Lögberg - 27.11.1947, Side 2

2
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 27. NÓVEMBER, 1947
%
Bréf frá
Það er orðið nokkuð langt
síðan að ég hefi sent Lögbergi
fréttapistil héðan, eru að vísu
ekki neinir stórkostlegir við
burðir hér, þó hefir ýmislegt á
dagana drifið meðal landa hér,
sem annarstaðar. íslenzku blöð-
in eiga að vera tengitaug milli
bygða íslendinga í dreifingunni
hér í þessari heimsálfu ,og gam-
an er að frétta, hvað er að gjör-
ast meðal landanna.
Árið, sem nú er langt liðið,
hefir verið fólki hér mjög far-
sælt. Veturinn síðasti var í
meðallagi harður. Vorið var með
kaldara móti og umhleypinga-
samt. Fram eftir öllu sumri leit
uppskeran frábærilega vel út,
en hitar ákaflegir og þurkar í
júlí hafði þau áhrif að ekki varð
nema meðal uppskera en prísar
hafa verið góðir og flestir eru
ánægðir og þakklátir með út-
komuna og hafa til þess fulla á-
stæðu, því nú í fjölmörg ár hef-
ir uppskeran verið í betra lagi,
og afkoma fólks yfirleitt hin
besta. Margir eru samt ótta-
slegnir með framtíðina, þar sem
svo mikil ringulreið er á alheims
málunum, og alheimsviðhorf-
inu og er það ekki furða þó erf-
itt gangi að jafna sakir eftir þá
miklu heljarhríð, er yfir heim-
inn hefir gengið, og óspart er
blásið að ófriðarkolunum vítt
um heim af óhlutvöndum mönn-
um sem hugsa bara um eigin
hag, og er þar margur sekur. En
vonandi tekst Brgtum og Banda-
ríkjamönnum að ná samkomu-
lagi við Rússana, svo ekki verði
ný alheimsvandræði. En það er
erfitt fyrir lýðræðisstefnuna og
einræðisstefnuna að fallast í
faðmlög, er þar tvent ólíkt, því
þó vestræn lýðræðisstefna sé
alls ekki algjör, þá er hún samt
á leið til framtíðarlandsins, á-
vöxtur af aldagamalli baráttu
frelsisvina fyrir réttlæti og ein-
staklingsfrelsi, þar sem einræð-
isstefnan er altaf sjálfri sér lík,
hvort sem er hjá Þjóðverjum,
ítölum, Japönum eða Rússum,
eða hvaða annari þjóð sem er
Engum er treystandi, þar sem
einræðið ríkir, og ekki mundu
íslendingar vera barnanna best-
ir, ef þeir ættu einhver völd að
fara með. Vonandi fylkja íslend-
ingar flestir liði, hvar sem þeir
eru, samt undir merki lýðræðis-
ins, til þess eru þeir sennilega
nógu vitrir og sanngjarnir. —
Liðnar kúgunar- og einræðisald-
ir ætti að vera þeim í fersku
minni. Svo að þeir selji sig aldrei
aftur útlendu einræðisvaldi. —
Nær óbætanlegur skaði var
það heiminum að slíkir ágætis-
menn sem Roosevelt forseti og
Wendell Wilke skyldu falla frá
um aldur fram, einmitt á þess-
um þrautatíma, þegar heimur-
inn þurfti þeirra mest við. Þarna
voru andans ljós og mannvinir,
sem heimurinn bar virðingu fyr-
ir, og þeir báru virðingu fyrir
helgustu véum mannréttind-
anna vítt um heim. En enginn
örvænta skyldi, því enn eiga
lýðræðisþjóðirnar skara af ágæt-
um leiðtogum, og Churchill
gamli er enn uppistandandi,
heilsteyptur og glöggskygn, sem
heimurinn hlustar á enn, þó við
aldur sé, þó skelin sé ef til vill
nokkuð hörð og hann sé opin-
skár og kannske nokkuð einráð-
ur, þá er hann karl í krapinu,
og karl, sem má treysta og heim
urinn skuldar honum mikið, þó
sérstæðir menn séu að reyna að
ófrægja hann, og þar á meðal
nokkrir íslenzkir “fífukarlar”.
