Lögberg - 22.05.1947, Blaðsíða 5

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 22. MAÍ, 1947
5 t
ÁHUGAMÁL
LVENNA
Ritstj&ri: INGIBJÖRG JÓNSSON
Gangið ykkur til hressingar
og heilsubótar
Síðan bílar urðu svo að segja
a'lmennings eign, hafa göngu-
ferðir að miklu lagst niður; fólk
veigrar sér við að ganga, þótt
ekki sé nema um stuttan spöl
að ræða; því finst að það megi
ekki eyða tíma í að ganga, það
verði að komast sem fljótast á
áfangastaðinn. Þessi stöðugi
flýtir er kominn í vana og tauga-
spenningur og taugaveiklun hefir
aukist að sama skapi.
,Því ekki að ganga, að minsta
kosti þegar um stuttar vega-
lengdir er að ræða? Líkaminn
þarfnast daglegrar þjálfunar, og
talið er að engar líkamsæfingar
faki fram gönguferðum, jafnvel
ekki sund.
Oft hefi eg mætt, hér á Sargent
Avenue, blindum manni; hann
hefir hund í bandi, sem gengur
á undan honum og vísar honum
íeið. Þessir félagar eru auðsjá-
anlega að ganga sér til hress-
ingar og heilsubótar. Maður
þessi er útitekinn og hraustlegur
°g altaf heilsar hann glaðlega,
þegar hann heyrir mann nálgast.
Sennilega mun útiveran og
gönguferðir hans hafa hjálpað
honum til að halda lífsgleði sinni
óskertri, þrátt fyrir þennan
kross sem hann ber. Víst er um
það að ef eitthvað amar að
'naanni, maður er áhyggjufullur
oða í slæmu skapi, þá er göngu-
túr hið bezta meðal; hann feykir
oftast í burt allri ólund, hugs-
unin verðuir skýrari, og þegar
rnaður kemur heim aftur, sér
rnaður viðfangsefnin í nýju og
hjartara ljósi.
Nú eru hinir sólskinsríku sum-
ardagar að ganga í garð; mikið
er það hressandi og skemtilegt
að ganga úti í góða veðrinu og
feiga í sig ferska loftið. Mikil
blessun er það að eiga heilbrigð
augu og geta notið fegurðar nátt-
úrunnar og athugað hvernig um-
hverfið breytist dag frá degi. Er
ekki nautn í því að sjá trén
laufgast á ný, grasið grænka,
blómin springa út ungbörnin
ieika sér úti; fögur hús rísa frá
grunni, gömul hús máluð á ný?
Alt þetta og margt fleira mætir
auga göngumannsins á ferðum
bans.
Ef maður er óvanur að ganga,
þá «r ekki vert að fara of geist
af stað, en liðka sjálfan sig fyrst
^rieð stuttum göngum, eins og
hálfa mílu; og lengja gönguna
smámsaman upp í 3 til 4 mílur
á úag. Til þess að hafa sem mest
gagn af göngunni ætti fólk að
ganga hvatlega. Hermennirnir
ganga vanalega 3% mílu á klst.,
eri Það er sennilega of mikill
gönguhraði fyrir kvenmenn.
Annars hagar hver göngutíma
°g gönguhraða sínum eftir því
sem honum hæfir bezt. Fólk
skyldi varast að ofþreyta sig; á-
gætt er að stanza af og til, eins og
á hverri Va mílu og hvíla sig.
^eir, sem hafa veiklað hjarta
eða fótakvilla, eiga vitanlega
ekki að ofreyna sig á göngum.
Nauðsynlegt er að fæturnir
séu í góðu lagði, ráðlegast er að
láta lækni skera burt öll líkþom;
ef fæturnir svitna um of, er gott
a® Þyo þá úr álúnsvatni einu
sinni á viku. Þá er ekki nokkurt
vit í því að tipla áfram á háum
haelurn, það orsakar ýmiskonar
fótakvilla, bakverk og fleira.
®ezt er að fá gönguskó líka þeim
hjúkrunarkonur nota, eða skó
eins og stúlkurnar í hernum not-
uðu.
Klæðnaður allur ætti að vera
viðeigandi, og sem þægilegastur,
éttur en nógu hlýr, ef kalt er í
veðri; pilsið fremur stutt og nógu
vitt, svo það hamli ekki göng-
unni; smábudda, sem hægt er
að geyma í vasanum eða taska
með axlaról; hattur, sem tollir á
höfðinu þótt hvast sé í veðri;
regnkápa og regnhattur í votu
veðri; dökk gleraugu (þau er
augnlæknar ráðleggja) eru ágæt
í miklu sólskini.
