Lögberg - 12.01.1950, Qupperneq 2

LÖGBERG, FIMTUDAGINN, 12. JANÚAR, 1950
Jól á Keldum
1875 — 1885
Vegna tilmæla lét ég tilleiðast að segja „eitthvað“ frá jólum
í æsku minni. En það verða mest umbúðir og undirbúningur, lítt
til fróðleiks eða skemmtunar. Og — að venju minni — laust við
orðskrúð, skáldlegar ýkjur og hlægilegar öfgar. Hæfir slíkt ekki
heldur einföldum heimilisháttum og algengum siðum, í öræfa
strjálbýli — og því síður andlegri hátíð og heilagleik jólanna.
Frá því síðla á 12. öld hefir ver-
ið kirkja á Keldum og sóknin
nokkuð stór. En 1875 og síðan er
svo komið, að sóknarfólkið þarf
að sækja til kirkjunnar um 5—15
kílóm. veg, um eyðihraun og
sanda að mestu leyti, að undan-
skildum næsta bænum (Stokka
læk, 2%—3 km.). Sökum þessar-
ar fjarlægðar, hættu og erfið-
leika í skammdegismyrkri, þótti
ekki tilltök að hafa almennan
kvöldsöng eða messu í byrjun
jólanætur. Messað var þá annan-
hvern helgidag (hinn á Hvoli)
og því jafnan jólamessa annan
hvorn hátíðisdaginn. Aldrei man
ég eftir messufalli á jólunum, og
yfirleitt urðu þá aldrei messuföll
— hjá síra ísleifi Gíslasyni —
nema í hörku byljum eða sér-
stökum forföllum. En í færu
veðri og á hátíðum var jafnan
fjölmenn kirkjusókn, oftast eitt-
hvað af fólki frá öllum, þá
(1875) 25 sóknar bæjum. Flest
allir karlar og konur sumar,
komu gangandi á veturna, en
ríðandi á sumrin.
Undirbúningur. Til þess að
geta lýst vel kirkjuna, með nærri
40 ljósum á hátíðum, og 4 eða
6 ljósu má altarinu alla aðra
embættisdaga, þurfti mikið að
gera fyrir jólin. Vaxkertin þekkt
ust þá ekki og kirkjur áttu ekk-
ert vax, sem margar þeirra áttu
þó á fyrstu öldum sínum. Varð
því að notast við tólgarkerti ein-
göngu og voru til þess ætlaðir,
öldum saman, „ljóstollarnir“, 6
merkur (1% kg.) tólgar frá
hverjum sóknarbónda.
Kertasteypa. Viku fyrir jól,
eða þar um bil, var hafin kerta-
steypan, með þessum hætti:
Rjómastrokkur stór, mjór og
djúpur, var látinn standa í kláf,
skorðaður með og umvafinn
sauðargærum, hátt og lágt. Svo
var helt í strokkinn nærri sjóð-
heitu vatni, nálega til hálfs, og
svo nærri því fylltur með
bræddri tólg. Var þá búið að
klippa lykkjur úr útlendu ljósa-
garni, marga tugi og dálítið mis-
langar, en flestar svo, að kertin
yrðu allt að því fet á lengd.
Lykkjurnar voru hengdar á 2
eða 3 samhliða hrífusköft, með
svo sem þumlungs millibili. Þeg-
ar hitínn í strokknum — mæld-
ur á fingurs hita mæli — þótti
hæfilegur, voru lykkjurnar tekn-
ar eftir röð og dýft ofan í tólg-
ina, með látlausri endurtekn-
ingu kl.st. saman. Seinlegt var
þetta í fyrstu, tólgarJaus rök
gengu illa ofan í tólgin, og rétta
þurfti hverja lykkju og oftar að
laga, svo að kertin yrðu bein og
hlykkjalaus. Lítið hlóðst á í
fyrstu umferðunum, en úr því
að kertin voru hálf steypt, gildn-
uðu þau furðu fljótt. Ef of kalt
varð í strokknum, vildu agnir
eða óslétta koma á kertin, og var
þá bætt á sjóðheitu vanti, til
hæfis Hitinn mátti ekki heldur
vera of mikill, þá gat jafnvel
runnið af kertunum í stað þess
að bætast við. Alltaf höfðu kerti
þessi mjóan, lítinn háls efst, og
urðu að öðru leyti ofurlítið gild-
ust neðst. Neðan við enda raks-
ins safnaðist tólgardropinn,
keilulaga, sem var kallað „staup“
og skorið af. — Oftast held ég
að kertin hafi sléttfyllt 2 mjólk-
urtrog.
