Lögberg - 07.11.1946, Side 6

c
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 7. NÓVEMBER, 1946
Margrét Werner
Hann færði sófann að glugganum, og
lafði Edith leit brosandi á þá umönnun
og nákvæmni, sem hann sýndi, Hann
fékk Beatrice til að leggjast í sófann, og
sneri henni svo að andlit hennar vissi út
að garðinum, þar sem hin hnígandi sól
lagði sína síðustu geisla yfir blómabeð-
in.
“Nú hefirðu eitthvað unaðslegt að
horfa á,” sagði hann, “og þú skalt líka
fá eitthvað þægilegt og skemtilegt að
hlusta á. Eg skal lesa svolítið af ‘Maria
Stuart’, eftir Schille, fyrir þig.”
Hann sat hjá henni og hélt í hendi
hennar. Hann las hin áhrifamiklu orð,
sem stundum hljóma sem hersöngur, og
svo aftur eins og örvæntingar stuna
sturlaðrar sálar. Hans hreina hljóm-
fagra rödd, hljómaði svo þægilega í
kvöldkyrðinni. Beatrice starði á hin
marglitu ský í vestrinu, sem tóku svo
breytilegum litbreytingum við sólar-
lagið, en allar hugsanir hennar snerust
um Alfred Hankins.
Hvað gat hún gert? Bara að hún gæti
séð fram í tímann, bara að hún gæti
tafið fyrir honum þangað til hún væri
gift, þá væri öllu borgið. Hann mundi
ekki voga að koma fram með neina
kröfu á hendur lafði Markham af Elk-
horn — og það væri þýðingarlaust þó
hann gerði það. Þess utan skyldi hún
fá manninn sinn til að fara í ferðalag
utanlands með sér, og þegar Alfred sæi
að tilraunir sínar væru árangurs lausar,
hætti hann algjörlega við það. í öllum
tilfellum, er hún væri gift jarlinum, hefði
hún ekkert að óttast; ef hún segði hon-
um allt eins og var þá mundi haún fyrir-
gefa henni. Hann gat auðvitað reiðst
henni, en hann mundi fyrir gefa konun-
ni sinni. En ef hann fengi að vita alla
söguna, áður en þau væru gift, þá var úti
um alla von fyrir þenni.
Hún varð að teygja tímann, skrifa
Hankins—skrifa þannig að segja honum
ekkert um kringumstæður sínar, en
segja honum að hann yrði að bíða. Hann
gat ekki neitað henni um það. Hún ætl-
aði ekki að gefa honum neina von, en
segja ekki neitt, sem setti hann í æsingu
né sturlun. “Þetta er stórkostleg lýs-
ing,” sagði jarlinn alt í einu, “finnst þér
það ekki?” Hann varð þess var að
Beatrice eins og vaknaði af draumi viö
orð hans, og að hún hafði ekki heyrt
nett af því sem hann las.
“Eg skal strax viðurkenna,” sagði
hún. “Eg hélt — taktu það ekki illa upp
fyrir mér — ég var að hugsa um nokkuð
sem óhrærir þig. Eg heyrði ekkert af því
sem þú last, Herbert. Viltu lesa það aft-
ur?”
“Nei, það vil ég ekki gera,” sagði
hann og hló.
“Látum okkur reyna að tala um það
sem þú hættir við —”
Pyrir svo sem þremur dögum, hefði
hún til nefnt tuttugu staði, sem hún hef-
ði viljað sjá og koma til utanlands. Hún
hefði brosað og roðnað, og hún hefði
láti í ljósi meira f jör og fögnuð við hvert
orð. Nú leit hún á áætlanir kærastans
síns eins og einhver illvættis hönd væri
að merja hjartað í brjósti sér, og þvinga
sig með hræðslu.
Þetta kvöld var eins og Beatrice gæti
aldrei fengið stund til að vera ein. í dag
stofunni var skrifborð, sem kvennfólk-
ið brúkaði, en hún þorði ekki að skrifa
þar, af ótta fyrir að kærastinn sinn komi
og settist hjá sér, eins og hann var van-
ur að gera. Færi hún inn í lestrarsalinn,
mundi faðir hennar spyrja hana um,
hverjum hún væri að skrifa. Hún gat
ekki fundið neinn stað til að vera ein-
sömul fyr en hún kom upp í svefnher-
bergi sitt, en það tók lítið betra við.
