Lögberg - 11.12.1947, Blaðsíða 7

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 11. DESEMBER, 1947
7
Bátsförin mikla
Kafli úr “Shackleton’s Boat Journey”.
Eftir F. A. Worseley
(Framih. frá síðasta blaði)
Níundi maí/rann upp. Um dög
unina veltumst við í illúðlegu
missævi og fjallhárri vestan-
undiröldu, sem ásamt vindinum
hrakti okkur að landinu. — Við
vorum ekki ánægðir með útlitið,
því við vissum að straumurinn
hjálpaði vindi og sjó til þess að
hrekja okkur nær glötuninni.
Allan daginn hrökktumst við
undan stormi og illviðri. Helm-
inginn af tímanum sáum við
ekkert fyrir sorta og roki. Sjó-
löðrið freyddi stöðugt og ólgaði.
Um hádegi var komið fárviðri
á suðvestan, okkur hrakti með
meiri hraða en áður að strönd-
inni hrikalegu. Bara að við kæm
umst í hlé, hugsuðum við. örlög
okkar eru undir því komin. —
Enginn sagði neitt. I hvert skifti
sem báturinn kom upp á öldu-
hryggina, rýndum við út á sjó-
inn hléborðsmegin, eftir því
hvort við sæjum brot á einhverju
af hinum óþekktu rifum eða þá
þessa ægilegu strönd. Rúmsjór
eða breytt vindstaða var inntak
okkar heitu bæna.
Hér þýddi ekki neinn nákvæm
ur útreikningur, við værum
jafnnær í slíkum ofsa. — Haf-
straumar og sjávarföll hjálpuð-
ust að. Það eina, sem við vissum,
var það, að okkur bar stöðugt
nær ströndinni. Við létum hala
til kl. 2 e. h. Þá sáum við und-
an hlébógnum gegnum sortann,
þegar aðeins rofaði til, að hjó
fyrir tveimur skörðóttum, snar-
bröttum hömrum, með snjó-
sköflum. Við vorum alveg að
reka í land á þessum hættulega
og ókannaða hluta strandarinn-
ar, sem skagar fram á milli
King Haakon Sound og Aneekov
ísland.
Okkur hrakti nær og nær og
það voru aðeins þrjár til fjórar
risavaxnar öldur, sem skildu
okkur frá klettunum á þessari
hræðilegu strönd — strönd
dauðans.
Himininn var ekkert annað
en sundurtætt stormský. Sjórinn
til kuls líktist mest stórum röð-
um af endalausum grunnbrot-
um. öskrandi særokið og löðrið
dreif yfir og fyllti hina stórfeng
legu öldudali. Allt hafið var
þakið þunnu löðurskúmi og brot
sjóarnir skildu eftir sig langar
rákir af löðrandi sjófroðu á yfir
borðinu. Báturinn hófst upp á
öldurnar og í hvert sinn lagðist
hann á hliðina undan stormin-
um, féll svo titrandi niður í öldu
dalina þar sem hann lá hreyfing-
arlaus unz næsta alda hóf hann
á ný. Hver alda mokaði okkur
tryllingslega með vaxandi ofsa
nær þessum jökulkrýndu hömr-
um. Það virtist aðeins augnablik
þar til við þeyttumst inn að gín-
andi klettunum. Þetta var það
ömurlegasta, sem nokkur okkar
hafði reynt, það leit út sem við
værum dæmdir frá að geta hag-
nýtt okkur nokkur mannleg ráð
til bjargar.
Það voru endalausir erfiðleik-
ar og hætta á að falla útbyrðis
meðan við vorum að basla við
að ná stórseglinu niður og
koma upp mesansegli og litlu
framsegli, en það tókst, og með
þessum bleðlum reyndum við að
nauðbeita frá landinu. Við báð-
um þess heitt að siglan þyldi.
Báturinn tók skriðið, það brak
aði í byrðingi, rá og reiða, þegar
hann lamdi öskrandi öldurnar.
Löðrið gekk yfir siglutoppana.
Nú var annaðhvort að duga eða
drepast, allir stóðu í stampaustri
eða við dæluna. Stundum virtist
báturinn alveg nema staðar, svo
lagði hann sig aftur og æddi á-
fram nötrandi og lemjandi sjó-
inn svo harðneskjulega, sem á
klöpp væri barið, kinnungsborð
in sprungu í straumförunum og
sjórinn pípti inn.