Notagildi. Tólgarkertin entust
ver og brunnu örar en vaxkert-
in. (Þó var enn meiri þessi mun-
ur á flotkercum, er einstöku
sinnum voru steypt í formi,
ásamt tólgarkertum). Tólgin
vildi brenna örar en rakið. Kom
þá stórt skar sem beygðist nið-
ur, gat dottið og orðið hættu-
legt, eða valdið skemmdum á
sparfötum fólks eða altarisdúk o.
s. frv. Vegna þess áttu víst flest-
ar kirkjur skarbít (ljósasöx).
Meðhjálparinn varð að hafa vak-
andi auga á þessu, og kom þá
fyrir í miðju embætti að hann
varð að ganga með skarbítinn
um kirkjuna alla, jafnvel ýta
fólki úr sæti, stíga upp á bekk
og kilppa skarið. Á öðrum armi
skæra ,þessara var hulstur sem
tók móti skarinu þegar vel var
klippt, en bæði gat það mis-
heppnast og ljósið slokknað, ef
sá var skjálfhentur sem skariíí
tók. — Sumir tóku skarið með
fingrunum, og sveið þá flesta í
puttana.
Tilhlökkun. Allir hlökkuðu til
jólanna þótt aldraðir væru og
allir kepptust vié undirbúning-
inn, að þvo og hreinsa kirkjuna,
bæinn, ílátin, fötin og sjálfa sig.
Næmust var að vonum tilhlökk-
unin hjá okkur krökkunum.
Byrjuðum að telja til % mán.
fyrir jól: „Af er einn, ekki nema
13 eftir“ o. s. frv. Það var ekki
aðeins maturinn mikli og góði
jólagjafirnar og ljósadýrðin, sem
vakti tilhökkunina, heldur líka
— og ég held öllu fremur —
andlega andrúmsloftið: Sameig-
inleg hlýja og velvild, hátíða-
bragur á hverju einu og hræsni-
laus guðrækni allra. Ekki þurfti
að hlakka til ærsla og óláta, æs-
andi skemmtana og hégóma
glingurs, eða heimskulegra og
hóflausra jólagjafa, eins og þær
tíðkast nú í kaupstöðum*).
Jólagjajir þær sem við áttum
von á og allir í bænum fengu,
voru kerti, svolítið misstór eftir
aldri barna. Nýja, bryddaða
sauðskinnskó fengu allir, og eitt-
hvað af klæðnaði. Oftast ein-
hverja heila flík, til innri eða
ytri fata. Og þá einatt líka, eða
allra minnsta lagi vel gerða
vettlinga, rósabarða (íleppa),
ísaumaðar brjósthlífar, kross-
saumuð axlabönd o. s. frv. Allir
virtust ánægðir með gjafir þess-
ar og voru þakklátir fyrir þær.
Afhentar voru þær á aðfanga-
dagskvöldið, og létu þá allir
loga um sinn á kertum sínum,
en flestir spöruðu þau þó til
ígripa við tækifæri, fram yfir
jól og nýár.
—Aðfangadagskvöldið. Þá var
keppst við að ljúka gegningum
og mjöltum heldur í fyrra lagi,
svo allir gætu verið búnir að
þvo sér og fara í sparifötin, áð-
ur en útbýtt var jólagjöfum og
borið inn heita hangikjötið og
annað góðgæti. — Drykkir voru
þá engir aðrir en kaffi, mjólk og
venjuleg sýrublanda. Við byrj-
un máltíðar hafði hver maður
yfir, hátt eða í hljóði, daglega
bæn sína: „Guð blessi mig og
mína fæðu,“ og að máltíð lok-
inni: „Guð sé lof og dýrð.“ Þar
á eftir fóru flestir, sem gátu
komist út í kirkju. Kertin voru
sett hvert á sinn stað og kveikt
á þeim öllum og látið loga nokk-
uð lengi, til að brenna af þeim
mjóu hálsana. Hafði á meðan
einhver einn nóg að gera, með
skarbítinn í hendinni. En á með-
an voru sungnir jólasálmar. —
Ekki var látið loga ljós um nótt-
ina í kirkjunni. Hafði þó faðir
minn gert það áður, með því
móti að láta kertastjatfann
standa í vatnstrogi á altarinu, til
öryggis gegn skarfalli og lands-
skjálfta. Þegar inn var komið
úr kirkjunni, var lesinn húslest-
urinn og sungnir sálmar á und-
an og eftir. Þar með fylgdi svo
að heyrðist frá öllum: „Þakk
fyrir lesturinn,“ og var það
venja við sérhvern húslestur. Að
lestri loknum var komið rétt að
háttumálum og fóru þá flestir að
sofa, en sumir lásu í bókum. En
*) Sllkar jóla- og afmælisgjafir,
tel ég börnunum sjálfum verstar pær
orsaka öfund, ágirnd, heimtufekju og
vanþakklætí og leiða huga barnsins
frá andlegrí uppsprettu IffsinR, að for-
arvilpu eigingirninnar og efnishyggj-
unar.
