Lögberg - 09.04.1953, Blaðsíða 2

2
LÖGBERG, FIMTUÐAGINN, 9. APRÍL, 1953
A. E. KRISTJÁNSSON:
Ferð um fornar slóðir
/
FRAMHALD
Það yrði alt of langt mál úr
því, að nefna nöfn þeirra, er við
höfðum yndi af að mæta, eða
atburða þeirra, er minningarnar
vöktu upp í hugum okkar. Eitt
atvik er mér þó einna hugstæð-
ast. Dálítill hópur virðulegra
manna og kvenna, flest af því
með silfrað hár, sló hring um
mig. Kendi ég þar skólabörn
mín frá Minerva skóla, sem var
og er enn skammt suðvestur af
Gimlibæ. Hafði ég verið kennari
þar um aldamótin. Nú var þetta
fólk oróið, ekki bara feður og
mæður, heldur einnig afar og
ömmur. Hrundi nú byrði ár-
ana af herðum okkar og við
lékum okkur aftur saman í
skógarrjóðrinu kringum litla
skólahúsið, því nú þurftum við
ekki að kvíða kenslustundanna
lengur.
Það var ekki fyr en eftir á,
þegar við vorum komin heim
til Hannesar, til kvöldverðar, að
ég fór að hugsa um það, að ég
hlyti að vera orðinn gamall, lík-
lega eins gamall og Metúsalem,
sá fyrsti með því nafni, er sögur
fara af. En ekki dugði nú að
dvelja lengi við slíkar hugsanir,
því enn var ekki allur dagur
(Islendingadagur) úti. Maður
varð því að hrista af sér elli-
belginn og arka á ný „upp
Park.“ Var þar öllu fleira fólk
saman komið en fyr um daginn,
og var nú farið að rökkva. Þá
byrjaði þriðja skemtiskráin, og
var hún jafn einföla eins og hún
var vinsæl. Hún er venjulega
ekki annað en það, að landinn
syngur þar, hver með sínu nefi,
en þó eins samhljóða og þeim
er unt, íslenzka söngva, sem
það lærði í æsku. Þetta hefir
verið fastur siður um mörg
undanfarin ár. Ég hygg, að öll
árin, síðan þetta var tekið upp,
hafi sami maður stjórnað þess-
um almenna söng, og bezt gæti
ég trúað því, að hann hafi verið
upphafsmaður að þessu. En þessi
maður er Páll Bárdal, fyrrum
bæjarráðsmaður í Winnipeg og
síðar þingmaður á fylkisþingi
Manijoba. Er nú svo komið, að
flestum þeim, er sækja Islend-
ingadag á Gimli, mundi þykja
mikið á skorta, ef Páll væri ekki
þar til að leiða sönginn og láta
hin fögru íslenzku ættjarðar- og
þjóðkvæði hljóma í kveldkyrð-
inni á hinum fyrsta dvalarstað
landnemanna í Nýja-íslandi. —
í þetta sinn fanst mér þeir vera
svanasöngur hinna öldnu land-
nema, sem nú fer fækkandi. —
Sæl, en með hrærðum huga héld-
um við svo heim.
— „Og svo var dans á eftir,“
sagði K.N. Frá þeim hluta
skemtana dagsfns hefi ég enga
sögu að segja, því ég var þar
ekki viðstaddur. Tel þó víst, að
það hafi verið „complete
success.“ •
Þessa viku notuðum við til að
heimsækja ýmsa á Gimli og í
grendinni. Við drukkum kaffi
hjá Páli S. Pálssyni skáldi og
konu hans; Lárusi B. Nordal og
dóttur hans Önnu. Kona hans er
dáin fyrir nokkrum árum. Var
gott að heimsækja þetta fólk og
skemtilegt að ræða við það. I
sömu viku fórum við bílleiðis
með Hannesi og Ellu norður í
Arborg. Átti ég þar, meðal ann-
ara vina, gamla kunningjakonu,
96 ára'að aldri, Dýrunni, ekkju
Gísla Árnasonar. Bjuggu þau
fyrst í Mikley , svo í ísafoldar-
byggð og síðast í Árborg. Hitt-
um við fyrst son hennar, Árna,
og eftir að hafa borðað miðdegis-
verð hjá þeim hjónum, fylgdi
Árni okkur til móður sinnar.
