Lögberg - 28.02.1952, Síða 5

LÖGBEKG, FIMTUDAGINN, 28 FEBROAR, 1951
5
wwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwww
AHUGA/V4AL
LVENNA
Ritstjóri: INGIBJÖRG JÓNSSON
Á R D í S
GUNNAR BJARNASON:
Minning Redda á Halldórsstöðum
— hesisins sem mér þótti vænst um
HESTAMANNAFÉLAGIÐ FÁKUR hefur um nokkurt skeið unnið
að sjóðssöfnun, sem stofnað var til af frú Ragnhildi Jakobsdóttur
frá Ögri, með það fyrir augum að láta íslenzka listamenn skapa
listaverk til minningar, ekki um hestinn, því að hann lifir og mun
lifa, heldur um þúsund ára störf hans í þágu þjóðarinnar.
Árdís, ársrit Bandalags Lút-
erskra Kvenna, 19. hefti, kom út
síðsumars 1951. Ritstjórar blaðs-
ins eru: Mrs. Ingibjörg J. Ólafs-
son, Margrét Stephensen, Mrs.
Þjóðbjörg Hinrickson.
Innihald ritsins hefir margt
fallegt að bjóða. Það byrjar á
fögru trúarljóði eftir Ingibjörgu
Guðmundson, er nefnist „Kirkja
Guðs“, og er bæði vel ekta í
hugsun og töluvert vængjað í
ferð.
Þá er „Christmas in Winni-
peg“, sem Flóra Julius Benson
skrifar. Sérlega fallegt brot úr
kirkjulegu jólahaldi fyrri tíma
í Winnipeg. Þessu fylgja tvær
myndir, sú fyrri af lúterskri
kirkju, bygð 1887, sú síðari af
innviðum kirkjunnar skreyttum
fyrir jolahald. Ytri mynd kirkj-
unnar sýnir sérlega myndarlega
byggingu, sú innri er yndislega
falleg.
Guðlaug Jóhannesson skrifar
perlufagra grein um bænina.
Fyrirsögn greinarinnar er tekin
úr sálminum mikla eftir vígslu-
biskup Valdimar Briem, Mitt
höfuð, Guð ég hneigi. Einn af
okkar stórmiklu sálmum. Og
texti greinarinnar er versið,
Bænin má aldrei bresta þig, ís-
lendingum alkunnugt vers úr
Passíusálmunum.
Næsta grein, „The Greatest
Thing In The World“ eftir Mrs.
R. E. Emmett, er bæði falleg og
yfirgripsmikil. Kostirnir sem
fram eru dregnir þar, sjálfar
dygðirnar, hámark lífsins, og
margt vel um það sagt, er næsta
merkilegt. Yfirgripið er fjarska
mikið og má segja að höfundur
hafi komið þar meiru inn í stuttu
máli en búast mátti við, er um
svo mikið ræddi. Samt er, fyrir
mínar tilfinningar, einn galli á
greininni. Mun ég vera þar í
milli hluta sem víðar. Setningin
sem hneykslar mig hér, er þessi:
„What was Christ doing in the
carpenter shop? Practising. He
increased in wisdom and stature
in favor with God and man“. Bls.
9. Á íslenzku: „Hvað var Kristur
að gera á smíðastofunni? Að æfa
sig. Hann óx að vizku og þekk-
ingu þóknanlega Guði og mönn-
um“.
Það snertir mig æfinlega ein-
kennilega þessi staðhæfing um
trésmíðar Jesú Krists. Mér er ó-
mögulegt að taka það gott og
gilt þar sem maður sér ekkert
um það í Ritningunni. Það er
síður en svo að umræddur grein-
arhöfundur sé ein um þessa stað-
hæfingu. Maður rekur sig á
þessar trésmíðafrásagnir meira
og minna alstaðar. í blöðum af
fyrsta flokki, í fyrsta flokks bók-
um, á myndum prýðilega gerð-
um í seinni tíma. Og svo þar á
meðal, í fallegri fyrsta flokks
blaðagrein eins og hér um ræðir.
öll nauðsynleg vinna er mann-
inum sæmd, sem gerir hana. Og
vinnan þroskar manninn _______
venjulegan mann. Enginn gæti
útreiknað hve mikla blessun hún
færir mönnunum í raun réttri.
