Lögberg - 13.07.1950, Side 2

2
LÖGBERG, FIMTUDAGINN, 13. JÚLÍ, 1950
BROÐURMINNINGAR
Eftir GUTTORM GUTTORMSSON í Minnesota
(FRAMHALD) --------------
VI. Til gagns og gamans.
Báðir voru þeir lagtækir bræð
ur. Bjuggu til alls konar leik-
föng og aðra smíðisgripi þegar
ég fyrst man eftir mér. Jósef
tálgaði fugla og dýr úr horni
eða ýsubeini. Þeir smíðuðu báð-
ir ofurlítil skip og bjuggu þau
út með rá og reiða í líkingu við
seglskipin sem sigldu inn eftir
firðinum á hverju sumri. Gripir
þeir voru sýndir gestum af og til
og þóttu vel gjörðir. Létu þeir
bræður skipin sigla þvert yfir
allstóra tjörn fyrir neðan túnið
og beittu þeim „upp í vindinn“
sem allra mest.
Alls konar leikjum og íþrótt-
um man ég eftir, sem við æfð-
um undir berum himni á ýms-
um tímum árs, oft á kvöldin og
stundum fram á nótt. Voru þá
elztu bræðurnir leiðtogar að
jafnaði. Það var hrein, svalandi
skemtun að leika sér úti á vetr-
arkvöldum, þegar veður var
kyrt og bjart. Þær stundir blasa
enn við mér í orðum skáldsins:
„Heiðstirnd bláa hvelfing nætur,
hreinu lýst af mánaskini,
norðurljósa logum glæst“.
Þá voru vorkvöldin ekki síð-
ur unaðsrík og æfintýrakend,
þótt mikið væri annríkið á þeirri
tíð ársins. Þessir bræður mínir
höfðu þá margt fyrir stafni, í
aukaverkum. Fóru þá oft fram
með sjó og klifruðu í björg eft-
ir eggjum, eða til að „steypa
undan“ hröfnum sem hreiðruðu
sig í nánd við æðarvarp lítið í
landareign föður okkar. Stund-
um réru þeir út í sker og snör-
uðu fugla, eða lögðu nokkuð út
á fjörðinn í fiskileit, þegar gott
var veður. Eftir að við fórum
að stálpast, yngri bræðurnir,
fengum við af og til að fara með.
Mikill æíintýrabragur var á
ferðum þeim eins og nærri má
geta.
Hafi vetrarheiðríkjan verið
fögur að kvöldi dags á íslandi,
hvað skal þá segja um vornæt-
urnar, þegar sólsetur og aftur-
elding runnu saman úti við hafs
brún og sveipuðu landið í draum
kendum og friðsælum bjarma,
sem engin orð geta lýst? —
Einu mannvirki þeirra bræðra
má ég ekki gleyma. Það var
sundpollur, sem þeir bjuggu út,
skamt fyrir vestan túnið. Faðir
okkar mun hafa hjálpað þeim
til; hann var sundmaður. Þeir
stífluðu gróf í fitjunum og veittu
þangað vatni úr bæjarlæknum
þegar hlýtt var veður. Seitlað-
ist sá straumur yfir haglendið,
og var glóðvolgur þegar í gróf-
ina kom. Þar svömluðum við oft
á sumrin, drengir, helzt á sunnu
dögum.
VII. Skakkaföll.
Þegar ég renni huganum yfir
minningar þessar, dáist ég mest
að því, hvað sveitalífið gat ver-
ið frjálslegt og tápmikið á ís-
landi, þrátt fyrir fátæktina. En
hörð var sú viðureign; því verð-
ur ekki neitað. Árferði var ó-
heyrilega stirfið, þegar leið á
öldina síðustu — eldgos og ösku-
fall austan lands, og síðan harð-
ir vetrar og hafísavor hvað ofan
í annað. Menn urðu dauðþreytt-
ir á þeim skakkaföllum, eins og
von var.
Rétt þegar svo stóðu sakir,
var þjóðin á framfaraskeiði; en
sönn framför er jafnan erfiðis-
auki; hún heimtar gífurleg á-
tök, einkum í byrjun, og setur
mönnum torræð úrlausnarefni.
Auk þess leitar hún áleiðis í
En gagnstætt þessu var við-
horfið heima á íslandi, þegar ég
var barn. Hugsun og þekking á
þroskaskeiði, en verkunum skil-
aði lítt áfram. Hugir fólksins
voru yfirleitt glaðvakandi, það
hefi ég þegar sýnt. Og þetta var
ný vakning, sannur vorgróður.