Var hún hin hressasta og höfð-
um við um margt að spjalla.
Mintist ég margra glaðra og
góðra stunda á heimili þeirra,
því þau voru ætíð glöð og reif
og góð heim að sækja. En nú er
hún dáin, og skilur hún eftir
bjartar minningar í huga mín-
um. Þá heimsóttum við Emmu
og Herman von Renesse. Drukk-
um við kaffi með þeim. Er Her-
man nýlega dáinn, fyrir aldur
fram. Var hann hinn merkasti
maður, og hafði verið forstjóri
sameignar rjómabúsins í Ár-
borg í mörg ár. Emma og henn-
ar frændur höfðu verið vinafólk
okkar síðan ég var prestur í
Álftavatns- og Grunnavatns-
byggðum, frá 1912—1928. Vildi
hún að ég messaði í Unitara-
kirkjunni í Árborg næstkom-
andi sunnudag, hinn 10. ágúst.
En ég hafði áður verið búinn
að lofa að messa á Gimli þennan
dag og á Lundar þann 17. Varð
það loks að ráði, að ég messaði
í Árborg kl. 8 að kveldinu, með
því skilyrði að ég væri sóttur
til Gimli og skilað aftur þangað
eftir messu í Árborg.
Áður en við skildum við Ár-
borg í þetta sinn, litum við inn
til Þorbjargar Sigurðsson, ekkju
Jóhannesar heitins Sigurðsson-
ar, fyrrum verzlunarmanns á
Hnausum, og síðan um langt
skeið á Gimli. Var hann meðal
hinna merkari Vestur-Islendinga
á sinni tíð. Höfðu þau hjónin
verið meðal safnaðarfólks míns
á Gimli þegar ég hóf þar prests-
starf mitt árið 1910, og lögðu
þau mikinn og góðan skerf til
safnaðarmálanna, bæði efna-
lega og á annan hátt.
Héldum við svo af stað frá
Árborg í þetta sinn og var ferð-
inni heitið að Víðivöllum við
Riverton. Þar býr Guttormur J.
Guttormson skáld og æskuvinur
minn. Höfðum við átt skyndi-
fund með okkur á íslendinga-
daginn á Gimli* og hafði Gutt-
ormur þá boðið okkur að heim-
sækja sig; en bað okkur að láta
sig vita degi áður hvenær við
mundum koma. Þetta fórst nú
samt fyrir, því okkur heppnaðist
ekki að ná símasambandi við
hann. Komum við honum því á
óvart. Var Jensína kona hans
ein heima, þegar okkur bar þar
að garði, því húsbóndinn var úti
á engi að ,bjarga sér.“ Var þetta
að vonum því glaða sólskin var
og Brakandi þurkur og var hann
að taka saman hey. Sendi nú
kona hans eftir honum og kom
hann vonum bráðar. Leið þá
ekki á löngu áður en veitingar
væru fram bornar. Eftir að hafa
gjört þeim skil, skiptist fólkið í
tvo flokka, eins og siður var í
kirkjum á Islandi fyr á árum:
kvenfólkið öðru megin og karl-
arnir hinu megin. Veit gg alls
ekkert um hvað fram fór kvenna
megin, en við karlarnir tókum
til óspiltra málanna og létum
dæluna ganga alt til kvelds. —
Varð víst engu strái bjargað
þann dag, meir en orðið var, og
varð ég ekki var við neinar á-
hyggjur hjá bónda út af því.
Bar margt skrítið og skemtilegt
á góma. Hefðum við Anna að
öllum líkindum beðist þar næt-
urgistingar, ef þau Hannes
hefðu ekki þurft að komast heim
um kveldið. Fylgdu þau hjónin
okkur úr garði og héldum við
uppi samræðum eins lengi og
við gátum heyrt hvor til annars.