Trésmíðin er sannarlega á meðal
þess mikla og góða sem manns-
hönd og hugur afrekar í mann-
anna þarfir. Alla leið frá því að
tilbúa kofa, svolítið skjól fyrir
málleysingjann hrakinn utan úr
storminum, til hússins sem hlýt-
ur hið veglega nafn Heimili —
svo hollin — kirkjan. Báturinn
sem ellihrumur smælinglnn get-
ur farið a til handfæra rétt fyrir
framan landið, að sækja sér lífs-
björg, til skipsins sem fer á mið
með menn á bezta aldursskeiði
að sækja hverskonar sjávarbjörg
sém um ræðir, til hafskipsins
mikla, sem undir seglum, eim eða
hverjum öðrum krafti sem not-
aður er, fer um heimshöfin og
flytur menn og vörur til lífsviður
halds og framfara mannkyninu,
alt er þetta stórt og mikið. En
það að geta þetta, er ekki sprottið
upp af trésmíðaborðinu fyrst og
fremst heldur upp af Guðs and-
anum í manninum, sem lang
bezt hefir opinberast og þroskast
fyrir opinberunina í Jesú Kristi.
En þrátt fyrir það þó hér um
íæði að uppmylla þarfir mann-
anna með vel notuðum kröftum
og heilbrigðri vinnu, þá er sú
uppfylling alt annarar kendar
en endurlausnarstarf J e s ú
Krists. Opinberun Guðs ríkisins,
siðferðisþroski, lækning sjúkra,
reisa menn frá dauðum á and-
legan og líkamlegan máta. Fyrir
mínum huga er alt starf Jesú
Krists algerlega andlegrar teg-
undar sprottið af himneskum
eldi í hans guðdómlegu sál. Sú
eina frásögn sem oss er gefin af
honum í æsku í heilagri ritningu,
bendir alls ekki á að hann hafi
haft huga á veraldlegum prakt-
iskum störfum, sem kallað er.
Tólf ára gamall gleymir hann
sér í musterinu, ef maður má
svoleiðis að orði komast, heillast
af því sem elztu og lærðustu
mennirnir hafa meðgerð með,
spyr þá og talar við þá svo þá
undrar svo ungan mann. Og svo
gefur hann móður sinni þetta
svar, sem lifir og lifað hefir í
gegnum aldirnar. „Vissuð þér
ekki að mér ber að vera í því
sem míns föður er“. Lúk. 2:42—
52. Manni skilst að hér sé lífs-
starfskallið. Sigurmáttur Jesú
Krists getur ekki hafa sprottið af
handverki, hversu göfugt sem
það handverk í sjálfu sér er,
heldur af guðlega mættinum í
honum sjálfum — Guðs kraftin-
um, sem öllum krafti er æðri.
Næst á eftir þessari grein í
blaðinu Árdís, tkemur önnur
grein, sem heimtar að maður
hugsi um efni hennar. Þar er
margt vel sagt einkum um líkn-
arstarf konunnar á ýmsum svið-
um og á það sannarlega rétt á
sér. Fremsta staðhæfingin er
vitaskuld það, að kristindómur-
inn lægi hina áæðri stormana í
mannssálinni og að hann sé
heimsins eina von. Margir af
beztu og vitrustu mönnum nú-
tímans sjá það og vilja fegnir
stuðla til að svo megi verða —
að það góða sigri.
Ekki ætla ég að mæla með
grimd og yfirgangi forfeðra
vorra, Víkinganna, en á hinn
bóginn hneyt mér við hjarta
þegar talað er um að Víkings-
eðltð þurfi að deyja. Ég vona að
það bezta í því deyi aldrei á
meðan menn byggja þessa jörð,
sannur framsóknar andi, dreng-
skapurinn, orðheldnin, óttaleys-
ið við það sem ilt er nema að-
eins til að forðast það. — Þetta,
að standa á skipsfjöl og finna
farið gahga upp og niður í öld-
unum og finna mikið meira til
gleði en ótta. — Ég held það sé.
arfur frá Víkingunum. Megi Guð
blessa alla sanna mannkosti sem
þeir hafa eftirlátið afkomendum
sínum.