Áreynslan í þessari siglingu
var svo ægileg, að ekki leit út
fyrir annað en að fleytan mundi
liðast í sundur, því rifurnar í
bóginn opnuðu sig og lokuðust í
hverri báru, sem undir reið.
Góður var báturinn, það var
kraftaverk, að hann skyldi stand
ast þetta. Svona gekk um stund,
einn stýrði, þrír voru við dæl-
sem leið, deyfði brimhljóðið og
skyggnið til klettanna, sem hægt
og hægt fjarlægðust á hléborða.
Það var undarlegt, að óðara og
mesta hættan var hjálðin, lægði
veðrið, og hálftíma s í ð a r var
vindurinh kominn á SSV. Við
v e n t u m yfir og stýrðum nú í
norðvestur og gættum að sigla
vel til kuls af óvinum okkar,
skerjunum. í níu klukkutíma
höfðum við barizt við fárviðrið,
sem hafði verið svo ógurlegt, að
eftir því sem við síðar heyrðum,
hafði 500 smálesta gufuskip á leið
frá Buenos Ayres til South Geor
una, einn jós með þriggja gall-
ona blikkstauk og sá sjötti gekk gia farizt með manni og mús, og
á milli til að hvíla hina, eða tók a meðan höfðum við hrakizt á
skorpu í að ausa með minni ■ 22 feta opnum bát. Það var fyrir
stauk, sem við höfðum. — Þegar i gugs nað að við höfðum það af.
tækifæri var til, útbýtti hann Eg hugsa, að enginn okkar hafi
sneið af hoosh eða mola af sjó-
blautum sykri. Á hverjum
klukkutíma skiptum við verk-
um til að lina erfiðið.
Þegar við litum á þessa hamra-
girtu strönd — Þessa helheima,
hálfhulda öskrandi briminu,
fundum við með sjálfum okkur
að hver vogur eða hlein gæti
orðið okkar síðasti hvíldarstað-
ur. Eg veit ekki hvað félagar
mínir hugsuðu, en mínar áhyggj
ur voru mestar út af dagbókinni
minni, og að enginn mundi
nokkru sinni fá hugmynd um
hvað langt við hefðum komist.
Af og til töluðum við um að bát
urinn myndi standast raunina.
í þrjá klukkutíma höfum við
gleymt þorstanum, við höfðum
staðið á landamærum lífs og
dauða. Það var þó ekki eins
hræðilegt eins og það var þjak-
andi. Einkum var það baráttan
við hið þrotlausa roklöður, sem
ætlaði að buga okkur.
Nú var stefnan orðin samhliða
ströndinni, sem við vorum að
berjast við að fjarlægjast og nú
gekk landið lítt eitt til suðurs,
svo við fengum örlítið meira
svigrúm. Einmitt þegar svo leit
út, að við værum sloppnir við
landið, ógnaði okkur ný hætta.
Fjalltindur á Anne'kov Island
kom í ljós og gnæfði geigvæn-
lega yfir hléborðsbóginn. Við
héldum stefnunni til kuls af eyj
unni, en afdrift og þungur sjór
bar okkur af leið, svo við nálg-
uðumst vesturodda hennar.
Við hefðum getað breytt stefnu
og farið hlémegin eyjarinnar, en
við þorðum það ekki, þar sem
myrkur fór í hönd, og auk þess
var merkt 8 sjómílna langt rif
milli Annekov Island og South
Georgia. Við sáum móta fyrir
þessu rifi til kuls, ásamt öðrum
sem voru ókortlögð. Kortið okk
ar var ófullnægjandi, það var
orðið ólæsilegt af sjóbleytu, svo
hér var ekki um neina vissu að
ræða. •
Við kepptumst við að ausa, til
þess að íjarlægja dauðann. —
Myrkrið lagði sinn koldimma
hramm yfir hafið. Hinn ljósi,
snjóklæddi tindur teygði sig
vofulega upp í geiminn og hvíldi
á blökkum klettum, um kringd-
ur grenjandi brimlöðri. Óveðrið
og öldugangurinn var jafn og
þéttur. Við rýndum undir segl-
jaðarinn og sögðum hughreyst-
andi hver til annars: Hann ætlar
að hafa það af. Jafnvel þó okk-
ur fyndist það mesta fjarstæðan.
Eyjan var svo nærri, að við
þurftum að kerra hnakkann til
að sjá upp á tindinn. Um tíma
mátti heita að við værum í löðr-
inu, sem kembdi aftur af bárun-
um, sem brotnuðu við ströndina.