Þarf ekki að skýr^ þetta frekar
fyrir gömlum Ny-Islendingum,
sem á fyrri árum fanst víst
stundum að við Gutti segja full-
mikið. Héldum við svo heim til
Gimli, harðánægð með góðan og
mjög skemtilegan dag.
Sunnudaginn 10. ágúst mess-
aði ég svo í Unitarakirkjunni á
Gimli, ein og til stóð. Var þar
margt fólk saman komið. Eru
margar endurminningar mínar
bundnar við þá kirkju. Hafði ég
verið einn af stofnendum Uni-
tarasafnaðarins og í safnaðar-
nefnd þegar kirkjan var byggð.
I þá daga var ekki leitað til
sérfræðinga ef hús þurfti að
byggja- Man ég vel eftir því,
þegar við vorum að ráðgera
stærð og Iögun kirkjunnar og
annað þar að lútandi. Og nú,
eftir meir en hálfa öld, stendur
kirkjan enn og sómir sér vel, að
mínum dómi. Hefir henni þó í
engu verið breytt á þessu tíma-
bili. Frá þessari kirkju var ég
svo sendur austur til Meadville,
Pennsylvania, til að nema guð-
fræði, því hin nýja hreyfing
þurfti að tryggja sér starfs-
menn fyrir framtíðina. Var ég
lengi tregur til þeirrar farar, en
lét þó tilleiðast að lokum. Þegar
þetta var loks ráðið vorum við
Anna gift og búin að eignast
óskabörnin. I fjögra ára stríðinu,
sem þessu fylgdi, lentu auðvitJð
mestu erfiðleikarnir á henni, en
hún fór í gegnum það eins og
hetja, eins og hún hefir líka
gjört gegnum alla okkar lífs-
baráttu. 1 þessari kirkju var ég
svo settur inn í prestsembætti
sem þjónandi prestur hennar
hinn 25. september 1910.
Þegar út var komið úr kirkj-
unni éftir messu, var þar kom-
inn Mr. S. O. Oddleifsson (sonur
Gests sál. Oddleifssonar í Haga,
en svo nefndi hann heimili sitt
í grend við Árborg). Sigurður
er giftur Ólöfu dóttur Einars sál.
læknis á Gimli. Tilheyrði henn-
ar fólk alt Unitarakirkjuunni
þegar ég var prestur hennar.
Var nú haldið norður til Ár-
borgar og beint heim til Renesse
hjónanna. Beið okkar þar hinn
ágætast kveldverður (Turkey
dinner) og voru þau Sigurður og
Ólöf þar í boði með okkur. Var
þar veitt af hinni mestu rausn
og kemur engum það ókunnug-
lega fyrir sem þekkja Emmu.
Kl. átta var gengið til kirkju.
Var þar hvert sæti skipað þegar
messa hófst. Er kirkja Unitara-
safnaðarins í Árborg prýðilegt
hús. En ekki var allur dagur
úti að messu lokinni, því Mrs.
Þorbjörg Sigurðsson og börn
hennar buðu öllum kirkjugest-
um til kaffidrykkju á heimili
sínu, og hafa víst allflestir þegið
boðið, því þegar þangað kom,
var hvert herbergi í húsinu fult
af fólki. Var þá kaffi og alls kon-
ar góðgæti borið fyrir gestina.
Undum við okkur þar hið bezta
við fjörugar samræður fram
undir miðnætti. Var þá einn á-
gætur bílstjóri valinn úr hópn-
um til þess að koma okkur til
Gimli, samkvæmt samningi. —
Varð Emma Renesse okkur sam-
ferða með litla dóttur-dóttir
sína, sem hún var að skila til
móðurinnar, er býr á Gimli.
