Lögberg - 04.12.1947, Qupperneq 7

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 4. DESEMBER, 1947
Bátsförin mikla
Kafli úr “Shackleton’s Boat Journey”. I
Eftir F. A.
Emest Henry Shackleton er
víókunnur, enskur landkönnuð-
ur. Hann var fæddur árið 1874,
hlaut allgóða menntun en leidd-
ist háskólanám og fór til sjós. —
Þar náði hann skjótum frama og
varð sjóliðsforingi. Shackleton
tók þátt í leiðangri Scott’s til Suð
urheimsskautslandanna árin 1901
—1904, en sá leiðangur komst
nær Suðurheimskautinu en
nokkrir menn höfðu áður gert
í leiðangri þessum veiktist
Shackleton álvarlega, og datt eng
um í hug að hann ætti eftir að
fara í fleiri slíkar ferðir. En árið
1907 hafði Shackleton tekizt með
miklum dugnaði að útbúa rann-
sóknarleiðangur ,til Suðurheim-
skautsins, og var hann sjálfur
fararstjórinn. Þessi leiðangur
— 1907—1909 — komst að vísu
ekki alla leið á pólinn, fyrst og
fremst vegna vistaskorts, en
margt ágætra vísindamann var
með í förinni og varð hinn vís-
indalegi árangur af leiðangrin-
um mjög mikill. Shackleton var
ákaft hylltur þegar hann kom úr
þessari för, aðlaður og veittur
margvíslegur annar heiður. Hef-
ir hann skrifað all-mikla bók um
förina: “The heart of the
Antarctic”.
Shackleton gekkst fyrir nýrri
ferð til Suðurheimskautsins,
1914—1917. Var sú ferð farin á
skipinu “Endurance’, og ætlaði
Shackleton að kanna þann hluta
heimskautasvæðisins, sem ligg-
ur á milli Weddell-hafs og Ross-
hafs. Þeir félagar urðu fyrir
miklum óhöppum. Skipið lenti í
ís og brotnaði í spón, en leiðang-
ursmenn komust nauðulega af.
Hröktust sumir þeirra lengi í ein
um skipsbátnum, eins og frá seg-
ir nánar hér á eftir.
Árið 1921 lagði Shackleton í
þriðja heimskautsleiðangurinn,
en hann andaðist snögglega í
Suður-Georgíu hinn 5. janúar
1922. Þar var lík hans grafið.
Frásögn sú sem hér fer á eftir,
segir frá atburðum úr leiðangr-
inum 1914—1917, sem var hinn
ævintýralegasti, eins og áður var
vikið að. Skip þeirra félaga,
“Endurance”, festist í ísnum og
sökk á 69 gr. s. br. Þeir félgaar
höfðu þrjá báta og komust á
þeim til Elephant Islaœds. Þaðan
sigldu 6 menn á skipsbátnum
“James Caird” til Suður-Ge-
orgíu, í því skyni að leita hjálp-
ar fyrir aðalleiðangurinn. Kafli
sá, sem hér fer á eftir, er um það
ferðalag. “James Caird” var
stærstur skipsbátanna, 22ja feta
langur, 6 feta breiður, 3,7 feta
djúpur og lestaði um 4 tonn.
Timburmaður skipsins hafði
smíðað skýli yfir skut og barka
bátsins. Formaður á “James
Caird” var sir Ernest. — Matar-
tegyndin “Hoosh”, sem víða er
nefnd j kaflanum, er búin til úr
haframjöli, svínsfleski, kjöt-
seyði, salti og sykri.
Ellefti dagurinn okkar var á-
gætur. — Yndislegur dagur. —
Þægilegur S.A.-kaldi. Létt ský
bárust um himinhvolfið. Það
var ekki mikill sjór, en hin
þunga vestan undiralda hóf sitt
breiða bak allsstaðar um hverfis
okkur. Báturinn hjó öðru hvoru
í smábárum. Við breiddum föt
okkar til þerris. Við vorum í góðu
skapi þegar við skriðum í svefn
pokana okkar þessa nótt, og
hugsuðum með meðaumkun um
óhamingjusömu vinina okkar
á Elephant Island, en þeir hafa
sennilega aumkvað okkur þessa
sömu stund.