Churchill er enginn Guð, en
hann er svarinn óvinur einræð-
isstefnunnar, og vonandi nær sú
stefna ekki að draga heiminn
nokkrar aldir aftur í tímann. —
Það væri ekki fjarri sanni að
hugsandi menn læsu ritgjörðir
hr. Nagýs, er stjómforustu háfði
á Ungverjalandi, sem greinilega
segir frá aðferð kommúnistanna
við að hrifsa undir sig öll völd,
þvert ofan í þjóðarviljann, svo
Glenboro
og aðferðina í Albaníu og í öðr-
um leppríkjum Sovétríkjanna
í Austur-Evrópu. En fólkið er
víða andvaralaust og það fer
mörgum eins og Gyðingunum í
fornöld, sem hrópuðu ekki þenn-
an mann heldur Barrabas”, fyr-
ir fávisku og þröngsýni kallar
margur ógæfu yfir sig og börn
sín. Nú á tímum er það meir
nauðsynlegt en nokkru sinni
fyr, að vera sjálfum sér og rétt-
lætinu trúr.
Enginn maður er algjör og
engin þjóð er algjör, og mann-
eðlið er líkt hjá öllum þjóðum.
Flestir menn eru með þvi inn-
ræti að vilja lifa í friði hver við
annan og vera óáreittur við sitt
starf, og yfirleitt mun allur
þorri fólks vera andvigir ein-
ræðisstefnunni og það í ein-
ræðislöndunum, en þar sem
einræðið hefir náð sér niðri,
tjáir ekki að mögla undan svip-
unni. Það er mikill munur á
stefnum. Helstefna og lífstefna
eru andvígar hver annari og
hafa staðið á öndverðum meið í
gegnum aldirnar, og einstakir
menn hafa notað stefnur og
hugsjónir til að koma sinni ár
fyrir borð, og allir böðlar mann-
kynsins hafa haft stefnumerki
frelsis og réttlætis í byrjun, til
þess að tæla fjöldann með sér,
en þegar völdin eru trygð, er
ekkert frelsi framar. Ef menn
hugsa, munu fáir kæra sig úm
að skifta einstaklingsfrelsinu
og örygginu fyrir einræðið til
þess að þóknast fáeinum valda-
sjúkum einstaklingum. Þó ýmis
legt sé ábótavant í okkar fyrir-
komulagi heima fyrir, þá eru
ekki allar grundir grænar í fjar-
lægðinni. Er ekki meira vit í því
að sækja fram með manndómi
og viti, og bæta og fegra það
fyrirkomulag sem við nú höfum
og ná þannig fullkomnara lífi.
Þrátt fyrir allt ættu íslendingar,
hvar sem þeir eru, að skipa sér
undir merki lífsstefnunnar, sem
lýðræðisþjóðirnar berjast fyrir.
Eg ber enn fullt traust til Breta
og Bandaríkjamanna sem for-
vígismanna lýðræðisþjóðanna á
sviði alheimsmálanna, eins og
nú standa sakir. Ef að þau kross-
tré bresta er heimurinn illa
kominn.
Annars væri miklu farsælla
fyrir mannlífið, að boðað væri
bræðralag og sannur manndóm-
ur, og því lífi lifað, heldur en
sífelt að vera að ala á úlfúð og
tortryggni, og á það heima í
einkalífi manna sem og á sviði
alheimsmálanna, en mennirnir
eru seinir að læra hina “gullnu
reglu”.
Svo ekki meira um það, en
minnast vil ég helstu frétta
meðal íslendinga hér, sem ég í
svipinn man eftir.
25 ára giflingarafmæli
Mr. og Mrs. S. S. Johnson
Þau Mr. og Mrs. S. S. John-
son, sem allan sinn búskap
hafa búið við Grundar-kirkju í
Argyle-bygð, áttu 25 ára gift-
ingarafmæli, 4. október s. 1. —
Voru þau í Winnipeg hátíðisdag-
inn og sátu fagnaði hjá ætt-
fólki Mrs. Johnson og öðrum
vinum og þágu margar virðu-
legar gjafir.
Áður ,en þau fóru til Winni-
peg, heimsóttu þau nokkrir vinir
þeirra fyrir hönd bygðar-fólks,
og færðu þeim ávarp og heilla-
óskir og myndarlega gjöf, í
minningu um þennan atburð.
Silfurborðbúnað — Silver chest.