Nú hvíldum við okkur hjá
Hannesi á mánudaginn. En á
þriðjudaginn vorum við boðin
með Hannesi og Ellu í miðdags-
verð hjá Guðmundi Sólmunds-
syni og konu hans Lovísu
Pétursdóttur. Voru þau gömul
leiksystkini okkar frá æskuár-
unum. Líka voru þar í boði fleiri
úr þeim hópi. Sátum við þar
við hinar rausnarlegustu veit-
ingar og var glatt á hjalla við
gamlar minningar.
Undir kvöldið lögðum við af
stað bílleiðis til Lundar. Var bíl-
stjóri okkar Leo, yngsti sonur
Hannesar, örverpi þeirra hjóna,
og ekki nema sex fet og sex
þumlungar á hæð. Er hann hinn
myndarlegasti að öllu leyti og
ágætur námsmaður, eins og öll
hans systkini. Skildi svo Leo við
okkur hjá góðvinum okkar, Ingi-
mundi Sigurðssyni og Ástu konu
hans. Er Ásta dóttir Jóhanns
Straumfjörðs, þess er nam Eng-
ey á fyrstu árum Nýja-íslands-
byggðar. Var hann sá fyrsti
með því nafni hér vestra. Nú eru
einir sex eða fleiri Jóhannar
Straumfjörð meðal afkomenda
hans. Sýnir þetta ættrækni
mikla og virðingu afkomenda
fyrir forföður sínum, enda var
hann hinn merkasti maður.
Voru viðtökurnar hjá Ingimundi
og Ástu hinar innilegustu, enda
gömul og gróin vinátta milli
okkar Önnu og þeirra. Var nú
heimili þeirra aðsetursstaður
okkar meðan við dvöldum á
Lundar. En við eigum marga
fleiri vini og kunningja á þess-
um slóðum, eins og í Nýja-Is-
landi. Kepptust þeir nú hver við
annan um að veita okkur sem
bezt og gjöra okkur heimsóknina
til þeirra sem skemtilegasta.
Ekki man ég hvað víða við
vorum boðin til kaffidrykkju,
en meðal þeirra, sem þannig
buðu okkur heim, var Dan Lin-
dal og kona hans; Björn Hördal
og dóttir hans Áróra; Ágúst
Magnússon og Ragnheiður kona
hans. Skemtum við okkur hið
bezta alls staðar, þar sem við
komum. Heimsóttum við marga
góðkunningja óboðin og var alls
staðar vel fagnað. Til kvöldverð-
ar vorum við boðin hjá Vigfúsi
Guttormssyni skáldi og jconu
hans Vilborgu. Voru þar fram-
reiddir hinir ljúffengustu réttir.
Voru þar allir glaðir og reifir,
því Vigfús er spaugsamur, eins
og Guttormur bróðir hans.
Einn daginn, sem við dvöldum
hér, ók Jóhann, sonur Ingi-
mundar og Ástu, með okkur til
Oak Point. Áttum við þar einnig
vinskaparítök. Skildi hann við
okkur hjá Páli Einarssyni og
konu hans Hrefnu. Er hún dóttir
séra Guðmundar heitins Árna-
sonar og Sigríðar konu hans.
Var séra Guðmundur skóla-
bróðir minn í guðfræðiskólan-
um í Meadville, Pennsylvania,
og síðar starfsbróðir minn 1
byggðum Islendinga í Manitoba,
og kær vinur minn. Höfðum við
miðdagsverð og kvöldverð hjá
Páli og Hrefnu, en milli máltíða
ók Hrefna okkur til kunningja
okkar í því nágrenni. Urðum
við nú að hafa töfina sem stytzta
í hvérjum stað til að geta þó
heilsað sem flestum. Tókst þetta
vonum fremur, og bætti það
nokkuð úr að allmargir sögðust
mundu sjá okkur aftur við messu
á Lundar næsta sunnudag. —
Flutti svo Hrefna okkur til
Lundar um kveldið.