Daginn áður hafði ég getað
tekið sólarhæð, skorðaður upp
við siglutréð, haldandi annarri
hendinni um það, rólandi fram
og til baka, með sextantinn í
hendinni. Þennan dag fann ég
beztu aðferðina til að taka sólar
hæð. Eg 581 á dekkinu og spenti
Worseley
fæturna milli dragreipsins og
reiðans. Þannig gat ég mælt
sólina, þegar báturinn hófst upp
á hæstu ölduhryggina. Eg áætl-
aði augahæðina eftir ástæðum.
Athugaður staður var því: 55°
31’ Sbr. 44° 43’ VI. Stefnan var
N. 36° og vegalengdin 52 sjóm.
Við höfðum siglt 496 sjóm. alls.
í dagbók minni stóð: “Þegar ég
var að hjálpa til við primusinn,
sem við notuðum sem suðuvél,
brenndi ég mig í fingurna á alum
inium-rist. Hjákátlegi hattkúfui-
inn minn, sem einna líkastur er
kvenhatti, er hlægílega beygður,
og leitast ég við að laga hann. —
Þessi verknaður vekur almenn-
an hlátur, ég get ekki gert að mér
annað en hlægja líka —
Þetta var bezta skemmtunin, sem
við höfðum haft í ferðinni, og jók
ánægju okkar, ásamt þeim tveim
góðviðrisdögum sem við höfum
fengið”.
Tólfti dagur ferðarinnar byrj-
aði með S.A.-kalda. Vindurinn
var þvert á stjórnborða, skyggni
gott, en hrönnuð ský, slampandi
sjór og S.V. undiralda. Báturinn
hjó, og ágjöfin gegnvætti okkur
aftur. Munntóbakið okkar leyst-
ist smátt og smátt í sundur, tó-
baksblöðin flutu í austrinum og
skoluðust innan um kjölfestuna.
Þau fóru í dæluna, ásamt hrein-
dýrahári, og þræltepptu hana.
Sumir af áhöfninni hirtu sjó-
blaut blöðin, lögðu þau á
primusristina og þurkuðu þau,
þar til þau skrælnuðu. Þegar við
höfðum matast, voru blöðin, sem
náðst höfðu, mulin sundur og
vafin í vindlinga, en salernis
pappír notaður utan um. — Það
voru Macarty og Vincent, sem
fyrstir reyndu þennan undar-
lega vindling, og þegar þeim
hafði tekist að kveikja í honum,
réttu þeir hann eins og dýrgrip
til Sir Ernest, en Sir Ernest vildi
engan móðga og reykti um stund,
en þegar gefandinn sneri sér við
rétti hann vindlinginn laumu-
lega til Creans, sem tottaði hann
hraustlega um stund. Vindling-
urinn var alltof sterkur, jafnvel
fyrir Crean, en hann var nú lát-
inn ganga mann frá manni og
lenti að lokum hjá vindlagerðar-
manninum, sem lauk honum með
dýpstu nautn.
Af hinum endalausa kulda og
vosbúð þjáðumst við mjög af
líkamlegum óþægindum. Af
stöðugum núningi við gegnblaut
fötin bólgnuðu og sárnuðu lærin.
Eitt vorum við þó lausir við, það
var lúsin; fyrir hana var of kalt
og blautt.
Þrettánda daginn var líka gott
skyggni, en þó skýjað. Vindur-
inn var all-hvass og áttin NÝ.