Um heimsfriðinn er það að
segja, að sannarlega ætti hver
kona að láta sér ant um friðinn,
en um fram alt, sannan og virki-
legan frið. Og fyrst að kristin-
dómurinn er sterkasta lyftiaflið
fyrir sannan frið og sanna menn-
ingu, þá ber náttúrlega fyrst og
fremst að leytast við að halda
honum við og að hvert manns-
barn verði hans aðnjótandi. Mað-
ur veit það að engin þjóð er svo
fullkomin að þar finnist ekki
misjafnir einstaklingar á meðal
hennar. Á hinn bóginn segir
þjóðarkarakterinn til um það
hvernig meiri hluti þjóðarinnar
er. Enskumælandi þjóðirnar og
Norðurlandaþjóðimar eiga sömu
hugsjónir og sama þjóðarkar-
akter, það er ákveðin játning
trúarinnar og einlægan vilja á
að halda í þá menningu sem út af
henni hefir sprottið. Atkvæða-
rétt og frjáls þjóðþing á meðal
þess fremsta. Nú vilja aðrir alt
aðra aðferð á því að lifa lífinu
og ekki einungis vilja það fyrir
sig heldur vilja troða því upp á
aðra. Og þar eru sterk öfl á bak
við. Kommúnisminn er mein-
semd heimsins rétt núna. Ef
hann hefir komið fram af gild-
um ástæðum í upphafi vega
sinna, þá þurfa vestrænar þjóðir
hans ekki við. Þær eru búnar að
koma sér upp betra fyrirkomu-
lagi til að lifa eftir. Alt það sem
fer úr lagi þar í, er fyrir mis-
brúkun lífsins ekki einungis hjá
hinum sterkari manninum, held-
ur og líka hjá okkur sem lítið
getum.
Bæði konur og karlar eru sek
í sambandLvið hjónaskilnaði og
hrakninga á börnum. Og því mið-
ur lítur svo út, sem ráðvendni
unglinga, eftir því sem daglegar
fréttir herma, hafi ekki farið
fram að sama skapi og frelsi og
mentun konunnar hefir aukist.
Og sízt vildi ég þó með mæla fá-
fræði og ófrelsi því ekki eru
læknismeðulin þar, heldur í
hinu, að „ekki er síður vert að
gæta fengins fjár en afla þess“.
í grundvelli kristindómsins er
máttarstoðin sjálfvilja fórnin.
Það að gefa. Slá af kröfunum í
daglega lífinu, vera ánægður
með gamlan hatt og gamla skó,
ef ekki er hægt að fá nýjan hatt
og nýja skó. Neita sér um t. d.
eitt “show” á viku og lesa eitt-
hvað gott eða skemmtilegt heima
hjá sér, hekla eða prjóna eða
sauma. Kannske unglingurinn
uni sér þá betur heima ef hún
mamma hans er heima. Og fyrir
manninn, sem þykir gott vínið,
að biðja Guð að gefa sér styrk til
þess að standa á móti því svo
hann geti látið konu og börn
njóta nærveru sinnar í friði og
ró á heimilinu og peninganna
sem annars hefðu eyðst og ekki
á góðan hátt.
Þetta mun nú þykja smávegis
en þetta er þó á meðal allra
fyrstu undirstaðna friðarins.
Viðvíkjandi ástandinu- sem
stendur út á við. Ég trúi því, að
þeir sem fyrir okkar hlið ráða,
geri það bezta sem hægt er til að
halda í friðinn, því þó margt
gangj stirt, er ég fyllilega þeirr-
ar skoðunar, að ef Sameinuðu
friðarþingin hefðu ekki staðið
yfir í síðastliðin ár þá hefði
heimurinn verið löngu „sprung-
inn upp“ aftur.
En um erindi Mrs. Guttorms-
son „Hið góða hlutskifti“, er það
að segja, að það er flutt út frá
hárri hugsjón og margt í því
sem er mjög svo ánægjulegt að
lesa.
Næst er ritgerð eftir séra Rún-
ólf Marteinsson, D.D. æfiágrip
tengdasystur hans, merkiskon-
unnar Mrs. Ásdísar Hinrickson.
Prýðilega fallegt. Mynd af Mrs.
Hinrickson fylgir æfiágripi
þessu.
Þá er mynd frá Sunrise Camp.
Á eftir henni kemur aðsóps-
mikil og falleg ritgerð “Our
Warp And Woof” eftir frú Ingi-
björgu J. Ólafsson. Þessi ritgerð
er skrifuð frá sjónarmiði hins
canadíska borgara og athygli
dregin að ábyrgð og réttindum
landsmanna, einnig að fegurð,
auðlegð og mikilleik landsins.
Undirstöðu þjóðarinnar í fortíð-
inni, nútíðin með efnið í vefinn
og vefstólinn og ljósar og fagrar
vonir um fallega voð. Ritgerðin
er bæði kjarnmikil og merkileg
og unga fólkið sérstaklega ætti
að lesa hana. Frú Ingibjörg J.