Á sunnudaginn, laust fyrir
kl. 2 e. h., var svo haldið út í
kirkju. Þessi kirkja geymir líka
sínar minningar fyrir okkur
hjónin, eins og fleiri í þessum
byggðum, því hún var byggð á
okkar fyrstu þjónustu árum á
þessu svæði, og á þessum stöðv-
um höfðum við starfað í átján
ár. Skorti nú ekki kirkjusókn,
því það varð að tína saman stóla
og bekki þangað til kirkjan var
þéttskipuð frá prédikunarstól til
dyra. Vigfús Guttormsson hafði
æft söngflokk fyrir messuna og
stjórnaði hann söngnum og lék
á orgelið. Var þar fólk komið
víða að. Þar var fólk frá Oak
Point og Winnipeg og norðan
frá Siglunesi. Meðal þeirra, sem
að norðan komu, voru tveir syn-
ir Jóns heitins frá Sleðbrjót,
þeir Jón og Páll, og Björn kaup-
maður Eggertsson og kona hans.
Eftir messu var margs að
spyrja og marga um það, sem
gerzt hafði hér í þau nær tutt-
ugu og fjögur ár, sem liðin voru
síðan við fluttum héðan vestur
að Kyrrahafi. Ýmsir af kunn-
ingjum okkar höfðu dáið á því
tímabili, og hinir voru orðnir
tuttugu og fjórum árum eldri.
Svo höfðu líka margir nýir
bæzt í hópinn, sumir beint frá
Guði og aðrir úr ýmsum áttum.
Þar voru þó nokkrir hagyrðing-
ar, og var ég í óða önn að krota
á blað vísur, sem þeir höfðu ort
síðan við sáumst síðast, þegar
einhver ýtti við okkur og sagði
okkur, að við og allir messu-
gestir væru boðnir yfir í Björk
(en svo heitir samkomuhús lút-
erska kvenfélagsins á Lundar)
til kaffidrykkju. Þegar þangað
kom sáum við borð sett og
blópium prýdd, er svignuðu
undan hinum ágætustu veizlu-
föngum. Vorum við síðan leidd
upp að háborðinu og varð okkur
það brátt ljóst, að Lundarbúar
höfðu komið sér saman um að
minnast gullbrúðkaups okkar
með almennri veizlu. Hér var
ekkert spurt um hvaða flokki
einn eða annar tilheyrði í kirkju-
málum eða pólitík. Hér var
„hvorki Gyðingur né Grikki,
því allir voru eitt o. s. frv.“ —
Þetta kunni ég afar vel við og
óskaði (í hljóði þó) að landar
mínir fyndu ráð til þess að
stofna til sem flestra sam-
kvæma í þessum stíl. Mér komu
í hug orð sálmaskáldsins: „Ef
saman gengi svo á jörð, í sátt og
friði Drottins hjörð, vér hvíld í
hjarta næðum.“ Vigfús Gutt-
ormsson hafði verið kosinn
veizlustjóri. Var nú fyrst tekið
til matar og drykkjar, en síðan
voru ræður fluttar og söngvar
sungnir. Þótti okkur það bezt við
ræðurnar, að þær voru allar
öfgalausar en hlýjar og vinsam-
legar. Og gömlu íslenzku söngv-
arnir okkar lyfta okkur eldra
fólkinu ætíð upp í okkar drauma
heima, sem liggja svo margir í
sólaruppkomuátt. — Að síðustu
reyndum við Anna að votta
þakklæti okkar í jafn einlægum
orðum, eins og þeim, er til okk-
ar höfðu verið töluð. Varð að
þrísetja borðin, svo allir gætu
fengið skerf af veizlukostinum.
Var okkur leyft að víkja frá
borðum til að spjalla við þá, sem
úti biðu.
Þess er vert að geta, að alt
fór hér fram á íslenzkri tungu.
Að'veizlu lokinni röbbuðum
við svo við alla, sem við náðum
til, eða til okkar náðu. Ekki man
ég til, að ég hafi á öðrum tíma
kyst fleiri konur sama daginn.
