Lögberg - 19.03.1953, Blaðsíða 2

/
2 LÖGBERG, FIMTUDAGINN, 19. MARZ, 1953
Yfir fjöll og fyrnindi
Eftir RANNVEIGU K. G. SIGBJÖRNSSON
FRAMHALD ------------
Það fór vel um okkur að vanda
á CPR lestinni. Útsýnið smá-
breyttist eftir því sem vestar
dró, brekkur og daladrög urðu
fleirí en akrar smærri, en grös-
ugt alstaðar; það sá maður þó
jörðin væri nú fölnuð. Skepnur
sáum við margar á beit hér og
þar, gripi, hesta og sumstaðar
sauðfé.
Vel er mér minnisstætt er brún
Klettafjallanna hófst í augsýn
yfir sjóndeildarhringinn. Hún
líktist breiðum skautafaldi, mjall
hvítum með morgunroðans blá-
rauðu bliki yfir. Svo smárisu
efstu brúnir fjallanna í ljós með
tign og veldi þeirra, sem sterk-
lega ríkja yfir sínu umhverfi, en
eru um leið mikill leiðarvísir
þeim, er um veginn fer.
Calgary, sem er rétt undir
fjöllunum að heita má, eða það
sem maður heyrir kallað „The
Foothills of Alberta", því brekk-
ur áleiðis til fjalla liggja upp
frá borginni, er falleg borg.
Lestin stanzaði þar í tuttugu
mínútur. Við skruppum af þar
og horfum í kring í fáeinar mín-
útur. Við kaffiborð hittum við
enskan mann, sem mælti á ís-
lenzka tungu. Hann kom frá
Manitoba, en hafði víða farið
þess utan. Myndarlegur maður.
Ég minnist þess, að fyrir mörg-
um árum síðan kom skozkur
maður á heimili okkar í Saskat-
chewan og talaði svo vel ís-
lenzku að vel mátti að vera á
langri stund að greina annað en
að hann væri borinn og barn-
fæddur íslendingur. Hann hafði
verið vinnumaður hjá íslenzk-
um bónda í Manitoba og hjá
honum lærði hann íslenzkuna.
I útjaðri Calgary borgarinnar
eru feikna olíuámur og vélaverk,
sem maður ályktaði að væri olíu
virkjun. En hugurinn var nú
allur á fjöllunum, að sjá Kletta-
fjöllin. Maður hafði svo oft
heyrt að konum ofbiði svo að
leggja á fjöllin, að það liði yfir
þær og að þær „beiddu fyrir
sér og því væri gott að þær
ferðuðust þar um, sem ekki
gerðu það endranær“. Um bæn-
irnar er það að segja, að vel vildi
ég biðja bæði fyrir mér og öðr-
um hvar sem ég er stödd, en um
geig yfir því að sjá Klettafjöllin
og leggja í þau, er það að segja,
að ég fann ekki til neinnar
hræðslu nema á vissum stöðum,
er mikið lengra kom. Jóhanna F.
Sigbjörnsson skrifaði grein um
ferð sína vestur. Hún var svo
hrifin af öllu umhverfinu að
ótti virðist hvergi hafa snert
hana. Hún hafði aldrei séð fjöll
fyrri.
Vestur upp frá Calgary fann
maður landið smátt og smátt
hækka. Það hljóta að vera
nokkuð háar brekkur þar löngu
áður en fjöllin koma til greina,
því gripir á beit og við vatn
sýndust eins og fuglar þar niðri.
En eftir því sem við komum
hærra fjarlægðust fjöllin frá
því, sem þau höfðu sýnzt í fyrstu
sýn, morgundýrðin hvarf en
klettarnir, hnjúkarnir miklu,
komu meir í Ijós. Eitt af því,
sem skeð hafði okkur viðkom-
andi í Calgary, var það, að
dráttarvélar skifti voru gerð. Var
nú komin sú heimsfræga Piesil-
vél manninum til aðstoðar að
fara þessa miklu ferð, því mikil
er hún og má heita eitt af hin-
um miklu undrum veraldar, að
mönnum hefur tekizt að leggja
hér járnbraut í gegn. Því hvort
sem fegurð Klettafjallanna hríf-
ur menn eða ekki, þá hrífur
mikilleiki þeirra mann óhjá-
kvæmilega, þessi ægilegi kletta-
bálkur svo hundruðum mílna
skiftir á þessu svæði, sem lestin
fer í gegnum. Fer meðfram
vatnsföllum, yfir vatnsföll, gegn
um jarðgöng, á gnýpum, yfir
djúp gil, þar sem trjátopparnir
eru langt fyrir neðan lestina.
