Lögberg - 17.02.1949, Blaðsíða 6

ð
LÖGBERG, FIMTUDAGT.NN,
17. FEBRÚAR, 1949
Œttmaðuriim
Eftir
THOMAS DIXON, Jr.
“Þetta má engin vita, við skulum
afmá allan vott um þennan glæp. Pólk-
ið heldur að við höfum farið til ‘Lovers
Leap’ og fallið' fram af hömrunum, og
nafn þitt verður altaf hreint og hlýtt í
hugum þeirra — þú skilur — komdu við
verður að flýta okkur —” Marion, með
hiklausu áformi, og undursamlegri
birtu sem blikaði í bláu augunum henn-
ar týndi af sér spjarirnar sem rifnar
höfðu verið í hengla, laugaði sig og fór
í hvíta kjólinn sem hún var í þegar Ben
Cameron kysti hana og kallaði hana
hetju.
Frú Lenoir, sópaði og hreinsaði her-
bergið tók ritjurnar af klæðum Marion,
og kaðalinn, sem hún var bundin
með setti það alt í eldstæðið í
húsinu og brendi. Síðan bjó hún sig eins-
og, að hún ætlaði á göngutúr, læsti her-
bergjunum og svo fóru þær báðar eftir
götunni sem lá til “Lovers Leap.”
Þegar þær komu að skógarröndinni
stansaði frú Lenoir og leit til baka til
litla, heimilisins í rósagarðínum:
“Við skulum fara til baka örlitla
stund — Ég ætla að skoða herbergið
hans Henry og myndina af honum aft-
ur.”
“Nei, við erum á leiðinni til hans
núna, — ég heyri að hann er að kalla á
okkur í þoku ýringnum yfir björgunum.”
sagði Marion — “Komdu við verðum að
flýta okkur. Við megum ekki hika nú.”
Þær gengu eftir dökkum skógar-
göngunum, sem svo margar endurminn-
ingar voru bundnar við, og sem skáldið,
faðir Marion hafði kent þeim að unna,
og ílýttu sér til samkomu staðar —
elskendanna.
Á hamra brúninni stansaði frú Len-
oir, um hana fór óstyrkur og kvíði, dróg
sig til baka og stundi upp..
“Ertu ekki hrædd, elskan mín?”
“Nei, faðmlög dauðans eru mér kær-
komin,” svaraði Marion. “Mig hryggir
aðeins meðaumkvun þeirra sem unna
okkur.”
“Er enginn annar vegur? Við gætum
farið þangað sem við erum óþektar.”
Sagði móðir hennar.
“Við getum aldrei flúið sjálfar okkur!
Lífshugsunin, er mér kvöl. Það eru að-
eins hatursmenn mínir, sem vildu að ég
lifi. Gröfin er mjúk og köld, dagsljósið
brennandi forsmán.”
“Komdu til baka að sætinu í mínútu
of lofaðu mér að tjá þér hve heitt ég
ann þér,” sagði móðirin. “Lífið er enn
yndislegt, á meðan að ég held í hendina
á þér.”
Á meðan að þær sátu saman í angist,
barst til eyrna þeirra banjo tónar frá
negra kofa neðan úr dalnum, blandaðir
ruddalegum köllum, söngvum og dans-
látum, en upp yfir banjótónana heyrðust
þessar meiningarlausu ljóðlínur.
Hænsin eta braudegið, svei, svei, svei;
Bítur hundurinn þinn, nágranni? Nei,
barn, nei.
Það fór hrollur um frú Lenoir og hún
þrýsti dóttir sinni enn nær sér.
“Elsku, elsku barnið mitt! Ég allar
mínar vonir, að enda hér — allar vonir
mínar um lífsgleði og lífsfegurð þína?”
Marion leit upp og þrýsti heitum
kossi á varir móðir sinnar.
“Með aðdáun sáum við þig vaxa,”
hélt móðirin áfram, “frá haltrandi spor-
um bamsins upp í undursamlega æsk-
umey — sem alt á að enda í þessari and-
styggilegu forsmán. Nei — Nei! Ég líð
það ekki! Þetta er aðeins óttalegur
draumur! Guð er miskunsamur.”
Hún kraup niður faldi andlitið í
kjöltu dóttur sinnar og grét sáran.
Marion beygði sig og kysti á hár
móður sinnar og strauk það með hendi
sinni.
Náttúran var að vakna af nætur
svefni sínum og fyrsta kvak fuglanna
boðaði nýjan dag: “Það er að morgna
mamma; og við verðum að fara,” sagði
Marion, “Ég get aldrei gleymt þessari
svívirðingu, né heldur getur heimurinn
það. Dauðinn er eina úrlausnin.”
Þær gengu fram á bergsbrúnina og
móðirin lagði handlegginn utanum dótt-
ir sína.
“Ó, barnið mitt, elskulega fallega
barnið mitt—líf af mínu lífi, sál af minni
sál!” Þær stóðu kyrrar um stund, eins
og þær væru að hlusta á árniðinn fyrir
neðan sig, og horfðu út yfir dalinn, sem
geislar morgunsins voru að byrja að
flæma næturskuggana úr. Og lengra í
burtu sáu þær þá blika á bláfjöllunum.