Ólafsson er bæði gáfuð kona og
ágætlega mentuð. Og hún er ekki
síður afkastamikil í starfi.
Þá er stutt grein, útdráttur úr
Skýrslu árritsins „Árdís“, eftir
ráðskonu ritsins frú Ingunni
Gillies. Þessi smágrein er sér-
lega hlý í anda, full af þakklæti
fyrir það liðna, bæn og björtum
vonum fyrir það ákomna.
„Jól og vor“, eftir Mrs. Hrund
1 sambandi við sjóðsstofnun-
ina er ætlunin að safna saman
minningum um einstaka hesta,
og gæti það safn síðar orðið
skemmtilegt handrit að bók, sem
gæti eflt og aukið sjóðinn.
Flestir munu minnast hinna
stoltu og glæstu gæðinga sinna,
en síður mun fengizt um að
halda á loft minningu verkhest-
sins, hins stritandi ferfætlings,
— þrælsins, sem bar heyið heim
af engjunum, móinn og torfið úr
mýrunum, sem bar taðið á völl-
inn, dró vögur og sleða, flutti af-
urðirnar í kaupstaðinn og nauð-
synjarnar heim, yfir fjöll og veg-
leysur.
Ég ólst að nokkru leyti upp
hjá heiðursmanninum Hallgrími
Þorbergssyni á Halldórsstöðum
i Laxárdal, og hinni einstöku á-
gætis- og gáfukonu, Bergþóru
Magnúsdóttur, konu hans. A
Halldórsstöðum er þríbýli, o)g
voru tveir hestar venjulega á
hverju heimilanna. Þegar ég var
drengur, þekkti ég alla hestana.
aðeins sex að tölu, mætavel.
Þeir voru hver öðrum ólíkir.
Skjóni Torfa Hjálmarssonar var
rauðskjóttur glæsihestur, reistur
og stoltur viljahestur með grófu
brokki. Yfir hönum hvíldi helgi
Skúlason, er yndisleg ritgerð um
dýrð lífsins í þeim miklu og
fögru atriðum sem felast í jólun-
um og vorinu.
“These Things I Know“, er
fallegt trúarljóð eftir Jón Guð-
mundsson í Tyunga, California.
Endurminningar frá liðinni
tíð, eftir Salome Halldórsson, er
skemmtileg frásögn um „gamla
timann“ í Álftavatnsbygð. Þó
höf. ætlist ekki til að það sé
sögulegur þáttur, þá er þar nú
margt samt sem ■óhjákvæmilega
er bæði gaman og gagn til
geymslu sem „saga“.
Örstutt en falleg grein um
Mrs. Alice Clemens Weinhardt,
eftir Floru Benson. Mrs. Wein-
hardt er húsmóðir við heima-
nám kvenna í St. Olaf College,
Northfield, Minn. Mynd er
sarna af frúnni og foreldrum
hennar séra Jóni og frú Clemens.
Alt fjarska fallegt fólk.
“The Bishop of Iceland in
Chicago,” er falleg lýsing af
komu Dr. Sigurgeirs Sigurðs-
sonar biskups yfir íslandi, er
hann heimsótti Chicago. Greinin
skrifuð af George Hansen,
Chicago.
Það er sitt af hverju og margt
merkilegt ennþá þarna, en ég
ætla að minnast sérstaklega á
eitt: „Táknið“. Það er þáttur úr
sögu átakanlega sorgmæddrar
en mikilhæfrar konu, Guðrúnar
Brunborg, sem misti elskaðan
son í fangabúðir síðasta stríðs.
Ég hef lesið sögu hennar annars
staðar. Hér er mjög vel sagt það
sem sagt er. Einnig eftirmálinn
eftir Lilju Guttormsson, í Osló,
Noregi, og síðar í bókinni bréf
frá Miss Guttormsson.
Með President’s Report, er
mynd af hinni stórmyndarlegu
konu, sem nú er forseti Banda-
lags Lúterskra Kvenna, frú
Fjólu Gray.
Myndir og eftirmæli af ellefu
framliðnum konum. Eftirmælin
öll skrifuð af þektum höfundum
og því prýðilega gerð.