Eg held það hafi verið vegna
áhrifa sjávarins og straums að
okkur bar framhjá. Smátt og
smátt komumst við framhjá gini
ófærunnar, þó nauðulega. Augna
blikin voru svo spennandi, að
við þorðum ekki að tála, heldur
héldum niðri í okkur andanum,
en hertum þó austurinn. Kl. 9 um
kvöldið vorum við úr allri hættu.
Gegnum jnyrkrið g n æ f ð i hinn
geigvænlegi tindur rétt yfir höfð
um okkar, þvert út af borðinu.
Hrammur brimlöðursins teygði
sig til baka, en við vorum ó-
hræddir, við vissum að það náði
komizt í slíka hættu, eins og að
flækjast í þessum stormi frá há-
degi til kl. 9 þetta kvöld. Þegar
við vorum búnir að þurausa bát-
inn, var önnur vaktin látin taka
við stjóm og 3 menn áttu að
ganga til hvíldar frá miðnætti,
áttu að fá að hvílast í 3% klukku-
tíma, hinir 3 áttu að fá að hvíl-
ast á morgun-vaktinni, fyrir sól-
aruppkomu. Nú fyrst urðum við
þess varir, hversu þorstinn
kvaldi okkur. Vatnið var búið,
tunga og kverkar voru svo þurr
og sollin, að við gátum sama og
einskis neytt. Um dagrenningu
sáum við engin rif nálægt. Bátur-
inn okkar gerði sitt bezta til þess,
að við kæmumst í höfn norður
frá, áður en hvessti áftur, svo
við næðum í vatn að drekka.
Vindurinn gekk á NV og lægði
svo, að við settum stefnu á King
Haakon Sound. Það var í 9 sjó-
mílna fjarlægð.
Áf og til skein sólin á landið
hálfklætt jökli, og bláu, tignar-
legu öldurnar hringuðu sig og
sprungu á grynningunum. Þessir
hvítu brotskaflar sögðu frá hætt-
unni eins og vitar, og frá kletta-
ströndinni, þ a r s e m öldurnar
brotnuðu m e ð ægilgum g n ý ,
heyrðum við brimhljóðið í 5 sjó-
mílna fjarlægð frá landi.
Útdráttur úr dagbók minni er
á þessa leið: “Allir þjást af þorsta
og eru úrvinda af svefni, sumir
manna okkar eru að því komnir
að örmagnast. Macatry, Vincent,
Crean og eg tökum skorpur í að
róa með tveimur árum, sitjandi
uppi á dekkinu, og reynum að ná
inn á fjörðinn. Morgunverður
okkar varð ekki til mikillar á-
nægju. Við gátum með erfiðleik-
um neytt ofan í okkur bita af
“hoosh”, á stærð við egg. Þegar
Crean skreið úr svefnpoka sín-
um kom hann með herðarnar við
þóftuna og við þetta litla átak
opnaðist baulan, sem hélt siglu-
trénu, svo hún var næstum fall-
in afturfyrir, en Macarty náði
til þe^s og hindraði fallið, hann
sló öryggið aftur. Um nóttina í
storminum hafði renniboltinn
mjakast upp úr baulugötunum,
þar til aðeins oddurinn hélt. —
Þetta var ekki hættulegt slys af
því það skeði nú. Sennilega hef-
ir boltinn haldið baulunni alla
nóttina. Hefði það skeð í fár-
viðrinu, hefði siglan þverkubb-
azt og þá hefði enginn mannleg-
ur máttur getað bjargað okkur.
En forsjónin hefir áreiðanlega
leitt okkur verndarhendi. Rétt,
eftir morgunverðinn sigldum
við milli tveggja höfða. Það voru
6 sjómílur til þeirra, og um há-
degi gátum við séð í norðurátt
tvo stóra jökla, sem gáfu okkur
fyrirheit um flotís. Við létum
horfa um stund í fjarðarmynnið,
og sáum þá að þar var ekkert
afdrip eða skjól, og að við mynd
um ekki ná þangað fyrir myrk-
ur. Við breyttum því stefnunni
á King Haakon Sound.
Um hádegið gekk hann í austr
ið og hvessti á móti okkur út
sundið. Fallið bar okkur suður.
Vi ðtókum niður seglin, og við
Breen lögðum út árar og reynd
um að róa, Vincet og Macarty
hvíldu okkur, af og til, stutta
stund í einu. Aðstaðan var ekki
góð, vegna útbúnaðar bátsins,
og ómögulegt var að róa til
ekki til o k k a r. Hver mínútan, i lengdar. Við drógum ekki, og er
við sáum að við vorum að ber-
ast óhugnanlega nærri brotinu,
settum við seglið upp áftur og
beittum upp í vindinn.
