Lögberg - 28.10.1948, Qupperneq 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN, 28. OKTÓBER, 1948
Œttmaðurinn
Eftir
THOMAS DIXON, Jr.
honum hugástum. Hann kemur hingað
til þess að leita sér heilsubótar, en ekki
til að misbjóða okkur. Og svo gerði hann
mér gréiða. Hann gaf mér meðmæla-
bréf til forsetans. Eg skal gera alt sem
í mínu valdi stendur til þess að þeim
geti liðið vel. Það er fallega og vel gjört
af þér að bíða og heilsa upp á þau”.
“Eg gjöri það til þess að þóknast
Marion. Hún stakk upp á því í gær-
kveldi að við biðum og tækjum á móti
þeim. Hann er mjög veikur, og þau
verða þreytt þegar þau koma. Segjum,
að það væri að ræða um þig og mig og
að ég væri að taka föður minn í alveg
ókunnugt pláss”.
Þegar að Stoneman kom til Piedmont,
þá var hann of veikur til þess að veita
umhverfinu og fegurð þess neina eftir
tekt. Þeir báru hann inn í húsið og inn
í herbergi sem gaf útsýn yfir dalinn,
sem áin rann eftir, sem bæði var víð-
áttumikill og fagur og sem þegar af hon
um brá staðfesti hann í áformi sínu með
að ganga á milli bols og höfuðs á þræla
herrunum. Inni í herberginu var ekkert
sem hugur hans festist við, nema mynd
af John C. Salhoun og með hana fyrir
augum seig honum svefn á brá.
Margrét og móðir hennar mættu
Stonemanfólkinu á vagnstöðinni og
keyrðu Elsie og föður hennar í gömlu
hestakerrunni sinni heim í hús þeirra
og báðu velvirðingar á að Ben hefði ekki
getað mætt þeim.
“Hann varð að fara til Nashville í á-
ríðandi lögfræðiserindum”, sögðu þær
en Cameron læknir er veikur og bað
hann okkur að bjóða ykkur velkomin til
veru og biður ykkur að láta sig og okk-
ur vita, ef hann gæti verið ykkur til að-
stoðar á einhvern hátt”.
Gamli jnaðurinn, sem var á milli
heims og helju, sá hvorki né heyrði neitt
af því sem fram fór.
“Við virðum og þökkum ykkur fyrir
móttökurnar, meira en orð fá lýst, frú
Cameron. Eg vona að hann faðir minn
nái sér svo bráðlega, að hann geti þakk-
að ykkur sjálfur. Ferðin hefir farið illa
með hann”, sagði Elsie.
“Eg á von á Ben heim aftur í vikunni”,
sagði frú Cameron. Eg þarf ekki að
segja þér, að hann fagnar komu ykkar
mikillega”.
EHsie brosti og roðnaði.
“Og ég vona að kapteinn Stoneman
komi bráðum að sjá okkur”, sagði Mar-
grét vingjarnlega. “Þú mátt ekki
gleyma að skila því”.
okkar til að nota þá fyrir rúmábreiður
á meðan að á stríðinu stóð. Það var nú
allt sem við gátum gjört fyrir vesalings
drengina okkar; nema, að ég lét kiippa
af mér hárið og seldi það fyrir nokkra
dollara sem gengu til þeirra þarfa. Eg
sendi það til Richmond síðasta stríðs-
árið og hárið á mér er ekki fullvaxið eins
og þú sérð. Mér fanst að við yrðum að
reyna að hjálpa eitthvað til, þegar ná-
grannar okkar lögðu svo mikið á sig. Þú
veist að frú Cameron misti fjóra dreng
ina sína í stríðinu”.
“Hann er mjög óframfærinn”, sagði
Elsie,* “og læst vera önnum kafinn við
farangurinn okkar sem stendur. En þú
getur reitt þig á að hann leitar ykkur
uppi”. —
Elsie varð hrifin af Marion undir eins
og hún sá hana og móðir hennar. Hin
látlausa framkoma þeirra og vingjarn-
lega viðmót og einlægi vilji á að hagræða
öllu sem bezt þær máttu til þæginda fyr
ir gestina, rann Elsie til rifja.