Þungur sjór Var og vaxandi, svo
að eftir hádegi vorum við neydd
ir til að rifa stórseglið. Síðan við
létum frá landi við Elephant Is-
land, hafði ég aðeins getað náð
sólarhæð fjórum sinnum. Tvær
af þessum athugunum voru að
mestu leyti ágiskun, því ég hafði
mælt sólina um leið og hún gægð
ist augnablik fram, þar sem
grisjaði í skýin.
Frá því daginn eftir að við yf-
irgáfum Elephant Island, hafði af
og til fylgzt með okkur albat-
ross*) hinn tignarlegasti fugl a
flugi, sem til er í heiminum. —
Einnig hafði fylgt okkur mallyh-
awk, sem er minni tegund af
þessu fuglakyni. Þessir fuglar
eru ekki sjáanlegir sunnar en við
röndina á rekísnum, og þeir
sjást ekki norðar en á 30° sbr. Þó
hefi ég einu sinni séð báðar þess
ar fuglategundir, í hitabeltinu,
suður af St. Helena. Fylgdu þeir
þá kalda straumnum. Til eru
tvær tegundir af albatross og eru
þær kallaðar Wandring og Royal.
*) Stór sjófuglategund af
máfakyni.
Hinn síðarnefndi er lítið eitt
stærri, þó með undantekningum.
Á meðalstórum fugli er vængja-
liafið 11 fet á milli vængja-
brodda. Eg hefi mælt vængjahjf
eins fugls af Royal kyninu, og
var það 14 fet. Á Adelaide Muse-
um er einn, sem sagður er vera
16 fet milli vængbrodda. Þetta er
lengsta vængjahaf, sem þekkist
á nokkrum fugli í heiminum.
Fugl þessi er mjög klaufalegur á
landi, og skrýtið er að sjá hann
berjast við að hefja sig til flugs
af sléttum sjó. Á flugi er hann
fagur og tignarlegur. Hann svíf-
ur móti vindinum með geysi-
hraða. Allt í einu lætur hann
vindinn blása undir vagngina og
skýzt næstum lóðrétt upp í háa-
loft, þá snýr hann sér og svífur
í löngum boga, þar til hann kem
ur niður í svipaða hæð og hann
var áður. Hann lyftir sér kæru-
leysislega nokkra þumlunga frá
þjótandi toppunum og stingur
sér í öldudalina, þar sem hann
leikur sér að því að samræma
flugið við bylgjufallið. Það er
göfug sjón að sjá, er þessi fugl
myndar hvítan kross af vængj-
um, hálsi og stéli, og ber við
blakkar öldurnar.
Aldrei virðist Albatross þarfn-
ast hvíldar. Viku eftir viku fylg-
5r hann siglandi skipum, og
dag .eft’r dag fylgdi hann bátn-
um okkar. Dásamlegar hreyfing-
ar hans töfruðu okkur og við
fylltumst öfund yfir hversu létt
honum varð að svifa hverja mil-
una.
Svo kom 14. dagurinm Þegar
við höfðum legið til í 12 klst.,
snerum við aftur á stefnu til
lands. Vindm-inn var hvass á
NN vestan, með töluvert mikl-
um norðansjó. Það var hrein-
viðri fram eftir deginum, en þá
dró upp þokubakka.
Til þess að geta tekið land,
reið nú mest á að fá sólarhæð og
gera staðarákvörðun, en kring-
umstæður til þess voru okkur
mótsnúnar. Það var mistur og
báturinn valt eins og kefli, hann
tók sjó framan og aftan. Það var
ekki hægt að greina sólarrönd-
ina, svo ég varð að mæla miðju
sólarinnar eftir ágizkun. Kl.
9.45 f.h. var góð sólarsýn, en þá
var svo mikið mistur, að ég varð
að krjúpa niður í bátinn til þess
að fá hafsbrúnina nær og skýr-
ari. Sökum þess, hve áliiðð var
og óhrein hafsbrúnin, var athug
unin ekki góð til að reikna lengd
eftir. Um hádegið var sólin líka
í móðu, svo ég mældi miðju
hennar fyrir breiddarathugun.