Þá er ekki síst nauðsynlegt að
temja sér fallegt og eðlilegt
göngulag. Það er ófögur sjón að
sjá ungar stúlkur stika áfram
með höfuðið niður í bringu og
bognar í hnjáliðunum, eða þá að
sjá þær tipla áfram með höfuðið
beint upp í loftið og fattar í baki.
Hér fara á eftir þrjár megin-
reglur göngulagsins:
1. Berið höfuðið hátt, horfið
beint frarn. Gætið þess samt að
láta ekki höfuðið “stirðna” í
þessum stellingum, því að vitan-
lega er því eðlilegast að hreyfast
lítið eitt fram og aftur á göng-
unni.
2. Setjið herðarnar lítið eitt
aftur og verið beinar í baki.
3. Setjið fæturna beint fram,
hvorki of stutt né of löng skref,
en reynið að rata hinn gullna
meðal veg. Réttið úr hnjáliðun-
um.
Þessa íþrótt ættu allar stúlk-
ur og konur að iðka dag hvern,
hvort sem þær fara í langar
gönguferðir, ganga á borgargöt-
unum, eða aðeins milli herbergja.
Smátt og smátt verður göngulag-
ið þeim eðlilegt og þær hafa þá
loks lært að taka létt og fjaður-
mögnuð spor, lært að vera bein-
ar í baki og bera höfuðið frjáls-
mannlega — með öðrum orðum,
lært að ganga eins og menn.
Nú rnunu einhverjar önnum
kafnar húsmæður segja: “Ætli
eg hafi ekki í nógu að snúast á
heimilinu þó eg fari ekki að
leggja það á mig að ganga hing-
að og þangað í erindisleysu? Eg
fæ nægilega líkamsæfingu við
heimilisverkin. ”
“Tilbreyting jafnast á við
hvíld” er gamalt máltæki. Það
er afar þreytandi að hafa hug-
ann stöðugt bundinn við heimilis-
störfin; stuttur göngutúr breytir
umhverfinu; hitt og annað ný-
stárlegt ber fyrir augu, er beinir
huganum í aðrar áttir um stutta
stund og í því felst hvíld. Þar
að auk er loftið ávalt hreinna úti
en inni og þessvegna hressandi.
Sumar kunna e. t. v. ekki við,
að ganga eitthvað út í bláinn,
en vilja fara til ákveðins staðar.
Ekkert er auðveldara en að ganga
ofan í bæ í stað þess að fara á
strætisvagninum; að ganga yfir
til vinkonu sinnar í stað þess að
síma henni; að ganga niður á
bókasafnið, eða út í lystigarðinn
eða þá að tilteknu stræti og til
baka aftur. /
Legðu af stað í gönguferð þína
með það í huga, að þú munir
hafa ánægju hressingu og heilsu-
bót af henni, og þá mun það
verða.
Góða ferð!
Siggi iitli var eina barn for-
eldrá sinna. Hann var fjögra
ára. Mánuði fyrir jól var hann
spurður að því, hvers hann ósk-
aði sér í jólagjöf. Hann vildi
helzt eignast bróður. Hann fékk
þá ósk sína uppfylta. — Næsta ár
var hann spurður um líkt leyti,
hvers hann óskaði sér. Hann
vildi eignast systur og fékk það
iíka.
Þriðja árið voru foreldrar hans
ekki að hafa fyrir því að spyrja
hann, svo hann sá sér ekki ann-
að fært en að bera fram ósk
sína óspurður:
Islenzkur loðdýraræktarmaður
vestan hafs
Skúli Benjamínsson hefir sér-
stakan áhuga fyrir afbrigðum
(Mutations) en það tekur langan
tírna að finna hina réttu blöndun.
Hann hefir fengið mörg fyrstu
verðlaun fyrir loðdýr sín á sýn-
ingum í Canada og nú á síðast-
liðnu hausti fekk hann ekki ein-
I nóvemberhefti “The Fur
Trade Joumal of Canada” er
grein eftir Mr. Skúla Benjamíns-
son í Winnipeg, og þar sem mér
þykir grein þessi svo skemtileg
og lærdómsrík fyrir íslenzka
lesendur, sem ekki eiga kost á
að sjá “The Fur Trade Poumal”,
tek eg hana hér upp.
“Mr. Benjamínsson hefir nú
stundað loðdýrarækt um margra
ára skeið,” sagði stéttarbróðir
hans í loðdýraræktinni, “og
þekkir loðdýraræktina betur en
flestir aðrir. Hann er meðal
hinna allra fremstu í öllum nýj-
um hugmyndum, og alt, sem
hann segir í þessu efni, má telj-
ast áreiðanlegt og rétt.
