Lögberg - 04.12.1947, Side 2

2
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 4. DESEMBER, 1947
TRYGGVE D. THORSTENSEN:
Lagt upp í ferð til Vínlands hin góða
Það er kunnara en írá þurfi að segja, að mörg voru þau ævintýri,
er gömlu íslenzku landnemarnir lentu í á hinum löngu og slröngu
sjóferðum þeirra til annara heimsálfa — til Vesiurheims. Er það
að vonum, að margt, bæði skoplegt og sorglegt hafi á daga þess-
ara vösku karla og kvenna. drifið, er lögðu sér leið yfir hið mikla
haf á þeim lélegu farkostum, er þá voru völ á. — Þessi frásögn
getur um ung hjón, með þrjú ung börn, er huguðust kanna ókunn-
ar slóðir, og leggja upp í um 5000 mílna leið til Vesturheims. För
þessi er að vísu ekki í frá sögu færandi, samanborið við svaðil-
farir gömlu víkinganna áður fyrr. En þó samgöngutækjum 20.
aldarinnar hafi hleypt svo mjög fram, að nú geta menn farið
heimsálfanna í milli á nokkrum klukkustundum, þá er það svo,
að mörg skopleg og einkennileg atvik geta átt sér stað á siuttum
tíma. Og þar eð þessi för varð all viðburðarík, þykir rétt að birta
hana, lesendum Lögbergs til gagns og gamans.
Undirbúningur
Það var snemma á árinu 1946,
að það barst í tal að ég færi til
Canada til að vinna hjá Colum-
bia Press, við hið íslenzka blað,
er nefnist Lögberg. Var nú sezt
á rökstóla, og málið tekið fyrir
og það rætt fram og aftur, eins
og gerist og gengur þegar um
stórmál er að ræða. Málsaðilar
voru að sjálfsögðu aðeins við
hjónin; ja, og svo þurftu nú
blessuð börnin að leggja orð í
belg, í sambandi við þetta stór-
mál. —
af fyrri óhöppum okkar. “Verið
þið bara róleg”, sagði kauði;
“þetta er góður bíll, og þó við
ekki komumst á flugvöllinn
réttstundis, þá gerir það ekkert
til, því mér er kunnugt um að
flugvélarnar færu sjaldan af
stað á réttum tíma, og auk þess
munum við komast á staðinn
laust eftir kl. 11”.
Vél bifreiðarinnar bilar
Þóttumst við nú hólpin vera,
enda virtist bíllinn hinn besti og
þá ekki síður bílstjórinn. Eg var
víkur, vitum við ekki fyrri til
en yngri drengurinn okkar rek-
ur upp mikið heróp, um leið seldi
hann upp kvöldverðinum, er | nn aftur orðinn rólegur og tók
Eftir að hafa íhugað gaum-
gæfilega þessa fyrirhuguðu för,
var svo fullnaðarákvörðun tekin,
og að lagt skyldi upp í ferðina
17. maí 1947.
Tókum við nú pjönkur okkar
saman og hafist var handa um
útvegun fararleyfis, og útfylla
öll nauðsynleg skjöl þessu við-
víkjandi, og um leið að öðlast
hið þýðingarmikla plagg, er veit-
ir manni rétt til að fara úr landi,
það er reisupassa. Ýmislegt skop-
legt gerðist í sambandi við út
vegun þessa fulltingis yfirvald
anna, sem ég sleppi þó hér. —
Þá var næst að útvega sér far-
miða til Vesturheims, og gekk
það greiðlega. Var nú ekki annað
eftir nema að fá fullvissu sína
um hvenær flugvélin legði upp,
og gekk á ýmsu með það, því að
umboðsmaður flugfélagsins gat
Mdrei vitað um ákveðinn burt-
farartíma, fyrr en á síðustu
stundu. En víst var, að burtfar-
ardagurinn yrði 17. maí.