Hvað Anna hafðist að á meðan,
er mér með öllu hulið, enda
hefir hvorugt okkar krafist
reikningsskapar af hinu síðan.
Héldum við svo heim til Ingi-.
mundar og Ástu full þakklætis
tilfinningar fyrir öll þau vina-
hót, sem okkur voru sýnd af
okkar góðu gömlu sveitungum
og vinum í íslendingabyggðun-
um við Manitobavatn.
Nei, nú fyrst man ég eftir því,
að okkur var réttur einn digur
peningasjóður, er þetta góða fólk
hafði lagt saman í. Finn ég mér
þá einu afsökun í þessari stund-
argleymsku, að þó við metum
að fullu fórnfýsi gefenda, metum
við samt vináttu þeirra meir.
Það var annríki mikið á heim-
ili Ingimundar og Ástu meðan
við dvöldum þar. Á laugardags-
kvöldið var þar skírnarveizla. —
Skírði ég þrjú börn og voru for-
eldrar þeirra og annað ættfólk
viðstatt.
Á sunnudaginn var þar hópur
af gestum, auk okkar hjónanna,
við mjðdegisverð. Var það víðs-
vegar að; frá Winnipeg, Árborg
og víðar.
Eitt kvöldið fóru þau Jóhann
sonur Ingimundar og Ástu og
kona hans með okkur austur í
byggðina til að heimsækja
gamla vinkonu okkar, sem lá
veik og mjög þungt haldin.
Þessi kona var Margrét sál.
Jónasson, ekkja Guðmundar
Jónassonar, sem dó fyrir mörg-
um árum og áður en við flutt-
um vestur að hafi. Hafði hún
síðan dvalið hjá Kristjáni, syni
Þegar farið er að ræða æsinga
minna um málin, skýrast þau
fyrir almenningi. Var þar þungt
á metunum, er leiðréttur var
ríkjandi misskilningur, að ís-
lenzk skip þyrftu ekki að lúta
sömu lögum og brezk um tog-
veiðar í landhelgi.
Brezka blaðið Fishing News,
sem rætt hefir landhelgisákvæð-
in og löndunarbannið mikið, er
nú orðið hlýlegra í garð íslend-
inga en í fyrstu. Hefir Tíminn
þær upplýsingar eftir nákunn-
ugum manni, að ritstjóri blaðs-
ins sé búinn að fá fyllri upplýs-
ingar um málið og hafi breytt
skoðun sinni íslendingum í vil.
Að vísu telur hann, eins og
flestir Bretar, að ráðstafanir
okkar komi hart niður á brezk-
um sjómönnum og útgerðar-
mönnum. En þeir, sem sann-
gjarnir eru, viðurkenna rétt
okkar og þörf.
Hins breytta hugarfars gætir
nokkuð í nýútkomnu hefti af
Fishing News, þótt ekki megi
búast við, að Bretar hverfi frá
kröfum sínum að fullu í helzta
fiskveiðimálgangi sínu.
Brezkum sjómönnum
verður bjargað.
Blaðið birtir grein frá Agnari
Klemenssyni, sendiherra í Lon-
don, þar sem gerð er að umtals-
efni grein úr síðasta blaði, þar
sem það er haft eftir gömlum
skipstjóra í Aberdeen, að ef á-
framhald verði á landhelgisdeil-
unni megi brezkir sjómenn búast
við því, að þeim verði neitað um
læknishjálp og hjúkrun við skip-
brot og slys.
þeirra og konu hans, sem hafði
ann^st hana með mestu ástund-
unarsemi og nærgætni. Áttum
við margra góðra stunda að
minnast á þessu heimili á löngu
liðnum árum. Sáum við þar
einnig Gest, yngsta son Guð-
mundar og Margrétar. Hefir
hann stundað dýraveiðar í ó-
byggðum norðvestur landsins.
Þótti okkur gott að finna alt
þetta fólk og þó einkum að geta
kvatt Margréti hinztu kveðju,
því að hún er nú dáin. Ingimund-
ur og Ásta voru með okkur í
þessari ferð.