En Mr. Benjamínsson sjálfur
er ekki svo viss um það nú orð-
ið. Fyrir 30 ámm hélt hann þó
að hann vissi alt um loðdýra-
rækt, en eftir því, sem hann sá
betur hversu mairgbrotin minka-
og refaræktin er, sá hann einnig
betur að þarna er heill heimur
óþektur enn.
“Hamingjan fylgdi upphafinu
þegar eg fyrst byrjaði loðdýra-
ræktina 1922,” sagði Mr. Benja-
mínsson með hæglæti og tals-
verðum íslenzkum hreim í rödd-
inni. Eg keypti 2 pör af silfur-
refum fyrir 1000 döllara parið.
Allir héldu að eg væri geggjað-
ur og eg var ekki einu sinni
sjálfur viss um að eigi væri svo
ástatt með mig, þar sem verðið
á refunum hafði fallið úr 1500
dollurum í 1000 dollara parið frá
árinu áður.”
Þrátt fyrir alt, var þó hamingj-
an með Skúla fyrstu árin. Fjóra
hvolpa fekk hann undan hvoru
parinu og næsta ár átti hann 6
pör.
“Þá var það” — segir Skúli —
“að eg hélt að eg kynni alt, sem
máli skifti, um refaeldi, en síðan
hefi eg séð margar breytingar
á umliðnum árum, sem ekki eru
í samræmi við að sem áður var
álitið. Loðdýraræktin er ekki
leikur einn.”
Skúli Benjamínsson fekk
fyrstu þekkingu sína á loðskinn-
um, eins og raunar margir aðrir
loðdýraræktarmenn, þegar hann
var unglingur til heimilis á býli
einu nokkrar mílur fyrir norðan
Gimli og hafði þar tækifæri til
að stunda dálítið veiðar með
dýraboga, 50 cent fyrir skinnið
var í þá daga ekki svo lítil fjár-
hæð í augum drengja. Hann
veiddi í boga nokkra minka og
þó meira af refum og loks fáeina
“skunka”, sem kaupendur gáfu
þá fyrir um hálfan dollar.
Móður hans var ekki mikið gef-
ið um þessar tekjur, því henni
þótti vond lyktin af hræjunum,
einkum af skunkunum, enda er
ódauninum af þeim dýrum við
brugðið.
Loðdýrabúið “The Silver
Heights Fur Ranch”, sem er
nafnið á loðdýrabúi Skúla, er
við hliðargötu, sem liggur í suð-
ur frá Winnipeg - Brandon aðal-
veginum, þar sem hann hefir um
70 ekrur skógivaxins lands.
— Eg óska mér, sagði hann,
ef hún mamma gæti komið þvi í
kring, án þess að það yrði henni
alt of erfitt,, að eg fái folald.
Tvær mýs komust inn í matar-
búr. Önnur músin var svartsýn
en hin var bjartsýn. Þær rákust
á fötu á búrbekknum og stukku
báðar upp í hana. í fötunni var
rjómi.
Svartsýna músin svipaðist um
og sá sig umkringda af of háum
fötubörmum til þess að nokkur
möguleiki væri á fyrir hana að
komast upp. Hún misti móðinn,
sökk til botns og druknaði.
En bjartsýna músin hélt áfram
að svamla í rjómanum til morg-
uns. Þá fann hún alt í einu, að
hún stóð á smjördömlu í fötu-
botninum.
Hluti af þessu skóglendi er not-
að fyrir refabú og nokkuð fyrir
minkabú. Assiniboine-áin renn-
ur kringum tangann, sem Skúli
hefir bygt starfsemi sína á.
Heimilið er mjög aðlaðandi. Gult
hús, sem stendur á slegnum gras-
velli, með blómabeðum og mal-
bornum akvegi alt 1 kring um
völlinn fyrir framan húsið. Til
hægri er lítil brú út að skógin-
um.
Fyrst tók Skúli þetta land til
sumarbústaðar, en síðar fór hann
að búa þar alt árið.
Staðurinn er vel valinn. Hann
varð einnig heimkynni hinna
fyrstu silfurrefa og afkvæma
þeirra.
Ræktun silfurrefa í búrum
byrjaði í þá daga, þegar menn
vissu sáralítið um eldi þeirra eða
beztu tilhögun girðinga og hirð-
ingar. Sumar af fyrstu bygging-
um Skúla eru þó enn notaðar.