Villa í 'breidd gerir ókleift að fá
nákvæma lengd, sérstaklega ef
hæðin til að reikna lengdina eft-
ir er tekin svo nærri hádegi,
sem var í þessu tilfelli. Eg sagði
Sir Ernest, að ég væri ekki viss
um stað okkar, og skakkað gæti
10 sjómílum á hvaða veg sem
vera vildi. Þá var hann mér
ekki samþykkur um, að reyna
að ná norðsvesturenda South
Georgia, var hræddur um að
það tækist ekki. Við breyttum
því stefnu lítið eitt austur, til
þess að koma að landi þar sem
fyrirætlað var á vesturströnd-
inni.
Að nokkru leyti hafði útlitið
farið versnandi. Síðustu tvo
dagana höfðum við aðeins hálf-
saltvatn af lekum vatnskút til
drykkjar .Það virtist aðeins
æsa þorstann. Við létum það
renna um þar til gerða pípu, sex
þumlunga langa og aðeins
þumlungs víða, og síuðum það
í gegnum grisju til að hreinsa
óhreinindi, grugg og hreindýra
hár. Hálfpeli var allt og sumt
sem hver mátti fá. Hætt var að
drekka heita mjólk á næturnar
og “hoosh”, var aðeins útdeilt
tvisvar á dag. Eg hugsa, að allir
hinir hafi þjáðzt mjög af þorsta.
Af einhverjum ástæðum hafði
það ekki svo mikil áhrif á mig
þó ég gjarnan hefði þegið heitt
toddý eða könnu af cocao. Útlitið
var ekki gott. Ef við hefðum
rekið frá landi og ekki hitt ís-
hefði verið úti um okkur, nema
fugla og getað drukkið úr þeim |
blóðið. Þegar menn líða vatns-
skort, er nokkurt gagn að því að
vera í sjóblautum fötum og linar
það þorstann, því skinnið drekk-
ur gegnum svitaholurnar, en
þetta er aðeins bót ef heitt er í
veðri, eða að minnsta kosti ekki
kalt. Við vorum allir gegnvotir,
en það virtist ekki hjálpa. —
Sennilega vegna þess að kuld-
inn hefir lokað svitaholunum.
Stundu fyrir myrkur, þegar
við vorum 80 sjóinílur undan um
landi, fundum við þang. Við
drógum það inn með mikilli
gleði og álitum þetta merki þess,
að land væri ekki fjarri; þó
vissum við að þangið hefði getað
borizt austur með straumnum
frá Shang Rock, hinum ímynd-
uðu Suðurljósaeyjum. Alla nótt-
ina stýrðum við N.A. í hvössum
NNV vindi. Við vorum orðnir
káerulausir og létum nú okkar
dýrmætu kerti loga, sem sfytt-
ust þumlung eftir þumlung. —
Ágjöfin var stöðugt óvægin og
kuldaleg. Við fögnuðum þó því,
að það versta myndi nú hjáliðið:
— Við vorum bráðum á áfanga-
staðnum.
Um dögun hins 15. dags, sem
var 8. maí, sáum við nokkrar
þaraflygsur á floti. Albatross,
Mallyhawks og fuglar með
stýfðu stéli flugu nú í hópum
umhverfis bátinn. Eg skimaði á-
hyggjufullur eftir sólinni. Leið-
arreikningur minn var orðinn
svo ónákvæmur, að varla gat
verið að ræða um góða landtöku.