spil voru aldrei notuð á því
kvöldi. Og síst munu menn þá
hafa gleymt því að signa sig und-
ir svefninn og fela sig á vald
Guðs vilja. — Þá höfðu og sum-
ir þann sið (sem enn er til), að
segja alltaf þegar þeir lokuðu
bæ sínum á kvöldin: „Guð
geymi hús og menn.“
Matarœði. Heimilisfólkið var
margt 18—20 manns, og þurfti
því mikið í hverja máltíð, allra
helst um jólin. Varð því áður að
baka mikið af kökum úr rúg-
mjöli (en lítið var að því gert
um sláturtímann), og líka lumm-
ur, úr nýmöluðu bankabyggi,
sem gert var aðeins fyrir hátíð-
ir, eða sérstök tækifæri. Hangi-
kjötið var aðalmatur allra há-
tíða, og nægði varla minna fyrir
jólin en 2—3 sauðaföll og 1—2
ganglimir nautgripa.
Fyrst á jóladagsmorguninn
fékk hver sinn bolla, með sætu
kaffi og 3 stórum, sykruðum
lummum. Svo fyrir hádegi
mjólkur-grjónavelling, þykkan
með kanel og rúsínum, og síð-
degis hákúfaðan disk eða lítið
trog af mögru og feitu hangi-
kjöti, með flotstykki, köku og
smjöri. (T. d. var sauðalærum
skipt í 2 eða mest 3 stykki milli
karlmanna). Matur allur var
skammtaður og hver maður sat
í sínu sæti, með askinn sinn,
diskinn eða trogið á hnjánum og
borðaði með sínum eigin spæni
eða sjálfskeiðing. Kaffi með
kandíssykurs ögn, mun hafa ver-
ið um hádegisbil og eftir kjöt-
matinn. Kirkjugestum mörgum
var og veitt kaffi eftir messu —
með rjóma og sykri, en sjaldan
öðru, nema þá „í staupinu“, sem
sumir bændur biðu eftir.
Spil. Karlmenn, konur og börn
spiluðu mikið, sérstaklega á
jóladags kvöldum, og karlmenn
spiluðu víst nálega á hverju ein-
asta helgidagskvöldi allan vet-
urinn. Spilað var púkk (6—8
menn), marías og kasína, (2 m.),
bónópártur, skelkur, gosi og vist
(4 m.), lauma og þjófur (mis-
margir). En alkort og treikort
kunni þá ekki nema elsta fólkið.
V. G. — Fálkinn
ALÞINGI KAUS í GÆR
Nýtt menntamálaráð, landskjörstjórn, trygginga, útvarpsráð
Alþýðuflokkurinn fékk fulltrúa eins og áður
í öllum þessum nefndum með því að hafa
kosningabandalag við Sjálfstæðisflokkinn
Sameinað þing kaus á fundi sínum í gær menntamálaráð, land-
skjörstjórn, tryggingaráð og útvarpsráð, en nefndir þessar eru
lögum samkvæmt kosnar eftir hverjar alþingiskosningar að við-
hafðri hlutfallskosningu í sameinuðu þingi. Urðu úrslit kosning-
anna þau, að Sjálfstæðisflokkurinn fékk tvo fulltrúa, en hinir
flokkarnir einn hver um sig í hverri nefnd, eins og þeir höfðu
síðasta kjörtímabil.
