Lögberg - 06.11.1947, Page 6

LÖGBERG, FIMTLTDAGINN 6. NÓVEMBER, 1947
n
(Ensk saga)
HVER VAR
ERFINGININ?
G. E. EYFORD, þýddi
George skalf. Ilann lék hættulegan
og óvissan leik. Eitt einasta orð frá
Nichols gat gefið Fred vitneskju uni<
hver væri faðir Dora, og með því var
allur hans útreikningur eyðilagður.
“Minn kæri Fred”, sagði George
hryggur í málróm. “Eg hefi grátbænt
Mr. Nichols um að segja henni ekki
neitt um það, en það hefir ekki dugað;
hann ætlar að gera það”.
Svo varð dálítil þögn. Fred stóð þar
í æstum hug og með harm í hjarta. —
Hann sá ,hvernig að allt horfði við. Á
aðra hönd var hans einlæga og fölskva-
lausa ást og traust. en á hina hliðina
var svívirðing og smán fyrir Dora.
“Eg elska hana svo heitt”, stundi
hann upp.
“Já, þú segir að þú elskir hana”, sagði
Nichols alvarlega. “Sýndu það þá með
því að þú viljir frelsa hana frá skömm,
sem er tengd við fæðingu hennar. Ef
ást þín meinar nokkuð, þá viltu fórna
þér fyrir hana. Veistu að það hvílir á
þér einum að gera það! Hún er ung —
bara barn að aldri ennþá — og eftir
fáeinar vikur, í mesta lagi mánuði,
verður hún búin að gleyma þér”.
“Það er vægast sagt lýgi”, sagði Fred
gramur. “Eg þekki hana betur en þú”.
“Það hefir ekkert við þetta að gera”,
sagði Nichols kuldalega.
“Tíminn læknar vonbrigði í ástamál-
um, en tíminn læknar ekki óafmáanlega
skömm”, sagði Nichols.
“Gefið þið mér fáeinar mínútur um-
hugsunarfrest”, stundi Fred upp. “Eg
verfí að yfirvega þetta; ékkert sem þið
getið fundið upp á að segja, hefir nokk-
ur áhrif á mig”.
George gaf Nichols bendingu um að
þegja. —
Það liðu fimm mínútur þar til Fred
leit upp, háns fríða andlit var fölt, með
þjáningarblæ. Hann hafði elst á þess-
um stutta tíma til mikilla muna.
“Mr. Nichols”, sagði hann í þvinguð-
um málróm, “því berðu svona dauðlegt
hatur til mín, það er meir en ég get
skilið. Viltu ekki segja mér ástæðuna
fyrir því?”
Nichols hristi bara höfuðið.
“Mér er það hreinasta ráðgáta”,
sagði Fred.
“Eg þekki bara afleiðingarnar af því.
Enn einu sinni bið ég þig að láta af til-
raun þinni, og hlífa okkur báðum við
óhamingju”.
“Eg held fast við ákvörðun mína”,
sagði Nichols. “Annaðhvort verðurðu að
segja henni upp, eða ég segi henni allt
um fæðingu hennar. Það er undir þér
komið. Eg hugsa, að þú viljir tryggja
þér hamingju þína, þó það sé á hennar
kostnað —viljir láta hana lifa í skömm
og svívirðingu”. .
“Nei, þú gerir mér rangt til”, sagði
Fred. “Eg vil heldur gefa hana upp, en
að hún þurfi að vita um þann skugga
sem hvílir yfir lífi hennar”.
Það brá fyrir glampa í augum
George.
i “Já, ég geeri það”, sagði Fred í lág-
um sorgarróm, að þeir varla heyrðu
það. “Eg geri þetta samkvæmt því, að
hún sé það sem þið segið um hana”.
Hann dró þungt andann. “Eg get ekki
annað”, bætti hann við. “En ef ég síðar
finn út, að þið hafið farið með fals tg
lýgi, þá megið þið gæta ykkar, því svo
framt sem ég lifi, skal ég hefna þessa”.