“Mér þykir betra að það séu ekki dúk-
ar á gólfunum”, sagði Elsie. “Við fáum
okkur máske fáeinar mottur”.
Elsie leit á hárið á frú Lenoir og sá
að það var klippt af rétt fyrir ofan eyr-
un, brosti raunalega og spurði:
“Lagðir þú virkilega allt þetta í söl-
urnar fyrir málefnið?”
“Já, vissulega. Mér þótti vænt um
þegar stríðinu lauk, ýmsra hluta vegna.
Við sannarlega þurftum á nælunni, nál-
um, og hnöppum að halda, að ég nú ekki
tali um kaffi, eða te í bolla.”
Frú Lenoir sýndi Elsie um húsið, og
sagði henni frá öllu í sambandi við það
barmaði sér yfir, hversu ófullkomið að
margt væri sem hún sagði að stafaði að-
allega frá stríðinu.
“Eg vona að þú þurfir aldrei aftur að
líða skort.” Sagði Elsie vinsamlega. “Þú
færir okkur lukku,” svaraði frú Lenoir.
Það var annars heppilegt að þið skylduð
koma. Baðmullar skatturinn sem þingið
lagði á okkur í ár, var svo þungur, að
við hefðum tapað öllu sem við áttum.
Slíkur skattur á fólk sem ekkert hefir
til að borða segir Cameron læknir að sé
heimskuleg hnefendar árás á fólkið í suð
ur ríkjunum, þegar engir aðrir bændur
í Bandaríkjunum er kvaddir til að borga
skatt af uppskeru sinni. Mér þykir svo
vænt um að hann faðir þinn kom. Hann
er ekki að leita sér að embætti og getur
máske hjátpað okkur.”
“Eg er viss um að hann gjörir það,”
svaraði Elsie hugsandi. Marion kom
hlaupandi upp tröppurnar kafrjóð og
með hárið flaxandi.
“Heryrðu mamma, það er komið undir
sólarlag; þú skalt fara að búa þig. Eg
ættla að sýna ungfrú Stoneman mín
heimmulegheit.” Hún tók í hendina á
Elsie feimnislega og leiddi hana út í
garðinn, en móðir hennar fór inn í her-
bergin í húsinu og týndi saman ýmislegt
smádót sem hún ættlaði að taka með
sér á gistihúsið. “Eg vona að þér þyki
eins væntum þetta heimili eins og okkur
gerði.” Sagði Marion blátt áfram.
“Eg held að það sé undur fallegt
hérna og rólegt”, svaraði Elsie þessi
blóma breiða er blátt áfram töfrandi.
Þú hefir gróðursett rósir alt í kring á
svölunum, alt í kringum húsið.”
“Já hann faðir minn var hugfanginn
af rósum og plantaði þeim alstaðar í
kirngum húsið, svo þakið á húsinu sýnd-
ist aðeins umgjörð innan í þeim til að
halda þeim uppi — ein blómabreiða með
þaki yfir. En þú getur séð ána í gegnum
bogana sem eru á þremur hliðunum.
Ben Cameron hjálpaði mér til að planta
þessar fallegu rósir í suður horninu
daginn sem að hann strauk í herinn -
“Útsýnið er dásamlegt!” Sagði Elsie
hrifin, og horfði með aðdáun yfir ána og
dalinn.
“Mér þykir leitt með gluggatjöldin, en
við urðum að taka þau og sauma okkur
föt úr þeim. Marion er snillingur þegar
til saumanna kemur. Við urðum að taka
tjöldin úr setustofunni til að sauma úr
þeim kjól handa Marion svo hún gæti
farið í skírnarveizlu. Árið áður tókum
við tjöldin úr herberginu mínu til þess
að gefa fátækum á samkomu sem prest
urinn hélt þeim til styrktar.lÞú veizt að
við tilheyrum Episcopalsku kirkjunni og
komum hingað okkur til heilsubótar frá
Charlestan og höfum unað okkur ágæt-
lega á meðal þessa elskulega öldunga-
kirkjufólks”.