Við gerðum engsir kröfur til
miðdegisverðar, okkur langaði
aðeins í vatn. í fjóra tíma beitt-
um við upp í og slöguðum á
víxl, en svo gáfumst við upp á
því. Þótt báturinn væri með
góðri seglfestu, tók honum ekki
svo nærri vindi, að hann ynni
á. Við lögðum út árar aftur og
rérum undir, og með því að róa
aðeins á kulborða verkuðum við
á móti afdriftinni. Vegna þessa
þurfti ekki að leggja eins á
stýrið, svo báturinn náði meiri
ferð. Með þessum erfiðleikum
og áreynslu þokuðumst við þó
stöðugt nær og nær þessum ein-
kennilega löguðum klöppum og
hólmum, sem voru eins og varn-
argirðing fyrir tvo þriðju hluta
af sundinu. Við sáum að landið
við sundið var fremur lágt og
hálendið, sem sást fjær, var
skorið djúpum skörðum. Við
vorum að bollaleggja, hvort við
gætum komizt fótgangandi
þvert yfir South Georgia. Ekki
höfðum við enn náð í neinn ís-
mola til að deyfa þorsta okkar,
vindurinn fór vaxandi, og það
leit svo út, að við mættum neyð
ast til þess einu sinni enn að láta
reka undan og halda sjó yfir
nóttina á hafinu.
Seint um eftirmiðdaginn kom
um við svo grunnt, að við kom-
umst að þangi, sem teygði sig frá
grynningu eins skersins. — í
versta tilfelli hefðum við getað
bundið bátinn í það með því að
sameina nokkrar af þessum ól-
seigu flygsum, nota marga spotta
og taka víða í þangið. Darvin
komst að raun um það, að þessi
þangtegund teygir sig upp á yf-
irborðið á 100 faðma dýpi. — Eg
hefi oft séð það á 80—90 faðma
dýpi. Það er 600 fet, eða 100 fet-
um lengra en hæsta tré heims-
ins.
Kvöldið var að nálgast og það
var augljóst að við gátum ekki
komizt í sundið og lent þetta
kvöld, nema vindur breyttist
okkur í hag. Við sáum þá í gegn-
um rökkrið, sem var að færast
yfir, að sunnar, bak við höfða,
var sem vogur skæri sig inn í
landið. Það gátu verið mögu-
leikar fyrir lendingarstað þar,
því að sunnan hafaldan brotnaði
á höfðanum. Við sigldum þar til
við vorum framundan vogmynn-
inu, þá snérum við og létum
renna áfram um 300 metra og
athuguðum nákvæmlega kletta-
skorur og afdrep þar sem mögu-
leikar gætu verið fyrir lend-
ingu, en hvergi var slíku að
fagna. Við vorúm nú við vog-
mynnið og lögðum út árar til að
halda bátnum kyrrum. Við beitt
um upp í vindinn á bakborðs-
bóg og komumst fram hjá sjœrj-
unum, sem voru beggja vegna
í mynninu. En svo þröngt var
sundið, að árarnar veiddu þar-
ann á bæði borð.
Þegar inn í voginn kom felld-
um við seglin ag rérum nálega
60 faðma milli hamranna, sem
gnæfðu yfir okkur í 80 feta hæð
og umgirtu þennan litla vog. —
Við lentum við stórgrýti í fjör-
unni, og var þá orðið aldimmt.
Það var í suðvestan verðum
vognum, sem við lögðum bátn-
um, að hleinunum. Þó að nokk-
ur súgur væri, stukkum við í
land og fundum óðar poll með
rennandi uppsprettuvatni. Þar
krupum við niður og svöluðum
þorstanum af áfergju. Sir Ernest
ákvað, að við skyldum taka allt
úr bátnum, svo að við gætum
bjargað honum upp úr sjó. Hann
klifraði upp á tíu feta háan berg
stall stjórnborðsmegin við bát-
inn, og þangað fleygðum við til
hans kaðli, sem hann festi þar,
og svo var erMinn bundinn í
bátinn. Við að vinna þetta
verk, varð Sir Ernest fyrir
slysi, vegna þess hve dofinn
hann var og stirður, því hann
hrapaði niður, en til allrar
hamingju urðu meiðslin ekki
alvarleg. Skuturinn á bátnum
Frá Vancouver, British Columbia
(Frh. af bls. 3)
maður fyrir Nev Westminster.