Það var eini staðurinn, sem mér
var alls ekki sama um. — Já,
Dieseilvélin. Hún er nokkuð
öðruvísi en eldri vélin, meira
klædd utan og skartar þess utan
litum, bláum og grábrúnum. I
viðbót við alt þetta er eins og
hún spili fallegt nótnalag í stað
lúðurkalls. Kemur mönnum lítt
saman um það hvort er betur
viðeigandi. Ég þekki unga
stúlku, sem mikið heldur upp á
eldri blástur gufuketilsins.
Reglulegur herlúður, sem sýnist
eiga býsna vel við sléttuna og
mætti segja, að ætti vel við fjöll-
in ekki síður, svo óhikað hvellt
og eindregið. En nýrra lagið á
sína aðdáendur kom í ljós síð-
ar, er undan hallaði og Diesil-
vélinni var aftur skift fyrir eldri
vélina, þá sagði fjarska mynd-
ar leg kona. „Mikið er ég sár
yfir því, að þeir skuli vera búnir
að taka Diesilvélina okkar af.
Hún er svo falleg og þetta yndis-
lega lag, sem hún spilar.“
En við erum nú komin í al-
vöru upp í fjöllin á Diesilvél-
inni. Fjallahnjúkar eftir fjalla-
hnjúka svífa í óslitinni keðju
fram úr alheims umhverfinu og
þjóta fram hjá okkur á hundruð-
um mílna svæðis. Víða er sem
við förum yfir heiði með fjöll til
beggja handa, en hvort sem við
förum um heiðaland eða klung-
ur, þá virðist ekkert lát á þess-
um klettabálk, sem skapar
„veggina“ meðfram brautinni.
Ekki sé ég heldur móta fyrir
dölum eða neinskonar heiðum
inn á milli þessara hnjúka, sem
bera fyrir augu mín. Ég veit þó
af margskonar fregnum, að kola-
námur miklar eru í Klettafjöll-
unum, þar sem námu vinna er
stunduð áratug eftir áratug. En
ekkert af því ber fyrir augu
mín. Smábæir og einstök hús
eru hér og þar, sum upp í háum
hlíðum, virðist það ganga undr-
un næst að nokkur skuli voga
sér að búa þar, sérstaklega í
þeim einangruðu húsum uppi í
hlíðunum. Dettur manni í hug,
að þar sé um nauðsyn að ræða.
Að það séu einhvers konar verð-
ir, er þar standa á daglegri
gæzlu, hver sem hún kann að
vera. Hér er ekki átt við járn-
brautarstöðvarnar, sem alstaðar
eru til taks á sínum slóðum.
Staldrað var sem til stóð við
ræturnar á Mt. Stephen, það ber
hæst yfir hnjúka alla þarna og
víðar. Er þar markað á fjöl undir
fjallinu 10,485 fet á hæð. Tíu
þúsund fjögur hundruð áttatíu
og fimm fet á hæð. En þegar
maður stendur þarna fast við
fjallsræturnar og horfir upp eft-
ir klettinum sér maður upp á
efstu brún hans og finnst hæðin
ekki vera mjög mikil, en þess ber
að gæta, að vafalaust er átt við
að fjallið beri svona langt yfir
sjávarmál. Landið hefir hækkað
öll þessi feikn, fjöllin í heild, er
þarna er komið, en þessi hnjúkur
ber þar hæst yfir. Kletturinn er
sléttur þarna upp eftir, fyrst
möl og aurkend hlíð, svo beinn
og sléttur klettur feikilegur um-
máls, að sjá, og partur af kletta-
keðjunni alt í gegn.
Á þessum bletti kunni ég bezt
við mig á allri þessari fjalla-
ferð. Mér fanst eitthvað ósegjan-
lega yndislegt við það, að vera
staddur þarna uppi. Fjallaþeyr-
inn svalur lék um höfuð manns
og loftið var fjarska hreint og
tært.
Gróður í fjöllunum finst mér
lítill nema ein tegund, Spruce.
Það er í hverri fjallshlíð, klifrar
hvern klett, að heita má, jafnvel
upp á öxlinni á Mt. Stephen var
eins og dálítill sveigur af spruce
búinn að koma sér þar fyrir.
Hvernig að jurtin hafði komizt
upp á fjallið svona hátt og fest
sér þar dálitla rót, er mér ráð-
gáta nema ef annað hvort vind-
ur eða fuglar hafa hjálpað þar
til. Þessi sérstaki jurtasveigur
var eins og stássfesti á þessum
aldanna klettajöfri, langt uppi á
brjóstinu á honum austan til í
fjallinu. Mér kom til hugar, að
sprucið (greniviðurinn) setji
manni ágæta lexíu þarna í fjall-
inu — öllum þessum fjöllum.