Umboðsmaður flugfélagsins
hringir
Flugvöllurinn, sem lagt skyldi
upp frá, er í nánd við Keflavík,
um 30—40 km. leið frá Reykja-
vík, og kvaðst umboðsmaður
flugfélagsins mundi láta' okkur
vita svo tímanlega, að við kæm-
ust í tæka tíð á flugvöllinn. —
Strax um morguninn þ. 17. maí
byrjaði taugastríðið, sem fólst í
því að við áttum á hverri mín-
útu von á að kallið kæmi. En
dagurinn leið og ekkert bar til
tíðinda, og olli þessi bið ýmis
óþæindi. Misti ég alla matarlyst
og gerðist alsendis eirðarlaus;
í þessu ásigkomulagi hugsaði ég
umboðsmanninum þegjandi þörf
ina. — Loksins hringir síminn;
ég ætla ekki að skýra frá með
hverjum hætti ég komst að sím-
anum; en það heyrði ég, að þeir
sem til sáu, ráku upp skelli-
hlátra. Klukkunni vantaði 10
mínútur í 10 um kvöldið er kall-
ið kom. Var mér tjáð að við yrð-
um að vera komin út á flug-
völl ekki seinna en kl. 11. —
Komst nú alt í uppnám, því nú
varð að hafa hraðann á, því það
tekur um klst. að komast á á-
fangastað, ef engin óhöpp kæmu
fyrir. Gekk greiðlega að ná í
bifreið; kvöddum við svo kóng
og prest, og af stað.
hann hafði nýlokið við. Hafnaði
máltíðin á stjórnborð bílstjórans sem
og á bílrúðuna og byrgði útsýn-
ið. Hafði sá litli skyndilega orð-
ið bílveikur. Neyddist nú bílstjór
inn til að nema staðar og gera
hreint fyrir sínum dyrum. Tafði
þetta okkur um 5—10 mín, og
bar ég mig mjög aumlega, en
bílstjórinn ^var hinn kátasti og
kvaðst myndi vinna upp töfina.
Var nú aftur ekið af stað, og
ekið greitt.
Á slóðum Vesiur-íslendinga — IV.
Þættir úr lífi Skagfirðings
Yngsti íarþeginn iekur
bílsóii
Hagaði svo til að við hjónin
sátum í fremra sæti hjá bílstjór-
anum, og sat mín kona næst
honum og hélt á yngra syni okk-
ar, 17 mán. gömlum; hin tvö
börnin, drengur 6 ára og telpa
9 ára, sátu í aftari sæti, og var
þar og farangur okkar. Vorum
við öll í sólskinsskapi yfir að
vera nú loksins komin af stað.
Er við vorum um miðju vegar
milli Hafnarfjarðar og Reykja-
Hjólbarði springur
Er við áttum eftir 3—4 mín-
útna leið ófarna til Hafnar-
fjarðar, vitum við ekki fyrri til
en bifreiðin, sem ekið var frem-
ur hratt, hentist til og frá á veg-
inum, og þakka ég það snarræði
og taugastyrk bílstjórans, að
bíllinn fór ekki út af veginum og
stórslys hlytist af. Við nánara
athugun kom í ljós, að aftari
hjólbarðinn, vinstra megin hafði
sprungið. — Tók nú bílstjórinn
til óspiltra málanna við að skifta
um hjólbarða, og voru handtök
in snör og viss; ég hjálpaði til
sem bezt ég mátti, enda var mik
ið í veði um að komast í tæka
tíð á leiðarenda. En sá hængur
var á, að vara-hjólbarðinn var
gamall og töluvert úr sér geng-
ibn og því eigi öruggur, þar sem
bifreiðin var helst til ofhlaðin;
hafði ég orð á við bílstjórann,
hvort ekki væri vissara, að
tryggja sér aðra bifreið þegar í
Hafnarfjörðinn kæmi, og sam-
sinnti hann því. Þetta óhapp
tafði okkur um 15—20 mínútur,
og bogaði af mér örvæntingar-
svitinn.
Var nú annar bíll fenginn, er
virtist nýlegur að sjá, og í góðu
ásigkomulagi. Komu bílstjórarn-
ir sér saman um að fyrri bíllinn
skyldi aka á undan og hinn á
eftir, því enginn tími var til að
flytja farangur okkar yfir í síð-
ari bílinn. Nú var ekið í loftinu
og gekk allt vel um hríð.
upp léttara hjal við bílstjórann,
bæði var fjörlegur og
skemtilegur náungi. Eldri börnin
tóku að kyrja vísubrot er þau
höfðu lært og sá yngsti reyndi
að reka upp eitthvert gól til að
láta ekki sinn hlut eftir liggja,
en mín virðulega frú leit ánægju
lega yfir hópinn og gerði upp í
huga sínum ýmsar áætlanir í
sambandi við hin væntanlegu
nýju heimkynni okkar.