Alþýðuflokkurinn hafði sam-
eiginlega lista með Sjálfstæðis-
flokknum við þessar kosningar,
þar eð Framsóknarflokkurinr^
var ófáanlegur til nokkurrar
þeirrar samvinnu, er hefði tryggt
Alþýðuflokknum fulltrúa í öll-
um nefndunum, og heimtaði tvo
fulltrúa fyrir sig í flestum
þeirra.
Framsóknarflokkurinn hafði í
kjöri tvo aðalmenn í allar þessar
nefndir, en úrslit kosninganna
urðu þau, að sameiginlegur listi
Alþýðuflokksins og Sjálfstæðis-
flokksins hlaut 26 atkvæði og
þrjá menn kjörna, en listi Fram-
sóknarflokksins 17 atkvæði og
einn mann kosinn og listi kom-
múnista 9 atkvæði og einn mann
kosinn.
Úrslit nefndakosninagnna urðu
sem hér segir:
í menntamálaráð voru kosn-
ir: Fyrir Alþýðuflokkinn: Barði
Guðmundsson. Fyrir Sjálfstæð-
isflokkinn Valtýr Stefánsson og
Viljálmur Þ. Gíslason. Fyrir
Framsóknarflokkinn: P á 1 m i
Hannesson. Fyrir kommúnista-
flokkinn: Magnús Kjartansson.
Aðalmenn í landskjörstjórn
voru kosnir: Fyrir Alþýðuflokk-
inn. Vilmundur Jónsson. Fyrir
Sjálfstæðisflokkinn: Jón As-
björnsson og Þorsteinn Þor-
steinsson hagstofustjóri. Fyrir
Framsóknarflokkinn: Bergur
Jónsson. Fyrir kommúnista-
flokkinn: Ragnar Ólafsson. Vara
menn í landskjörstjórn voru
kosnir: Fyrir Alþýðuflokkinn:
Einar Arnalds. Fyrir Sjálfstæð-
Félag áhugamanna um refsimál og
hindrun afbrota stofnað hér
Féleigsmenn í Sakfræðingafélagi
íslands eru nú orðnir 40 talsins.
Hinn 31. maí s. 1. var stofnað í Reykjavík Sakfræðingafélag
íslands. Tilgangur þess er að efna til umræðna og samstarfs með
þeim mönnum, sem sérstaklega láta sig skipta refsimálefni og
aðra viðleitni þjóðfélagsins til að koma í veg fyrir afbrot. Jafnframt
er félaginu ætlað að verða aðili að norrænu samstarfi á sviði
refsimálefna. í félagið hafa geng-
ið allmargir héraðsdómarar, lög-
reglustjórar, dómarafulltrúar,
yfirlögreglumenn, dómendur úr
hæstarétti, skrifstofustjórar og
fulltrúar dómsmálaráðuneytis-
ins, prófessor í refsirétti við Há-
skóla Islands, yfirlæknir geð-
veikrahælis ríkisins, formaður
barnaverndarnefndar Reykjavík
ur, hæstaréttarlög menn o. fl.
Eru félagsmenn nú 40 talsins.
Félög sakfræðinga hafa verið
til á Norðurlöndum um langt
skeið. Eru hin elztu þeirra frá
því fyrir síðast liðin 4aldamót.
Hafa þau starfað hvert í sínu
landi að endurskoðun og endur-
bótum á refsilöggjöf, fangelsa-
málefnum og öðrum skyldum
málum. Félögin hafa einnig haft
samstarf sín á milli og í því skyni
haldiðsameiginleg þing norr-
ænna sakfræðinga. Félögin höfðu
nokkrum sinnum boðið íslandi
að taka þátt í samtarfi þessu,
en skilyrði til slíkrar þátttöku
voru ekki fyrir hendi, meðan
ekkert sams konar félag var til
hér á landi. Varð það því að ráði,
m. a. fyrir eindregna hvatningu
fyrrverandi dómsmálaráðherra
Svíþjóðar, dr. jur. Karl Schlyter,
að efnt var til þessarar félags-
stofnunar hér á landi.
Ársþing Sakfræðingfélags ís-
lands var háð í Reykjavík 18. og
19. nóvember s. 1. Fyrra daginn
flutti Gústav Jónasson skrifstofu
stjóri erindi um fangelsamálefni
landsins, en síðara daginn flutti
Valdimar Stefánsson sakadóm-
ari erindi um afbrot barna og
unglinga. Fóru fram ýtarlegar
umræður á þinginu um málefni
þessi.