Eftir veizluna (Gullbrúðkaups
veizlu nr. 2) á sunnudaginn fór-
um við svo að búa okkur til
farar frá Lundar. Fengum við
far með Halldóru, dóttur vina
okkar, Ingimundar og Ástu, og
manni hennar, Ernest Wanko
(hann er af Úkraniskum ættum)
til Winnipeg. 1 förinni voru einn-
ig systir hennar, Kristbjörg
Bergþóra-og maður hennar, Ari
Swainson. Á þetta fólk heimili í
Winnipeg, en komu til að heim-
sækja foreldra sína og mæta
okkur Önnu. Kvöddum við nú
þau hjónin, sem við höfðum
þegið svo mikið af, bæði nú og
mörgum sinnum áður, og sem
höfðu verið trygðarvinir okkar
þau átján ár, sem við áttum
heima í þeirra nágrenni og ávalt
síðan. Stigum við nú upp í bíl-
inn og ókum af stað. Var veður
hið fegursta, logn og sumar-
blíða. Var margs að minnast frá
dvalarárum okkar í þessum
byggðum. Þar höfum við numið
land og síðan reist heimili úr
auðn í öðrum stað; þar höfðum
við stofnað söfnuði; þar höfðum
við rutt skóg, rifið upp grjót,
ræktað korn og mjólkað kýr; þar
hafði ég „steypst í þjóðmálin“,
eins og Þorsteinn Erlingsson
kemst að orði í hinu mikla kvæði
sínu, Eden. „I þjóðmálin steypt-
ist“ ég því miður brátt. En þar
varð ei hleypt undan blaki, því
vandhitt og skreipt er að fikra
svo flátt, að fjandmanna heipt
ekki saki“, segir Þorsteinn. „Og
veitti þar ýmsum betur.“ En þar
höfðum við líka eignast marga
góða vini, eins og þessi heimsókn
bar svo hugðnæman vott um.
Fórum við þaðan nú sæl og í
sátt við alt og alla.
Bendir sendiherra íslands á
það, að ákvörðun íslenzkra aðila
um að neita að gera við brezk
veiðiskip, sé stjórnarvöldum
landsins óviðkomandi. íslenzka
þjóðin mi^pi eftir sem áður gera
sitt ýtrasta og jafnvel hætta lífi
manna til að koma brezkum sjó-
mönnum til hjálpar í sjávar-
háska.
Afmaelisgrein um Slysavarna-
fólagið
Ritstjóri blaðsins bætir því við,
að sér sé ánægja að birta athuga-
semd sendiherrans og bendir á,
að varla geti nokkur vafi leikið
á því, að íslendingar muni halda
áfram að koma brezkum sjó-
mönnum til hjálpar og veita
þeim læknishjálp og hjúkrun.
Það sama myndi fólk í Bret-
landi gera fyrir íslendinga, ef á
þyrfti að halda. Sé því engin á-
stæða til að ætla, að deilan muni
í neinu breyta þeim grundvall-
arsjónarmiðum mannúðar og
hjálpar, sem slík aðstoð er
byggð á.
I sama blaði af Fishing News
er getið um aldarfjórðungsaf-
mæli Slysavarnafélags íslands.
Er sagt, að frá því að félagið var
stofnað 1928, hafi yfir 100 brezk-
um sjómönnum verið bjargað úr
bráðum Sjávarháska á vegum
þess. Ennfremur er sagt frá því,
að eitt hið mesta þessara björg-
unarafreka sé, er 12 skipverjum
var bjargað af togaranum
Dhoon, sem strandaði 1947 neð-
an við svo til ókleifa kletta í
Látrabjargi, eins og blaðið
kemst að orði.
TIMINN, 18. febr.
FRAMHALD
Hugarfarsbreyting í landhelgismálinu:
Fiskveiðamálgagn Breta skýrir
í fyrsta sinn málstað íslendinga