Rannveig K. G. Sigbjörnsson
☆
ATHUGASEMD: Ýtarleg um-
sögn um ÁRDISI var birt í þess-
um dálkum stuttu eftir að ritið
kom út; greinin að ofan er birt
vegna eindreginna óska höf-
undarins og ritstjóra ritsins, en
betur fer á því, að greinar fyrir
kvennasíðuna berist beina leið
til ritstjórans, en fari ekki
krókaleiðir. —Ritstj.
minninga, og ekki mátti nota
hann nema til fárra starfa og
aldrei nema lítið. Sérstakar or-
sakir voru til þess. Raunar var
hann aðalborinn og virtur auðn-
uleysingi. Jarpur Torfa var allt
öðru vísi. Hann var smávaxinn,
varla meðalreiðhestur, ekki lat-
ur, skeiðlaginn og mjúkur ásetu,
en taugaslappur og fælinn við
sum störf. Varla var svo tekinn
af honum baggi, a ðekki væri
hætta, á að hann fengi fælnis-
kast. Jarpur var því ekki í mikl-
um virktum, en heldur ekki ó-
vinsæll, því að gott þótti að grípa
til hans, er farið yar á næsta bæ.
—Skjóni Páls Þórarinssonar var
brúnskjóttur. Hann var nokkuð
dulur og torlesinn. Raunar var
það bezti hestur, stuttur og jafn-
vaxinn, enginn skörungur en
notagóður við flest störf.—Skagi
hét hinn hestur Páls. Hann var
á fertugsaldri, þegar ég var hon-
um samtímis. Hann var mikill
viljagammur, stæltur klárhest-
ur og þolinn, þótt framhófar
hans væru sífellt sprungnir
vegna slæms horns í hófveggj-
um. Skagi var enginn galgopi,
tók lífinu og störfum sínum með
alvöru, enda harður á brúnina
en ekki mjög þungur, og slapp-
ur flipinn af of hertri keðju jók
ekki fríðleik hans.
Hallgrímur átti einnig tvo
hesta. Skolur var skoljarpur,
keyptur á Bessastöðum hjá Jóni
bróður Hallgrims árið 1921.
Hann var óvenjulega þurrbyggð-
ur, heldur grannvaxinn, meðal-
reistur, taugasterkur, harðfjör-
ugur, skapmikill og stífur í taum
um, þolinn og afar fótviss. Séð
hef ég í Áshreppi í Rangárvalla-
sýslu hest svo líkan Skol, að
mér fannst sem væri hann þar
lifandi kominn. Við eftirgrennsl-
an kom í ljós, að um skyldleika
gat ef til vill verið að ræða. Skol
ur var ágætur hestur til allra
starfa, alltaf jafn fjörugur og
vinnufús, en til margra starfa
var hann of fjörugur og ekkl
barna meðfæri. Oft óskaði ég
þess í dagdraumum mínum að
geta náð þeim þroska og að
verða sá maður að hafa í fullu
tré við Skol, ekki sízt sökum
þess, að jafnaldra mín, Þóra dótt
ir Hallgríms, hafði mun meira
vald yfir honum en ég. Hallgrím
ur sagði venjulega, að það væri
einhver fjörfiskur í rassinum á
mér, sem æsti fjör Skols og ýfði
skap hans. Við þetta varð ekki
ráðið. Hver tilraunin mistókst
á eftir annari. Avallt fór Skolur
á fulla stökkferð á fyrstu mínút-
unni, og öll hugsun knapans og
aðgerðir hans snerust þá ein-
göngu um sjálfsvörn og sjálfs-
björgun. En Skolur var höfðingi
og göfuglyndið skein úr augum
hans. Hann gat aðeins ekki ráð-
ið við fjör sitt og hlaupagleði.—
Oft var það eftir spretti með
okkur krakkana, eins og hann
bæðist afsökunar á framferði
sínu.
Og svo var það Reddi, sem
enginn bar neina sérstaka virð-
ingu fyrir og mest var notaður
og alltaf vann störf sín með sér-
stakri stillingu, og misjafnri ó-
lund, en alltaf nokkurri. Reddi
var dökkrauður, framlágur, höf-
uðið ekki ófrítt, en drungi í
svipnum og stundum svefnleg.
værð, bolurinn digur, lendin
mikil og vel vöðvuð, og allur var
hann hinn þreklegasti og fæt-
urnir þurrbyggðir og sterkir.