Orðið „framför“ var í hvers
manns munni. Oft heyrði ég tal-
að um úreltar venjur og kredd-
ur „gamla fólksins“; en svo
nefndu menn næstu kynslóð á
undan sér og aðrar þaðan af
eldri.
Vakningunni fylgdu svo aukn
ar kröfur, vitaskuld. Alþýðan
þráði betra húsnæði, betri klæðn
að, breytilegra fæði, meiri vega-
gjörðir ög jarðabætur, meiri
þekkingu, meiri mentun fyrir
sig og börnin sín. Menn vildu
fegnir ,gleyma gömlum dauða
en glæsta framtíð seilast í“,
eins og skáldið segir.
En „gamli dauðinn“ var ekki
laus fyrir tilraunum öllum til
úrbóta hrektu alls konar örð-
ugleikar. Sumt var misreiknað
í byrjun; margt fór út um þúf-
ur í framkvæmdinni, eins og
von var; viðleitnin var í barn-
dómi mestöll. Landslag og tíð-
arfar sátu við sinn keip; þúf-
urnar skutu upp höfðum aftur
von bráðar, þar sem sléttað hafði
verið. Og svipað var um búnað-
arbætur aðrar. Ef eitthvað vanst
á í bili, þá kom slæmt ár og
eyddi gróðanum. Átökin gáfu
lítið í aðra hönd nema skuldir
og vonbrigði.
Nóg var um þessa hluti skegg-
rætt og bollalagt; ekki vantaði
það. Sökinni var slengt á fólkið
sjálft að öllum jafnaði. Leið-
togar flestir létu dæluna ganga,
um ódugnað álþýðunnar, eyðslu
semi, trassaskap, og svo fram-
vegis. Ávíturnar kváðu við tón
í ræðum og ritum endalaust, ein
mitt þegar ljúfari hvatningar
þurfti við; og mun sá kórsöng-
ur hafa talsverðu til leiðar
komið í því að draga kjark úr
þjóðinni. Það var eins og þegar
ökumaður pískar uppgefinn
hest.
tvennu lagi — á sviði andans og
á sviði verkanna. Fari þeir liðs-
armar ekki samsíða nokkurn
veginn, þá er sízt á góðu von,
eins og reynslan sýnir.
Andinn hefir nú um langa
hríð verið að dragast aftur úr
verkunum hér á landi, þrátt fyr
ir öll mentunartækin — eða svo
finst mörgum hugsandi mönn-
um vestur hér.
VIII. Ameríkuhugur.
Rétt þegar dimmast var uppi
yfir á þessum árum, varð mörg-
um manni starsýnt á skýjarof
mikið í vesturátt. „Ameríku-
bréfin“ gegnu bæ frá bæ og voru
lesin með áfergju. Eins var með
vikublöðin íslenzku frá Winni-
peg. Hugir manna komust í
mikla hrifningu við þanp lestur,
og höfðu þó höfundarnir yfir-
leitt, að ég frekast man, gjört
sér far um að segja bæði kost og
löst af sínum nýju heimkynn-
um. Mönnum varð ákaflega tíð-
rætt um fréttir og lýsingar vest-
an að.
En það sem áhrifaríkast var
í þessum blöðum og bréfum var
þó ekki sjálft efnið, eða bók-
stafurinn, heldur andinn — bjart
sýnin og öruggleikurinn, og
þessi dansandi spriklandi sigur-
gleði sem einatt hleypur í menn,
þegar þeir eins og yngjast upp
í nýjum landsvistum. Landarnir
vestan hafs virtust vera komnir
út yfir amstrið og vonar-dauð-
ann, sem um þær mundir þjök-
uðu frændur þeirra úti á íslandi.
Þeir höfðu enn alls konar þraut-
ir að glíma við, en kærðu sig
kollótta, því framtíðin brosti við
þeim. Og þetta reið baggamun-
inn. Ameríkuhugurinn fór í al-
gleyming. Miklu færri komust
vestur en vildu.
