Lögberg - 19.01.1950, Blaðsíða 5

Lögberg - 19.01.1950, Blaðsíða 5
LÖGBERG, FIMTUDAGINN, 19. JANÚAR, 1950 ÁlilG/iMÁL IWLNN/L Ritstjóri: INGIBJÖRG JÓNSSON Hitler æddi aftur og fram í jarðhúsi sínu, veifaði landabréfum og útskýrði allar þær flóknu hernaðaraðgerðir, sem skyldu bjarga þeim öllum. Stundum öskaði hann fyrirskipanir, eins og hann væri að stjórna vörn Berlinar. LAUGARDAGSSKÓLA STÍLAR Ár eftir ár er íslenzka kend við Laugardagsskóla Þjóðrækn- isfélagsins í Winnipeg. Kenslu- stundirnar í skólanum eru fáar, aðeins um 26 á ári; það er stutt- ur tími borið saman við þann tíma, sem varið er til náms er- lendra tungumála í alþýðu- og miðskólunum, en þó er ekki hægt að bera á móti því, að þeim börnum, sem sækja skólann dyggilega, ár eftir ár, miðar furðanlega vel áfram í íslenzku- námi sínu. Börn, sem lært hafa íslenzku heima, halda henni við og bæta við þekkingu sína, og þau, sem ekki hafa lært íslenzku áður, fá nokkra undirstöðu í málinu, sem mun koma þeim að gagni síðar, ekki sízt ef þau skyldu stunda íslenzku við hina fyrirhuguðu íslenzkudeild við Manitoba Háskólann. Foreldrar og aðstandendur barnanna sýna frábæra rækt og virðingu fyrir feðratungu sinni með því að senda börn sín í skólann, og það er ekki sízt að stoð þeirra og áhuga að þakka hve börnunum miðar áfram, þrátt fyrir fáar kenslustundir. — Það er mjög nauðsynlegt að hér sé einnig starfræktur kveld- skóli, þar sem unglingar ættu kost á að læra íslenzku og kynn- ast sögu forfeðra sinna, en það er áríðandi að slíkur skóli héldi stöðugt áfram, ár eftir ár, jafn- vel þótt nemendur væru fáir. Aðeins þannig myndi hann koma að verulegu gagni.------- Nemendum úr efsta bekk Laugardagsskólans var nýlega falið að velja stílsefni og semja stutta stíla. Ég leyfi mér að birta tvo þessa stíla — og ef til vill fleiri seinna, í þeirri von að það verði bæði þeim og öðrum ís- lenzku nemendum til ánægju og uppörvunar — hvöt til að sækja námið af enn meira kappi en áður. Ferðalag frá fslandi Ég fór frá íslandi þegar ég var níu ára; mig hafði lengi langað að fara til Ameríku. — Við fór- um um borð í skipið klukkan sjö um kveldið, en skipið var ekki tilbúið að fara fyr en klukk an átta um morguninn. Mig ^angaði til að sjá landið hverfa þegar við fórum, en ég var sjó- veik og svoleiðis var ég í þrjá daga. Eftir tvo daga sagði pabbi minn, að ef ég færi ekki upp og fengi ferskt loft myndi ég vera lasin alla leiðina. Ég klæddi mig og fór upp á þilfar en átti bágt me að standa því skipið valt svo mikið, 0g enn fór ég að gu a! En eftir nokkra daga var ég orðm sjóvön. Við vorum í skipalest vegna striðshættunnar. Við máttum ekki kasta rusli í sjóinn né kveikja ljós á þilfarinu eftir að dimt var. Sjómennirnir voru góðir við mig; þeir fylgdu mér um skipið, létu mig stýra skip- lnu svolitla stund og gáfu mér rúsínur og appelsínur. Margir lituðu í litabókina mína, en ég týndi henni. Við komum til New York um hádegi eftir tuttugu og tvo daga. Það tók langan tíma að komast 1 iand því tollþjónarnir þurftu að skoða allan farangurinn. — Við vorum víst mjög heppin að komast alla leið, því skipinu var sökt á leiðinni til baka. — Bára Guðlaugson hann mætti ekki gráta. En það var svo þungbært fyrir lítinn dreng, sem var veikur, að vera án mömmu. Amma, sem var svo góð, var hjá honum, en hún var ekki mamma. Svo kom læknirinn. Jón hafði verið hræddur við hann, þegar hann kom að sjá mömmu en nú kærði hann sig ekki um neitt, nema mömmu, — mamma, sem var svo góð og kysti hann og klappaði honum á kollinn þegar að hann var góður, og einu sinni þegar hann var óskaplega óþæg- ur og vildi ekki gegna henni, sá hann tár á kinninni hennar. Hann man þetta alt nú, og hann grætur og kallar: „Ég ætlaði ekki að vera óþægur!