Lögberg - 30.10.1952, Blaðsíða 5

LÖGBERG, FIMTUDAGINN, 30. OKTÓBER, 1952
5
***************************
AtiUG/lMAL
UVENNA
Ritstjón: INGIBJÖRG JÓNSSON
ÁRDÍS
Ársrit Bandalags lúterskra kvenna
Tuttugasta útgáfa þessa rits
birtist nú með ofangreindu heiti
ásamt enska nafninu: Year
Book of The Lutheran Women’s
League of Manitoba (Icelandic).
Þetta nafn kemur manni ókunn-
uglega fyrir sjónir vegna þess
að sá var skilningurinn, að þessi
félagsskapur næði til fleiri ís-
lenzkra kvenna en þeirra, sem
búsettar eru í Manitoba, en sam-
kvæmt þingtíðindunum hefir fé-
lagið nú verið löggilt undir þessu
nafni.
Margt gott hefir Árdís að færa
lesendum sínum eins og fyrri
daginn: skemtilega ræðu, er
Mrs. Sofia Wathne flutti á 65
ára afmæli Kvenfélags Fyrsta
lúterska safnaðar; Women, Then
and Now, fróðlegt og vel samið
erindi eftir Miss Ingibjörgu S.
Bjarnason; æskuminningar Mrs.
Láru B. Sigurdson frá Gimli
munu hafa rifjað upp ýmislegt
skemtilegt hjá þeim, er til
þektu. Myndin, sem Mrs. Guð-
rún Bjerring Parker bregður upp
fyrir sjónum lesandans, An
Ajternoon in Itály, er skýr og
lifandi. Fallegar eru greinarnar
eftir Mrs. Emily Vigfússon um
vorið og Mrs. Ragnhildar Gutt-
ormsson, The Shower and the
Sun, og lærdómsrík er grein
Mrs. Ingibjargar J. Ólafsson,
Sigur. Sögulegan fróðleik er að
finna í ritinu eins og hina ágætu
grein Herdísar Eiríksson, Ágrip
☆ ☆
af sögu Kvenfélags Árdalssafn-
aðar og kaflinn Kallaðar heim,
er hefir að geyma æviminningar
þrettán kvenna, og þá hefir
myndin af 22 íslenzkum frum-
herjakonum mikið sögulegt gildi.
Stuttar greinar í ritinu eru
þessar: Homemaker’s Creed —
Mrs. F. F. Brudevold; Um al-
heims bænadag kvenna — María
Hinriksson; Presentation of Flag
— Flora Benson; Temperance —
Mrs. W. E. Gordon; Lois Muriel
Hakonson, M.D. — I. O.; Greet-
ings from Norway — Lilja Gutt-
ormsson; Faith — Mrs. A. H.
Buhr, og fallegt kvæði, Aldar-
minning göfugrar móður eftir
Ingibjörgu Guðmundsson, og að
síðustu skýrslur embættismanna
Bandalagsins. Sést á þessari
efnisskrá, að ritið er næsta fjöl-
breitt að innihaldi.
Mikið er af prentvillum í þessu
hefti og er það lýti á svo vönd-
uðu riti; helzt er þær að finna í
íslenzkum orðum og nöfnum,
sem notuð eru í enskum ritgerð-
um, eins og fru Lara fyrir frú
Lára, sera fyrir séra, pað fyrir
það, skruðbuin skog fyrir skrúð-
búinn skóg, Ofintyri fyrir Æfin-
týri, Julla fyrir Júlla, Ingibjorg
fyrir Ingibjörg, Kristin fyrir
Kristín o. s. frv.
Verð ritsins er aðeins 75 cents
og fæst það hjá Mrs. J. S. Gillies,
680 Banning Street og Mrs. B. S.
Benson, Columbia Press Ltd.
☆
ÁRSRITIÐ ” B R A U T I N “
Eftir prófessor Richard Beck
Stórþakkarvert verk, bæði frá
félagslegu og þjóðræknislegu
sjónarmiði, vinna þeir, sem halda
uppi útgáfu íslenzkra blaða og
rita hér vestan hafs, sem og allir
þeir, er styðja þá þörfu viðleitni;
en hún er þeim mun þakkar-
verðari, þegar í minni er borið,
hve miklum örðugleikum út-
gáfa slíkra rita er háð. Ætti sú
staðreynd jafnframt að vera öll-
um þeim, sem láta sig varða ís-
lenzk menningarmál vestur hér,
hvatning til þess að leggja þeirri
útgáfustarfsemi sem mest lið, al-
mennt talað.