IX. Vesiur um haf.
Ekki var það af dugleysi, að
foreldrar okkar fóru að hugsa
til vesturferðar. Þau voru bæði
sívinnandi. En börnin voru tíu;
jarðnæði lítið og fátt um vinnu-
fólk, en árferðið eins og fyr var
sagt. Ekki voru þeir slakir við
vinnu, bræður mínir, þeir elztu,
þótt þeir gerðu sér ýmislegt til
gamans í tómstundum. Allir
unnu dag eftir dag, sem vetlingi
gátu valdið, en ekkert hrökk til
Að verjast vaxandi skuldum
reyndist erfiðara með ári
hverju. Vel man ég það, að fað-
ir minn talaði oft með gremju
um ástandið og horfurnar, síð-
ustu árin; og var hann þó ekki
skapstyggur maður að upplagi.
Sumarið 1893 seldi faðir minn
jörð og búslóð og flutti með móð
ur okkar og níu börnin vestur
um haf. Þorsteinn varð eftir
heima. Hann kom ekki vestur
fyr en eftir aldamótin.
Enskur byrðingur var látinn
safna vesturförum við strendur
norðanlands það sumar; en línu-
skipið Lake Huron tók við öll-
um á Seyðisfirði og sigldi það-
an beint vestur til Quebec.
Hreptum við ágætt veður alla
leiðina, sólskin og sléttan sjó.
Var þá reynt að nota tímann
og æfa sig í „málinu“. Yrtum
við því oft á skipverja, bæði Jó-
sef og við hinir; en skröfuðum
eipna mest við vikadreng ensk-
an, sem fræddi okkur heilmikið
um orðtök alls konar og nöfn á
hlutum; en ekki var framburð-
urinn sem ábyggilegastur hjá
stráksa; hann var Cockney frá
Lundúnum.
Skipstjórinn var frábærlega
góður í okkar garð, landanna.
Hann hafði aldrei séð íslending
áður og bjóst því ekki við góðu,
þegar hann var sendur til Seyð-
isfjarðar eftir farþegum; en
hann skipti fljótt um skoðun, og
hældi íslendingum á hvert reipi
í viðtali við blaðamenn, þegar
til Quebec var komið. Komust
þau ummæli fljótt í vikublöðin
íslenzku í Winnipeg, eins og
geta má nærri.
Frá Quebec fórum við með
innflytjendalest eins og leið ligg
ur um óbygðir Vestur-Ontario
áleiðis til Winnipeg. Áður en til
borgar kæmi, mætti hópnum
Jón Ólafsson ritstjóri. Hann var
glæsimenni, búinn vel, íturvax-
inn og fyrirmannlegur í sjón;
gekk við göngustaf eins og þá
tíðkaðist. Hann yrti á okkur
með valdsmanns-rödd, fáeina
smádrengi, sem stóðum á út-
palli framan við vagninn einn —
en lestin var á fleygi-ferð: —
„Farið þið inn í vagninn, strák-
ar. Þið getið fótbrotið ykkur!“
Við auðvitað hlýddum strax
yfirvaldinu.
Mörgæsir eru mjög merkilegar skepnur
ÞAÐ VAR EINHVERN DAG, skömmu eftir að Byrd aðmíráll
kom til Suðurskautslandsins, þar sem enginn maður haíði
áður stigið fæti sínum, að hann var einn á gangi á ísnum,
alllangt frá félögum sínum. Varð honum það þá eigi lítið undrun-
arefni að móttökunefnd kom þar til að fagna honum.
Ekki voru þessir íbúar heim-
skautslandsins háir í lofti, þeir
voru minni heldur en dvergarn-
ir í frumskógum Afríku. En það
var munur að sjá hvað þeir voru
vel til fara, allir á kjól og hvítu.
Og þarna gengu þeir hægt og
virðulega til móts við aðmírál-
inn, þangað til svo sem 50 fet
voru á milli þeirra. Þá stað-
næmdist hópurinn, en einn gekk
fram. Var það sýnilega foringi
móttökunefndarinnar. H a n n
gekk fram fyrir Byrd og —
hneigði sig. Byrd fanst þetta
bæði kátlegt og kurteislegt, svo
að hann hneigði sig líka. Og þá
hneigðu sig allir hinir.
Enginn landkönnuður hefur
fengið jafn virðulega móttöku
hjá íbúum í ókunnu landi. Og
þetta var þeim mun merkilegra,
sem hér var ekki um menn að
ræða, heldur fugla — mörgæsir.
Þessir íbúar Suðurskautslands
ins eru meðal glæsilegustu, gáf-
uðustu og vingjarnlegustu jarð-
arbúa.