“Látum svo vera”, sagði Nichols. —
“Skrifaðu nú, og hann benti á skjal sem
lá á borðinu, sem sjáanlega hafði verið
lagt þar í vissum tilgangi.
Fred reis á fætur, sjáanlega reiður,
og sagði:
„Nægir þér ekki loforð mitt”.
Mr. Nichols hugsaði sig um, en Ge-
orge gaf honum bendingu og sagði:
“Láttu fréttina um, að trúlofunin
ykkar sé upphafin, koma frá Dora; Það
er betra svoleiðis”.
Fred gekk að borðinu og settist. —
Hann sat í nokkrar mínútur í þungum
hugsunum, með höndurnar fyrir andlit-
inu, honum fanst tann vera aleinn í
herberginu. Honum fanst hann sjá hið
elskulegu andlit Dora, með hin fögru
trúföstu augu; honum fanst hann heyra
hennar hljómfagra málróm, sem hann
átti nú aldrei framar að heyra.
Hvað átti hann að skrifa? Já, hvað
átti hann að skrifa? George læddist á
baka til við hann og sagði: “Þú verður að
gæta þess, að halda þessu leyndu,” Kæri
Fred, hvíslaði hann.
Fred leit reiðulega trl hans, svo
George flýtti sér að fara hinu megin við
borðið.
“Fyrir hvað er það, sem eg gef upp
það dýrmætasta, sem til er í 1 í f i n u.”
sagði hann biturt. Svo tók hann í al-
gerðri örvinglun pennan og skrifaði
með skjálfandi hendi:
“Mín ástkæra! Síðan þú fórst. hefir
það komið fyrir, sem hefir algjörlega
breytt lífi þínu og mínu. Eg þori ekki
að segja meira, en ég bið þig að dæma
mig ekki hart. Ef þú vissir þær kring-
umstæður sem ég er í, þá skildir þú,
því ég gjöri þetta, og þú mundir vor-
kenna mér, í staðinn fyrir að fella
þungan dóm^á mig. Dora, frá þessari
stundu erum við aðskilin. Guð blessi
þig og gefi að þú getir gleymt mér. Eg
get ekki sagt þér meira — ég vildi ég
gæti. Eg hefi verið þér óverðugur frá
því fyrsta, nú er ég þér enn óverðugri,
en ég hefi nokkurn tíma verið. Eg þori
ekki að biðja þig að minnast mín; nei,
gleymdu mér, Dora; gleymdu að við
höfum nokkurn tíma sést. Hugsaðu
ekki með illum hug til mín, hvað svo
sem þú færð að heyra. Það sem ég geri,
er eins mikið þér fyrir bestu sem mér.
Guð varðveit þig! Eg skal muna þig og
elska, alla mína æfi, hvað svo sem hér
eftir kann að koma fyrir.
Vertu sæl,
Fred,
Hann lét bréfið í umslag og rétti það
Mr. Nichols, svo leit hann í kring eftir
hattinum sínum.
“Eitt glas af víni, Fred?” spurði Ge-
orge lágt.
En Fred lést ekki heyra, eða vildi
ekki heyra það; hann tók hatt sinn og
fór út úr herberginu. — George dró nú
léttara andann.
“Nú, Mr. Nichols”, sagði hann, “við
höfum sigrað. Eg skal sjá um að þetta
bréf komist til skila á réttum tíma”.
“Það er gott”, sagði Nichols; en svo
stansaði hann og hnyklaði brýrnar. —
“Eg kenni í brjósti um þennan unga
mann”, sagði hann.
George brosti og bandaði frá sér með
hendinni.
“Eg þekki minn góða Fred”, sagði „
George; “það lítur svo út, eins og hann
taki þetta nærri sér, en svo varir það
ekki lengi. Hvað viltu fá þér að drekka,
Mr. Nichols?”
Mr. Nichols vildi ekki þiggja neitt,
og setti hattinn á höfuðið. “Eg skil
bréfið eftir hjá þér”, sagði hann. “Góða
nótt”.