Eitt þeirra rita, sem hér um
ræðir, er nýlega komið mér í
hendur, en það er „Brautin“,
ársrit Hins Sameinaða Kirkju-
félags íslendinga í Norður-
Ameríku, fyrir yfirstandandi ár,
og er það níundi árgangur rits-
ins.
Ritið er nú, sem áður, í tveim
deildum og annast séra Philip
M. Pétursson ritstjórn Kirkju-
félagsdeildarinnar, en Mrs. S. E.
Björnsson ritstjórn Kvenna-
deildarinnar.
í Kirkjufélagsdeildinni eru
þéssar ræður og ritgerðir, frum-
samdar og þýddar: „Trúarstefna
Thomas Jefferson“ eftir séra
Philip M. Pétursson; „Móses“,
þýðing eftir Gísla Jónsson rit-
stjóra (höfundar eigi getið);
„Jesús eða Kristur“ eftir R. J.
Campbell, í þýðingu Matthíasar
Jochumssonar (endurprentað);
„Hinn fórnandi máttur“ (ræða)
eftir Davíð Björnsson; „Krafta-
verkalækningar“ (ræða) eftir
séra Philip M. Pétursson; „Játn-
ingarrit íslenzku kirkjunnar“
eftir séra Benjamín Kristjánsson
(endurprentað úr „Kirkjurit-
inu“); „Af gömlum blöðum“
eftir Gísla P. Magnússon; „For-
vígismaður fallinn“ (Ólafur Pét-
ursson) eftir Stefán Einarsson
ritstjóra; „Minningarorð“ (Páll
Reykdal) eftir séra Philip M.
Pétursson; og „Fyrsta Sambands-
kirkja endurbætt“.
Má um þetta lesmál segja í
heild sinni hið fornkveðna, að
þar hafi allt nokkuð til síns
ágætis. Ritgerð séra Benjamíns
er sköruleg og eftirtektarverð að
sama skapi; grein Gísla Magnús-
sonar, þó stutt sé, á sögulegt
gildi, og er þakkarvert að halda
öllu slíku til haga, má og svipað
segja um gagnorðar og maklegar
minningargreinar um þá mætu
og merku menn, Ólaf Pétursson
og Pál Reykdal.
í Kirkjufélagsdeild ritsins eru
einnig þessi kvæði: „Jólaminn-
ingar“ eftir prófessor Watson
Kirkconnell, fallegt ljóð og vel
þýtt af Gísla Jónsson; „Vöku-
draumur til íslands“ eftir Davíð
Björnsson, er lýsir vel ættjarðar-
og hugsjónaást höfundar; og tvö
erfiljóð um Pál Reykdal, á ensku
eftir son hans, Art Reykdal, og á
íslenzku eftir Pál Guðmundsson,
bæði hin hugþekkustu, þó þau
lýsi eðlilega hinum látna mætis-
manni frá mismunandi sjónar-
miðum.
í Kvennadeildinni er þetta
lesmál í óbundnu máli: „Skáld-
konan Elinborg Lárusdóttir“
eftir Richard Beck; „Nokkrar
minningar úr Islandsferð 1950“
eftir frú Marju Björnsson;
„Ávarp við þingsetningu“ eftir
Mrs. Emmu V. Renesse; „Konur
í Canada, sem gátu -sér heiður á
síðastliðnu ári“ eftir frú Marju
Björnsson; „Kjörnar heiðurs-
félagar“ (Mrs. Jónína Björg
Björnson og Mrs. Henrietta
Thorfinnsson) eftir Mrs. Emmu
V. Renesse; „Rauðárteppið“ eftir
frú Marju Björnsson; „Tuttug-
asta og fimmta ársþing íslenzkra
Frjálstrúar Kvenfélaga í Vestur-
heimi“ eftir Ólöfu A. Oddleifson;
og „Úr úrsskýrslu Hjálparnefnd-
ar Únítara i Winnipeg.“
Sýnilega er hér allmikill og
margháttaður fróðleikur saman
kominn, án þess að nokkur dóm-
ur sé með því lagður á fyrr-
nefnda ritgerð höfundar þessar-
ar umsagriar. Vel í stíl færðar
og einkar skemmtilegar eru ís-
landsminningar frú Marju og
fræðandi grein hennar um
merkiskonurnar canadisku; á-
varp Mrs. Renesse er skilmerki-
legt og hið athyglisverðasta;
fróðleg mjög skýrslan um árs-
þing Kvenfélagasambandsins, og
meir en verðskuldað að haldið
sá á lofti nafni landnámskvenn-
anna tveggja, er gerðar voru að
heiðursfélögum Sambandsins. —
Aldrei verður of mikið gert úr
hlut íslenzkra landnámskvenna
vestan hafs, eigi aðeins í sjálfri
brautryðjendabaráttunni, heldur
einnig í öllu félagslífi og ís-
lenzkri menningarviðleitni.