Nýr molludagur hékk yfir heimkynnum
mannanna, og breiddi vængi sína, smátt
og smátt út yfir láð og lög.
Björt stjarna blikaði enn út í himin-
geimnum, sem móðirin horfði stöðugt
á. Skyldi andi hennar hafa séð geisla-
punktinn ákveðnasta til að vilja lifa, á
þessari örlagastund í boðskap stjörn-
unnar, sem allar mannlegar ástríður
beygja sig og þagna fyrir? Máske, því
hún brosti. Dóttirin brosti líka; og með
tengdum höndum stigu þær fram af
berginu ofaní móðuna og dauðann.
IV BÓK — KLU KLUX KLAN
I Kapítuli
LEITIN AÐ DÝRINU
Aunt Cindy kom klukkan sjö um
morguninn til að tilreiða mæðgunum
morgunverð, en komst ekki inn því hús-
ið var lokað og enginn heima. Hún hélt
að þær hefðu ekki komið heim, en verið
um nóttina hjá Camerons fjölskylunni,
svo hún settist á tröppurnar fyrir fram-
an húsið og beið nuddandi við sjálfa sig
í klukkutíma, en fór svo til gestgjafa-
húStTIs til að setja ofaní við frú Lenoir
fyrir slíkt háttalag.
Hún var vön að ganga óboðin inn í
hús hjá Camerons, svo gerði hún í
þetta sinn og rak höfuðið inn úr borð-
stofydyrunum, þar sem Cameron fjöl-
skyldan sat við morgunverð. Á leiðinni
hafði hún hugsað sér, hvað hún ætti að
segja og lét það undireins flakka.
“Mér þætti gaman að vita hvað þetta
á að þýða. Hvar er ‘Miss Jeannie’?”
Ben spratt á fætur.
“Er hún ekki heima hjá sér?”
“Ég hefi beðið þar í tvo klukkutíma.”
“Guð minn góður” sagði hann og
rauk út, lagði skynidega söðul á Queen,
og um leið og hann þaut á stað, kallaði
hann til föður síns. “Minstu ekki á þetta
við neinn fyri en ég kem til baka.”
Þegar hann kom til heimilis, frú
Lenoir leitaði hann hátt og lágt, en fann
engin merki til glæpsins sem að hann
óttaðist. Þar var alt í röð og reglu í her-
bergjunum í húsinu. Hann leitaði vand-
lega í gafðinum í kring um húsið, og við
sedrustréð undir herbergisglugganum,
sá hann spor eftir berfættan Negra. Því
hann var strax vissum, að það gæti ekki
verið eftir neinn hvítann mann, hæl-
markið afturlanga, og yljarmarkið var
hann viss um að væri Afríku þræla spor-
mark. Hann mældi spormarkið ná-
kvæmlega og fann svo dálitla fjöl sem
hann lagði yfir það.
Það var ekki ómögulegt að sporið
væri eftir vanalegann hæsnaþjóf. Um
það gat hann ekki verið viss, en það var
þó þýðingarmikið atriði. Honum kom til
hugar, að þær frú Lénoir, og Marion
hefðu farið snemma á fætur og farði til
“Lovers Leap”.
Hann var kominn þangað eftir fáar
mínútur, og brá mjög í brún er hann
sá hatt Marion og vasaklút liggja þar á
berginu. Queen snerti hattinn með
snoppunni, lyfti upp höfðinu, leit út yfir
hamrana og dahnn og kumraði.
Ben spratt af baki, tók upp vasaklút-
inn og sá fangastfina “M og L” í horn-
inu á honum og hann vissi hvað lá á
eyrinni niður við ána, eins vel og hann
stæði við dauða líkamina.
Hann bar vasaklútinn upp að vörum
sér og kysti á fangastafina, krepti svo
lófann utan um klútinn og hrópaði. “Gef
mér, ó Guð, styrk til að gjöra skyldu
mína, gagnvart ættfólki mínu.”
Hann litaðist um, en sá ekki nein
merki til ósamkomulags, eða annars
verra, þar á staðnum. “Skyldi vera
mögulegt að þær hafi farið of nærri
bergsbrúninni og fallið yfir hana?
Ben flýtti sér til baka og sagði föður
sínum frá hvers hann hafði orðið vísari.
Bað móðir sína, og Margréti að sjá um
að fréttin um þetta bærist ekki út af
heimilinu, þangað til þeir vissu, hvað
fyrir hefði komið, svo fór hann, og faðir
hans atfur á staðinn til frekari rann-
sóknar.
Þeir fundu líkamina á eyrinni rétt
við ána. Marion hafði steinrotast og
blár hringur hafði myndast í kringum
höfuðið á henni þar sem hún lá. Líkami
móðir hennar var enn eki kaldur. Hún
var alveg ný dáin. Hún hafði dregið sig
eftir sandinum og þangað sem líkami
dóttur hennar lá, og dáið með höfuðið
liggjandi yfir hálsinn á Marion, alveg
eins og að hún hefði kyst hana góða
nótt, og farið að sofa.