Báðir eru þeir stálsleginir Liber
alar, Mr. Wismer er einn af f jöl-
hæfustu lögmönnum í British
Columbia, og búinn að vera rið-
inn við stjómarstörf í fjölda
mörg ár, hefir hann mikið
fylgi og virðist eins og nú stend-
ur, þá muni hann verða hlut-
skarpari en Mr. Johnson. Mr.
Johnson er mikill athafnamað-
ur, heldur embættum í nokkrum
stórum félögum og hefir ítök í
þeim. Hann er vel látinn af þeim
sem þekkja hann best, og hefir
mikið fylgi frá athafnamönnum
bæði í Vancouver og New
Westminester. Johnson er nú
þingmaður fyrir Nev Westmin-
est og hefir vakið athygli á sér
á þeim sviðum, svo að hann er
talinn annar líklegasti maðurinn
til að taka við af Mr. Hart. Mr.
Johnson er yngri maður en Mr.
Wismer og kvenþjóðin telur
hann vera mikið laglegri mann,
og skemtilegri, svo það er talið
nokkuð víst, að Johnson hafi
þeirra fylgi, nokkuð óskift. Eitt
af því sem Johnson telur sér til
gildis er, að hann sé Liberal-
Socialist. Það er spánýtt brand
af politics sem fæstir geta gjört
sér grein fyrir hvað er. Þegar
maður talar við flokksmenn Mr.
Wismer, þá eru þeir hárvissir
um að hann gangi sigrandi af
hólmi, eins og þegar talað er við
menn sem fylgja Johnson að mál
um, þá eru þeir eins vissir um
sigur fyrir Mr. Johnson. Munið
eftir Mr. Johnson í bænum ykk-
ar, landar góðir, að minnsta
kosti þangað til þetta mál er út-
kljáð. S. Guðmundsson.
barðist við hleinarnar, svo að
stýrið fór af' krókunum, flaut í
burtu og týndist í myrkrinu.
Erfiðleikar okkar voru miklir
og það var ógnar áreynsla fyrir
okkur að koma upp öllum far-
viði og öðru hafurtaski, eins og
við vorum fyrirkallaðir. — Eg
mun lengi muna þá stund, sem
við vorum að bjarga því, sem
bátnum fylgdi. Þarna skriðum
við með erfiðleikum um striga-
dúkinn, sem spenntur var yfir
bátinn, en Macarty og Vincent
báru allt frá og vörðu það fyrir
brimslettunum. Mc Neish hélt
bátnum. Við vorum stöðugt að
detta, það var að kenna okkar
Wlnu og dofnu fótum, eftir
hreyfingarleysið í bátnum. Kl.
8 þetta kvöld höfðum við þó
lokið verkinu. Loks höfðum yið
tíma til að matast; meðan sumir
suðu “hooch” passaði ég bátinn,
ég togaði í fangalínuna og setti
hana fasta um steina í fjörunni.
Þrátt fyrir allt mitt erfiði, gat
ég ekki hindrað það, að báturinn
lemdist við grjótið í fjörunni. —
Við vorum of slæptir, til þess að
geta varið hann fyrir nybbun-
um ,og við var búið að hann þá
og þegar brotnaði. Síðar kom í
ljós, að sumir plankamir höfðu
skafist upp á blettum og voru
.orðnir pappaþunnir. Þegar við
höfðum notið okkar ljúffenga
náttverðar, sem var “hooch” soð
ið á prímus, lagði Crean í rann-
sóknarleiðangur. Kom hann aft
ur með þær gleðifréttir,, að hann
hefði fundið helli. Það hljómaði
í eyrum okkar eins og við ætt-
um von á þurrum, rúmgóðum
dvalarstað eftir sjóvolkið, kuld-
ann og vosbúðina í bátnum. —
Þegar til kom, reyndist þessi
hellir aðeins hvolf inn í bergið,
þar sem 15 feta ísdrönglar héngu
yfir höfðum okkar og gátu fall-
ið niður og stungið okkur í gegn.
Þegar við sáum skútann, varð
minna úr hrifningunni.
Við höfðum hálfvegis mist
vald á fótum okkar og hrösuð-
um eða duttum, því fæturnir
voru bæði dofnir, sárir og við
kvæmir, auk þess voru kalsár í
skinninu. Svona stauluðumst
við áfram með svefnpokana
okkar og þau föt, sem þurrust
voru. Þetta hefir verið aumk-
unarleg skipshöfn, að minnsta
kosti tveir okkar vorum aðfram
komnir. Sir. Ernest sagði mér
síðar, að hann væri sannfærð-
ur um, að þeir hefðu ekki lifað
af, ef við hefðum þurft að halda
sjó á bátnum einn sólarhring til.