Þessi kvæði eru í Kvennadeild-
inni: „Islandsljóð" eftir dr. S. E.
Björnsson, hreimmikið kvæði og
sonarlegt; „Kveðja“ (Til frú
Guðbjargar Kristjánsdóttur) eft-
ir sama, einkar hlýlegt ljóð og
lipurt; hið sama má segja um
hið fallega kvæði „Gamlar
konur“ eftir Arnfríði Sigurgeirs-
dóttur; við nokkuð annan tón
kveður í kvæðinu „Afmælisóður
til mín“ eftir Þuru Árnadóttur
(Þuru í Garði), þar sem renna í
einn farveg alkunn kímni henn-
ar samhliða, að öðrum þræði, al-
varlegri undirstraum þulunnar
og þjóðvísunnar.
Ritið er rúmlega 100 bls. að
stærð og prýtt nokkrum mynd-
um; það er prentað hjá Viking
Press í Winnipeg og er snoturt
að ytra frágangi. Megi það enn
eiga mörg ár framundan í ís-
lenzka búningnum!
Konum fer ört fjölgandi á
norska kaupskipaflotanum
Norðmenn eiga eins og kunn-
ugt er, skip í förum á öllum höf-
um heims. Sums staðar, eins og
til dæmis við vesturströnd Ame-
ríku, annast þeir siglingar að
mjög verulegu leyti. Þess vegna
starfrækir norska sjómannafé-
lagið skrifstofu í San Francisco,
og einnig starfar þar ráðninga-
skrifstofa fyrir norræna far-
menn. Norskur maður, Harald
Eriksen, hefir veitt þessum
skrifstofum forstöðu undanfarin
sjö ár, og farast honum þannig
orð í viðtali er norskur frétta-
ritari átti við hann fyrir
skömmu:
„Meira en 250 norsk skip,
smærri og stærri, hafa aðalbæki-
stöð sína hér í höfn, og fer þeim
sífjölgandi. Því sem næst helm-
ingur áhafnanna er norskur, að
öðru leyti eru áhafnirnar af tólf
þjóðflokkum, en Svíar og Danir
þar þó fjölmennastir. Norrænii;
sjómenn sæta svo til sömu kjör-
um og norska farmannasam-
bandið krefst meðlimum sínum
til handa, en um aðra erlenda
sjómenn gegnir oft öðru máli,
enda fullnægja þeir sjaldnast
þeim kröfum, sem norræn far-
mannasambönd gera til meðlima
sinna. Mikil eftirspurn er eftir
ungum sjómönnum, sem hafa
verið á farmanna-námskeiði á
skólaskipum í Noregi; fyrir
skömmu komu hingað 25 slíkir
unglingar í hóp, og voru þeir
ráðnir á skip samstundis. Yfir-
leitt njóta norrænir sjómenn
mun betra álits á þessum skip-
um, heldur en sjómenn annarra
þjóða.
„Þá hefir verið tekin upp sú
nýbreytni, að ráða kvenmenn á
skipin, til þeirra starfa, sem
einkum eru á þeirra færi. Hefir
þessi nýbreytni gefist með af-
brigðum vel. Konur eru hrein-
legri og þrifnari en karlmenn
almennt, fyrir bragðið verður
vistlegra Um borð og öll reglu-
semi meiri á þeim skipum, þar
sem konur starfa, og umgengni
öll betri og framkoma sjómanna
hæverskari. Oft eru þessar kon-
ur giftar einhverjum af skips-
höfninni, og er það fyrirkomu-
lag æskilegast, þar eð því er ekki
að leyna, að það getur haft sín
vandamál í för með sér, ef laus-
ar og liðugar stúlkur ráðast í
slík skiprúm, sér í lagi ef þær
eru þar að auki ásjálegar. Út-
gerðarmennirnir virðast líka
hafa komið auga á þetta, því að
um borð á sumum skipunum eru
nú starfandi allt að því tugur
kvenna, og eftirspurn eftir kon-
um til starfa á norskum lang-
ferðaskipum, fer stöðugt vax-
andi.
og jafnvel annað og þriðja brot.