Feðgarnir stóðu dálitla stund, ber-
höfðaðir og steinþeygjandi svo sagði
Cameron læknir:
“Farðu til líkskoðarans undir eins og
láttu han'n kalla saman kviðdóm sem þú
velur mennina í, og komdu með þá hing-
að strax, ég skal skoða líkin áður en
þið komið.”
Ben fór strax og tók líkskoðarann
með sér á skrifstofu sínað lokaði dyrun-
um og sagði honum fréttirnar, og rétti
honum lista af mönnum sem hann hafði
valið í kviðdóminn.
“Ég verð að hafa tal af Lynch ríkis-
stjóra fyrst” sagði líkskoðarinn.
Ben lagði hendina á skammbyssuna
sem hann hafði við hliðina á sér og sagði
kuldalega:
“Settu krossmark þitt á þessi skjöl
sem ég hefi búið út fyrir þig og komdu
svo undireins með mér og safnaðu þess-
um mönnum saman. Ef að þú dyrfist
að kveða einn einasta negra í þennan
dóm, eða að segja eitt einasta orð, þá
drep ég þig.”
Negrinn þorði ekki annað, en að
gjöra eins og honum var sagt.
Kviðdómurinn, komst að þeirri nið-
urstöðu, að mæðgurnar hefðu fallið ó-
vart fram af hömrunum.
Fjöldi hryggra vina og kunningja
heimsóttu heimili hinna dánu daginn
eftir, en það voru aðeins tveir sem vissu
um hinn djöfullega tilgang sem ólli þess-
ari tragedíu.
Þegar líkin voru komin heim á hið
fyrra heimili þeirra, fól Cameron lækn
ir konu sinni og dóttur, að taka á móti
gestum ,og sjá um að hann yrði ekki
fyrir nokkru ónæði. En hann tók Ben
með sér inn í herbergið þar sem líkin
voru og læsti dyrunum.
“Drengur minn, ég vil að þú sért
sjónarvottur að tilraun sem ég ætla að
gjöra.”
Hann tók upp hjá sér mjög sterkann,
franskann sjónauka.
“Hvað í ósköpunum ætlarðu að
gjöra?”
Augu læknisins blikuðu með undra
ljóma, er hann svaraði:
“Finna þrælmennið sem framdi
þennan glæp — svo við getum hengt
hann til viðvörunar öllum mönnum til
ystu takmarka veralarinnar, sýna þeim,
og láta þá finna til máttar kynþáttar,
sem aldrei verður yfirunninn.”
“En þú finnur engin merki um það
þrælmenni hér?”
“Við skulum sjá,” sagði læknirinn
og tempraði sjónaukann, “Ég held, að
sjónauki, sem er nógu sterkur sýni
myndina á augnahimnu þeirra, dauöu,
af mannfjandanum sem þetta framdi
eins og hún væri á spjald brend. Slíkar
tilraunir hafa heppnast á Frakklandi.
Ekkert orð, né heldur gjörðir mannanna
eru týndar. Þýskur hermaður hefir svo
undursamlegt minni að hann getur
munað heilar latneskar bækur og haft
þær yfir ásamt þýskum og frönskum
bókum án þess að feila á einum einasta
staf. Rússneskur liðsforingi hefir svo
menn vita, munað nöfn á heilum fylking
um, eftir að lesa nöfnin tvisvar
yfir. Sálarfræðingar halda fram
að ekkert af hugsunum mannanna
glatist. M y n d i r hugans mótast
áheilann eins og orð sem skrifuð
eru á papír með ósýnilegu bleki. Svo
held ég að sé um myndir, sem fyrir aug-
un bar, ef maður leita þeirra nógu
snemma. Ef að engin mynd, hefir fests
á augum móðurinnar eftir að þessi verkn
aður var framinn, þá held ég að þessi
glæpsamlega brunamynd ’sé sjáanlega.”
Ben horfði undrandi á athafnir föð-
ur síns.
Hann skoðaði fyrst augun í Marion
með sjónaukanum, en í djúpi þeirra sá
hann ekkert.
“Ég var hræddur um þetta, að því
er Marion snertir,” sagði hann.
“Það er ekkert að sjá. Ég verð því
að byggja von mína á móðurinni. í
blóma kvennlegs þroska og þroskaðs
lífsafls í hverri taug—”
Hann horfði lengi í gegnum sjón-
aukann í augu móðurinnar, reis upp og
þurkaði svitann af andlitinu.
“Hvað sérðu?” spurði Ben.
Án þess að svara, og eins og í leiðslu
leit hann aftur í sjónaukann og reis upp
aftur, með hósta kjölti; sem honum var
títt til, þegar að honum var mikið í hug
og sagði lágt:
“Horfðu í sjónaukann og segðu mér
hvað þú sérð.”
Ben leit í sjónaukann og sagði:
“Ég sé ekkert.”