En ævintýrið var enn ekki úti.
Þegar við komum að flugvallar-
hliðinu var þar fyrir gæslumað-
ur, sem kanna átti liðið. Stóð
hann við símann og virtist vera
í fjörugum samræðum, og gaf
sér góðan tíma. T<frk nú bifreiða-
stjóri okkar til sinna ráða og
notaðist við gjallarhorn bílsins;
virtist þetta duga og kom gæslu-
maður þegar út. Fór liðskönn-
unin vel og skipulega fram, og
skyldi nú haldið af stað á ný. —
En viti menn! Vélin stöðvaðist, a
og hvernig sem reynt var kom
alt fyrir ekki. Vélin neitaði að
hlýða. Hljóp þá í bílstjórann
berserksgangur og hugðist hann
tæta vélina í sundur. í sama
mund kom þar að “Jeppa”-bíll,
og þóttumst við þar hafa himin-
inn höndum tekið, og báðum við
aðkomubílstjórann að vta á okk-
ar bíl. Tók hann því vel og ráðið | °S enSin veit af nema sv0 sem
dugði. Vélin komst í gang og ók-
Að undanförnu hefir o r ð i ð
nokkurt hlé á þáttum þeim, sem
Jón Helgason blaðamaður hefir
skrifað fyrir blaðið um Vestur-
íslendinga, byggð þeirra og störf.
Mun hann nú taka þráðinn upp
að nýju og skrifa nokkra þætti
til viðbótar.
Eg hafði dvalið um hríð á
Gimli á Nýja-íslandi, en nú var
júlímánuður að telja út, og eg
hafði ákveðið að haldá f e r ð
minni áfram niður til Riverton,
annars bæjar í nágrenni Winni-
pegsvatns, og þaðan út í Mikley
allstóra eyju í Winnipegvatni.
Dagurinn var að kvöldi kominn,
og mjúklátt húmið lá eins og
voðfelldur hjúpur yfir vatninu,
bænum og skogivöxnu sléttlend-
inu. Hvarvetna ríkti friður og
kyrrð.
Meðal margra vina, sem eg
hafði eignazt á Gimli, var> mið-
ladra Skagfirðingur, Stefán Ei-
ríksson frá Djúpadal, eftirlits-
maður í gisti húsinu. Það atvik-
aðist svo þetta kvöíd, að við sett
umst saman úti á dyraþrepið fyr-
ir framan gistihúsið og tókum að
rabba um eitt og annað, eins og
reyndar svo oft. En það varð
meira úr rabbi okkar þetta kvöld
en oft áður. Þeta var eitt af þess-
um kyrrlátu kvöldum, þegar
mönnum er svo miklu auðveld-
ara a ðkomast í andlega nálægð
hvern við annan heldur en end-
ranær. Skorkvikindin tístu o g
suðuðu í grasinu, eldflugurnar
flögruðu fram og aftur og drógu
eftir sér leiftrandi rákir og
slettiflugan, þ e 11 a undarlega
fóstur Winnipegvatns, var ný-
komin og þakti nú alla ljósa-
staura í bænum, svo að þeir sýnd-
ust alloðnir, og kúrði í stórum
breiðum á húsveggjunum, þar
sem einhverja birtu bar á —
þessi skrítna skepna, sem aðeins
kvað lifa fáeinar klukkustundir
Enn springur hjólbarði
Er við nálguðumst svokölluð-
um Stapa sem er um miðja vegu
milli Hafnarfjarðar og Keflavík-
ur, þar sem flugvöllurinn er,
heyrum við ægilegan hvell, eins
og skotið væri úr fallbyssu, og
var það gamli hjólbarðinn, er<
þar taldi daga sína.
Urðum við nú enn að nema
staðar, og nú varð að duga eða
drepast, því að nú vantaði klukk-
una ekki nema 10—15 mín. í
ellefu. Stóðu nú hendur fram úr
ermum og var farangrinum
fleygt inn í hina bifreiðina, og
tróðum við okkur inn á eftir, því
þessi bíll var mun minni en sá
fyrri. Var ég orðinn all-brúna-
þungur yfir þessum óhöppum,
og í huganum hafði ég tekið
saman kjarngóðann ræðustúf til
handa fyrri bílstjóranum; en er
ég sá á svip hans, hversu honum
þótti þetta leiðinlegt, gleymdi
ég hinni fyrirhugaðri ræðu, og
innti hann þess í stað hvað mikið
ég ætti að greiða honum, en hann
svaraði stillilega: “Þú skuldar
mér ekki neitt”. Þótti mér svar-
ið drengilegt. Skildum við síðan.