Fáum dögum seinna var einn
af förunautum Byrds á ferð á
þessum sömu slóðum. Þá kom
einnig móttökunefnd að fagna
honum. Og nú var haft meíra víð
en áður, því að forseti nefndar-
innar kom með stein í nefinu
og lagði fyrir fætur hans. Var
það sú dýrmætasta gjöf, sem
mörgæsirnar gátu gefið. Steinar
eru fágætir þarna, því alt er
X. Til Nýja-íslands.
Þegar til Winnipeg kom
„Imigrantahúsið“, skaut upp
höfðinu vandi mikill og helzt til
óvæntur. Við vorum komnir til
Ameríku — en hvert átti nú að
halda? Faðir okkar hafði talað
um að fara suður til Minnisota;
sveitungar hans allmargir voru
búsettir þar. En honum bárust
illar fréttir að sunnan, um banka
hrun, verzlunardeyfð, atvinnu-
leysi og annan ófögnuð slíkan,
sem lítt mun hafa fegrast í frá-
sögninni. Honum leizt ekki á
blikuna.
Ekki vissum við börnin til
þess, að faðir okkar hefði mikið
af peningum til að leggja á
banka. Og vinnuleysi — hver
þremillinn gat það verið? Að fá
ekki neitt að gjöra? Þetta var
nokkuð sem við höfðum aldrei
þekt á íslandi; þar hafði vinnu-
kvöðin rekið á eftir okkur dag
eftir dag, og helzt aldrei látið
okkur í friði. — En bernskan
verður að taka við rökum og
ráðum eldra fólksins, hvað sem
skilningi líður.
En hvað sem þessu leið, þá var
úr vöndu að ráða, því að sami
geigurinn gjörði vart við sig
Canada-megin líka.
Rétt í þessu kom á Imigranta-
húsið öldungur frá Nýja-Islandi,
alskeggjaður, greindur í tali.
Ekki man ég nafn hans. En hann
flutti mál sinnar bygðar fyrir-
taks vel.
„Það er líklega satt“, segir
karl, „að bygðin okkar sé nokk-
uð sein á sér í þessum svo köll-
uðu framförum. Hún liggur ut-
an við skarkala heimsins og læt-
ur lítið yfir sér. En raungóð er
hún og friðsamleg, og verður
að lokunum farsælasta nýlend-
an“.
Var þá afráðið að fara til
Nýja-íslands. Við lögðum af stað
til Selkirk, Krossvíkingar og
ýmsir fleiri, og fengum þaðan
far með gufubátnum Colville
norður til nýlendunnar. Faðir
okkar settist að með sinn hóp
á Gimli.
Landsvistin var alls ekki illa
valin, eins og sakir stóðu. I
Nýja-íslandi vár ekki banka-
hrun að óttast — þar var enginn
banki. Bygðin var eins og nýtt
Island; bar því nafn með rentu.
En árferði var sýnu betra hér
en í átthögum austur, og jörðin
gjafmildari. Þó var lítið um sölu
afurðir, nema helzt fisk úr vatn-
inu; en bjargir góðar að öðru
leyti, bæði kvikfénaður, veiði-
föng, og svo skógurinn til elds-
neytis og húsagjörðar. Akur
yrkjan var sama sem engin á
þeim árum.
Þegar menn skorti fé til að-
fanga, fóru þeir „út í vinnu'
til stórborganna, í fiskiver
„norður á vatni“, í „harðvist'
eða þreskingu, o. s. frv., en kven
fólkið „í vist“ á efnaheimilum
Kæmi svo atvinnuskortur, þá
var það slæmt að vísu, en flest-
ir gátu vel bjargast við heima-
föngin þangað til „tímar“ bötn-
uðu.
Svona var Nýja-ísland á þeim
árum; þoldi hnjóð úr öllum átt-
um fyrir ófögnuð ýmis konar,
sem hér var við að stríða, eins
og fluguna, vatnagang og veg-
leysur að vorlagi, og sein-rudd-
an skóg. Verklega framförin var
sein á sér; en andinn fékk notið
sín furðu vel þar norður í myrk-
viðinum, eins og raun gaf vitni
bæði þá og síðar.