Það var nauðsynlegt að geta
fengið athugun. Það var skýjað
loft, súld og þoka, þó létti ein-
staka sinnum til. Við lágum und
ir meiri ágjöf en venjulega, því
að það var mikil undiralda og
tvísjóað ofan á. Veik von, blönd-
uð þöglum kvíða um óvissa
landtöku, hélt okkur betur vak-
andi, og í myrkrinu um nóttiná
sáum við í huga okkar þá stund,
er við gætum enn einu sinni
fleygt okkur í skaut móður
jarðar og svalað þorsta okkar í
tærri uppsprettulind. Við rædd-
um um, hvenær við gætum náð
til hvalveiðastöðvarinnar, feng-
ið þurr föt og hrein og þægileg
rúm til þess að sofa í, — bján-
arnir — við vissum ekki, hvað
koma átti. Nú sáum við fyrsta
Shagfuglinn, en þegar hann
sést er vissa fyrir, að maður er
ekkí meira en 15 sjómílur und-
an landi. Varla kemur það fyrir
að hann fljúgi lengra út. — Um
hádegi hafði þokunni létt, en það
var WNW þungt far með þykk-
um skýjabólstrum. Enn höfðurp
við ekki séð-land. Þoka og skúra
veður byrgði skyggnið. Nokkur
þangflykki flutu kringum okk-
ur. Klukkan 12.30 rak McCarty
upp gleðióp. Land beint fram-
undan! Við skimuðum sollnum
og saltblautum augunum í gegn
um sortann. Við sáum land. Háa,
koldimma kletta, með snjó á
tindunum. Þetta var aðeins
augnablik, svo hvarf allt aftur.
Við litum hróðugir hver til
annars, barnalega glaðir. Efst í
huga okkar var hugsunin: „Við
höfum haft það af”. Við fáum
vatn í kvöld. Eftir viku getum
við" hitt vini okkar á Elephant
Island. Landið var í 10 sjómílna
fjarlægðð er það sást. Það var
Cape Demidow, sem er norðan-
vert við King Haakon Sound.
Þrátt fyrir það, að sjóúrið var
ekki nákvæmlega rétt, er við
fórum frá Elephant Island, varð
landtakan þó alveg hárrétt, og
er það furðulegt. Ferðin hafði
tekið okkur nákvæmlega 14
daga landa á milli. Einni stundu
síðar sást land á bæði borð,
ströndin var auð og ægileg, en
það gerði nú ekki svo mikið.
Þegar okkur rak nærri landinu
bárumst við á milli blindskerja
og rifja. Ekkert kort var til yfir
ströndina. Norðmenn kalla þess-
grynningar “blindinga”.
Minning þriggja bræðra
Látnir landar vestanhafs
Jónas Pálsson söngfræðingur
andaðist í byrjun september s.l.,
í Vancouver. Hann var fæddur
á Norður-Reykjum í Hálsasveit
í Borgarfjarðarsýslu 29. ág. 1875.
— Foreldrar hans voru hjónin
Sigurbjörg Helgadóttir frá Snóks
dal og fyrri maður hennar, Páll
Jónasson bóndi á Norður-Reykj-
Hugur Jónasar hneigðist þeg-
ar í æsku að tónlist, og á ung-
lingsárum fór hann austur á
Eyrarbakka til Jóns Pálssonar
til náms í hljóðfæraleik. Vann
hann þó jafnframt fyrir sér við
sjóróðra. Síðar innritaðist hann
í Latínuskólann, en stundaði
jafnframt tónlistarnám ' hjá
Brynjólfi Þorlákssyni.
Árið 1900 fór Jónas til Amer-
íku. Vann hann fyrst ýmsa vinnu
eftir því sem til féll, en fullnum-
aði sig jafnframt á tónlistar-
brautinni. Fékk hann brátt störf
sem organleikari og sönstjóri við
kirkju íslendinga í Winnipeg. —
Hann tók á þessum árum í Tor-
ontó kennarapróf í píanóleik
með hæstu einkun, en fór eftir
það það til Englands og Þýzka-
lands til frekara'náms. Eftir það
byrjaði hann kennslu vestra
með þeim ágæta árangri, að hann
komst í tölu færustu og eftirsótt-
ustu kennara á því sviði.