Sakfræðingafélög Danmerkur
og Svíþjóðar buðu íslenzka fé-
laginu að senda fulltrúa á árs-
þing félaganna, sem haldin voru
í Kaupmannahöfn og Stokk-
hólmi í síðast liðnum nóvember-
mánuði. Hélt danska félagið þá
hátíðlegt 50 ára afmæli sitt. Til
þessarar farar farar völdust þeir
Árni Tryggvason hæstaréttar-
dómari og Sveinbjörn Jónsson
hæstaréttarlögmaður.
í stjórn Sakfræðingafélags ís-
lands eiga sæti: Þórður Eyjólfs-
son hæstaréttardómari, formað-
ur, Gústav A. Jónasson skrif-
stofustjóri, ritari, Valdimar Stef
ánsson sakadómari, gjaldkeri,
Ármann Snævarr prófessor,
Árni Tryggvason hæstaréttar-
dómari, Jónatan Hallvarðsson
hæstaréttardómari og Svein-
björn Jónsson hæstaréttarlög-
maður.
Félagsmenn í Sakfræðingafé-
lagi íslands geta orðið allir ís-
lenzkir lögfræðingar svo og aðrir
sem áhuga hafa á hlutverki þess
og samþykktir eru á ársþingi fé-
lagsins.
Alþbl. 7. des.
isflokkinn: Eggert Claessen og
Einar B. Guðmundsson. Fyrir
Framsóknarflokkkinn: Sigtrygg
ur Klemensson. Fyrir kommún-
istaflokkinn: Steinþór Guð-
mundsson.
í tryggingaráð voru kosnir
sem aðalmenn: Fyrir Alþýðu-
flokkinn: Kjartan Ólafsson. Fyr-
ir Sjálfstæðisflokkinn Brynjólf-
ur Stefánsson og Gunnar Möller.
Fyrir Framsóknarflokkkinn:
Helgi Jónasson. Fyrir kommún-
istaflokkinn: Sigfús A. Sigur-
hjartarson. Varamenn í trygg-
ingaráði eru: Fyrir Alþýðuflokk
inn: Stefán Jóh. Stefánsson.
Fyrir Sjálfstæðisflokkinn: Ás-
geir Þorsteinsson og Ágúst
Bjarnason. Fyrir Framsóknar-
flokkinn: Rannveig Þorsteins-
dóttir. Fyrir kommúnistaflokk-
inn: Brynjólfur Bjarnason.
í útvarpsráð voru kosnir sem
aðalmenn: Fyrir Alþýðuflokk-
inn: Stefán Pétursson. Fyrir
Sjálfstæðisflokkinn: Magnús
Jónsson prófessor og Sigurður
Bjarnason. Fyrir Framsóknar-
flokkinn: Ólafur Jóhannessson.
F y r i r kommúnistaflokkinn:
Kristinn E. Andrésson. Vara-
menn í útvarpsráði eru: Fyrir
Alþýðuflokkinn: Guðjón Guð-
jónsson. Fyrir Sjálfstæðisflokk-
inn. Jóhann Hafstein og Magnús
Jónsson frá Mel. Fyrir Fram-
sóknsóknarflokkinn: Þórarinn
Jþórarinsson. Fyrir kommúnista-
flokkinn: Sverrir Kristjánsson.
í tilefni þessara kosninga hef-
ur Alþýðublaðið átt stutt viðtal
við Stefán Jóh. Stefánson, for-
mann Alþýðuflokksins. Skíði
hann frá því, að þingflokkur Al-
þýðuflokksins hefði reynt að ná
samkomulagi um nefndakosning
arnar við Sjálfstæðisflokkinn og
Framsóknarflokkinn með það
fyrir augum að fá fulltrúa í hlut
aðeingandi nefndir. Svaraði
Sjálfstæðisflokkurinn því til, að
hann bauð Alþýðuflokknum, að
þessir tveir flokkar hefðu sam-
eiginlegan lista til að tryggja
fulltrúum Alþýðuflokksins kosn-
ingu. Framsóknarflokkurinn
bauð hins vegar, að Alþýðuflokk
urinn fengi fulltrúa í tryggina-
ráð, en krafðist að fá tvo fulltrúa
í allar hinar nefndirnar. Fór Al-
þýðuflokkurinn þá fram á það,
að samkomulag yrði á þeim
grundvelli, að Alþýðuflokkurinn
fengi fulltrúa í sumar nefndirn-
ar, en gæfi eftir fyrir Framsókn-
arflokknum við kosningu í aðr-
ar. Þessari tillögu Alþýðuflokks-
ins var hafnað, þar eð Sjálfstæð-
isflokkurinn og Framsóknar-
flokkurinn vildu hvor um sig að-
eins einhliða samvinnu við Al-
þýðuflokkinn. Var þá sú ákvörð-
un tekin að hafa sameinginleg-
an lista með Sjálfstæðisflokkn-
um til að tryggja kosningu full-
trúa Alþýðuflokksins í nefndirn-
ar, þar eð annar samvinnugrund
völlur var ekki fyrir hendi.