Fyrst kom amma hennar, áhyggjufull
út af því hvernig hún leit út, og sagði
henni að fara að sofa og reýna svo að
hressa sig upp; svo kom Lilian full af
ótta og kvíða, og vildi fá að vita hvort
Beatrice áliti að Lewis Dare væri fríðari
og fallegri en aðrir ungir menn, og að
síðustu þjónustustúlkan, sem virtist að
slóra þar inni, eins og hún ætlaði ekki
að fara. Loksins var hún þó einsömul
og settist við skrifborðið sitt, þar sem
hún skrifaði í flýti kalt bréf, sem gerði
Alfred Hankins næstum vitstola.
Kæri Alfred!
Ertu virkilega kominn til baka? Eg
hélt að þú hefðir farist í Kínverska haf-
inu, eða gleymt hinu litla æfintýri, er
við mættumst. Eg get ekki séð þig sem
stendur. Eins og þú hefir heyrt,, hefir
Cuming lávarður sínar skoðanir, og eg
verð að haga mér samkvæmt þeim. Eg
skal skrifa bráðlega aftur og láta þig
vita, hvenær og hvar eg get séð þig.
Beatrice Cuming.”
Hún braut bréfið saman, og skrifaði
utan á það þá áritun, sem hann gaf
henni. Svo fór hún þangað sem póst-
kassinn var í forsalnum og lét bréfið
í hann, viss um að enginn myndi fara
að skoða bréfin. Þegar hún hafði lokið
þessu, fór hún aftur upp í herbergi sitt.
Bréfið kom daginn eftir til Brookfield.
Er Hankins las það, beit hann sig í var-
irnar. — Köld, hjartalaus! Ekkert vin-
gjarnlegt orð, ekki einu sinni eitt sakn-
aðarorð, í tilefni af því, að hún hélt
hann væri dauður. Ekkert orð um ást,
sannleika og trygð; ekkert loforð um
að hún vildi verða hans — hvað gat hún
meint með slíku bréfi?
Nú næstuni hataði hann þá stúlku,
sem hann hafði elskað svo heitt; en
hann gat ekki, vildi ekki trúa öðru en
það stafaði af hans löngu burtuveru,
að hún bara hugsaði minna um hann,
en hann hélt að hún hefði gert áður.
Hún hafði lofað honum að verða konan
hans, og hvað sem það kostaði skyldi
hann fá hana til að halda loforð sitt, og
hann meinti það sem hann hugsaði.
Allt líf hans og vonir voru knýtt við við
hana, og hann var ekki viljugur til að
frígefa hana af trúnaðar loforði sínu.
Þegar bréfið var farið, fór Beatrice
að hugsa um hvernig svarið mundi
verða, sem hún fengi frá Hankins; hún
kveið ólýsanlega mikið fyrir því. Hún
gat ekki skilið í því, hví hún þyrfti að
líða svona mikið. Aðrar stúlkur höfðu
gert það sama og hún hafði gert — já,
tíu sinnum í staðinn fyrir einu sinni —
og þær höfðu ekki þurft að líða svona
mikið fyrir það. Hví gat hún ekki kast-
að þessari angist og hæðslu frá sér?
Það var mjög óhyggilegt af henni, að
mæta þessum Alfred Hankins, í skóg-
inum og niður við sjóinn, en hún hafði
gert það af því henni leiddist svo ein-
veran og tilbreytingarleysið, sem var
allt í kring um hana. Það var mjög
þægileg og uppörvandi tilbreyting fyrir
hana, frá þessu daglega breytingar-
leysi. Hann hafði hálf dáleitt hana,
með ást sinni; hún í sjálfu sér, hafði
ekki meint neitt alvarlegt. Til hennar
var þetta þægileg og geðfeld nýung; en
fyrir hann hefur það kennske verið lífs-
spursmál. En hún hafði haldíð þessu
leyndu fyrir föður sínum. Ef hún hefði,
þegar hann spurði hana, og reyndi á
svo vingjarnlegan hátt að vinna traust
hennar; ef hún hefði þá sagt honum
frá kunningskap sínum við Alfred Han-
kins, hefði hann frelsað hana frá frek-
ari eftirsókn þessa skipskafteins, og
afleiðingunum af bernsku hugsunar-
leysi hennar. Ef hún hefði sagt honum
það þá, hefði það ekki orðið neinn þrep-
skjöldur á hamingjubraut hennar.