George fyllti stórt vínglas meðan
hann skoðaði forvitnislega bréf Freds,
og hélt því yfir vatnsgufu, svo umslagið
opnaðist.
“Mjög ómerkilegt bréf”, tautaði hann
eftir því sem hann las lengur, óskýrt,
ógreinilegt, en þess betra. Hver sem
les það getur ímyndað sér, að hann sé
búinn að ákveða sig til að giftast Miss
Edith Rusley, en skammaðist sín fyrir
að segja hreinskilnislega frá því”.
Svo límdi hann umslagið saman, og
gekk til hvílu og svaf svefni hinna rétt-
látu. —
Þegar Fred kom út, ráfaði hann um
stund um götur borgarinnar; hann átti
í bitru sálarstríði. Loksins gekk hann
heim; það var dimmt í herberginu og
Newton í fasta svefni.
Hann kveikti ljós, settist við skrif-
borðið sitt og skrifaði bréf til Msis
Rusley. Hann sagði henni að það hefði
komið nokkuð fyrir, sem hindraði sig
frá að heimsækja hana á Dillingham
Court; hann sagði ekkert um ástæð-
una fyrir því, aðeins það, að hann væri
hindraður frá að geta komið. — Svo
fór hann út, og ráfaði um borgina, þar
til byrjaði að lýsa af degi. ,
Þegar hann kom heim borðaði hann
morgunverð með Newton, sem horfði
það var orðin stórkostleg breyting á
óttaslegin ná hans sorgbitna andlit;
honum.
“En, gamli, góði vinur minn”, byrjaði
hann að segja; en Fred gaf honum ekki
tækifæri að segja meira.
“Ed, ég er hinn vansælasti og óham-
ingjusamasti maður, sem til er í heim-
inum. Spurðu mig ekki um hvað því
valdi; en það er alt búið milli mín og
Dora”. —
“Það er ómögulegt”, sagði Ed.
“Það mætti virðast svo, en það er
satt”, svaraði Fredö “Það er alt búið
millum okkar, og ef þér þykir vinskap-
ur okkar nokkurs virði, þá nefndu hana
aldrei á nafn framar”.
“En —”, sagði Newton.
“Það er nóg”, sagði Fred. “Eg hefi
sagt þér að það er svo”.
“Moses kom hér aftur”, sagði
Newton.
“Mér er alvek sama um það”, sagði
Fred.
“En, Fred —”
, “Mér er alveg sama um hann.
Hundrað slíkra náunga, sem þessi
okurkarl er mér alveg saina um. Láttu
hann gera það versta sem hann getur”.
“Þú veist ekki, hvað hans versta er;
hann hefir þig í höndum sér”.
Newton hafði aldrei séð Fred slíkan.
“Hlustaðu á mig”, sagði Newton; “ef
Moses gerir alt sem hann getur, fær
hann þig rekinn úr öllum klúbbum, sem
til eru í London, og gert þig að úrþvætti.
Reyndu nú að vera ofurlítið skynsamur,
Fred!” —
“Eg get ekki verið skynsamur”,
svaraði Fred. “Eg er alveg eyðilagður
maður; það er búið með mig. Með Dora
hefi ég mist altð sem var þess virði að
lifa fyrir í þessum heimi. Mér er sama
um Moses, eða hvað hann getur gert”.
33. Kafli.
“Eftir einn klukkutíma verður hann
kominn hingað”, sagði Dora. Hún stóð
við gluggann í búnings herbergi sínu
og horfði út.