Jónas var prýðilegum gáfum
gæddur, skáld gott í'bundnu máli
og listfengur í öllu. Jónas var
kvæntur Emilíu, dóttur Baldvins
L. Baldvinssonar, hins kunna
vesturfaraumboðsmanns. Bjuggu
þau lengi í Winnipeg, en fluttu
síðar til Vancouver. Lifir hún
mann sinn, ásamt 5 dætrum
þeirra hjóna.
Jóhann Hjörtur Pálsson, al-
bróðir Jónasar, andaðist á Lund-
ar í Manitoba 11. október 1946.
Hann var fæddur á Norður-
Reykjum 11. júní 1873. — Vestur
um haf fluttist hann 1897, ásamt
móður sinni og Kristjáni, yngri
hálfbróður sínum, og settust
þau að í Winnipeg. Árið 1900
kom hann til íslands aftur, en
fór ári síðar vestur ásamt unn-
ustu sinni, Kristínu Þorsteins-
dóttur frá Húsafelli. Giftu þau
sig, er vestur kom, og bjuggu
fyrst í Winnipeg. En 2 árum síð-
ar reistu þau bú að Lundar í
Manitoba og stunduðu
sveitabúskap.
ar
Framundan og í suðurátt sáust
síðdegis vorum við það nærri
landi, að við sáum litla, græna
gróðurbletti og gullbrúna brúska
milli snjóskaflanna á Cape
Demidow. Eg sagði Sir Ernest,
hvernig landið lá. Vilson Har-
bour að norðanverðu og King
Haakon Sound beint framundan.
Það lá opið fyrir vestri og hefði
verið ofdirfska að reyna land-
töku þar í myrkri og stórsjó, þar
sem svæðið hafði heldur aldrei
verið kortlagt með nákvæmni.
Sir Ernest áleit alltof hættulegt
að halda áfram.
Það hefði verið góð landtaka
í Wilson Harbour, en þangað var
að sækja á móti sjó og vindi, og
það gátum við ekki.
Sólin hvarf niður í dólgsleg
stormskýin. Dagurinn var liðinn
og myrkrið skall á. Vindurinn
gekk í VNV, þáð var skollinn á
stormur með regni, slyddu og
hagléljum á víxl. Broddur von-
brigðanna ógnaði okkur. — Við
ventum og létum slaga út um,
þar til um miðnætti, þá lögðum
við til. Við. vorum 18 sjómílur
undan. Vestan aldan fór vax-
Hjörtur var góðum gáfum
gæddur, söngmaður ágætur og
skemmtilegur í vinahóp. Heimili
þeirra hjóna var annálað fyrir
gestrisni og góðvild.
Frú Kristín lifir mann sinn,
ásamt 10 uppkomnum börnum
af 11 er þau eignuðust.
Kristján — Skarphéðinsson —
Pálsson, andaðist 11. febr. s. 1. í
Selkirk í Manitoba. Hann var
líæddur ,á Norður-Reykjum 5.
sept. 1886. Foreldrar hans voru
hjónin Sigurbjörg Helgadóttir
og seinni maður hennar.. Skarp-
héðinn Isleifsson frá Signýjar-
stöðum í Hálsasveit. — Föður
sinn missti Kristján 7 ára gam-
all, en móðir hans dó í Selkirk
1924. — Kristján fluttist með
móður sinni og Hirti hálfbróður
sínum til Winnipeg árið 1897. —
Eftir að vestur kom, tók fjöl-
skyldan upp ættarnafaið Páls-
son.
Frá 1908 átti Kristján alla tíð
heimili í Selkirk, þar sem hann
vann við verksmiðju. Hann hafði
aldrei misst dag frá vinnu og
aldrei kennt sjúkleika, svo menn
vissu, unz hann lézt snögglega
við vinnu sína 11. febr. s. 1.