Var nú enn haldið af stað. Bað
ég hinn nýja bílstjóra að duga
vel og sagði honum alt af létta stað. Fór ég nú að afgreiðslu-
um við síðasta spölinn upp á líf
og dauða.
Vorum við nú með öndina í
hálsinum út af því, hvort flug-
vélin væri farin eður ei; en er við
nálguðumst flugstöðina, sáum
við brátt að þar fyrir utan stóð
geysistór og tignarleg flugvél.
Reyndist þetta vera vélin er við
áttum að fljúga með yfir hafið.
Námum við staðar við flug-
stöðina og farangurinn borinn
inn; var sem þungu fargi væri af
okkur létt. Kvöddum við síðan
aílstjórann okkar með virktum
og skildust þar leiðir.
Verðum "Strandarglópar''
Inni á stöðinni var margt
manna, farþegar og starfsmenn
flugvallarins, sem voru í óða önn
við að koma farangri ferðafólks-
ins upp í flugvélina. Við hjónin
tókum okkur sæti og áttum eins-
cis ills von. Tókum við tal sam-
an og ræddum um fyrirheitna
landið. Vorum við harla glöð
yfir, að þrátt fyrir öll óhöpp á
leiðinni, hefði nú allt snúist okk-
ur í vil.
Nú liðu 25 mínútur og var þá
klukkan orðin tæplega tólf. Tók
ég þá eftir því að allur farang-
ur hinna farþeganna var kominn
um borð í flugvélina, en okkar
farangur hins vegar á sama stað
er við skildum við hann. Þótti
mér þetta mjög svo kynlegt og
hugðist gæta að hverju þetta
sætti. En í sama mund er kallað
í gjallarhorn, er var komið fyrir
í salnum, að allir farþegar sem
ætluðu til Gander á Newfound-
landi ættu að stíga fyrstir upp í
flugvélina og þar næst þeir er
ætluðu til New York.
Jafnskjótt óg við heyrðum
þetta, spruttum við á fætur, til
að verða nú ekki of sein. En um
leið er mér litið á farangur okk-
ar þar sem hann stóð enn á sama
borðinu og hitti þar fyrir yfir-
mann flugfélagsins. Innti ég
hann þess, hvort ekki væri tími
til kominn að koma farangri
okkar um borð í flugvélina.
“Hvað heitið þér, herra minn?”
spurði yfirmaðurinn kurteislega.
Eg segi honum til nafns míns,
og hvert ferðinni sé heitið. Hann
flettir upp farþegalistann, og sá
ég á andliti hans að ekki væri
allt með feldu.
“Er ekki allt í lagi?” spurði ég
og reyndi að bera mig karlmann-
lega. —
“Allt er í lagi og þó ekki í lagi”,
svarar hinn. “Nafn yðar stendur
að vísu í skránni, en yður var
tilkynnt að vera kominn hingað
ekki seinna en kl. 11. En þar sem
þér ekki voruð mættur rétt-
stundis, var gefin skipun um að
bæta við eldsneyti flugvélarinn-
ar er næmi þunga yðar og fjöl-
skyldu. Mér þykir leitt að þurfa
að tilkynna yður, að þér hafið
mist af flugvélinni.”
Eg ætla ekki að lýsa, hversu
mér varð innanbrjósts er méi
varð ljóst hvernig komið var. —
Voru það erfið spor er ég gekk
til fjölskyldu minnar og tjáði
henni málavöxtu. Vorum við
búin að sitja þarna í 25 mínút-
ur, vonglöð og kát, og gátum við
vart tára bundist, er við sáum
hið mikla flugskip bruna á fleygi
ferð upp í himinnblámann.
Ekki dugði að standa þarna
aðgerðarlaus, eitthvað varð að
aðhafast. Fór ég nú aftur til yf-
irmannsins og bað hann að út-
vega mér bifreið. En þar sem eigi
var unnt að fá leigubíl þarna
á staðnum, urðum við að hringja
til Reykjavíkur eftir bifreið.
Biðum við nú um 2 klst.,
uns bifreiðin kom, höfðum við
þá sætt okkur við þessi örlög. Um
klukkan 4 um nóttina komtim
við svo aftur til Reykjavíkur.