“Við skulum fljótlega ná okkur í
gluggatjöld”, sagði Elsie glaðlega. Við
sendum gólfdúkanna til hermannanna
, Redmont bær stendur á hárri hæð
við Breiðu ána, þar sem hún fellur í
fossum og á flúðum ofan á sléttuna, og
er borgin beint undan síðustu flúðinni
í ánni, sem svo víkkar og rennur í til-
komi mikilli ró og voldugum mætti, yfir
sléttuna í áttina til Columbia, og sjávar.
Þunganiður þessara fossa og flúða barst
í gegn um skóginn og trén, á árbakkan-
um til eyrna fólksins í draum kendri
suðandi ró, sem þegar gott var veður
gladdi geð manns, en þegar stormar og
stórveður dundi, lét sem drynjandi
þrumu veður.
Áin þegar hún kom f gegnum hæðirn-
ar sveigði skarpt til vesturs og hélt
þeirri stefnu um sex mílna veg, áður
en hún snéri aftur til suðurs. í vestur
frá þeim sex mílum risu þrjár raðir Blá
brúna f jallanna, sú fyrsta dökk og fögur
og skýr, klædd í skrúða sígrænna trjáa,
sú síðasta í fjarska, umvafin^ bláma
himinsins. Þegar sólin fór að síga á
bakvið þessa fjarlægu tinda tók hvert
ský sem umkringdi þá, á sig logandi lit-
myndir, sem endur spegluðu sig í sílfur
tæru yfirborði árinnar.
Elsie varð stór hrifin af þessari ná-
ttúru sýn, og hinum töfrandi fossa nið
sem var eins og undirspil í húsi helginn-
ar og aðdáun hennar á landinu og fólk-
inu sem í því bjó hrærði hjarta hennar.
“Geturðu láð okkur, þó að
okkur þyki vænt um þetta heimili?”
spurði Marion. “Það er þó ennþá
fallegra útsýnið frá hömrunum við ána,
þar sem elskenda stökk er. Eg skal sýna
þér það einhvern tíma. Faðir minn var
vanur að segja mér að himnaríki væri
hér á jörðunni og að andar hinna fram-
liðnu kæmu hingað aftur, þegar synd,
svívirðing, og ófriður væri horfinn.”
“Er búið að prenta kvæðin hans föð-
ur þíns?” Spurði Elsie. “Sum þeirra hafa
verið prentuð í blöðunum. Við höfum
klippt þau öll úr þeim og límt þau í bréfa
bók. Eg skal sýna þér kvæðið sem hann
orti um Ben Cameron. Þú kyntist hon-
um í Washington gerðirðu ekki?”
“Jú.” Sagði Elsie stillilega.
“Þá efast eg ekki um að hann hafi
litið hýru auga til þín?”
“Og hvers vegna efast þú ekki um
það?”
“Vegna þess, að þú ert svo falleg.
Hann hefði ekki getað hjálpað því.”
“Er hann ástfanginn af öllum falleg-
um stúlkum?”
“Já, hann er það. Ástamálin eru trú-
arbrögð hans og hann flytur þau svo
dásamlega að það er ekki hægt að trúa
öðru, en hann meini eitthvað með þeim,
þangað til að þú berð þig saman við
hinar stúlkurnar.”
“Leitaði hann þeirra mála við þig?”
“Eg geng með bilaðar vonir, og brot-
ið hjarta, síðan að hann strauk í herinn,
og eg grét í heila viku, en eg er nú að
ná mér nokkuð vel. Hann sýndist svo
stór og þroskaður, þegar að hann kom
til baka, nú síðast, ég hræddist að láta
hann kyssa mig.
“Dyrfðist hann að gjöra það?”
“Nei en Tnér þótti það leiðinlegt. Þú
skilur að ég er naumast nögu gömul til
þess að eldri drengirnir gefi verulegan
gaum, og hann var svo djarfmannlegur
og tilkomumikill með ljótt ör efst á énn-
inu, og allir voru svo stoltir af honum.
Mig sárlagaði til þess, að hann kysti
mig, og mér fanst það blátt áfram löð-
urmannlegt af honum að bjóða mér það
ekki.”