Nú var öðru máli að gegna. Ef hún
segði nú föður sínum frá því, gat hún
ekki vænst neinnar meðaumkunar, en
hún hugsaði sem svo, að margar stúlk-
ur hefðu gert margfalt verra en hún,
og urðu ekki fyrir neinum vondum af-
leiðingum.
Loksins sofnaði hún, yfirkomin af
harmi og þreytu
32. Kafli
í fyrst sinni á æfinni huldi Beatrice
andlit sitt af ótta við daginn, er sólin
skein inn í herbergið. Hankins mundi
ekki fá bréf hennar fyr en um hádegis
bilið, og þangað til var hún óhult.
Þessi langi og fagri sumardagur var
gleðisnauður fyrir Beatrice. Hún hrökk
við, ef hún heyrði eitthvert óvanalegt
hljóð, eða hreifingu í húsinu, við hvert
klukkuslag, við hvert þungt fótatak, ná-
fölnaði hún, og hjartað nærri því stöðv-
aðist í brjósti hennar. Amma hennar
horfði kvíðafull á hana. Hún gat ekki
skilið í þeirri snöggu breytingu sem
hafði orðið á Beatrice, sem ávalt hafði
verið sólskinið og gleðin á heimilinu.
Stundum komu að henni ofsakætis köst,
en það var bara augnabliks tauga æs-
ing, sem varaði stutta stund. Lilian tók
eftir því að það var eitthvað sem þjáði
systir sína — en hún skildi ekki hvað
það gat verið.
í hvert sinn sem dyrabjöllunni var
hringt, þaut Beatrice upp, með skjálf-
| andi varir, sem hún árangurslaust
reyndi að láta ekki bera á.
“Elsku barnð mitt,” sagði amma
hennar; “þú verður að taugaveikluð-
um aumingja, ef þú verður lengi svona.
Hvað er sem veldur því að þú hrekkur
svona hastarlega við, við hverja minstu
hreifingu? Þú lítur út, eins og þú bú-
ist við að eitthvað hræðilegt komi fyr-
ir.”
“Það hefur enginn sagt áður, að eg
sé taugaveikluð,” sagði Beatrice, og
neyddi sig til að brosa. “Það sem
mamma fann stundum að mér, var að
eg væri alveg taugalaus.” Á sama augna
blikinu hugsaði hún með sér: “Þetta
er mér óbærilegt. Eg vil heldur deyja
strax, en líða þessar sálarkvalir.”
Dagurinn leið að kvöldi, ogþ að var
heppni fyrir Beatrice, að kærastinn
hennar hafði ekki verið hjá heiíni. öll-
um herrunum á Elmwood, hafði verið
boðið til miðdagsverðar til gamla Wil-
kins herforingja. Þeir komu ekki fyr
I en seint heim um kvöldið, og jarlinn
varð ekki var við að neitt gengi að kær-
ustunni sinni. “Eg kalla þetta tapaðan
dag,” sagði hann, er hann bauð henni
góða nótt; “mér fanst að dagurinn
ætlaði aldrei að enda, af því þú varst
ekki hjá mér.”
Hún dró þungt andann, og hugsaði
hversu vesæll dagur þetta hefði verið
fyrir sig; mundi hún getað afborið ann-
an slíkan dag? Hún lá vakandi hálfa
nóttina; hún var að hugsa um þetta
hræðilega bréf sem hún átti von á að
lcæmi með næsta pósti, og að faðir sinn
mundi, er hann sæi nú aftur koma bréf
til hennar frá Brookfield, segja eitt-
/hvað. Morguninn eftir var faðir henn-
ar önnum kafinn við eitthvað, sem Lew-
is Dare hafði sagt honum, og bað Bea-
trice opna póst pokann. Áftur var bréf
til hennar í bláu umslagi. Þegar hún
var búin að koma öllum hinum bréfun-
um til skila, stakk hún því í vasa sinn,
án þess nokkur veitti því eftirtekt.