“Já, eftir einn klukkutíma!” og við
umhugsunina um það ljómaði andlit
hennar af brosi, eða öllu heldur af
ljóma, eins og sólargeisla. Hún hafði
einnig vandað hið besta til búnings
síns, í tilefni af komu hans. Fred
þreyttist aldrei á að dáðst að fegurð
hennar, og talaði svo oft um, hve hún
væri elskuleg; en það hafði þó ekki
vakið neinn hégómaskap hjá henni. En
þetta kvöld hafði hún sérstaka löngun
til að líta sem bezt út í augum hans, svo
vel ,að hann skyldi gleyma hinu gáfu-
lega andliti Miss Rusley. — Hún hafði
sjálf valið búninginn sem henni þótti
fallegastur, hafði og með óvanalegri
umhugsun valið fegurstu blómin sem
voru í blómagarðinum, svo bar hún,
bæði hringinn og annað skraut sem
Fred hafði gefið henni. Mrs. Lamonte
hafði líka gefið henni dýrmæta stáss-
muni; en þetta kvöld vildi hún ekki bera
aðra muni en þá ,sem Fred hafði gefið
henni.
“Hann kemur frá demöntum og
Saphirum Miss Rusley og þykir ekki
mikið til míns stáss koma; en hann sér
að ég ber það sem hann hefir gefið
mér, og tekur það langt fram yfir allt
annað”.
Ekki einu sinni, heldur marg oft gekk
hún frá glugganum að speglinum til að
skoða sig. Það var ekki snefill af fá-
fengilegheitum í hennar fríða og milda
andliti. Hún óskaði að vera eins falleg
eins og Fred sýndist hún vera. Síðustu
dagana hafði hún verið fáorð og fölleit.
Glósur George um Fred og Miss Rusley
höfðu haft sín áhrif á hana; en tilhlökk-
un hennar þetta kvöld að Fred kæmi,
hafði komið ofurlitlum roða í kinnar
hennar, og úr augum hennar Ijómaði
ást og von.
Þegar hún kom inn í dagstofuna, leit
Mrs. Lamonte á hana, og brosti ástúð-
lega. —
“Hvað þú lítur vel út í kvörld, kæra
Dora”, sagði hún, og kysti hana og
setti hana niður í sófan hjá sér. “Eg
fer að trúa því sem Fred segir, að þú
sért fallegri með hverjum deginum
sem líður, elsku Dora mín”.
“Sussu”, sagði Dora og roðnaði.
“Fred segir svo margt”.
“Ef hann segði aldrei neitt vitlausara
en þetta, þá væri hann hygginn maður”,
sagði Mrs. Lamonte.
“Hvað ætli hann sé kominn langt
nú?”
Dora leit á úrið. “Hann ætti að vera
kominn hingað eftir 40 mínútur”, svar-
aði hún.
Mrs. Lamonte brosti og klappaði
henni á hendina.
“Þú telur hverja mínútu”, sagði hún
vingjarnlega. “Hve dásamleg ástin er!
Hvað væri heimurinn án ástar?”
“Dauði”, sagði Dora og brosti alvar-
lega, “verri en dauði”, bætti hún við
mjög alvarlega.
Gamla konan stundi við.
“Fred er hamingju maður”, sagði
hún. “Eg veit ekki hvort George kemur
til baka í kvöld?”
“Veistu nokkuð um það?” spurði
Dora eins og utan við sig.
“Nei”, svaraði Mrs. Lamonte. “Eg
hélt kanske að hann hefði sagt þér
það”. —
“Mér”, sagði Dora og leit upp stórum
augum. “Nei, því ætti hann að segja
mér nokkuð slíkt?”
“Ja, ég vissi það ekki”, sagði gamla
konan rólega. “Eg hélt hann segði
þér allt”.
Dora brosti. “Hann er mjög góður
og umhyggjusamur við mig”, sagði hún
eins og út í bláinn. “Já, mjög umhyggju-
samur, það væri ekki hægt fyrir neinn
að gera sér meira ómak til þess að mér
liði sem bezt, en hann gerir”.
“Já, hann vill gera þig sem sælasta”,
sagði Mrs. Lamonte blíðlega. “Vesal-
ings George!” Og hún stundi við.
Dora veitti hvorki hluttekningu
hennar né stunum neina eftirtekt. Hún
var staðinn upp, og gekk um gólf í her-
berginu, með sjáanlegri óþolinmæði,
eins og sá þjáist af, sem bíður ham-
ingjunnar.