Öðrum sjómönnum er hins veg-
ar sagt upp atvinnunni við
fyrsta brot.“
—A.B. 23. sept.
Ógleymanleg
kvöldstund
Á miðvikudagskvöldið, þann
15. október s.l., efndi hið yngra
kvenfélag Selkirk-safnaðar til
höfðinglegrar veizlu Turkey
dinner í The Wheelhouse í Sel-
kirk. Var þangað boðið öllum
meðlimum hins eldra kvenfé-
lags safnaðarins sem heiðurs-
gestum. Einnig sátu allir með-
limir hins yngra félag til borðs
með þeim. Veizlustjórn hafði
með höndum Mrs. Ellen Norcus,
forseti félagsins. Borðbæn flutti
prestskona safnaðarins. Yfir
borðum töluðu þær Mrs. Stein-
unn Sigurdur, forseti hins eldra
kvenfélags og Mrs. S. Ólafsson.
Hin fyrrnefnda rómaði höfðings
skap þann og vinarþel, sem þeim
hefði verið auðsýndur með þessu
boði og flutti þakkir fyrir hönd
félags síns; minntist hún þess,
að þær væru vanari að koma
saman til að vinna en til þess að
njóta skemtana fyrirhafnarlaust.
Mrs. Ólafsson gat þess meðal
annars, að þetta mætti kallast
sögulegur viðburður í fleiri en
einni merkingu. Aldrei fyr
mundi það hafa skeð í sögu
kvenfélaga tilheyrandi hinu Is-
lenzka lúterska kirkjufélagi, að
hinar eldri og þreyttari kven-
félagskonur hefðu verið boðnar
til máltíðar af hinum yngri. —
Ennfremur sagði hún, að það
hefði aldrei skeð í fimmtíu og
fimm ára starfi hins eldra kven-
félags, að meðlimir allir hefðu
sezt að sameiginlegri máltíð.
Lýsti hún þakklæti sínu fyrir
að hinar yngri konur sátu allar
til borðs með þeim og lét í ljósi
þá ósk, að þetta væri fyrirboði
þess að um ókomin ár mundi
þessi fjölmenni og fagri hópur
sameiginlega starfa og brjóta
brauðið sameiginlega í andlegri
merkinu. —
Að máltíðinni lokinni var sest
að spilum um stund. Nutu kon-
urnar sín hið bezta við að spila
Court Whist. Verðlaun hlutu
þær Mrs. Vigdís Bjarnason (ein
af heiðursmeðlimum hins eldra
kvenfélags, á níræðisaldri), Mrs.
Ingibjörg J. Ólafsson og Mrs.
Steinunn Sigurdur.
Að lokum var framborið kaffi
með ljúffengum íslenzkum
pönnukökum, sem hinar ensku-
mælandi ungu konur nutu ekki
síður en hinar íslenzku.—I. J. Ó.
Sérstakur norrænn dómstóll
hefir verið settur á stofn þar
vestur frá, sem tekur til með-
ferðar öll kærumál, varðandi
agabrot og önnur afbrot nor-
rænna sjómanna. Agi á skipun-
um hefir aldrei verið betri en
nú, en séu afbrot norrænna sjó-
manna ekki því alvarlegri,
hljóta þeir aðvörun fyrir fyrsta
Gigtarstyngir
GÓ8 tíSindi fyrir þá, er þarfnast
svíunar frá K>Ktarstyngjum og
hafa ekki getaS fengiS bót, en
geta nú fengiS hana meS þvf a?S
nota T-R-C's. Látið eigi þreyt-
andi verki lama yBur í framtí?5-
inni. Reyni8 Templeton’s T.R.C’s
undir eins. AtSeins 65c., $1.35 I
lyfjabúíium. T 844.
