Lögberg - 01.01.1948, Síða 2

2
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 1. JANÚAR, 1948
Séra Friðrik A. Friðriksson:
Góður Þegn
Oft er á þegnskap minzt á vorri
tíð, og er það að vonum. Ríkj-
andi merking þess hugtaks er ef-
laust ljós þorra manna. Góður
þegn er sá, er rækir skyldur sín-
ar og leggur sig fram í þágu
þeirrar heildar, sem hann er
hluti af. Hann er virkur og veit-
andú
Þannig á hann að vera, það
skilja menn. En hvers vegna? Á
hvaða sanngirnisgrundvelli verð
ur sú krafa gerð, að þegn sé virk
ur og veitandi? Þeim, að hann
er jafnframt og fyrst og fremst
óvirkur þiggjandi.
Eg læt mér detta í hug — þótt
ófróður sé í ættfræði orða — að
frummerkingin í orðinu þegn sé
Þiggjandi; að það sé sömu rót-
ar og sögnin að þiggja, og þá
sömu merkingar og þegi, sbr.
launþegi, verkþegi. Þegn er þá
sá, er nýtur góðs af umhverfi
sínu, félagi sínu, þjóð sinni.
Hvort sem frummerking orðs-
ins er þannig rétt skilin eða ekki,
þá er víst um það, að hvert
mannsbarn jarðar er í óendan-
lega ríkum mæli þiggjandi —
allt frá því, er vér sjúgum brjóst
mæðra vorra, og þar til er vinir
vorir veita oss nábjargirnar. —
Þetta ásannast því meir, sem
samskipti manna verða meiri og
verkaskiptingin víðtækari. Eng-
inn af oss getur neytt máltíðar,
klæðst spjör, byggt húskofa,
brugðið Ijá í gras, rennt öngli í
sjó, án þess, að þar komi til vit
og strit miljónanna, þeirra, sem
lifðu fyrr, og þeirra, sem lifa nú.
Og hver væri þekking vor, hver
hlutdeild vor í listum og hug-
sjónum, án tilverknaðar hinnar
miklu heildar?
Margir munu kannast við
samtal milli lítils drengs og
vinnustúlku um það, hve marga
menn þyrfti til að búa til eina
pönnuköku. Að forminu til er
það mjög barnalegt samtal. —
Samt er það þrungið af eftir-
tektarverðum sannindum. Fyrst
og fremst minnir það á þá hollu
tíma, þegar heimilisfólkið allt
taldi sig samábyrgt um fræðslu
og uppeldi hinna ungu. — Þessi
vinnustúlka hafði hugsað út í
það, og gerði sér ómak um að
koma Pétri litla í skilning um
það, að pönnukökuna var ekki
hægt að búa til án þess, að fjöldi
manna víða um lönd, í alls konar
iðngreinum — bændur, malarar,
námumenn, smiðir, sjómenn,
kaupmenn, hugvitsmenn —
leggðu þar hönd að verki.
Til eru postulleg orð, sem vert
væri að hver maður þekkti og
skildi: “Þér eruð verði keyptir”.
Postulinn á að vísu sérstaklega
við það lausnargjald, er Meistari
kristinna manna greiddi mönn-
unum til frelsis og hamingju. En
jafnframt mega þessi fáu og djúp
s^yggnu orð minna á þau sann-
indi, að allir sigrar vizku og kær-
leika, svo og öll nytsemdarstörf
fortíðarinnar, voru í eðli sínu
lausnargjöld í þágu samtíðar og
framtíðar. Trúmennska og þegn
lund kynslóðanna frá örófi
vetra — hjá vöggunni, á akrin-
um, á sjótrjánum, í leitinni að
þekkingu og sannleika — er
undirstaðan, sem líf og lífslán
hvers manns á jörðunni byggist
á. “Þér eruð verði keyptir”.
í ljósi þessara sanninda verð-
ur sú krafa sanngjörn, að hinn
óvirki þiggjandi sé jafnframt
virkur veitandi, þ. e. góður þegn.
Þegniðja hans er fyrirfram vel
borguð. Og hver er sá, er allt
vill þiggja, en engu launa, og
haldi mannsheiðri sínum jafn-
framt?