Vjð vorum ekki sorgmæddir,
heldur litum með bjartsýni til
hins ókomna, glaðir yfir að
geta enn einu sinni lagst til
Crean hafði tekið við vakt,
heyrðum við hljóð. Þegar að var
gætt, hafði báturinn dregið af
stað stærðar hnullung, sem fanga
línan var bundin í, brimið hafði
aukizt. Crean hékk í spottanum
og stóð í mitti í brotinu. — Við
hröðuðum okkur á kaðalinn, og
eftir nokkurt þóf gátum við
brýnt bátnum svo að hægt var
að halda honum. — Þessi leikur
hafði borizt með fjörunni, því
sogið og skakkafallið togaði á
móti okkur, þar til við vorum
aðeins 20 metra frá skútanum.
Þar var miklu betri staður fyrir
bátinn. Kl. var orðin 2 um nótt-
ina, og nú var ekki að tala um
meiri svefn. Þegar stór aðsog
komu, héldum við 3 í bátinn, til
þess að reyna að toga á móti út-
soginu. Um dögum löguðum
við heitan mjólkurdrykk og
sjóðandi “hooch”. Eftir máltíð-
ina gerðum við gangskör að því
að koma bátnum undan sjó. Við
tókum allt, sem ekki var nagl-
fast, úr honum, til að létta hann.
Flóðmunur er aðeirfs 3 fet, og
þegar háflóð var drógum við
bátinn eins hátt og við gátum.
Við höfðum ekki nægilega mik-
ið af kaðli til þess að búa til
talíu, svo við notuðum bæði
siglutrén og varasigluna í stað-
inn fyrir hlunna. Hnullungsgrjót
ið í fjörunni gerði okkur óleik.
Um hádegið höfðum við yfirunn
ið mestu erfiðleikana og tókum
okkur góða hvíld og fengum
okkur að borða, en svo byrjuð-
um við aftur. Þar sem fjörumöl
in var sléttari, notuðum við
siglutrén sem kefli. Þar sem
meiri halli var, bárum við bát-
inn á stöfunum, þar til hann var
kominn upp á fjörukamb. Hefð-
um við verið vel fyrirkallaðir,
hefðum við lokið þessu verki á
einni klukkustund, en undir þess
um kringumstæðum vorum við
myrkranna á milli. Sir Ernest
ákvað að við skyldum ekki
hætta á að fara á bátnum kring-
South Georgia til austurstrand-
arinnar, eins og hann var brot-
inn og á sig kominn.
Eftir að við höfðum gengið yfir
South Georgia, sendi Sir Ern-
est bát okkar, ‘James Caird”, til
Liverpool í Englandi.
Um vorið 1920 flutti ég hann
til London á flutningsvagni,
sem tengdur var við farþegalest.
Com. Stenhouse, vinur minn,
skipstjóri á e. s. Aurora, aðstoð-
aði mig. Sir Ernest lánaði
Middlesex sjúkrahúsi bátinn,
en stúdentar þaðan óku honum
um stræti Lundúnaborgar og
söfnuðu með fé fyrir sjúkrahús-
ið. Síðan var báturinn fluttur á
Albert Hall, þar sem Sir Ernest
hvíldar á landi. Við skriðum í;hélt fyrirlestur fyrir sjúkra
gegnvota svefnpokana, völdum; húsið og safnaði fé í sama til
okkur þurran stað í fjörumöl-
inni, þó ekki væri sléttur, og
reyndum að liggja svo þétt
gangi. Seinna hjálpaði ég hon-
um til þess að færa bátinn til
Selfridge byggingarinnar, og var
sem unnt var, til þess að hlýrra i hann þar til sýnis á þakinu fyrir
yrði. Klukkan var 10 að kveldi.! smáþóknun, og var því fé safn-
Sir Ernest tók fyrstu vakt við t að í sama tilgangi. Loks lét Mr.
að passa bátinn, með sinni j Rovett flytja hann til Dulvich
venjulegu ósérhlífni. Hann stóð hins gamla skóla þeirra Sir
3 tíma í staðinn fyrir einn Ernest, og þar er hann enn.
klukkutíma. Stuttu eftir að
Birgir Thoroddsen þýddi.