“Hefðirðu látið hann kyssa þig?”
“Eg átti von á að hann mundi reyna
það.”
“Hann er mjög vinsæll í Piedmont.”
“Allar stúlkurnar í bænum eru ást-
fangnar í honum.”
“Og hann ástfanginn í þeim öllum?”
“Hann læst vera það — en þér að
segja, þá er hann mesti daðrari. Hann
er ný farinn til Nashville, í einhverjum
embættiserindum. Mér er óskiljanlegt
hvernin að hann náði í peninga til þess-
arar ferðar. Eg held hann eigi stúlku
þar.”
“Því heldurðu það?”
“Vegna þess að hann fór svo dult með
þessa ferð sína. Eg skal líta eftir honum
á gestgjafahúsinu. Þú þekki? Margreti
líka gerirðu ekki?”
“Jú ég kyntist henni í Washington.
“Jæja, hún er nú sú mesta fála sem
til er í bænum þó hægt fari. Það liggur
í blóðinu — hún hefir hálfa tylft af
strákum á eftir sér á hverjum degi. Hún
spilar á orgelið í sunnudagaskólanum
og ungi presturinn er ástfangin í henni.
Sumir segja að þau séu trúlofuð, en
ég trúi því nú ekki. Eg held að það sé
hinn. En ég verð að flýta mér, eg hefi
svo margt að sýna þér og segja. Komdu
hérna yfir að vafnings viðnum.” Marion
ýtti vafningsviðnum til hliðar á gyrðing-
unni og sýndi Elsie þrösts hreiðrið, og
sat þrösturinn á eggjum sínum.
“Hún situr á. Láttu ekkert granda
henni. Eg skyldi taka hana og sýna þér
dílóttu eggin hennar, en það er orðið
svo seint.”
“Ó, mér mundi falla það mjög ílla ef
að nokkuð kæmi fyrir hana.” Sagði
Elsie glöð í bragði.
“Og hérna,” sagði Marion og beygði
sig yfir gras topp, er svo lítið hreiður
fjögur lítil egg, líttu eftir þeim.”
Elsie beygði sig ofan að grastoppnum
og sá svo lítið hreiður sem var byggt á
þunt lag af stráum, og önnum stærri
strá dregin saman til þess að mynda þak
fyrir hreiðrið.
“Er ekki þetta dásamlegt!” sagði hún.
“Jú, eg hefi sex af þessum og þrjú
þrastar hreiður. Eg skal sýna þér þau.
En mér er mest ant um rauðbrystings
hreiðrið í sedrusviðar trénu við húsið.”
Marion fylgdi Elsie að trénu og hérum-
bil tvö fet frá jörðunni í kverk á trénu
var ofur lítil hola og í gegn urn hana
sást blika í augu rauðbrystingsins.
“Eg bið þig lengst allra orða, að láta
ekkert koma fyrir hana. Maki hennar
kemur og sest í tréð og syngur, eða seg-
ir fram Frjáls Negri! Frjáls Negri! Frjáls
Negri! á hverjum morgni.”
“Og þú heldur að okkur sé sérstök
ánægja í að hlusta á það.” Spurði Elsie
hlægjandi.
“Nú jæja,” sagði Marion og tók í
hendina á Elsie, þú veist mér datt ekki
nein slík glettni í hug. Eg mundi ekki-
í svipinn að þið voruð norðurríkja fólk.
Þú lítur út fyrir að vera svo geðþekk og
lík okkur. Hann gerir þetta, syngur
snemma á hverjum morgni, Frjáls
Negri! Frjáls Negri! Frjáls Negri! eins
skýrt og ég segji það.”
“Leitaðir þú öll þessi hreiður uppi
sjálf?”
“Faðir minn kendi mér það. Eg hefi
nokkra Hrafna ,og Kattuglur sem eru
svo spakar að þær setjast rétt við fæt-
urnar á mér. Sumir hata hrafnana, en
mér þykir vænt um þá. Þeir sýnast
skemta sér svo vel og vera svo lífs-
glaðir. Þér er ekkert ílla við hrafna er
þér?”