í Norður-Ameríku hefir um
langt skeið þróast mjög kot-
roskin einstaklingshyggja. —
Kjarni hennar er hugmyndin
um “the selfmade man”, þ. e.
manninn, sem gerði allt sjálfur,
var einn sinnar gæfusmiður, er
öllum óháður, finnst hann mega
vera ríki í ríkinu, þarf hvorki
að gefa Guði né mönnum dýrð-
ina. Vestrænir hugsuðir hafa
í seinni tíð ráðist á þennan hugs-
unarhátt, og sýna fram á hve
meingaður hann er af grunn-
færni og vanþakklæti.
Það hlýtur að vera af skilnings
leysi á þá þakkarskuld, sem hver
maður er í við samfélagið, þegar
menn gerast svo fráhverfir heild
inni, að þeir vilja ekkert fyrir
hana vinna út yfir það, sem
þeirra eigin stundlega þörf og
landslög neyða þá til. Það skyldi
vera, að þetta andfélagslega
viðhorf hafi ekki heldur farið í
vöxt í þessu landi á seinni ár-
um. Hvað um það — innanlands
og utan hefi ég þráfaldlega heyrt
fólk rökræða sem svo, — og það
með nokkrum yfirburðaþótta:
“Eg skipti mér ekki af öðrum, og
vil fá að vera óáreittur”. — “Vei,
§amskotalistum og sölumerkj-
um”. —
Allmjög lætur þegnlundar-
leysið á sér bera gagnvart opin-
berum stofnunum, svo sem
hreppsfélagi, ríki og kirkju. Hér
skal ekki fjölyrt um kirkjuna,
því að í því efni hafa vel flest-
ir íslendingar, bæði flón og full-
vitar, svo gjörsamlega tapað átt-
um, að þeir eru eins og sakleys-
inginn í Paradís, sem enga hug-
mynd hefir um blygðun. Nær-
tækara er að minnast á viðhorf-
ið til hreppsins — útsvarssár-
indin með tilsvarandi umtali. —
Eða þá viðhorfið til ríkisins.
Fyrir áratug síðan var hér á
ferð Vestur-íslendfngur, einn
hinn ágætasti, sem verið hefir,
maður, sem unni þjóð sinni heil-
um huga, vakti í hvívetna yfir
sæmd hennar, og varði að miklu
leyti ævi sinni og ljómandi gáf-
um til að hjálpa þjóðbræðrum
sínum að halda hópinn og varð-
veita arfinn “að heiman”. Mán-
uðina, sem hann dvaldi í Reykja
vík, bar margt fyrir augu og
eyru, sem fékk honum umhugs-
unar. Hikandi, næstum því í
hálfum hljóðum — eins og þeg-
ar maður trúir vini sínum fyrir
ávirðingum sinna nánustu —
sagði hann mér frá því, að
skammt frá verustað hans hefðu
allmargir menn unnið að opin-
berri byggingu. Undraðist hann
mjög aðgerðaleysi þeirra. Smám
saman varð hann þeim málkunn
ugur. Þetta reyndust viðkynni-
legir menn, engir aumingjar,
engin flón. En kæruleysið og ótrú
mennskan í hugsunarhætti
þeirra gagnvart hinu opinbera
gekk alveg fram af honum. í
sjálfu sér var það nógu meiðandi
fyrir þjóðeriniskennd hans, að
sjá íslenzka menn vinna með
mannskemmandi sviksemi. En
fyrir mann, sem á hinum er-
lenda vettvangi þoldi ekkert
hnjóðsyrði um heimaþjóðina,
var það hreint áfall, að kynnast
husgunarhættinum. Eg veit, að
þegar hann hvarf aftur vestur
um haustið, bjó hugur hans yfir
sársaukakenndum kvíða. Gat
það verið, að þjóðmenning fs-
lands, væri svona komin? Hve
lengi má sú þjóð standast, er fyr-
irlítur og svíkur sínar eigin
stofnanir?