— Á sunnudaginn 6. október
voru þau í boði hjá bróður brúð-
gumans, hr. B. S. Johnson, Glen-
boro, þar sem sérstaklega var
samankomið ættfólk Mr. John-
son. Var þar góður fagnaður, og
þeim gjafir gefnar. Þau Mr. og
Mrs. Johnson eru afar vinsæl í
héraði og eiga marga vini. Þau
hafa búið með myndarskap og
dugnaði; eiga þau prýðilegt
heimili, og eru höfðingjar heim
að sækja. Mr. Johnson mun
fæddur í Dakota, en kom með
foreldrum sínum til Argyle
1902. Dóu foreldrar hans með
fárra daga millibili þá um vor-
ið, en hann hefir átt þar heima
síðan. Mrs. Johnson er fædd í
Brúar-bygð, dóttir Skúla Árna-
sonar, frumherja í Argyle. —
Hún er ágæt’kona og heilsteypt
— og nógu íslenzk til þess að
búa til skyr, sem vel jafnast á
við það besta, sem íslenzkar
konur búa til. Þau hjón eiga
tvo efnilega sonu. Vér óskum
þeim hjartanlega til hamingju
við þessi tímamót.
Þann 16. október s. 1. höfðu
nemendur hr. P. Johnson hljóm-
listakennara, samkomu — Reci-
tal — í íslenzku kirkjunni í
Glenboro. Var hún alskipuð
fólki bæði ísl. og hérlendu, og
heppnaðist samkoman prýðilega
vel. Hr. Johnson hefir stundað
hér kenslu í nokkur ár við góð-
an orðstýr, og hefir álitlegan
hóp nemenda. Á skemtiskránni
voru 24 atriði, og var lofsorði
lokið á, hvernig hlutverkin voru
af hendi leyst yfirleitt. Séra E.
H. Sigmar stjórnaði skemti-
skránni og söng einsöng tvívegis,
sem hreif áheyrendur. Mrs.
María Sigmar lék á hljóðfærið.
Hr. P. Johnson er mikill hæfi-
leikamaður á sviði hljómlistar-
innar, og víðþekktur. Hann nær
sterkum tökum á nemendum
sínum, með list sinni og ljúf-
mannlegri framkomu við kensl-
una. Hann og nemendurnir eiga
þakkir skildar fyrir uppbyggi-
lega samkomu. Strax að skemti-
skrá lokinni, afhenti forsetinn
hr. Johnson, gullhring, ágætann
grip, sem gjöf frá nemendum
hans við þetta tækifæri.
Nýlega eru alflutt héðan úr
bænum, þau Mr. og Mrs. Ben
Heidman, með fjölskyldu sína.
Hafa þau setst að í Winnipeg.
Þau hafa verið hér í bygðarlag-
inu síðan 1903 og í bænum síð-
an 1928. Var haldið fyrir þau
kveðjumót í N. W. Hall, 25. sept.
Var þar margt fólk samankomið
bæði ísl. og hérlent fólk. — Var
spilað góða stund. Þá var stutt
programm. Var þeim flutt á-
varp frá söfnuðunum, og henni
frá kvenfélaginu og sunnudaga-
skóla, og þeim gefnar virðulegar
gjafir. Svöruðu heiðursgestirnir
á viðeigandi hátt. pá fóru fram
rausnarlegar veitingar. — Þau
hjónin hafa öll þessi ár tekið
virkann og velviljaðann þátt í
félagsmálum Islendinga hér. —
Hún var um skeið forseti kvenn-
félagsins og vann þar með trú-
mennsku. Einnig kendi hún í
sunnudagaskólanum og lagði
mikið á sig fyrir íslenzka félags-
starfsemi, og þau bæði.
Þeim fylgja bestu óskir fólks
hér í þeirra nýja heimkynni.
Þjóðræknisdeildin Grund, sem
hefir verið með litlu lífsmarki,
hafði skemtisamkomu, alís-
lenzka, í N. W. Hall hér í bæn-
um, mánudagskvöldið 20. okt.
Aðalmaðurinn á skemtiskránni,
var hinn alkunni höfuðsmaðúr
íslenzkra skálda hér vestan hafs,
hr. Guttormur J. Guttormsson
frá Riverton, Man. Hann flutti
langa og skemtilega ræðu, sem
var þrungin alvöru, þunga og
fyndni. Var ræða hans hvatning
til íslendinga að leggja rækt við
íslenzka tungu og bókmenntir og
ahdlegar menningarerfðir þjóð-
arinnar. Sagði hann einnig all-
merkilega frá ýmsum erfiðleik-
um og baráttu úr frumbyggja-
sögunum, og skoplegum atburð-
um, sem mikið var hlegið að. —
Mælti hann einnig fram nokkur
stef úr ljóðaforða sínum.