Síðustu byggingarnar sýna at-
hyglisverðar breytingar, sem
gerðar eru í þeim tilgangi að
létta vinnuna og bæta gæði grá-
vörunnar.
“Ef þú vinnur verkið sjálfur
muntu finna ýms ný handtök og
aðferðir til vinnusparnaðar, sem
þér annars aldrei hefði dottið í
hug,” segir Skúli.
Stríðið kendi okkur að auð-
velda vinnuna á ýmsan hátt og
gera hana hraðvirkari, og alt bú-
ið ber með sér að hraðvirkari að-
ferðir og betri tilhögun er nú
fyrir hendi en áður var.
Líklegt er að hið fyrsta, sem
þú tekur eftir frá veginum verði
græni og hvíti turninn, sem
gnæfir hátt yfir refagirðinguna.
Margar tröppur liggja upp í
varðturn þennan og á honum
eru gluggar á öllum hliðum. Firá
turninum hefir hirðirinn yfirlit
yfir búið og heldur þar vörð um
fengi- og got-tímainn.
I mörg ár hefir tíann verið fé-
’lagi í “The Manitoba Fur
Breeders Association” og einnig
í “The Mutation Fur Breeders
Association of Canada.” Eins og
aðrir meðlimir þessara félaga,
gerir hann tilraunir í fóðrun og
samvali dýra í þeirri von að fá
eitthvað nýtt og betra.
Nú er hann að gera tilraunir
með platínu-afbrigði, vegna hins
góða verðs á þessari vöru. Flest
dýr hans eru platína eða perlu-
platína (Pearl Platinum), en hann
hefir einnig venjulega “hvít-
nsa”, platínu- og silfurrefi og
einnig “Glacier”, sem eru kyn-
blendingar milli “Pearl Plat-
inum” og venjulegra refa.
Þegar komið er í eldhúsið
munt þú heyra hin taktföstu slög
loftþrýstivélarinnar, sem heldur
vatnsgeyminum altaf fullum af
vatni frá djúpum brunni. Undir
steingólfinu er kæliklefinn og
frystirinn. Þar eru birgðir af
kjöti handa dýrunum.
Vegna tilhögunar sinnar á
vatnsleiðslunni fær Skúli vatn
mánuði fyr og hefir það mánuði
lengur en aðstæður standa til
vegna árstíðar, og vatnið er leitt
um allan loðdýragarðinn.
1 eldri hluta garðsins, þar sem
vírnetin liggja við jörðu, hefir
hann aðra brynningaraðferð.
Ker með vatni er sett inn í lok-
aða kassa utan við girðinguna,
með gat fyrir dýrin að stinga
hausnum í gegnum. Vatnið
helst kalt og tært og dýrin geta
ekki spilt því. ,
Þannig farast Mr. Harrington
orð um landa vorn Skúla Benja-
mínsson.
Eg vil bæta við nokkrum orð-
um.
Þó eg þekki ekki Skúla Benja-
mínsson persónulega, þá er mér
kunnugt um að hann er talinn
með hinum allra fremstu mönn-
um þar vestra í loðdýraræktinni.
göngu fyrstu verðlaun heldur
einnig heiðursverðlaun (Grand
Champion) fyrir minka á sýn-
ingu, sem haldin var 25. til 30.
nóvember í Winnipeg, fyrir öll
fylki Canada.
Svo sem skýrt hefir verið frá
í blöðum hér fyrir nokkru,
gekkst Loðdýraræktarfélag ís-
lands fyrir innflutningi nokk-
uirra nýrra minka-afbrigða frá
Ameríku nú í vetur. Voru það
alls 65 dýr og 59 af þeim voru
úr búi Skúla Benjamínssonar,
en hin 6 Kobuk-minkar er komu
síðar en hinir. Skúli keypti
þessa minka hjá öðru loðdýra-
búi, sem mikið orð fer af þar
vestra.
Tilgangurinn með þessum inn-
flutningi er bæði að bæta stofn-
inn hér með nýju blóði og að fá
inn í landið verðmæt afbrigði af
minkum, sem gefa mjög verð-
mæta feldi.
Meiningin er að halda þessum
afbrigðum hreinræktuðum, sér-
staklega til þess að geta látið
mönnum í té undaneldisdýr af
þessum stofnum og á þann hátt
að fá . verðmætari útflutnings-
vöru, mun verðmætari en þær
tegundir, sem hér tíafa verið
áður.
Öll þessi innfluttu dýr hefir
Skúli Benjaminsson valið, eins
og áður er sagt, og er félagið
mjög ánægt með val hans.