En sé svo, að opinberar stofn-
anir hafi brotið af sér virðingu
manna, .hverju mundi þá helzt
um að kenna? Engu öðru frem-
ur en því, að áhuga skortir,
þegnlund og fórnfýsi, á þeim
vettvangi, þar sem mannrækt-
in fer yfirleitt fram. þ. e. í hin-
um smærri afstöðum heima fyr-
ir, — á heimilunum, í félagslífi
og menningarviðleitni hverrar
bygðar. Þar liggja háræðar þjóð-
líkamans sem miðla hinni
menningarle'gu næringu. —
Þegar því fólki hverrar byggðar
fjölgar, sem allt er óviðkomandi,
nema eigin hagsmunir og eigin
næði, þá er skammt þess að bíða,
og þjóðin fari að þjást af
andlegum og siðferðilegum
efnaskorti. Margir gera tungu
sinni það ómak, að reyna að
sannfæra sjálfa sig og aðra um
það, að félagslíf almennings sé
yfirleitt svo fálmandi, árekstra-
samt og umkomulaust, að það
sé ekki liðveizlu vert. 1 mörgum
tilfellum væri það alls ekki svo
umkomulaust, ef það nyti alls
þess þegnskapar, sem um gæti
verið að ræða. Hvað sem um það
er, þá er staðreyndin blátt áfram
sú, að á þessari brotgjörnu
menningarviðleitni fljóta allir,
— þeir, sem hafast að, og hinir,
sem halda að sér höndum. Eins
og mosinn er forsenda og fyrir
rennari hinna miklu skóga, svo
er þegnlund fjöldans í hinu smáa
skilyrði þess, að hver þjóð eigi
mikilhæfa þegnskaparmenn í
opinberum störfum og öðrum
stórum hlutverkum.
Það er svo margt í hverri
byggð, sem gera verður, ef vel á
að fara, — svo margt, sem eng-
in lög ná til, og er því alveg kom
ið undir þegnlund manna og
félagshyggju. I raun réttri er þar
enginn undanþeginn. Þess ger-
ast þó ófá dæmi, að menn uni
því vel, að láta sinn hlut eftir
liggja.
Frægt atvik kom einu sinni
fyrir í Provence í Suður-Frakk-
landi. Þar var ábóti nokkur,
kominn á efri ár, víðkunnur
fyrir mannúð sína, ljúflyndi og
kærleiksverk. Á sinni löngu
starfsævi hafði hann gert flest-
um í nágrenni klaustursins eitt-
hvað gott. Byggðarbúar fóru
ekki dult með það, hvílíkt happ
og heiður það væri fyrir þá, að
hafa slíkan ágætismann í byggð-
inni. Eitt haustið, þegar komið
vhr að vissum vegamótum í ævi
hans, samþykktu allir með fögn-
uði, að byggðarbúar hefðu sam-
tök um að heiðra hann. Vínupp-
skeran stóð þroskuð á ökrunum.
Það varð að samkomulagi, að
hver einn skyldi leggja fram
vissan mæli af sínu allra-bezta
ávaxtavíni og fylla þannig vín-
ámu hins góða ábóta. Stundin
kom, afmæli ábótans, og öll
byggðin heimsækir hann. Ábót-
inn gengur að ámunni til að
bragða á hinu ljúffenga víni, og
þá væntanlega til að þakka fólk-
inu fyrir gjafir þess og góðvild.
Kom þá í ljós, svo leitt sem það
var, að áman var barmafull —
af vatni. Ábótinn varð auðvitað
mjög hissa. En gefendurnir
þurftu ekki að sækja skýringuna
langt. Hver um sig hafði hugs-
að sem svo: “1 svo miklu magni
af allra-bezta ávaxtavíni, sem
hinir koma með, gætir þess ekki,
þótt ég láti bara vatn”. Ekki svo
að skilja, að þessum Provence-
búum væri það ekki mjög kært,
að hinn mæti maður væri heiðr-
aður og áman hans fyllt með
kostavíni. En þeir voru allir
ráðnir í að ná þeim lofsverða
tilgangi þannig, að kostnaðurinn
og fyrirhöfnin leggðist á ann-
arra herðar. Hver hlífði sjálfum
sér, og ætlaði öðrum að gera
það, sem gera þurfti. Útkoman
varð eftir því.
Hamingja mannfélagsins þykir
á vorri tíð víða nokkuð “vatns-
blandin”, vægast sagt. Engan
þarf að furða á því. Provence-
hugarfarið er svo útbreitt. Menn
láta sér sjást yfir tvennt. Fyrst
það, að það er minnkun og
mannskemmd hverjum þeim,
sem getur verið veitandi, að vera
aðeins þiggjandi. 1 öðru lagi það,
að máttur samfélagsins til að
þjóna einstaklingnum felst í
því, að einstaklingurinn þjóni
samfélaginu — að þegn sé
þjónn. Þar sem einstaklingurinn
laumast frá drengilegri skyldu,
lætur sinn hlut eftir liggja og
ætlar öðrum að hirða hann,
þar kiknar samfélagið að lok-
um undan byrðum sínum og
allsherjar ógæfan dynur yfir.