Ekki veit ég, hvaðan Reddi var
ættaður, en það skiptir heldur
engu. Reddi var rajög latur og
beitti sér aldrei, nema hann væri
hvattur. Þá hafði hann það til að
þráast, ef honum þótti of mikið
á sig lagt, og aldrei teymdist
hann greiðlega. Ég man enn vel,
hversu hægt hann beygði hnén
og lyfti fótunum. Stundum
prjónaði hann, ef farið var
annað en hann sjálfur vildi.
En þessir hrekkir voru gerðir
með svo mikilli hægð og hæ-
versku, að engum stóð ógn af.
Reddi hlaut alltaf að láta undan
og hlýða, og þráinn kom að
mestu fram í ólund, sem þó stóð
ekki djúpum rótum. Þrátt fyrir
alla ókostina sína var Reddi þó
mest notaður, af því að hann
hafði einnig mikla kosti. Hann
var t. d. svo gæfur, að alls staðar
mátti ganga að honum og taka
hann í haganum. Ekki vissu
menn, hvort stillingin var sprott-
in af leti eða þægð. Hann hrædd-
ist heldur ekkert, og aldrei
skemmdi hann nein verkfæri.
Reddi var ekki montinn, og
olli montleysi hans mér oftast
mestu hugarangri. Hallgrímur
sagði eitt sinn, að Reddi væri
vel byggður að aftan, en enginn
gaf neitt fyrir þessa aftari feg-
urð hans. Það var lakara með
frampartinn, og ósköp var erfitt
að toga upp á honum höfuðið og
hálsinn, þegar ókunnugum var
mætt á förnum vegi. Hann bar
svo leiðinlega utan á sér reið-
hestsleysið. Út yfir tók þó, er
sporið var kreikkað. Brokkið
var stutt, hast og óþægilegt.
Helzt var að láta hann valhoppa,
en því nennti hann aldrei nema
fáar hestlengdir, — aumingja
Reddi. En aldrei gerði hann nein-
um mein, ekki sló hann og ekki
beit hann, og börnin voru örugg
hjá honum, hvort sem þau lágu
undir honum eða aftan við hann.
]>að tók því ekki að stjaka við
óeim.
Einu sinni sá ég Redda í álög-
um. Þá ætlaði ég varla að þekkja
hann. Hann var á beit með Hall-
dórsstaða hestum og hrossum
neðan frá Stöðum „út og upp“
hjá Tvígörðum. Hann stóð þar
í grávíðisbrekku og horfði vest-
ur yfir hálsinn. Þarna reisti
hann sig eins og stóðhestur í
fullu frelsi að vordegi. Augun
voru starandi, granirnar þandar,
eyrun voru framskotin og tif-
uðu. Bolurinn var t e y g ð u r,
spenntur og svo óvenjulega
spengilegur, og hann stóð tals-
vert hærra að aftan. — Var þetta
Reddi? Það var eins og hann
væri svangur, — svo var hann
kviðdreginn. Þannig stóð hann
lengi, og ég horfði á hann undr-
andi. En heyið beið bundið á
engjunum, svo að ekki mátti
slóra. Ég gekk að honum, tók
hendinni traustataki í faxið,
eins og venjulega, og sagði:
„Stattu kyrr, Reddi minn.“ Þá
vaknaði hann, hálsinn féll niður,
ólundin kom í augun, maginn
þandist út með einum löngum
andardrætti, og Reddi varð sem
áður fyrr. — Þetta var skrítið, —
já, það er margt skrítið stundum
frammi á Þegjandadal. — Síðan
reið ég Redda heim og rak hin
hrossin. Þau hlupu langt á und-
an, því að Reddi kaus að fara
hægt. Þegar Redda var riðið, var
alltaf nógur tími og næði til að
skoða hann og hugsa um hann.
Meðal annars er það þess vegna,
sem hann gleymist ekki.
Nú er Reddi löngu dauður og
grafinn, því að Þingeyingar éta
ekki hesta sína. Redda þekkti ég
bezt allra hesta, og ávallt staldra
ég við og bið um næði, er ég
sé jafningja hans, hvora sem eru
menn eða málleysingjar.
Þótt Siggi fjósamaður þætti
enginn sérstakur vitmaður, átti
hann samt til að koma laglega
fyrir sig orði. Einhverju sinni
kom flakkarinn Stutti Bjarni á
bæ Sigurðar. Stóð eitthvað illa
í bæli Bjarna gamla í það sinn
og lenti hann í þvargi við Sigga.
Spurði Bjarni Sigga, hvort hann
væri kjaftapóstur á þessum bæ.
Siggi svaraði:
„Á ég að skila nokkru frá þér
til hreppstjórans?“