Eftir morgunverðinn talaði jarlinn
við Lilian, svo Beatrice fékk tómstund
til að lesa bréfið. Það var ekkert sér-
legt í því; en ef henni hefði ekki verið
1 sama um hann, hefði ástríðan í hans
einföldu orðum, getað sært tilfinningar
hennar. Hann sagðist hafa fengið bréf-
ið frá henni, skrifaði hann, svo sagði
hann, að hann yrði að fara sem fyrst
til London, í sambandi við skipið sitt,
og að hann yrði þar þrjár vikur. Hann
sagðist skrifa henni, og hún skyldi vera
reiðubúin að uppfylla það loforð, sem
hún hafði gefið honum.
Það var þó svolítill frestur; það gat
margt komið fyrir og breytzt á þremur
vikum. Hún reif bréfið í tætlur, og fanst
létt af sér þungri byrði. Ef bara væri
hægt að teyja tímann, hélt hún, og eitt-
hvað kæmi fyrir sem flýtti fyrir gift-
ingu sinni og jarlsins, áður en Hankins
kæmi aftur! Hún var að minsta kosti
óhult, að hún hélt, í bráðina.
Hún náði sér aftur, er kærastinn
hennar kom til hennar og spurði hana,
hvort hún vildi taka sér keyrslu eða út-
reiðartúr með sér. Hún hafði nú feng-
ið sinn eðlilega andlitslit og sitt fjör-
uga og blikandi augnaráð. Henni leið
uppá það bezta allan daginn. Hún þurfti
ekki að skjálfa af hræðslu, þó hringt
væri dyrabjöllunni, eða einhver stigi
þungt til jarðar. Þrjár vikur er nokkuð
langur tími, og á þeim tíma gat svo
margt skeð. “Ó, bara að kærastinn
minn vildi hraða giftingunni okkar!”
Þetta sama kvöld spurði jarlinn hana,
hvort hún vildi ganga út með s£r. Hann
vildi tala við haná einslega, því hann
varð að fara burt daginn eftir, og það
var svo margt sem hann þurfti að tala
um við hana.
“Hvert ætlarðu að fara?” spurði hún,
hrygg í huga, því von hennar virtist nú
hanga á veikum þræði.
“Eg fer til Elkhorn,” svaraði hann,
“til að skoða uppdrættina af nýju bygg-
ingunni. Það verður að byrja strax á
henni. Þó við verðum heilt ár að ferð-
ast utanlands, verður hún varla full-
gerð, þegar við komum til baka. Eg kem
aftur eftir tvær vikur, og þá ætla eg að
leggja eina spurningu fyrir þig. Get-
urðu getið þér til, hvað það muni vera?”
Hún brosti ekki til hans, sem svar
upp á það sem hann ætlaði að spurja
hana. Kannske hann verði þrjár vikur
í burtu. Hvað gat henni þá orðið til
hjálpar?
“Eg ætla þá að spurja þig, hvort þú
viljir efna loforð þitt, eg meina, hvort
þú viljir þá samþykkja að við látum
vígja okkur saman, sem mann og konu?
Þú mátt ekki vera slæm eða hörð við
mig, Beatrice; eg er búinn að bíða svo
lengi. Þú hugsar um þetta meðan eg
er í burtu, viltu gera það?”
Cuming lávarður brosti, er hann sá
andlit dóttur sinnar. Jarlinn ætlaði að
fara burtu, og þess vegna leið henni
ekki vel. Það var eins og það átti að
vera. Hann var svo glaður af því, að
hún elskaði kærastann sinn svo mikið.
Hann hugsaði með sér, að hann hefði
aldrei ímyndað sér, að Beatrice hefði
svo djúpa og viðkvæma tilfinningu.
Móðir hans hafði sagt við hann, að hún
hefði aldrei þekkt nokkra stúlku, sem
gæti elskað og hatað eins ákaft og
Beatrice.