Hlédrægni manna og aðgerða
leysi þarf ekki alltaf að vera af
illum toga spunnið, heldur bara
af yfirlætisleysi og auðmýkt
hjartans. Kunningi minn vestan
hafs, sem ég karpaði oft við, fé-
lagshæfur vel, en óvirkur félags-
Iðkið djúpan andardrátt
lega, lét einu sinni svo um mælt,
að þeir menn mættu hafa meira
sjálfsálitið, sem alltaf væru á
þönum við félagsmál. Satt er
það, að af öllu góðu má ofmikið
gera, og í félagsfómum ber að
gæta skynsamlegs meðalhófs.
Og auðmýktin — hún er í sann-
leika göfug dyggð og alltof
sjaldgæf. En hún getur líka
orðið afar þægileg dyggð, þ. e.
þegar hún sparar manni ómök
og leggur til sannfæringu um
það, að rétt sé að leggja eigin
byrði á annars bak.
í Gamla testamentinu er eitt
afburðafagurt dæmi þegnskap-
ar, sem lítt hefir verið á lofti
haldið. Það er í frásögunni af
Davíð konungi, Batsebu hinni
fögru og manni hennar, Úría.
Eftirtektin beinist jafnan öll að
fegurð Batsebu og fólskubrögð-
um Davíðs. Það er þó í sjálfu
sér ekkert merkismál, því að
ekki skortir sögur um fagrar
konur og vífna menn. Þáttur
Úría er aftur á móti fágætur.
Davíð kallar hann úr stríðinu
heim til hallar sinnar og segir:
“Farðu heim til þinnar fögru
konu, og láttu þér líða vel”. En
Úría fer hvergi, og situr áfram
á hallartröppunum. Þegar Da-
víð gengur til hans öðru sinni'
og spyr hann hvers vegna hann
fari ekki heim, svarar Úría á
þessa leið: “Þjóð mín á í ófriði.
Úti á vígvöllunum eru bræður
mínir að berjast. Og þar er örk-
in, helgidómur þjóðarinnar í
hættu. Hvers vegna skyldi ég
þá fara heim og njóta hvíldar?”
Hinn óvirka þegn mætti kalla
illan þegn. En ekki er líklegt að
sá skilningur hafi vakað fyrir
Agli á Borg, er hann yrkir
Sonartorrek og telur sér það
helzt til huggunar, að í syni hans
hafi ekki verið “ills þegns efni
vaxið”. Egill var ágjam ein-
etaklingshyggjumaður og eng-
an veginn til fyrirmyndar um
hugulsemi við náungann. Þó má
sýna fram á að víkingur þessi
bar skyn á gildi félagshyggju og
þegnskapar. Um það ber vott 20.
vísan í Arinbjarnarkviðu —
vísan hér færð til nútímamáls:
Það hann vinnur,
er þrjóta mun
flesta menn,
þótt fé eigi;
því að eigi er skammt
milli skata húsa
né auðskeft
almanna spjót.
Hér er Arinbimi svo lýst, að
honum safnist sá auður, er aðra
menn skorti, þótt ríkir séu að fé;
að hann láti sig ekki muna um
spölinn yfir í grannans garð —
í erindum vinsemdar og lið-
semdar; — að hann vilji skefta
“almanna spjót”, þ. e. leysa
hvers manns vandræði. Þegar
vér lesum Eglu, ættum vér að
taka vel eftir Arinbirni hersi.
Hann var glæsimenni, tiginbor-
inn og hraustur, manna sættir,
óspar á sjálfan sig — í sannleika
góður þegn.
Fátt þykir fegra í heimi tóna
(Frh. á hls. 3)
Allir draga að sér andann, |
meðan þeir lifa, en ekki fara all-
ir eins að því. Menn nota mest
þrjár aðferðir, sem nefna mætti
brjóstöndun, þindaröndun og
magaöndun. Af þeim er þindar-
öndun réttust. Röntgenmyndir
hafa skorið úr því.