“ Og þá sá hann mömmu, hún stóð við hliðina á honum og var að segja, „komdu Jón litli, Guð vill að þú komir líka“. „Ó, mamma“, sagði hann og brosti — og var kyrr. Valdína Rafnkelson Þegar öll sund lokuðust íyrir Hitler Hinn 28. apríl voru Rússar komnir inn að miðbiki borgar- innar, og ofboðsleg símskeyti fóru í allar áttir. „Eg bið þess að Berlin verði bjargað,“ símaði Hitler til Keitels. Allan daginn var beðið eftir góðum fréttum. Hin rétta og nærtæka sönnun var sú, að herinn sem átti að bjarga var ekki til. En það var í fjaðrafokið Fimm ára telpa, hafði vanist því að heyra lesið í Ritningunni á sunnudögum heima hjá afa og ömmu. Einn sunnudag hafði slíkur lestur fallið niður fyrir annir og lasleika. Um kl. sex um kveldið segir litla stúlkan, sem ekki mælir á íslenzka tungu: „Amma, þú hefir ekkert lesið í biblíubókinni þinni í dag“. „The Greatest Story Ever Told“, eftir Fulton Oursler, er yndisleg bók. Fjögra ára drengur kemur með bók í höndunum á móti ömmu sinni, sem var gestkom- andi og segir: „Amma, kannast þú nokkuð við þessa bók. Mamma segir að í henni standi. „Hann mun aldrei yfirgefa þig“. „Árin líða fljótast þegar þau eru miðuð við óborguð blöð“. „Eva kvað æpa þegar eitt barn er eftir skilið“. Leiðrétting 1 jólagrein minni hefir fallið úr línan sú er vera skyldi næst þeirri síðustu, þessi. „Gleðileg jól og farsælt nýár“. R. K. G. S. Síðasta stundin „Mamma, mamma!“ kallaði Jon litli, en mamma kom ekki, og hann vissi að hún myndi ekki koma. Mamma var farin, — já, ann. Pabbi sagði að Guð hefði Vll.iað hafa hana hjá sér, og að Þegar pabbi hjálpar Nýlega voru gerðar víðtækar rannsóknir á lífi amerískra fjöl- skyldna, og í tillögum, sem gerð- ar voru í sambándi við þessar rannsóknir, var lögð mikil á- herzla á mikilvægi þess, að fað- irinn taki sem mestan þátt í hinu ábyrgðarmikla og erfiða starfi: uppeldi barnanna. Kom þetta glöggt fram í áliti, sem fimmtíu leikmenn og sér- fræðingar um þessi mál skiluðu, en þeir störfuðu jafnframt sem undirbúningsnefnd fyrir Al- þjóða-þing um andlega heil- brigði, er haldið var í London fyrir skömmu. Þingið lagði mikla áherzlu á það, að aukin afskipti föðursins af uppeldi barnanna væri mjög æskileg. Það væri úrelt og gam- aldags, að álíta að ýmislegt, er viðkemur uppeldi barnanna, komi föðurnum ekkert við, það sé verk móðurinnar o. s. frv. Samstiltir hugir og hendur for- eldranna eigi að vinna saman að því að ala börnin upp, og árangurinn muni margfalt meiri og betri er slíkt samstarf takizt vel og giftusamlega. Foreldrarn- ir þurfi að ræða oft og rækilega saman um ýmis mál, er varði barnið, og verða að vera sam- hent við lausn málanna. Ástríki í sambúð sé börnunum mikil- vægara en margt annað, ekki aðeins í sambúð við þau sjálf, heldur og á milli þeirra, er um- gangast það mest. Tíu undanfarin ár hefir marg oft verið talað um það á ýmsum uppeldisþingum, að meiri hjálp — raunveruleg þátttaka — af hendi föðursins væri æskileg. Uppeldisfræðingar hafa bent á 3að þrásinnis, enda má segja að Detta hafi mjög breytzt til batn- aðar hin síðari ár. Þó lifir enn víða í fjölskyldulífinu, að móð- irin er ávalt spurð leyfis. „Spurðu mömmu þína“, eða „Vill mamma þín ekki leyfa þér þetta?