Morguninn eftir, er jarlinn var ferð-
búinn, tók það hann svo langan tíma
að skilja við kærustuna sína, að lafði
Cuming var farin að hugsa, að hann
myndi hvergi fara, en vera kyr hjá Bea-
trice. Loksins fór hann þó, og lofaði að
skrifa á hverjum degi til Beatrice; svo
kvaddi hann alla ástúðlega.
Nú var hannn í burtu, og Hankins var
farinn líka, svo hún þurfti einskis að
óttast í þrjár vikur, einskis að vona, og
hún varð meir og meir stúrin, dag frá
degi. Faðir hennar og amma, héldu að
það stafaði af því að kærastinn henn-
ar var í burtu; hinn hljómfagri hlátur,
sem svo oft hafði glatt Cuming lávarð,
heyrðist nú ekki framar; hún var óvan-
alega kyrlát, og hennar fagra andlit
var fölt. Lilian, sem þekkti hvern drátt
í andliti systur sinnar, varð hrædd um
að það væri eitthvað sem þjáði hana,
annaðhvort á sál eða líkama, sem eng-
inn þeirra vissi um.
Það hélt að hún færi einförum til að
hugsa um kærastann sinn, og liði illa
vegna fjærveru hans. Allar hugsanir
hennar lutu að því, hvað hún ætti að
gera, til að losna við Alfred Hankins.
Spursmálið um það, kvaldi huga henn-
ar óaflátanlega. Hún reyndi að vera
með glöðu bragði, tala þegar aðrir töl-
uðu, hlæja þegar aðrir hlóu; en er sam-
talið féll niður, leit andlit hennar út
eins og hugur hennar væri langt í burtu.
Lilian hafði aldrei séð hana svo áður.
Beatrice gætti þess vel að láta sem
minnst á því bera, en það vildi þó til, að
hún gat ekki með öllu dulið hvað hún
ieið; þá gekk systtr hennar úr skugga
um, að það var eitthvað sem þjáði hana.
Hvað gat hún gert til að losast við Han-
kins? Hún var alla daga að hugsa um
það, og reyna að hugsa sér nýtt ráð til
þess, en hún gat ekki með neinu móti
hugsað sér neitt sem væri framkvæm-
anlegt. Hvað gat hún gert?
33. Kafli
Ein vika var liðin, og Beatrice hafði
árangurslaust vonast eftir, að eitthvað
myndi koma fyrir sem henni yrði til
hjálpar. Allt gekk sinn vana gang á
Elmwood. Faðir hennar og amma,
höfðu nóg að gera að tala um og hugsa
fyrir giftingunni. Lewis Dare og Lilian
virtust, hvort í sínu lagi, vera að glæða
með sér þá sameiginlegu von, að þau
myndu verða hjón. Jarlinn skrifaði á
hverjum degi. En enginn vissi neitt um
það skuggalega leyndarmál, sem lá
yfir Elmwood.
Hvern morgun sagði Beatrice við
sjálfa sig, með æskunnar vonsterku þrá:
“Eitthvað getur komið fyrir í dag,” og
hvert kvöld hugsaði hún, að eitthvað
gæti greiðst úr fyrir sér á morgun.” En
dagar og nætur liðu rólega, án þess að
nokkuð kæmi fyrir, sem hún óskaði sér.
Þessar þrjár vikur liðu fljótt. Hvað
átti hún að gera, ef jarlinn yrði þá ekki
kominn aftur til Elmwood? Það spurs-
mál kvaldi og píndi hana svo, að hjarta
hennar naut engra rólegheita né friðar.
Stundum flaug henni í hug að það væri
betra að deyja en lifa í sífeldri angist
og ótta.
En hún var ung, og æskan sér allt í
meira hillingaljósi en eldra fólkið; hún
var í eðli sínu huguð og áræðin. Hennar
var hugur sem örvæntingin vinnur
sjaldan bilbug á. Hún gerði sér ekki
sem ljósastar þær kringumstæður sem
hún var í, og hún hélt ekki að það væri
mögulegt að neitt gæti komið fyrir sem
gæti aðskilið hana og jarlinn af Elk-
horn.