Niðurlag í næsta blaði.
eina viku um mitt sumarið. Ef
maður steig á gangstéttirnar,
brast og gnást undir fæti manns,
því að ,þar moraði.af aðfram-
komnum slettiflugum eða daðum
búkum þeirra. Hætti maður sér
út í grasið, flugu upp stórir. flotar
a f þumlungslöngum slettiflug-
um, sem settust utan á mann. Og
liti maður niður í skurðina með-
fram götunum, gat þar að líta
hrannir af þessum kvikindum, er
lokið höfðu lífshlutverki sínu.
Svona lifir í huga mér svip-
myndi þessa hljóðláta kvölds, og
eg furða mig sannast að segja
ekkert á því, þótt Stefán frá
Djúpadal léti tælast til þess að
rifja upp sitthvað af því, sem
fyrir hann hafði borið á viðburð-
aríkri og tilbreytingasamri ævi,
þótt enn sé hann að kalla ungur
maður. Töfrar kvöldsins lokkuðu
fram minningarnar.
Stefán Eiríksson er ekki fædd-
ur vestan hafs, og hann fór meira
að segja ekki vestur fyrr en
löngu eftir að h i n u m eiginlegu
vesturferðum var lokið. Hann
hafði í æsku stundað nám í skóla
num á Eiðum í Flótsdalshéraði.
En árið 1925 réði hann vesturför,
ásamt þremur ungum íslending-
um, sem nú munu allir fallnir í
valinn. Fara hér á eftir þættir úr
frásögn Stefáns þetta kvöld. En
þótt mörgu sé sleppt, vona eg, að
af þéim.megi ráða, að ævitýra-
ríkt hefir verið líf sumra íslend-
inga vestan hafs, og svo og hitt,
að ekki hafa landarnir síður
komizt í harðræði þar heldur en
á gamla landinu — og það jafn-
vel á síðustu áratugum.
— Eg fór fyrst vestur í Sask-
atchewan, sagði Stefán, og þar
vanri eg fyrsta sumarið mitt í
Ameríku hjá íslenzkum bónda,
Hákoni Kristjánssyni, ættuðum
úr Þingeyjarsýslu. Um haustið
sneri eg aftur til Winnipeg og
hvarf að því ráði að læra hár-
skurð og rakstur. Við þau störf
vann eg síðan við og við í fimm-
tán ár, ýmist í Winnipeg, Gimli,
Riverton og Langruth við Mani-
toþavatn. En það var einhvern
veginn eins og þessi rólegu störf
fullnægðu mér ekki til lengdar.
Og svo axlaði eg skinn mín og
réði mig í nýja vist.
Á þessum árum voru í undir-
búningi miklar framkvæmdir í
Churchill við Hudsonflóa. Það að
gera þar hafskipabryggju mikla
og ýmislegt fleira, er orðið gat
staðnum til vaxtar og viðgangs.
Eg réði mig þar til starfa. Þar
var eg að mestu í þrjú ár. Fyrst
vann eg við að flytja vörur og
vistir á hundasleðum frá Port
Nelson við Hudsonflóa norður til
Churchill. Á þessum árum var
aðeins einn kofi í Churchill, þótt
nú sé þar allálitlegur bær. íbúar
landsins norðan við Churchill
voru eingöngu Eskimóar, en
kringum Port Nelson áttu Indí-
ánar heima.
Leiðin frá Port Nelson norður
til Churchill er á þriðja hundrað
mílur, og vorum við þrjár til
fjórar vikur að fara þá leið fram
og til baka. Alla leiðina var yfir
ísa að fara og sást hvergi til
1 a n d s. Við flutningamennirnir
voru um tuttugu og höfðum sex-
tíu hunda, svo að þetta var heil
lest. Fyrsta veturinn voru geysi-
legar frosthörkur og þessi ferða-
lög ákaflega harðsótt. Helming-
urinn af hundum okar fraus í
helgrimmustu frostnæturnar.
Það er siður að binda dráttar-
hunda við sleðana á næturnar, og
ef ekki skefldi yfir þá, máttum
við eins vel búast við, að einn
eða fleiri væru dauðir að morgni.
Næsta vetur var því hætt að
nota hunda og fengnar dráttar-
vélar í staðinn.
