt skeið og er ágætlega máli
farin.
Með þessu er þó ekki drepið
nema á annan þátt þessa þings.
Hinn er náið samlíf og persónu-
leg kynni utan funda, sem Ár-
borgarsöfnuður veitir aðstöðu til
og heimili íslenzkra læknishjóna,
Sveins E. Björnssonar og frú
Marju, annálað fyrir gestrisni,
fegurð og hverskonar myndar-
skap. Að því safnast bílarnir utan
funda. Þar er fulltrúum þing- <
anna beggja veitt af hinni mestu
rauns og með þeim hætti, að
þeim finst hér vera heimili sitt.
Læknirinn er hinn drengileg-
asti maður, bjartur á svip og
ástúðlegur, vel gáfaður og skáld
gott. M. a. sé eg fallega sálma,
sem hann hefir ort. Frúin er
einnig ágætlega mentuð, var hún
kennari áður en hún giftist. Hún
hefir um 16 ára skeið verið for-
seti Kvennasambandsins og
stjórnað því giftusamlega. Meðal
annars átti hún frumkvæði að
því, að allstórt sumardvalar-
heimili barna var reist að Hnaus-
um við Winnipegvatn, og er það
fullskipað á hverju sumri. Hún
er glæsileg kona og sómir sér hið
bezta í ræðustól. Er hún kosin
á þinginu eftirlitsmaður sunnu-
dagaskóla. Við njótum víðar
(Frh. á bls, 3)