Guttormur er, eins og kunnugt
er, mjög frumlegur í skáldskap
sínum, og syngur algjörlega með
sínu nefi; hefir bjargfasta lífs-
skoðun og manndómsorku. —
Skemtilega fyndinn, og þegar
maður kynnist honum vel,
gengur maður úr skugga um
það að hér er heill maður, en
ekki hálfur á bak við ljóðin. —
Guttormur var kærkominn gest
ur, og eru allir honum þakklátir
fyrir komuna. Forseti deildar-
innar, hr. G. S. Johnson, stjóm-
aði samkomunni og flutti ræðu.
Séra E. H. Sigmar söng einsöng
prýðilega, og þeir Otto Sigurð-
son, séra E. H. Sigmar, Albert
Sigmar og Ingi Swaínson, sungu
fjórraddað við dynjandi lófa-
klapp. Mrs. Maria Sigmar var
við hljóðfærið. — Þorsteinn
Swainson mælti fram íslenzk
ljóð, mjög skörulega. Þá lék
forsetinn nokkur lög á strengja-
hljóðfæri, sem hann hefir sjálf-
ur smíðað, af all-mikilli list. —
Samkoman var vonum framar
vel sótt. Konurnar höfðu til
veitingar á eftir og veittu af
rausn. Þetta var sérlega skemti-
legt íslenzkt kvöld, en íslenzku
kvöldin eru nú orðin fá og langt
á milli* og venjulegast illa sótt,
því íslenzkan er á hverfandi
hveli hjá æskunni og jafnvel hjá
sumum þeim eldri.
Þá skal minnast á nokkra góða
gesti sem hér hafa verið á ferð
langt að komnir:
Á síðastliðnum vetri dvaldi
hér um tíma í heimsókn til stjúp-
móður sinnar — Mrs. G. S.
Paulson — og systkina, hr. Árni
J. Paulson. Hann hefir um s. 1.
aldarfjórðung unnið á pappírs-
verkstæði í Quebecc-fylki. Hann
var um 4 ára skeið í hemum og
var þá nýkominn heim frá Eng-
landi og leystur úr herþjónustu.
Árni er fæddur í Glenboro 1902
og ólst hann upp hér um slóðir
Hann hefir horfið aftur að sinni
fyrri starfsemi í Quebec-fylki.
Þau Mr. og Mrs. Gunnar
Matthíason frá Californíu, heim
sóttu ættingja og vini hér á s.l.
sumri. Voru þau á leið til íslands
til sumardvalar.
Seinni partinn í sumar dvöldu
hér nokkrar vikur, heiðurshjón-
in Mr. og Mrs. J. G. Christopher-
son frá Vancouver B. C. — Þau
eru bæði upprunnin héðan úr
bygð. Jpau eiga marga vini hér.
.Voru þau mjög kærkomnir
gestir.
Þau Mr. og Mrs. Richard
Nelson, frá Burma Park, Cali-
fornia, voru hér á ferð í heim-
sókn til vina, og dvöldu nokkra
daga. Mrs. Nelson er fædd og
uppalin í Qlenboro — Ellen
Gillis, dóttir þeirra Mr. og Mrs.
John Gillis sem hér bjuggu
lengi — eru þau æfinlega kær-
komin hingað.
Þá var hér á ferð fyrir
skemstu, hr. Kári Frederickson
frá Toronto, í heimsókn til ætt-
fólks síns. Hann er fæddur í
Glenboro, sonur þeirra Mr. og
Mrs. Friðjón Frederickson. —
Hann hefir lengi átt heima í
Toronto, og haft þar ábyrgðar-
stöðu. Hann er mjög vinsæll
maður eins og hann á kyn til.
Hin valinkunna ágætiskona,
Mrs. Guðrún Pálson frá Van-
couver, dvaldi hér nokkra daga
hjá ættfólki sínu. Hún var á leið
suður fil Iowa í Bandaríkjunum
í heimsókn til dóttur sinnar sem
þar býr. Einnig var hér á ferð
Miss Lára Oleson frá Vancou-
var í heimsókn til móður sinn-
ar, hún stundar kenslustörf þar
vestra.
Séra Kristinn K. Ólafson og
frú hans frá Mount-Carroll, 111.,
komu hér við og heimsóttu
nokkra kunningja, er þau fóru
til Vatnabyggðanna í Sask., í
haust. Séra Kristinn var að
vanda glaður og gunnreyfur. —
Þau hjón eru wfinlega kærkomn
ir gestir hér. Séra Kristinn er nú
forseti Lúterska kirkjufélagsins
í Illanois, sem hann tilheyrir.