“ eru setningar, sem flest- ir kannast við og eru mun tíðari en „Spurðu pabba þinn“ o frv. Fyrir nokkrum árum héldu sérfræðingar því fram, að feð- urnir myndu fúsir til að taka meiri þátt í gæzlu og uppeldi barna sinna, ef þeir aðeins fengju möguleika til þess. Venju lega væri það svo, þegar faðir snerti á barni, tæki það upp eða annað, væri venjulega einhver kona þar nálægt til að þrífa það af honum: „Þú kannt ekki að halda á barni“, væri jafnan við- kvæðið. Sums staðar erlendis eru hald- in námskeið fyrir væntanlega feður, þar sem þeim eru kennd helztu atriði í meðferð barna. Námskeið þessi hafa átt mikl- um vinsældum að fagna, og víða hefir það sýnt sig, að það eina, sem karlmennirnir þurftu, var smávegis uppörfun. Áhuginn var fyrir hendi og vilji til að taka þátt í að ala upp barn sitt á bestan hátt. Áherzla var lögð á, að faðirinn fylgdist vel með framförum barnsins, nyti þess að vera með því og jafnframt hjálpaði til við að skipta á því, baða það og gefa mat. Á fyrirlestrarnámskeiðum um barnauppeldi eru feður víða nú orðið meirihluti þátttakenda. Feður leiða börn sín meir úti og oftar en áður tíðkaðist, og einn sérfræðingur í fjölskyldu- málum segir okkur, að fyrir hvern einn, sem fyrir fimmtán árum fór fram úr til að velgja pelann, muni tíu feður gera það nú. Þetta hefir því breytzt til batnaðar, að dómi þessara manna, og þótt raddir kæmu fram um það, að mikill þorri feðra mundi seint fást til þess að koma nálægt „pela eða bleyj- um“, né hafa bein afskipti af uppeldi og meðferð barna sinna, þá beri að vinna að því að vekja áhuga þeirra að þessum málum og fá þá til að skilja, hve mikil- vægt það er bæði fyrir barnið sjálft og sömuleiðis fyrir ham- ingju hjónabandsins og varan- leik þess. Samvinnan ekki nema ein skýring, sem tek- in var gild í jarðhúsi Hitlers: Landráðin. Frá áróðursráðuneytinu barst Reuter-skeyti um að Himmler væri að semja við Folke Berna- do’tte. Sjónarvottum ber saman um, að það hafi verið hræðilegt uppnám, sem þessi fregn vakti það getur engin vafi leikið á því, að Hitler skoðaði þessar aðfarir Himmlers sem hrein landráð og teldi þetta merki þess að nú væri fokið í öll skjól. Aðafaranótt 29. apríl strikaði hann endanlega yf- ir þann möguleika að Himmler gæti orðið eftirmaður hans. Hann skrifaði arfleiðsluskrá sína og svo voru þau Eva Braun gefin saman. Hjónavígslan fór fram að álið inni nóttu. Göbbels hafði kvatt til Walter nokkurn Wagner, sem hafði starfað hjá honum í Berlin Slúðursagan Þú sagðir mér áðan sögu — Sögu, er kvað að ramt. Eg neitaði að hlusta eða heyra, en heyra ana varð eg samt. Og svo þegar sagan var búin, þú sagðir í ákveðnum róm: Segðu hana, segðu hana engum, hún setur á manninn gróm. En alveg í einlægni talað: Nú ánægju mína það heftir, svo magnaða munnfylli að heyra, og mega ekki hafa hana eftir. G. J og var talinn nothæfur til þess að framkvæma athöfnina. Göbbels og Bormann voru við- staddir sem svaramenn. Athöfn- in var mjög stuttt. Brúðhjónin lýstu yfir því, að þau voru af ómenguðum