Allt í einu heyrði hún hjólaskrölt;
hún fékk hjartslátt og leit á úrið sitt.
Það vöntuðu ennþá 10 mínútur til þess
tíma, er hún bjóst við að Fred kæmi.
Hún roðnaði af ánægju yfir því, hve
Fred kæmi fljótt, svo þakklát var hún
honum. Hún fór upp í herbergi sitt til
þess að jafna sig og verða rólegri. Hún
heyrði vagninn stansa fyrir framan
dyrnar, sem svo var strax ekið í burtu
til hesthússins; hún heyrði gengið
hratt eftir marmaragólfinu í ganginum
— og svo fór hún ofan, uppljómuð af
fögnuði, og gekk inn í dagstofuna.
Hvaða ógurleg vonbrigði! George
stóð fyrir framan ofninn og vermdi
hendur sínar; en Fred var þar ekki.
George sá í veggspeglinum þegar
hún kom inn, og einnig, hvernig hún
hrökk við og hörfaði til baka, og að
roðinn hvarf af kinnum hennar. Hann
sneri sér til að heilsa henni.
Hann var þreytulegur og bleikari í
andliti en vanalega; brosið á andliti
hans, er hann mætti henni, var kynlegt
og óeðlilegt; maður gat næstum kallað
það sigurhrósbros; ef það hefði ekki
verið kvíði í því.
“Eg er kominn til baka, eins og þú
sérð; sagði hann. “Ertu frísk?”
Dora sagði eitthvað sem varla var
heyranlegt; hann fór aftur að ofninum
til að verma sig, en andlitið var bleikt.
“Hvað hún er falleg!” hugsaði hann.
“Hvað hún er yndisleg! Hún er þess
virði að maður leggi allt á hættu fyrir
hana!” —
“Viltu ekki fara og skifta um föt,
George?” sagði Mrs. Lamonte. “Það er
vel heitt í herberginu þínu, og líka í
herbergi Fréds; ég er nýbúinn að lita
eftir í báðum herbergjunum.
“Ó, jú”, sagði hann eins og annars
hugar, og fór út úr stofunni.
George lítur þreytulega út”, sagði
gamla konan. “Eg er hrædd um, að
hahn hafi haft einhverja sýslan með
höndum sem gera hann óróan. Eg get
æfinlega séð það á andliti hans”.
“Það er mjög leiðinlegt”, sagði Dora.
“Já, hann leit þreytulega og órólega
út”, sagði hún meðan hún horfði á
kklukkuna í stofunni. Tíminn leið, og
það var orðið meir en klukkutími frá
því Fred átti að vera kominn. Það var
hringt til kvöldverðar.
“Við skulum bíða dálítið við, eftir
Mr. Hamilton”, sagði Mrs. Lamonte, en
Dora sagði að þau skyldu ekki gera það.
“Mr. Lamonte þarf víst að fara að
borða, svo það er ekki vert að fresta'
máltíðinni”.
Mrs. Lamonte, sem aldrei mótmælti
neinum, stóð upp og lagði hendina á /
handlegg Dora, og svo gengu þær sam-
an inn í borðstofuna. George kom á
eftir þeim og tók sér sæti, og gerði eng-
ar athugasemdir um það, að Fred væri
ekki kominn. Ekki einu sinni, er gamla
konan sagði við þjónustustúlkuna. —
“Segðu þeim í eldhúsinu að halda matn
um heitum fyrir Mr. Hamilton”, hann
lét sem hann heyrði það ekki. Dora
gerði litla tilraun til að borða, og hélt
sig frá að taka mikinn þátt í samtalinu
milli móðir og sonar. Hún horfði á klukk-
una á vegginum og taldi mínúturnar, og
hún hlustaði eftir, hvort hún heyrði
ekki vagnskrölt, eða heyrði ríðandi
mann koma að húsinu.
,