Stefán Jóh. Stefánson tók
fram, að samkomulag þetta hefði
verið gert áður en nokkuð lá
fyrir um stjórnmyndun, og sagði
hann, að samvinna Alþýðuflokks
ins og Sjálfstæðisflokksins um
nefndakosningarnar stæði ekki
á neinn hátt í sambandi við af-
stöðu Alþýðuflokksins til hinn-
ar nýju ríkisstjórnar.
Stefán Jóh. Stefánsson kvaðst
vilja leggja áherzlu á það, að
styrkleikahlutföll flokkanna í
nefndum þessum héldust óbreytt
en það væri í samræmi við úrslit
alþingiskosninganna, þó að ó-
réttlát kjördæmaskipun leiddi til
þess, að Alþýðuflokkurinn hefði
ekki jafnmarga þingmenn og
honum bæri. Samkvæmt kosn-
ingaúrslitunum, ef miðað er við
fylgi flokkanna í landinu án till-
its til þingmannafjölda þeirra, á
sjálfstæðisflokkurinn að fá tvo
fulltrúa í allar fimm manna
nefndir, en hinir flokkarnir einn
fulltrúa hver um sig. Nefnda-
kosningarnar á alþingi í gær eru
því í fullu samræmi við fylgi
stjórnmálaflokkanna m e ð a 1
þjóðarinnar.
Alþbl. 6. des.,
SEEDTíME
a/nd *
HARVEST
DR. F. J. GREANEY
Director,
Line Elevators Farm Service,
Winnipeg, Manitoba
A Permanent Prairie
Agriculture
Permanency in agriculture is
the goal that every farmer in
Western Canada should work
toward in 1950, and in the years
ahead. It means an agriculture
that is stable and secure for
farm and farmer. It is a goal to
be sought if Western Canada is
to maintain its position as one
of the major food-producing
areas of the world.
It Can Be Done. Undoubtedly
the most important factor lead-
ing to permanency in agriculture
is the proper use and care of the
soil. Our prairie soils are being
depleted constantly by losses
from erosion, and by crops that
are being oontinually removed
from them. These losses can be
checked through the wise appli-
cation of our knowledge about
soil convservation, and through
the use by western farmers of
soli management and cropping
practices that insure sustained
production. In almost every com-
munity in the Prairie Provinces,
farm practices have been de-
vised, and are being used suc-
cessfully by individual farmers,
to prevent losses from soil eros-
ion. In other words, it can be
done.
Many Problems Solved. Tre-
mendous strides have been made
in recent years in bringing soil
erosion under control. The farm-
er of today can offset, and on
some soils more than offset, the
factors of soil deterioration by
the factors of soil improvement.
To accomplish the balance be-
tween these forces he has many
aids and practices: Crop rota-
tion, green-manure crops, natur-
al and mineral fertilizers, strip
cropping, shelter belts, late
cover-crops on summerfallow,
the cultivation of fallows only
with long blade or wide shovel
culivators that leave soil-
protecting crop-refuse on the
surface. And, for the inclusion
with all these — as part of
them, in fact — he has forage
crops. Around forage crops,
paririe farmers can best organ-
ize their grain crop production
so as to permit efficient farm
practices that lead to the de-
sired goal — permanency in
agriculture.
We have enough good land
left in this country to keep us
prosperous if we conserve it
while using it. But we must con-
serve it now — not next year,
but in 1950. Yes, everybody in
Western Canada has a stake in
a permanent prairie agriculture.
JOHN J. ARKLIE
Optometriirt and Optician
íEye* Examlned)
Phone 95 650
MITCHELL COPP LTD
FORTAGE AT HARGRAVF