arískum kynstofni s- og hefðu enga arfgenga sjúk- dóma. Þegar brúðurin átti að skrifa nafnið sitt skrifaði hún fyrst Eva Braun, en leiðrétti það svo í Eva Hitler, fædd Braun. Fyrir utan biðu nokkrir hers- höfðingjar og ritarar. Brúðhjón- in heilsuðu öllum með handa- bandi og drógu sig síðan í hlé og settust að morgunverði inni hjá sér. Skömmu síðar var Bor- mann, Göbbles, frú Göbbels og tv®imur riturum Hitlers boðið inn. Þau sátu þar saman í nokkra klukkutíma, drukku kampavín og röbbuðu. Samtalið snerist um brúðkaup Göbbles, en Hitler hafði verið svaramaður hans. Hitler talaði um sjálfsmorðsá- formin. Hann sagði að nazisminn væri kominn í strand og mundi aldrei rísa upp aftur. Dauðinn mundi verða sér bjargvættur, eins og nú stæði á, eftir að bestu vinir sínir hefðu svikið sig í tryggðum og vegið aftan að sér. En það var drungi yfir þessu samkvæmi eftir að Hitler fór að tala um dauða sinn. Fólk kom og fór, því að mörgu var að ayggja. Hitler fór ásamt ritara sínum inn í næsta herbergi og Dangað voru ýmsir kallaðir, einn og einn í senn, til ráðagerða. Hann var að lesa ritaranum fyr- ir arfleiðsluskrá sína. Loksins var hjúskaparstaða Evu Braun ákveðin, eftir marg- ra ára bið. Þegar þjónn einn, daginn eftir, ávapaði hana — Drátt fyrir að það var bannað — „Náðuga fröken“, þorði Eva Braun loksins að svara: „Þér getið óhræddur kallað mig frú Hitler!“ Alla nóttina var Hitler að lesa ritaranum fyrir tvö skjöl: einka- arfleiðsluskrá sína og hina polit- ísku afleiðsluskrá. 1 þessari síð- ustu auglýsingu fyrir nazis- mann, sem átti að verða boðskap ur til komandi kynslóða, er ekkert nema innantómslagorð. í fyrri heimsstyrjöld var Hitler hermaður, og þegar sú styrjöld mistókst, sakaði hann stjórn- málamennina um að hafa svikið hermennina. Þá gat hann ekki hrósað hershöfðingjunum nóg- samlega. — í næsta stríði var hann stjórnmálamaður. Þegar það stríð mistókst sakaði hann hermennina um að hafa svikið stjórnmálamennina og alla um að hafa svikið sig. Síðdegis lét Hitler depa Blondi, uppáhaldshundinn sinn. Síðan rétti hann stúlkunum tveimur, sem voru ritarar hans, eiturtöfl- ur. Hann kvað sér þykja leitt, að hann hefði ekki annað betra að gefa þeim að skilnaði. Svo bætti hann því við að hann ó- skaði þess að hershöfðingjarnir hefðu verið sér jafn trúir og þessar tvær stúlkur. Þegar leið á næstu nótt var kallað á fólkið úr hinu jarðhús- inu, liðforingja og kvenfólk, alls um 20 manns, sem enn voru þarna. Hann tók í höndina á öll- um konunum en sagði ekki neitt. Þegar þetta fólk fór frá honum blandaðist engum hugur um hvað í vændum væri. En nú gerðist dálítið óvænt. í skálanum, sem hermennirnir átu í, var verið að dansa. Fregn- in um það, sem koma skyldi barst þangað upp, en enginn lét það spilla skemmtuninni fyrir sér. Þá kom orðsending úr jarðhúsi foringjans, um að fólkið hefði ekki svona hátt, en samt var haldið áfram að dansa. Skradd- ari einn, sem var lokaður inni í stjórnarráðshöllinni ásamt fleirum, varð forviða þegar Ratt- enhuber sveitarforingi, yfirmað- ur lögreglunnar og hershöfðingi í S.S. gaf honum olnbogaskot og ávarpaði hann eins og kunning- ja. Á eftir fékk skraddarinn skýringuna á þessum kumpána- skap. Hitler hafði kvatt og ætl- aði að fara að fyýrfara sér. Um miðjan dag hinn 30. apríl höfðu Rússar náð undir sig öll- um