Á sumrin vann eg við hafnar-
gerðina í Churchill. Þar var
Hudsonflóafélagið a 11 s ráðandi
og okraði miskunnarlaust á Eski-
móunum og Indíánunum. Eng-
inn annar mátti verzla við þá.
Sokkar úr verskmiðjum v o r u
seldir á þrjá dollara í Churchill,
eldspýtnastokkur á einn dollar,
tóbakspund á fimm. hveitisekkur
á hundrað. Þannig voru kjörin.
Varning landsmanna keypti fé-
lagið aftur á móti fyrir smánar-
verð og vakti auðvitað yfir því,
að aðrir seildust þar e k k i til
kaupa. Verðið fjórfaldast yfir-
leitt á leiðinni suður í Winnipeg.
Jónína, kona séra Benjamíns
Kristjánssonar, sem nú er prest-
ur heima á Laugalandi í Eyja-
firði, hafði beðið mig að kaupa
handa sér tvö hvítrefaskinn. Eg
gerði það og datt ekki í hug, að
eftirmál yrðu út af því. En eitt
kvöld, þegar eg er háttaður, kem-
ur faktor Hudsonflóafélagsins og
spyr mig, hvort eg hafi keypt
s k i n n. Eg játa því.i Heimtað
hann þá skinnin af mér og fór
á brott með þau. Og hvorugt
okkar Jónína naut þeirra.
Annað sumarið kom fjöldi
franskra manna úr austurfylkj-
um Kanada til vinnu í Churc-
hill. Það sumar var róstusamt.
Þetta var argasti óþjóðalýður,
sem engum lögum hlýddi. Áflog
og ryskingar voru daglegir við-
burðir, manndráp ekki óheyrð.
Við hinir vorum hvergi óhultir,
nema við værum margir saman.
Frh.
J. H. — Tíminn. 17. okt.
Aðalfundur Slysavarnadeildar-
innar “Sigurvon” í Sandgerði
Aðalfundur slysavarnadeildar-
innar “Sigurvon” í Sandgerði
var haldinn síðastliðinn sunnu-
dag. Rúmlega 60 nýir félagar
bættust í deildina á fundinum.
í stjórn deildaíinnar . voru
kjömir Magnús Sigurðsson,
Geirlandi formaður, en hann
hefir verið umsjónarmaður
biörgunartækja félagsins þar á
staðnum um mörg ár. Gjaldkeri
deildarinnar var kjörinn Ólafur
Vilhjálmsson og ritari Björgvin
Pálsson. Varastjórn skipa Rósa
Magnúsdóttir, Margrét Pálsdótt-
ir og Sigríður Guðmundsdóttir.
Hinn nýi mótorbjörgunarbát-
ur Slysavarnafélagsins í Sand-
gerði þykir hin besta fleyta. —
Björgunarsveitin sótti hann til
Keflavíkur og sigldu honum til
Sandgerðis, fengu þeir barning
á leiðinni er komið var fyrir
Garðskaga, og reyndist bátur og
vél hið bezta. Með þessari fyrstu
reynsluför bátsins voru Guð-
bjartur Ólafsson forseti Slysa-
varnafélags Islands og Lúther
Grímsson vélstjóri fyrir hönd
þeirra er seldu vélina.
Fögnuðu menn í Sandgerði
komu bátsins og hjálþuðust allir
við að setja bátinn upp í hið
nýja björgunarskýli Slysavarna-
félagsins á staðnum. Sóknar-
presturinn, séra Valdimar J.
Eylands vígði bátinn til björg-
unarstarfsins með mjög sköru-
legri ræðu.
Formaður á björgunarbátnum
er Gunnlaugur Einarsson, Lækj-
armóti, aðrir skipverjar á bátn-
um eru Arnaldur Einarsson
bróðir hans, Páll Ó. Pálsson
Lágafelli, vélstjóri, Sigurbjörn
Metusalerbsson, Stafnesi, Einar
Gíslason, Setbergi eg Guðjón
Eyleyfsson, Stafnesi.
Alþýðubl., 7. nóv.
Mörg vatnadýr, eins og t. d.
skeljar, marflær og krabbar eru
að stækka allt sitt líf.
—Og eru nú hfónaskilnaðar-
lögin frjálsleg þama hjá ykkur?
spurði Bandaríkjamaður annan
Bandaríkjamann.
— Frjálsleg! Þau eru svo
frjálsleg ,að það hefir aldrei
komið fyrir hjá okkur að brúður
hafi grátið á vígsludaginn sinn.