Hver er munur þessara önd-
unaraðferða? Hann er í stuttu
máli sá, að við brjóstöndun lyft-
ist bringan upp og jafnvel axl-
irnar líka. Við þindaröndun
þenst út brjóstholið neðanvert,
þar sem lungu eru stærst. Við
magaöndun ýtist maginn fram,
en það er óeðlilegt. Hvaða mað- j
ur, sem er, getur sjálfur rann-
sakað, hvort hann andar rétt að
sér, lagfært öndunaraðferð sína,
ef þörf krefur, og tamið sér rétt
an og hollan andardrátt. Margir
anda ekki nógu djúpt. Þess
vegna fær blóðið ekki nægilegt
súrefni, og afleiðingin er fjör-1
leysi og jafnvel slappleiki. Kyrr-
setufólki mun hætt við þessu.
Sé ekki andað djúpt, fara líka
meltingarfærin á mis við þá
hollu hreyfingu, sem djúp önd-
un, þindaröndun veldur þeim.
Sá, sem vill rannsaka, hvort
öndunaraðferð hans er rétt, get-
ur farið þannig að:
Byrjaðu að morgninum, þeg-
ar þú vaknar. Liggðu flatur á
bakinu, hafðu aðeins lítinn
kodda eða svæfil undir höfðinu.
Herðar eða axlir mega ekki
vera á koddanum. Leggðu aðra
höndina efst á bringuna, hafðu
hina yfir bringugrófinni, rétt
neðan við bringubeinið; með
öðrum orðum: neðst yfir lung-
unum. Gættu að því, þegar þú
ert í þessum ctellingum, hvar
öndunarhreyfingarnar fara fram
Andaðu ekki dýpra eða meira
að þér en venjulega og gerðu
það án allrar árenyslu.
Sé öndunaraðferð þín rétt,
finnur þú enga hreyfingu undir
þeirri hendinni, sem er efst á
bringunni, en þú finnur dálitla
þenslu eða lyftingu undir neðri
hendinni. Þenslan byrjar í miðri
bringugrófinni og færist svo eða
vex til beggja hliða. Þegar þetta
á sér stað, er þindin að starfa
á réttan og eðlilegan hátt.
Þegar þú ert kominn að raun
um, hvað er rétt öndunaraðferð,
getur þú farið að iðka réttan
andardrátt; og þá getur þú farið
þannig að:
Þú liggur flatur eins og áður
er lýst og andar að þér gegnum
nefið, en þú andar ofurlítið
meira að þér heldur en þú ert
vanur að gera við vanalega, ró-
lega innöndun. Þú skalt anda að
þér sem sama hraða, andaðu
ekki hraðara að þér, þó að þú
andir meira lofti að þér. Gættu
vandlega að, þegar líður að lok-
um innöndunar, hvort efri hluti
bringunnar byrjar að lyftast. Ef
þú verður þess var, þá er inn-
öndun lokið, og þú andar frá
þér gegnum nefið. Sé innöndun
algerlega bundin við það, sem
hægt er að anda að sér með
þindaröndun, mun brjóstholið
skjótt víkka, og andardráttur-
inn dýpka.
Ekki má taka öndunaræfing-
ar geyst; hægt og rólega, smátt
og smátt skal gera andardráttinn
dýpri, unz þú hefir tamið þér
djúpa innöndun og iðkar hana
stöðugt, hvort sem þú liggur,
situr eða stendur. Hér er góð
og gagnleg æfing til þess:
Þú gengur eða stendur upp-
réttur. Armar hanga beinir nið-
ur með hhðum, og lófar snúa
inn að líkamanum. Um leið og
innöndun hefst, snýrðu hægt
höndunum þannig við, að lófar
viti fram. Meðan þú andar frá
þér, snúa þeir að líkamanum.
Þú gætir þess auðvitað að nota
þindaröndun.
Þegar gengið er upp brekkur.
hlaupið, gengið hratt eða líkams
æfingar iðkaðar, er ágætt að iðka
djúpa öndun. Þá fyllast lungun
svo af lofti í þeim kringumstæð
um, að efri hluti bringunnar
lyftist dálítið, en kostir hinnar
djúpu öndunar koma þá í ljós,
og þeir eru minni mæði, meira
þol.
Réttur andardráttur, þindar-
öndun, er alveg hljóðlaus. Menn
eiga að draga að sér andann, en
ekki sjúga hann í gegnum, því
að sogið getur valdið því, að
nasaholurnar leggist saman. —
Þær eiga að glennast eða víkka
við innöndun, en ekki að drag-
ast saman og þrengjast.