Faðir okkar og þau börnin,
sem vinnufær voru, komust
brátt í vistir hjá bygðarmönn-
um. Jósef vann fyrir sér nálægt
Gimli það ár, að mig minnir, en
gekk á Gimli skólann um vet-
urinn í nokkrar vikur til að full-
komna sig í ensku máli. — Bygð-
in var enn ramm-íslenzk, jafn-
vel í alþýðuskólunum; kenslu-
bækurnar voru enskar vita-
skuld, en kenslan að mestu leyti
á íslenzku.
Næsta sumar réðst Jósef í
fiskiver „norður á_vatni“, en svo
kölluðu menn noðurhluta Win-
nipegvatns, fyrir norðan Mikl-
eyjarsundin. Hann vann þar
sumarlangt hjá fiskifélagi, sem
kent var við Robinson kaup-
mann í Selkirk. (Framhald)
þakið ísi og jökli. En steinar eru
mörgæsunum bráðnauðsynlegir,
því að þær verða að gera hreið-
ur sín úr þeim, hlaða dálítinn
hringmyndaðan pall á ísnum
undir eggin, því að öðrum kosti
gæti þær ekki klakið eggjunum
út.
Þegar karlfuglinn biður sér
konu, krefst hún þess að hann
sýni að það sé gert í alvöru og
einlægni. Það gerir hann með
því að leggja stein við fætur
hennar. Og sé hann reglulega
ástfanginn ög vilji sýna það í
verki, þá hleypur hann burt og
sækir annan stein, sem hann
hefur falið einhvers staðar. Það
fær engin ungfrú staðist, því að
þetta er full sönnun þess að bið-
illinn sé áreiðanlegur og elski
hana. Ekki vill hún þó láta und-
an þegar í stað. Hún horfir hvast
á biðilinn og virðir hann fyrir
sér frá hvirfli til ilja, en hann
teygir úr sér, skýtur fram brjóst
inu og gerir sig sem tígulegast-
an. Og þá tekur hún bónorði
hans með því að reka upp skræk,
sem þýðir „já“. Þetta segir
Worth E. Shoults í „National
Geographical Magazine“. En
þegar málið er nú þannig út-
kljáð halda þau upp á trúlofun-
ina með því að dansa og syngja
ástarsöngva og horfa upp til suð-
urljósanna.
Af þessu er það auðsætt hve
þýðingarmikið atriði það var, er
f o r i n g i móttökunefndarinnar
lagði stein fyrir fætur mannsins.
Steinarnir eru auður mörgæs-
anna. Þeir eru geymdir og not-
aðir ár eftir ár og kynslóð fram
af kynslóð. Þess vegna er enginn
stærri glæpur til í mörgæsaland-
inu, en að stela steini. Það er
engu betra en sauðaþjófnaður á
íslandi.
Stundum kemur það þó fyrir
að undirförull og samviskulaus
karlfugl kemur sér í mjúkinn
hjá ístöðulítilli giftri mörgæs
einungis í þeim tilgangi að stela
steini frá henni. Og þegar hon-
um hefur tekist það, hleypur
hann heldur hnakkakertur með
steininn til þeirrar, sem hann
hefur fengið augastað á og þyk-
ist meiri fyrir það að geta fært
henni rændan stein. En þetta
tekst sjaldan. Fáar giftar mörg-
æsir eru svo ístöðulitlar að þær
gangist upp við fagurgala og
flekunartilraunir spjátrunga.
Flestar verja heimili sitt og
steina sína með oddi og egg eins
og valkyrjur.
En ekki er því að neita að
sumar hafa gaman að gullhömr-
um og ástleitni annara — það
liggur í kveneðlinu, ef ekki er
of langt gengið. En komi þá
bóndinn svo nærri að hann sjái
til þeirra, læst hún verða fjúk-
andi reið og hjálpar honum til
þess að reka hinn ósvífna dufl-
ara á flótta.
Húsbóndinn hefur þá skyldu
hér eins og annars staðar, að sjá
fyrir heimilinu. Hann leggur á
stað til fanga eldsnemma á
morgnana. Hann kveður konu
sína með því að hneigja sig fyrir
henni og fer svo út á haf. Þar
veiðir hann aðallega rækjur til
matar. Hann kyngir fengnum
jafnharðan og hættir ekki fyr
en hann er kominn að því að
springa. Svo segir Robert Cush-
man Murphy í „Oceanic Birds
of South America“:
„Þegar hann kemur heim aft-
ur er hann svo úttroðinn, að það
er eins og hann sé með ístru.