Hafði ekki komið hingað í 69 ár
KUNNINGI MINN, Sigurður
Benediktsson, hringdi til mín og
sagði að hann hefði orðið sam-
ferða frá Blönduósi. Húnvetn-
ingi er ætti erindi til mín og
þyrfti því að hitta mig að máli.
Hann væri ekki að jafnaði hér
á ferð því hann hefði ekki komið
til Reykjavíkur síðan 1883.
Þetta var Daði Davíðsson frá
Gilá í Vatnsdal. Aðeins einu
sinni hef ég séð hann, en margt
heyrt um þennan sérkennilega
fræðimann, er alla sína æfi hefir
elskað og safnað fræðileik er
hann hefir séð og heyrt.
Hann var hér á ferð með
frænda sínum, Konráð kaup-
manni Diomedessyni frá Blöndu-
ósi. Fékk Konráð hann til að
taka sig upp úr Húnavatnssýsl-
unni eftir þessi 69 ár, sem liðin
eru síðan hann stundaði sjór-
óðra frá Seltjarnarnesi eina ver-
tíð. Síðan hvarf hann frá allri
sjósókn og hefur verið um kyrrt
í Húnavatnssýslunni síðan.
Þegar hann var níræður, skrif-
aði sameiginlegur vinur okkar,
Ágúst bóndi á Hofi, langa grein
um gamla manninn.
Daði kemur mér fyrir sjónir,
sem alveg einstakt ljúfmenni,
hógvær og stilltur, hæverskur
og lítillátur, sem hámenntaður
og siðfágaður vísindamaður, þótt
aldrei hafi hann gist háreistar
hallir. Baðstofan í Gíla hefur
verið vistarvera hans. Þar hefur
hann lifað langa æfi innan um
bækur sínar og handrit, notað
tímann til fræðiiðkana og ann-
ara hugðarefna sinna og látið sig
litlu skipta margt af heimsins
„brauki og bramli.“
Er hann hafði fengið sér sæti
tókum við tal saman. Kvartaði
hann yfir því, að hann væri átta-
villtur hér í Reykjavík. „Maður
sér ekki til fjallanna innan um
þessi háreistu hús og borgir, sem
eru alls staðar meðfram götun-
um,“ sagði hann.
Þetta var allt öðru vísi hér,
þegar ég fór héðan vorið 1883.
Þá voru húsin hér á víð og dreif
og ekki nema ein brú á Lækn-
um.“
t .— Þekktir þú marga hér í
Reykjavík, þá?
—Nei. Ég þekkti ekki nema
tvo menn, Andrés (Davíðsson)
sem var hálfbróðir minn og sr.
Eirík Briem. Hann hafði áður
verið prestur í Steinnesi. Hann
geymdi fyrir mig teikningarnar
mínar af dýrum er ég hafði tek-
ið úr bókum. Mér þótti vissara
að koma þeim fyrir í öruggri
geymslu meðan ég stundaði
róðra.
Ég átti heima á Seltjarnarnes-
inu þann vetur, og kom sjaldan
í bæinn. Var einu sinni við
kirkju hjá Pétri biskup Péturs-
syni, en var svo framarlega í
kirkjunni að ég átti bágt með
að heyra til hans. Messufólkið
fátt, innanvið 20 manns. Einu
sinni kom ég í Forngripasafnið
og sá þar útskorna muni, hringa-
brynju og ýmislegt annað, og
inn fyrir dyrnar á Latínuskólan-
um kom ég eitt sinn.
— Hvað kom til að þú fórst
ekki fleiri ferðir til sjóróðra?
— Eðlilega af því að ég fékk
ekkert kaup. Var svikinn um
það. Varaði mig ekki á því að
sami maður hafði svikið annan
háseta um kaup hans næstu ver-
tíð á undan. En sr. Eiríkur gekk
í það, að hann fengi það greitt á
endanum. Ég kom mér ekki fyr-
ir með að leita á náðir hans í
þessum efnum.
Við vorum fimm sem urðum
samferða hingað norðan úr Húna
vatnssýslu og vorum átta daga á
leiðinni hingað suður. Vorum
hríðtepptir einn dag.
— Manstu hvernig dagleiðirn-
ar voru?
— Já. Það er mér í fersku
minni. Einkennilegt að hugsa til
þess að í þessari ferð var ég um
það bil 45-50 mín. með „dagleið-
ina.“ Flugferðin tók ekki lengri
tíma en mátulega stund sem
maður tekur sér til að drekka
kaffi.