Hvernig hann klifrar og brýst
áfram upp aur- og grjóthlíðar
og lætur sig hvergi. Víða hillir
undir hann uppi á fjallsbrún.
Hann hefir klifrað alla leið upp
eftir hlíðinni og yfir klettana
og komið sér fyrir uppi á brún-
inni, smár að vísu en viss með
sig. Niður í gjótunúm meðfram
brautinni, sumstaðar, vex þetta
tré einnig, og þá verða tréin svo
fjarska há, en fremur mjó. Hann
teygir úr sér í það endalausa,
að segja má. Upp skal hann kom-
ast þó svona lágt liggi rót hans.
Einstök önnur tré en þessi
broddatré, eru hér og þar á þess-
ari leið í Klettafjöllunum, en þau
eru fá í samanburði við þetta
eina — þessa einu tegund.
Eftir að maður kom fram hjá
því, sem kallað er „The Great
Divide“ — hin mikla skifting —
fer að hallg undan til vesturs.
Er svo talið að eftir það renni
vötnin, það er árnar til vesturs.
Ég veitti rennandi vatni eftir-
tekt fyrst í stað þar á eftir og
gat ekki séð, að það rynni í
vestur, en þegar lengra sótti, þá
tókust af öll tvímæli með það.
Áin rann í vesturátt. Tvent virt-
ist mér einkennilegt af því fáa,
sem ég gat tekið eftir. Fyrst,
hvað vötnin eru straumlin, fara
hægt, annað, að vatnið í ánum
er grænt. Máske þau séu straum-
lin af því þau renna eftir svo
miklu jafnlendi, steypast hvergi
fram af þessu svæði sem ég sá,
að minsta kosti. En af hverju
þau eru græn get ég ekki hugsað
mér, né vissi það enginn þeirra,
er ég heyrði nefna það.
Þegar maður vaknaði um
morguninn, 25. nóv., eftir tvær
nætur í lestinni, var maður
kominn til fullra mannabygða.
Gróður var nú mikill og af ýms-
um tegundum, smáar og stórar
jurtir og skógur með mismun-
andi trjám. Einstaklingshús, er
standa eins og á hillum meðfram
brautinni endurvekja undrun
manns yfir því vali handa sér að
bústað. En þarna eru þau. Nú
er komin ein vera á móti okkur,
sem maður hafði heyrt talað um
að ætti heima á Kynnahafs-
strönd — þokan! Við sjáum að-
eins lítið eitt út um lestarglugg-
ana. — En við höfum sofið á-
gætlega og maður finnur, að
bæði Guð og menn hafa vakað
yfir manni. Þegar glórir í nýja
umhverfið í gegnum þokuna,
gróðurinn mikla, fjölgandi húsin,
rýkur úr sumum, vaknar það
enn á ný í huga manns hve mik-
ið maður á undir mannskap og
dygð manna, sem lestirnar
höndla allt í gegnum hætturnar,
sem maður þarf að fara yfir á
slíku sem þessu ferðalagi.
Borgin er nú að taka við okk-
ur með þeim stórborgarsvip,
sem auðkennir samveru og fram-
tök mannar, þar sem nokkur
hundruð þúsundir kristinna
manna eru saman komnir. —
Hjartans þökk til lestanna og
allra þeirra þar, sem greiddu för
okkar.
í Vancouver-borg
Vinir okkar mættu okkur á
brautarstöðinni. Það var blíða
logn en mistur í lofti. Sjórinn
var lygn og bar á hann deyfu
af móðunni. Mér kom til hugar
ljóðlínan kunna úr einum af
þeim dýrðlegu og þjóðkunnu
kvæðum Steingríms: „Ládautt
er hafið, logn á grund.“
Það er maður að róa á bát yfir
sund það hið mikla, sem klýfur
borgina, “Burrard Inlet.” Og nú
er ég orðin svo óvön sjónum, að
það setur að mér geig, að sjá
einn mann á kænu á svo djúpu
vatni. Þetta er skipgengt sund.
Þá er brú sú hin mikla “Lion
Gate,” er hillir þarna undir.
Þreyttan mann langar ekki til
að fara yfir hana rétt núna. Hún
er samt traust og mikil, opnast
ef þörf knýr og jafnvel hafskip
geta vel farið þar um. Er oss sagt,
að hið stórglæsilega heimsins
hafskip, Queen Mary, hafi farið
undir brúna heilu og höldnu.
Þess utan er brúin aðaltengi-
taugin milli Norður og Vestur
eða aðal-Vancouver, er lögð yfir
þetta mikla sund. Önnur en
smærri brú liggur þar yfir líka
en annars staðar.