Allar öndimaræfingar eiga að
fara fram í svo hreinu og ryk-
lausu lofti sem kostur er á. —
Sparið ekki hreina loftið!
Loks má geta þess, að þindar-
öndun er sjálfsagt að nota, þeg-
ar menn syngja, halda ræður eða
tala mikið t. d. við kennslu. —
Hljómfegurð og þol raddar er
meira háð réttri öndun en
mönnum almennt er Ijóst. En til
þess að samræma rétta öndun
við söng og tal, þarf annarra
æfinga við en þeirra, sem hér
eru skráðar.
(Heimildarrit: The Technique
of Good Speech og The
Technique of Singing eftir Kate
Emil-Behnke, og tímaritið
“Reader’s Digest.*.
Sæmundur G. Jóhannesson.
íslendingur.
Þessi saga endurtekur sig:
Skrifstofustúlkan: — Gott
kvöld, herra skrifstofustjóri.
Fjórum tímu mseinna: —
Góða nótt, elsku Georg.
•f
Presturinn okkar er svo grand-
var, að hann fer aldrei í brúð-
kaupsveizlur.
Hvað á það skylt við grandvar-
leik?
Jú, hann segir, að samvizka sín
fyrirbjóði sér að taka þátt í nok-
kru, sem eigi skylt við áhættu.
Óli og Svafa Stefánsson heiðruð
Á mánudagskvöldið 24. nóv.,
var virðulegt kveðjusamsæti í
Brú Hall í Argyle-bygð fyrir
þau Mr. og Mrs. Óli Stefánsson,
sem allan sinn aldur afa búið í
Brúar-byggðinni, en sem nú
voru í þann veginn að flytja
vestur á Kyrraafsströnd.
Fyrir samsætinu stóð Frí-
kirkjusöfnuður, en þátt tóku í
því fólk um alla bygðina.
Voru heiðursgestunum gefnar
virðulegar gjafir: Gullúr —
Wrist watch — var þeim báðum
gefið frá öllu fólkinu. Söngflokk
urinn gaf honum vandað “pen
og pencil set” — en kvenfélagið
gaf henni “Gull Locket”, en þær
Delphine Jónsson og Ruth John
son gáfu Eleanor dóttir þeirra,
laglega gjöf. Svo voru fleiri
gjafir frá ættfólki þeirra. —
Skemtiskrá stjórnaði séra E. H.
Sigmar. Til máls tóku H. S.
Swanson, forseti Fríkirkjusafn-
aðar, B. S. Johnson, forseti
Frelsis-safnaðar, Ben. J. Ander-
son, Margrét Jósephson, Lára
Nordman og máske fleiri. Auk
þess töluðu heiðursgestirnir
nokkur þakklætisorð. Söngvar
voru sungnir og fólkið skemti
sér með glaðværð. Voru rausnar
legar veitingar framreiddar öll-
um viðstöddum.
Þau Óli og Svafa Stefánson
eru tilvalin hjón og manndóms-
rík. Þau eru fædd og uppalin í
þessu bygðarlagi, og hafa alla
æfi tekið virkann þátt í félags-
og safnaðarlífi síns umhverfis, og
eiga þau miklum vinsemdum að
fagna, að maklegleikum. Heim-
ili þeirra var hið prýðilegasta.
Sérstök snyrtimenska var eitt af
einkennum þessara hjóna.
Óli er sonur Stefáns Péturs-
sonar frá Leirhöfn á Melrakka-
sléttu, er lengi bjó í Argyle-
bygð og konu hans. Geirþrúður
Jónsdóttir frá Márskoti í Reykja
dal. — En frú Svafa er dóttir
Sigtryggs Stefánssonar frá
Svertingsstöðum í Eyjafirði, er
frumherji var í Argylebygð og
konu hans Guðrúnar Jónsdóttir,
sem enn er á lífi.
Við burtför þeirra hjóna úr
byggðinni er skarð fyrir skildi,
en allir vinir þeirra óska þeim
til hamingju í þeirra nýja heim-
kynni. Þau munu setjast að ná-
lægt Vancouverborg, þar sem
dóttir þeirra býr, en ekki munu
þau hafa skap til þess að setjast
í helgann stein, því þau eru á
bezt^ aldursskeiði og eiga enn í
hug og hjarta, eld og áhuga og
framsóknarþrá og manndóms-
anda æskunnar.
G. J. Oleson.