Hann verður að ganga eins fatt-
ur og hann getur til þess að
steypast ekki á hausinn, vegna
þess hvað hann er framþungur.
En vegna þessa getur hann ekki
séð niður fyrir fæturnar á sér
niður fyrir fæturnar á sér og
er því altaf að reka tærnar í“.
Á heimleiðinni hefur hann
engan frið fyrir krökkunum í
nágrenninu. Þau þyrpast utan
um hann og sníkja og sníkja
eins og krakka er siður, þegar
um sælgæti er að ræða. En hann
stenst freistinguna og staulast
heim að hreiðri sínu. Þegar
þangað kemur glennir ungi
hans upp ginið og faðirinn spýr
niður í hann fæðunn í smágus-
um. Svo tekur hann að sér að
sjá um ungann á meðan konan
skreppur fram á sjó að fá sér
máltíð. Eins er hann ákaflega
hugulsamur við hana meðan á
útungun stendur. Þá er hann
altaf bóðinn og búinn til þess að
liggja á egginu, svo að konan
geti lyft sér upp og náð sér í
fæðu.
Unginn stækkar fljótt og áð-
ur en langt um líður er hann
orðinn alveg óseðjandi átvagl.
Þá kemur bóndinn að máli við
konu sína og segir eitthvað á
þessa leið: „Þetta getur ekki
gengið lengur. Eg vinn baki
brotnu, og samt get ég ekki fætt
bæði mig og ungann. Það er kom
inn tími til þess að við setjum
hann í barnaheimili, svo að við
getum bæði stundað veiðar.“
En hvort sem hann segir nú
þetta með berum orðum eða eigi,
þá er sú venjan hjá mörgæsun-
um, að þegar ungarnir eru orðn-
ir svo gráðugir að annað foreldr-
ið hefur ekki undan að bera mat
í þá, er þeim komið í fóstur. Er
það þá ýmist, að barnlaus hjón
taka að sér unga, eða þá að
mörgum ungum er safnað sam-
an í nokkurs konar barna heim-
ili, þar sem þeirra er gætt af
gömlum mörgæsum, sem varla
eru orðnar færar um að ganga
sér til matar. Eru þarna stund-
um 12—20 ungar saman í heim-
ili, en fullorðnu mörgæsirnar
fara allar til veiða og ala í fé-
lagi önn fyrir þeim og fóstrun-
um. Þá verður líka önnur mikil
breyting á. Þá slitnar upp úr
hjúskapnum og faðir og móðir
kannast ekki lengur við sitt eigið
afkvæmi. En þau telja það borg-
aralega skyldu sína að sjá barna-
heimilinu fyrir þörfum þess
þangað til ungarnir eru orðnir
sjálfbjarga.
Mörgæsirnar eru félagslyndar
og lifa í sérstökum „bygðum“,
en hver bygð hefur sitt barna-
heimili út af fyrir sig og ræður
sjálf sínum eigin málum. Aldrei
mundi ein bygð hjálpa annari
með framfærslu barnanna. En
ef svo skyldi til vilja að ungi
viltist frá sínu heimili til annars
mundi honum verða tekið vel og
hann alinn þar upp.
Samheldni mörgæsa í hverri
bygð er svo mikil, að þær fylgj-
ast að í dauðann. Hefur dr.
Murphy sagt sögu af því. Það
var þegar hann var í rannsókn-
arför á eynni Suður-Georgia.
Hann var þá að furða sig á því
hvað yrði af mörgæsum þeim,
sem dræpust, því að hvergi fann
hann ræfla af þeim. Hitt var
áreiðanlegt að þær dóu úr elli
Framhald á bls. 7
Lad ies!
PERMANENTS!
Latest Paris,
Hollywood and
New York styles.
Lasting.
Guaranteed.
Golden Cream Oil
Waves, $3.50
with 50c bottle of fine exquisite French
perfume.
Golden Cold Waves,
$4.95
with $1.00 bottle of fine exquisite
French perfume.
The finest permanent wave
you’ve e v e r had. Remember,
you’ll be at your loveliest in 1950
with a GOLDEN permanent wave
—given by professional experts
only. No appointment necessary
at the—
Golden Beauty Salon
(ln the Golden Drugs)
St. Mary’s at Hargrave, Winnipeg
Back of Eaton’s Mail Order—1 block
south of Bus Depot—across from St.
Mary's Cathedrai.
PHONE 925 902