Tiergarten. Hitler varð ekk- ert uppvægur þegar hann fékk þessa frétt. Hann át morgunverð sinn. Eva var ekki viðstödd og Hitler sat með riturum sínum tveimur. Hann var rólegur og minntist ekkert á áform sín. Eigi að síður var hann þá að skipa fyrir um, að 200 lítrar af bensini skyldu fluttir upp í hallargarð- inn. Fjórir menn báru bensin- brúsana upp og settu þá í varúð- arútganginn frá jarðhúsinu, en þá kom lögregluvörðurinn og bað um skýringu á þessu. Þeir svöruðu að bensínið ætti að fara til loftræstingartækjanna. Lög- regluþjónninn bað þá um að fara ekki með vitleysu, því að ræsing artækin gengu fyrir olíu. En þjónn Hitlers bað hann vera ró- legan. Skömmu síðar voru allir lögregluverðir látnir fara burt. stund. Svo kom hann út úr her- bergi sínu og Eva Braun á eftir honum, og enn fóru kveðjur fram. Bormann og Göbbels voru viðstaddir. Hitler og Eva Braun tóku í höndina á öllum og fóru svo til herbergja sinna. Svo heyrðist eitt skot. Hitler lá á legubekknum, sem var votur af blóði. Hann hafði skotið sig í munninn. Eva Braun lá dauð á legubekknum. Skammbyssa lá við hliðina á henni, en hún hafði ekki notað hana. Hún hafði tek- eitur. Klukkan var 15:30. Skömmu síðar kom Arthur Axmann, foringi Hitlers-æsk- unnar. — Hann talaði víð Göbb- els, sem svo fór út en Axmann stóð eitt augnablik yfir líkunum. Linge, þjónn Hitlers, og annars 5.5. -maður vöfðu lík Hitlers í dúk, svo að ekki sást blóðugt og brotið höfuðuð, og tveir aðrir 5.5. -liðsforingjar bára líkið upp í garðinn. Bormann bar lík Evu Braun. Hún hafði fengið hægara andlát og það þurfti engan dúk utan um hana. Líkin voru lögð hlið við hlið í garðinum og hellt yfir þau bensíni. Skothríðin frá Rússum undirstrikaði óhugnað þessarar athafnar og líkfylgdin varð að flýja í skjól. S.S.-foringi kveikti í bensíninu. Líkfylgdin heilsaði með Hitlers-kveðju og dró sig svo í hlé. Tveir lögregluþjónar. sem ekki höfðu heyrt skipunina um að þeir ættu að fara burt, horfðu á atburðinn. Annar þeir- ra, sem hét Mannsfeld, segir að sprengjugígur hafi verið þarna rétt hjá, og að líkin hefðu verið tekin burt. Hann efast ekki um að líkin hefðu verið grafin þar. Annað vita menn ekki um leifar Hitlers og Evu. Nú hafði Hitler lokið við að borða. Gestir hans voru látnir fara út, og hann var einn um Minnist BCTCL í erfðaskrám yðar Bus. Phone 27 989—Bes. Phone 36 151 Rovaizos Flower Shop Our Speeialtles: WEDDING CORSAGES COLONIAL BOUQUETS FUNERAL DESIGNS Miss K. Christle, Proprietress Formerly with Robinson & Co. 253 Notre Dame Ave. WINNIPEG MANITOBA Business College Education In these modern times Business College Education is not only desirable but almost imperative. The demand for Business College Educa- tion in industry and commerce is steadily increasing from year to year. Commence Your Business Traininglmmediately For Scholarships Consult THE COLUMBIA PRESS LIMITED PHONE 21804 695 SARGENT AVE., WINNIPEG HOUSEHOLDERS - ATTENTION! We can supply your fuel needs with all the standard brands of coal and coke such as Foothills, Drumheller, Black Nugget, Briquettes, Saskatchewan Lignite, Zenith and Winneco Coke. Stoker Coals in Various Mixtures Our Specially MC rURDY CUPPLY PO., LTD. 1 \S BUILDERS' |J SUPPLIES AND COAL Erin and Sargenl Phone 37 251

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.