Á s. 1. hausti ferðuðust þær
systurnar, Jóhanna Anderson
og Jónína Freeman, vestur á
Kyrrahafsströnd og alla leið til
Californíu, þar sem þær heim-
sóttu systur sína, Mrs. Jónatan
Steinberg og frænku, frú Curry.
Nálægt Seattle býr bróðir
þeirra, Jón S. Heidman, og heim '
HINRIK JÓNSSON
Minning
Hinrik var fæddur 5. sept. 1858,
sonur Jóns Árnasonar stúdents,
bónda á Leirá í Borgarfirði, og
konu hans Ragnhildar ólafsdótt-
ur frá Lundum í Stafholtstung-
um. Er sú ætt all-fjölmenn bæði
austan hafs og vestan. Var Hin-
rik föðurbróðir hins góðkunna
athafnamanns, Árna sáluga Egg-
ertssonar í Winnipeg og þeirra
systkina. Það var sérlega góð
frændsemi með þeim Árna og
Hinrik og fór Árni þráfaldlega
.að heimsækja þenna frænda
sinn, eftir að Hinrik gerðist gam
all og hrumur og gladdi hann á
ýmsan hátt og gerði honum ell-
ina léttbærari, heldur en hún
mundi annars hafa' getað verði.
Hinrik kvongaðist 24. maí
1884, Guðrúnu Einarsdóttur
Jónssonar og Oddrúnar Odds-
dóttur. Hún dó í Almenna spítal
anum í Selkirk 28. júní 1932. —
þ»au Hinrik og Guðrún ^reistu bú
í Tandraseli í Mýrasýslu og
bjuggu þar um þriggja ára skeið.
En árið 1888 fluttu þau til Cana-
da og voru fyrsta árið í Winni-
peg og þar næst fimm ár í Aust-
ur-Selkirk, en fluttu þá í bæinn
Vestur-Selkirk og dvöldu þar til
dauðadags. Vann hann þar fyrir
sér og sínum hjá nokkrum verk
veitendum um langt skeið, en
lengst hjá Capt. W. Robinson,
sem þar stundaði timburiðnað og
verzlun. Auk þess hafði hann
kúabú í nokkur ár og seldi bæj-
arbúum mjólk. Með sinni miklu
iðjusemi og hagsýni komst hann
í góð efni.
Þau Hinrik og Guðrún eign-
uðust fimm syni. Fyrsta soninn
mistu þau heima á íslandi þegar
hann Ýar á fyrsta árinu og ann-
an, Kolbeinn að nafni, átti hann
heima í Winnipeg, var giftur
Kristínu Johnson. Kolbeinn sál.
var lengi vélstjóri hjá C. N. R.
járnbrautarfélaginu. Hinir þrír
lifa og eru sem hér segir: 1. Ein-
ar Jón, Selkirk, giftur Maríu
Oddson, forstöðumaður hjá Mani
toba Steel Foundries. 2. Run-
ólfur, Selkirk, giftur Clarabellu
Backman Magnúson, umsjónar-
maður við Devonshire skólann.
3. Victor Júlíus, Winnipeg ,gift-
ur Unu Eceles. Lyfjafræðingur.
Hinrik var góður og umhyggju
samur eiginmaður og ástríkur
faðir sona sinna, brjóstgóður og
hjálpsamur við bágstadda. Leit-
uðu því margir til þeirra hjóna
þegar þeir þurftu hjálpar við.
Mætti mörg dæmi tilfæra um
góðverk þeirra Hinriks og Guð-
rúnar.
Hinrik var fús til að styðja
hvert gott málefni og tók góðan
þátt í velferðarmálum Islend-
inga. Var hann einn af stofnend-
um Goodtemplarafélagsins, tutt
ugu ár féhirðir og þrjú ár féhirð
ir Þjóðræknisdeildarinnar, Brú-
in.
Eftir að kona Hinriks dó, var
hann jafnan til heimilis hjá son
ardóttur sinnar í Selkirk, Mrs.
Ólöfu Corrigal, manni hennar
og fjölskyldu, og naut þar ein-
stakrar umhyggjusemi og ástúð
ar. Þar andaðist hann 7. ágúst
1947 og skorti þá aðeins einn
mánuð til að verða níræður að
aldri. Kveðjuathöfnin fór fram
frá heimili hans og lútersku
kirkjunni í Selkirk 9. ágúst, að
miklum fjölda vina og kunn-
ingja viðstöddum, sem með þakk
látum og hlýjum hug blessa minn
ingu hans. Var Hinrik sálugi
lagður til'hvíldar í lúterska og
íslenzka grafreitnum í Selkirk.