Þó nóvember sé byrjaður, er
töluvert eftir af sumarskrúði,
það sjáum við, er við höldum
áleiðis um borgina, til okkar
nýju heimkynna. Öll smátúnin í
kringum húsin eru græn, mörg
tré eru algræn, en það reyndust
að vera þau, sem eru græn allan
veturinn. Þess utan hafa flest
stóru trén felt laufin. Hér og
þar sjást lifandi blóm. Við náum
heilu og höldnu þangað, sem ráð-
gert er að við dveljum vetrar-
langt að minsta kosti.
En hvað erfitt er að breyta til
svona fyrst í stað, svo gott sem
alt er hér okkur til handa. Hvað
við vildum vera horfin til Sask-
atchewan — „Saskatchewan! — I
kuldann!"
Já, í kuldann, snjóinn, klak-
ann. Eins og það geri manni
nokkurn skapaðan hlut til — á
Sléttunni. Það er líka fegurð á
Sléttunni auk nytsemdarinnar.
Sumarfegurð í grænum gróðri og
blómaskrúði. Vetrarfegurð í
hrímklæddum skóginum. — Al-
veg sérstaklega dýrðleg og til-
komumikil fegurð.
En kostirnir eru hér miklir líka
og þeir láta til sín taka. Veður-
blíðan mýkir margar þrautir.
Fyrstu vikurnar rigndi sjaldan,
en þokan kom nokkrum sinnum
og einum tvisvar sinnum að
minsta kosti, afar þykk —
manni fanst það mætti rétt
sneiða hana upp, ef maður bara
kæmist í nógu gott færi við hana
til þess. En hún er eins og kött-
urinn bjöllulausi, það er ekki
gott að grípa hana hvorki með
höndum né vopni. — Og veður-
blíðan dregur mann stundum
spöl eftir gángstéttinni, að litast
um umhverfið ofurlítið. Mér er
sagt, að þetta stræti liggi alla
leið til Seattle ef í það fer, í
gegnum alla borgina hérna til
að byrja með og svo megi halda
áfram. En ég legg ekki í Seattle
göngutúr svona fyrst um sinn og
upp á einsdæmi. Minn göngutúr
er ein block. Strætið er fjölfarið,
bifreiðarnar eins og árstraumur.
Fjöldinn allur fínar og fallegar,
vörubifreiðar líka. Útsýnið vest-
ur eftir strætinu til að byrja með
skilur eftir í huga manns fallega
mynd af eggsléttu, vel uppgerðu
stræti með þéttsettar byggingar
og ljósalínur til beggja handa.
Myndarleg prívathús, hér næst, í
eldri stíl hjá alþýðu manna
fyrir nokkrum áratugum, stór,
verkleg, bygt uppi á lofti og efra
lofti. Öll góð að útliti, sum gengin
í endurnýingu sinna lífdaga með
upp-dubbi hið ytra og líta út
sem ný og töluvert nýmóðins.
Einni block fyrir vestan okkur
er Vancouver almenna sjúkra-
húsið. Það er í mörgum og stór-
um byggingum, gömlum og nýj-
um. Altaf verið að byggja, altaf
verið að gera upp. Til hliðar við
það hinumegin í strætinu, er hið
Framhald á bls. 5
BERIÐ ÞETTA EINKENNI
Holdið uppi sögufraegð
hinnor
Konunglegu Canadisku
Riddaraliðs Lögreglu
LEITIÐ TIL NÆSTU R. C. M. P. SKRIFSTOFU EÐA PÓSTIÐ ÞENNA SEÐIL
Séuð þér:
5' 8" á hæð, ókvæniir, milli 18 og 30
ára að aldri, njóiið fullkomins líkam-
legs siyrks og hafið áhuga á að iakasl
á hendur slöðu í Hinni Konunglegu
Canadisku riddaraliðs lögreglu
getið þér sótt um að fó stöðu
nú þegar!
Byrjunarlaun $200 á mánuði fyrir ný-
liða 21 árs eða eldri, en $170 á mánuði
fyrir þá, sem eru yngri en 21 árs.
Launin hækka upp í $220 og $185 á
mánuði í báðum lilfellum eftir að
ákjósanlegri þjálfun er lokið.
The Commissioner,
It. C. M. Police,
Ottawa, Ont.
IIFRRA: —
Gcrið svo vel að veita mér fulinaðar upp-
lýsinsfftr varðandi ráðningu Konunglegu
Cunadlsku riddaraliðs lögreglunnar.
Nafn:
(Prentið skýrt)
Heimilisfang:
ALDUR
HÆÐ
Mánuður
Fet Þumlungar