“Mér þykir vænt um alla fugla.”
“Nema fálka, uglur og erni —”
“Eg hefi ekki séð svo marga af þeim,
að eg geti sagt að eg hafi nokkuð sér-
stakt á móti þeim.”
“Jú þeir drepa hænsni, að undantekn-
um erninum og svo eru þeir svo ljótir
og sóðalegir. Eg hefi eitt hænsni sem
ég skal sýna þér, þú mátt ekki láta Aunt
Cindy — hún á að matreiða fyrir ykkur.
Góða láttu hana ekki drepa hanann —
hann er kripplaður, það er eitthvað að
fætinum á honum. Hann fæddist þann-
ig. Það vildu allir drepa hann undireins,
en eg lét þá ekki gjöra það og eg hefi
haft allslags erviðleika með að ala hann
upp, en nú er hann orðinn góður.” Mar-
ion tók lok af kassa, og sýndi Elsie uppá-
hald sitt, sem virtist vera sár óánægður
með ónæðið. “Littu vel eftir honum fyrir
mig”.
“Vertu alveg óhrædd um hann.” Sagði
Elsie í klökkum rómi.
“Svo hefi eg skrítin svartann kött,
sem eg ætlaði að sýna þér, en hann
hefir farið eitthvað í burtu. Eg skyldi
taka hann með mér, ef að það væri ekki
fyrir það, að mér hefir verið sagt, að
það væri ógjæfu merki að flytja ketti
með sér. Hann er fjarska vitur, og þýð-
ist engan nema mig. Mamma segir að
hann sé spánskur — en mér þykir
nú vænt um hann. Hann hleypur uppí
trén þegar einhver annar en eg, reynir
til þess að ná honum ,en hann hleypur
upp á öxlina á mér og situr þar og mal-
ar. Mér hefir aldrei þótt eins vænt um
nokkurn kött eins og þennan. Þér er
engin ami að svörtum köttum?”
“Nei góða! mér er vel við ketti.”
“Þá veit ég að þú verður góð við
hann.”
“Er það nokkuð meira?” Spurði Elsie.
“Já, það er svo lítill skrítinn gulur
hundur, sem kemur hingað á næturnar
til þess að leita sér að beini. Eg á hann
ekki — hann er bara kunningi minn-
en mér þykir vænt um hann ‘og gef hon-
um altaf eittvhað. Hann er gróflega
skrítinn. Eg held að hann sé negra
hundur.”
“Negra hundur? Hvað meinar það?”
“Það eru einhverjir Negrar sem eiga
hann, sem ekki gefa honum nóg að jeta.
Mér þykir vænt um hann af því að hann
er eigendum sínum svo trúr. Hann kem-
ur til mín á kveldin og lætur sem honum
þyki vænt um mig, en undir eins og
eg hefi gefið honum eitthvað að jeta,
þá brokkar hann heim til eigenda sinna
aftur. Fyrst þegar hann kom, þá hlóg
eg mig máttlausa að honum, — að lát-
um hans á gólfdúknum í húsinu okkar
við höfðum dúka á gólfunum í húsinu
okkar þá. Hann hafði aldrei séð gólf-
dúk áður og gelti að litunum og mynd-
unum á þeim. Svo lagðist hann niður og
velti sér á bakinu urrandi. Þú lætur eng-
an hrekkja, eða hræða hann.”
“Nei. Er það nokkuð fleira?”
“Já, eg var nú nærri búin að gleyma
því að hann Sam Ross kemur — Sam
er vitfirringur sem heima á fátækra-
heimilinu — ef að hann kemur, þa
verður hann fyrir vonbrygðum aö
finna okkur ekki! En þú getur
sent hann til mín á gestgjafahúsið. Um-
fram allt þá láttu ekki “Aunt Cindy
vera vonda við hann. “Aunt Cindy” er
mér undur góð, en hún getur ekki liði
Sam. Hún heldur að fylgi konur hans
séu óhöpp og ógjæfa.”
“Hvernin í ósköpunum fórstu ao
að kynnast honum?”