Sóknarpresturinn, séra Sigurður
Ólafsson, jarðsöng. Vinur.
sóttu þær hann, auk margra
vina í Blain og Vancouver og
víðar.
Mrs. G. S. Paulson ásamt dótt-
ur sinni, ferðaðist til Kyrra-
hafsstrandar, snemma í sumar, í
heimsókn til annarar dóttur
sinnar sem þar á heima. Sótti
hún heim marga kunningja í
Blaine og Vancouver og víðar.
Þær Lillían Arason, dóttir
þeirra Mr. og Mrs. A. S. Arason,
Glenboro og Miss Einarson, dótt
ir hr. G. Einarson í Grundar-
bygð, ferðuðust til California
s. 1. sumar og víðar um Banda-
ríkin í heimsókn til ættfólks og
kunningja.
Og nú þessa dagana hafa verið
hér á ferð þau Mr. og Mrs. Jóna-
tan Johnson írá Seattle, Wash.,
í heimsókn til þeirra Mr. og Mrs.
Ellis Sigurðson. Mrs. Johnson
er systir Mr. Sigurðson. — Þau
hjón eru víðförul, og hafa ferð-
ast víða um Bandaríkin.
Guðmundur Lambertsen
látinn
Sú harmafregn barst hingað
á mánudaginn, 27. okt., að J)á
um morguninn hafði hr. Guðm.
Lambertsen snögglega látist í
Winnipeg. Hann hefir s. 1. ár
verið mjög farinn að heilsu og
verið að meira eða minna leyti
rúmfastur, en barðist eins og
hetja á móti því, sem verða
vildi.. S.l. tvær vikurnar var
hann á St. Boniface-spítalanum,
en fór þaðan á laugardagskvöld-
ið þann 25., að virtist þó nokkuð
hressari, og hafði hann ráðgjört
að fara heim eftir fáa daga. En
hann lést snögglega á heimili
systur sinnar Mrs. Th. Hansson,
eins og að ofan er getið. Hr.
Lambertsen dó of ungur. Hann
var merkilegur maður fyrir
margra hluta sakir. Hann var
lærður gullsmiður, og snilling-
ur sem leturgrafari, greindur og
hagmæltur vel, og átti all-merki
lega kýmnigáfu. Hann mun vera
fæddur í Reykjavík, ólst upp að
mestu leyti í Þingeyjarsýslu,
lærði iðn sína á Akureyri. Kom
til Vesturheims 1903, var land-
námsmaður í Vatnabyggðunum;
vann hér og þar algenga vinnu
fyrstu árin, en nokkur síðustu
árin áður en hann kom til Glen
boro, sem var 1911, vann hann
hjá hr. G. Thomas, gullsmið 1
Winnipeg. Hér hefir hann verið
síðan 1911 og stundað gullsmiði
og skrautmunaverzlun og á síð-
ari árum stundaði hann einnig
landbúnað, og hafði mjög mik-
inn áhuga fyrir þeirri starfsemi.
Búgarður hans var norðan við
Assineboia-ána, norð-vestur frá
Stockton. Hann var fulltrúi
Glenboro-safnaðar nær 25 ár og
skrifari um 20 ár. Hann var fé-
lagslyndur, mannlundaður og
drengur góður; var bókhneigður
og vel lesinn, og heilsteyptur
Islendingur frá hjartans grunni.
Hann unni ísland af alhug. —
Ekkja hans lifir hann og 3
prúð og mannvænleg börn, upp-
komin. Sonur hans, eldri, stund-
ar læknisfræðisnám við Mani-
toba-háskólann og mun útskrif-
ast á næsta vori. Við fráfall hans
verður hér skarð fyrir skildi.
Hr. Lambertsen var mesta
snyrtimenni, og heimili hans
var hið prýðilegasta, og hann
var höfðingi heim að sækja. —
Jarðarförin var afar fjölmenn
og með afbrigðum falleg; blóm-
skrúð mikið prýddi kistuna og
margir gáfu í blómasjóðinn til
að heiðra minningu hans. Séra
E. H. Fáfnis jarðsöng í fjarveru
sóknarprestsins, séra E. H. Sig-
mar, sem var fjarverandi vestur
á Kyrrahafsströnd. Guðmundar
Lambertsen verður óefað nánar
getið síðar. Blessuð sé hans
minning.
G. J. Oleson.