Kristján giftist árið 1908 eft-
irlifandi konu sinni, Ingibjörgu
dóttur Klemensar Jónassonar
frá Bólstaðarhlíð í Húnavatns-
sýslu, og konu hans, Ingibjarg-
ar Jónsdóttir frá Litlu-Gilsá, en
þau hjón fluttu vestur um haf
1886. Áttu þau hjón heima í Sel-
kirk yfir 50 ár. Klemens andað-
ist þar 6. okt. 1946, en Ingibjörg
kona hans 15. jan. 1944 eftir rúm-
lega 60 ára hjónaband.
Kristján og Ingibjörg eignuð-
ust 6 börn, og eru fimm þeirra á
lífi, 4 dætur og 1 sonur. Kristján
naut ekki annarrar skóla fræðslu
en 2 vetrartíma í barnaskóla. En
þrátt fyrir það mun hann hafa
aflað sér staðgóðrar frwðslu af
lestri góðra bóka, og það svo, að
hann var talinn einn af fróðustu
Vestur- Islendingum, hvað við
kom bæði íslenzkum og enskum
bókmenntum.
Kristján var gott ljóðskáld ,og
mun hann hafa verið einn af hlut
gengari ljóðskáldum Vestur-ís-
lendinga. Kvæði hans hafa ekki
verið gefin út í heild, en mörg
síðan birzt í blöðum Vestur-Islend-
inga. Kristján var að eðlisfari
hlédrægur og lítt fyrir að láta
á sér bera, og hefi ég' heyrt, að
sum af ljóðum hans muni hafa
horfið með honum. En vonandi
safna vinir hans og landar sam-
an því, sem skrifað og prentað
er, og gefa út.
Mig setti hljóðan og hryggan,
er mér barst lát þessa góða
drengs, í bréfi að vestan, og er
mér síðar bárust vestur-íslenzk
blöð, sá ég, að svo hafði mörg-
um fleiri farið. Ef til vill hafa
þessar tilfinningar bezt verið
túlkaðar í 1. vísu í erfiljóði Jón-
asar Pálssonar um Kristján, en
hún er svona:
“Skuggar hylja skjáinn minn;ú
skeriðst góður fengur,
því að Selkirk-svanurinn
syngur ekki lengur”.
Nú hafa þessir gömlu Borg-
firðingar lokið göngu sinni. Þeir
munu allir hafa komið fram
þjóð sinni til sóma, og minning-
arnar um átthagana og ætt-
landið geymdu þeir til hinztu
stundar.
Eftir er á lífi 1 þeirra 4 Norð-
ur-Reykjabræðra, Páll — Skarp-
andi, Jame Cáird lá undir áföll- j héðinsson — Pálsson, skáld og
um og tók sjóa á bæði borð sam- blaðamaður við Heimskringlu.
tímis, báran var orðin kröpp og
kom úr öllum áttum. Útlitið var
allt annað en upplífgandi. Alla
nóttina, meðan við lágum til,
höfðum við rifað stórseglið. Við
stóðum í stampaustri og dældum
Varð hann 65 ára í september í
haust. Hefir hann orðið fyrir
miklum harmi að sjá á bak öll-
um bræðrum sínum á tæpu ári,
en með þeim var ávallt mjög góð
vinátta. Eg veit, að margir munu
taka undir þá ósk mína og bæn
að hinn mikli sláttumaður
með mjög stuttu millibili, og þó
hvítar raðir af brotum, þar sem j að ágjöf væri mikil fannst mér
vestan hafaldan háði stórorustu ' austurinn ótrúlega mikill, ég j höggvi hér ei oftar um sinn 1
við þessa ókortlögðu strönd, óttaðist að fleytan væri orðin hinn sama knérunn.
, því aðeins að við hefðum náð í' grynningar og boða. Um kl. 3 hriplek. Niðurlag í næsta blaði. j Reykjavík, 12. 10., 1947.