— Hvernig kunnir þú við að
fljúga?
— Ég fann aldrei til þess al-
mennilega að við hreyfðumst
nokkuð. Þetta er allt annað en í
bíl. En síðan ég fór að eldast þoli
ég ekki skröltið og hristinginn
í bílunum. Annars hefði ég
kannske brugðið mér hingað fyr-
ir löngu síðan.
— Hvað ertu búinn að vera
lengi í Vatnsdalnum?
— Ég kom þangað með for-
eldrum mínum Davíð Davíðs-
syni og Þuríði Gísladóttur vorið
1866 og hef verið þar síðan nema
eitt ár var ég á Völlum í Mið-
firði. Foreldrar mínar bjuggu í
Kárdalstungu og síðan á Kötlu-
jstöðum, en flutti sig að Gilá ár-
ið 1901. Er ég tók við búi þar
gerðist Ingibjörg systir mín ráðs
kona. Hún er móðir Indriða Guð-
mundssonar, sem nú er bóndi
þar og er oddviti í Áshreppi.
Ég man glöggt þegar ég flutt-
ist með foreldrum mínum í
Vatnsdalinn. Við fórum Bugs-
veg svonefndan, sem nú er sjald-
farinn vestur yfir Auðkúluheiði.
Höfðum kvöldið áður gist á Guð-
laugsstöðum. Þetta var einmitt
sama daginn og Kristján í Stóra-
dal var jarðaður, svo móðir mín
gat ómögulega verið við jarðar-
förina. Hún hafði á sínum æsku-
dögum verið hjá þeim ágætis-
manni.
Allir kannast að sjálfsögðu við
Kristján, þó það væri ekki nema
síðan hann flúði með sauðina
sína suður Kjöl alla leið suður í
Árnessýslu, til að forða þeim frá
kláðaniðurskurði Havsteens amt
manns.
Þessi dagur vorið 1866 var
merkisdagur fyrir mig. Þetta var
í fyrsta sinn sem ég sá álft á
vatni og í fyrsta sinn sem ég
komst í náin kynni við fjöllin
Vatnsdalsfjall og Víðidalsfjall.
Er við tókum að ræða um
ýmsa menn sem koma við sögu
á síðustu öld og hann í svip
mundi ekki eitthvert ártal, t. d.
ekki hvaða ár Pétur Pétursson
tók bisgupsvígslu, eða gat ekki
reiprennandi rakið ættir þeirra
manna sem bárust í tal, var það
viðkvæði hans: „Ég hef ekki
lengur sama minni og ég hafði
áður, og hef ekki hugsað um
þetta sérstaklega upp á síðkast-
ið. En þetta allt hef ég skrifað
heima hjá mér.
Daði sagði mér að þann hefði
fyrir nokkrum árum mælt hillu-
lengdina í bókasafni sínu og
komizt að þeirri niðurstöðu að
þegar hann bætti við þeim bók-
,um, sem hann ætti niður í köss-
um, þá hefðu bækurnar mælzt
að í hillum myndu þær taka 31
alin. En síðan hafa bætzt við
3-4 álnir.
— Þetta eru allar eigur mínar,
sagði hann. Ég er á hvorki hund
né kött og enga nytjaskepnuna.
Er ég spurði hann, hvort hann
væri ekki farinn að missa sjón,
sagði hann að nokkuð væri farið
að bera á þvj. En það væri sjálf-
skaparvíti. Því hann vissi vel, að
oft hefði hann reynt á augun
við lestur, fram úr því sem góðu
hófu gengdi.
— En gleraugun mín hafa
reynzt mér vel. Þau eru með
engu nýtízku sniði. Sýndi hann
mér þau.
— Ég hef átt þau síðan árið
1893. Þá kom maður í Vatnsdal-
inn frá Sauðárkróki og var eins
konar umferðasali. Hann hafði
meðferðir alls konar smávarning
úr búð, þar á meðal tvenn gler-
augu. Keypti ég af honum önn-
ur fyrir 90 aura. Þau hafa dug-
að mér síðan svo vel, að ég hefi
ekki þorað að fara tilaugnlækn-
is, og trúi því statt og stöðugt
að hefði ég ekki haft þessi gler-
augu, væri ég löngu orðinn
blindur, sagði Daði.
V. St.
MBL. 24. sept.