Líklegt er, að eitthvað af dýr-
um þessum verði sýnd á land-
búnaðarsýninguni í sumar.
Síðastliðið haust leigðu Norð-
menn “Skymaster-flugvél” til að
flytja 842 minka og 44 silfurrefi
frá Ameríku til Noregs og sýnir
þetta hve mikill áhugi þar ríkir
fyrir loðdýraræktinni, enda hafa
Norðmenn löngum staðið fremst-
ir Evrópuþjóðanna 1 þessari
grein.
Páll G. Þormar.
—Lesbók.
News Letter From
Northern California
‘ (April 20th, 1947)
WE HAVE MOVED! Welcome
to our new home at 1152 Laurel
Street, 3 blocks up on Eunice
Avenue from Spruce Street, or
one block down on Eunice Ave.
from Euclid St. The telephone
number will be the same after
the Strike—AShberry 0150.
* * * *
One evening while in the
midst of our moving, the Ice-
landic Students (the Boys only)
surprised us by announcing that
they had come to help us pack
and move. They rolled up the
rug but couldn’t cut it! However,
they were most welcome and
helpful. Thanks!
* * * '
On March 29th about twenty
friends met at the home of Mr.
and Mrs. George Brown to fare-
well Mrs. Steinun Loptson, who
has returned to the old home in
Churchbridge, Sask This time,
all the speeches were in Ice-
landic! Steinun enjoyed herself
so much here in the Bay area
that she wants to come again.
Here’s hoping, and welcome!
* * *
One Sunday afternoon last
month all the Melsteds from
Santa Rosa drove down in a
brand new Studebaker to visit
with us. Thanks. Come again
soon!
* * *
Mr. Chris Brandson, Ass’t
Chief at the Kerchoff Power
House at Auberry, Calif., was
visiting in the Bay Area last
month. Next time Chris, bring
the family along! ,
* * *
On March 23rd Gudbjartur
(Gus) Gudmundsson, a longshor-
man for many years at San
Francisco, died at at Saint
Francis Hospital. He was laid to
rest at Cypress Lawn Memorial
Park.
* * *
Attendance at Good Friday
and Easter Services in the Bay
Area was reported by a goodly
number of our Icelandic Com-
munity.
On April 6th, Sunday evening
(Easter) Sigga Benonys enter-
tained the U.C. students from
Iceland at a Turkey Dinner
which was most deliciously pre-
pared by Asta Loa*and Lilla. All
enjoyed a quiet and sociable
evening, even the reading by
candlelight.
* * *
On April 6th, Mr. and Mrs.
Walter Downie entertained Dr.
and Mrs. Alton Moore of Chicago
and Mrs. Sumi Swanson of Long
Beach at an evening Buffet
Dinner with about 30 friends.
The Moores were spending their
Easter Holidays with Mr. and
Mrs. Ray Bushnell. Mrs. Swan-
son was Easter visiting with her
daughter at Oleum, Calif.
* * *
Dr. and Mrs. F. C. Plummer
have had Wilbur (Paul) and
Pauline of Los Angeles Easter
visiting with them. We under-
stand that Wilbur is managing
a new Home Decorating concern
which promises to be something
real artistic. Good luck, Wilbur.
* * *
Fru Svanlaug Thorarinsen of
Reykjavik arrived from Iceland
on Palm Sunday. She expects to
be visting in these parts until
July with her children, Ragnar
and Constance and grandchild at
Palo Alto, and Henrik who is a
student at U.C. Berkley.
* * *
Do you know that Dr. Ben
Eymundson has decided to cut
out Saturdays from his work
days? To date, we know he has
been as busy as ever even on
Saturdays. None of us would
begrudge him a day of leisure,
but he just doesn’t know how
to take one, so unless some of
us just kidnap him now and
then for an occasional day off
and thus take him out of cir-
culation he will be overdoing a
good thing!
* * *
When moving-time and spring-
time are over, we want to cele-
brate. How about you?
Best greetings.
Very sincerely yours,
Rev. and Mrs. S. O. Thorlaksson.
Á einu ári fóru fram 65 gifting-
ar í Hollywood og 54 hjónaskiln-
aðir. Reynslan hefir sýnt að
“stjörnurnar” tapa hylli þegar
þær skilja, en þó kemur það ekki
að sök ef þær giftast fjótt aftur.
STORE
FUR
and
CLOTH
COATS
NOW!
Avoid risking valuable furs
to Moths. Fire and Theft—
store t h e m in Quinton’s
modern storage vaults. Call
them today!
C ALL 4 2 36 1
U

CLEANERS - DYERS - FURRIERS