Lögberg - 04.03.1954, Blaðsíða 2

2
LÖGBERG, FIMMTUDAGINN 4. MARZ 1954
Draumurinn, sem ræfrtisf hér um bil
Eftir SIGFÚS HALLGRÍMSSON Ytra-Hóli
Það er nú liðin mörg ár síðan,
sjálfsagt ein fjörutíu, að ég var
hestasveinn útlendra ferða-
manna, sem komu með skemmti-
ferðaskipum til Akureyrar, og
fóru í Vaglaskóg og að Goða-
fossi.
Mér varð þá oft litið á töskur
og farangur þessara ferðalanga.
Þetta var skreytt miðum er á
stóð prentað; Róm, Napolí, París
Madrid og fleira. Með skildist að
þessir menn væru búnir að
koma til þessara borga. Ég öfund
aði þá ,að vera svona ríkir, að
geta ferðast um allan heiminn.—
Mig fór að dreyma drauma og
þá ekkert smáræði. Ég ætlaði að
verða sjómaður og sigla um öll
höf, eins og Ólafur vinur minn
„ellefu landa fari“ hafði gert. Ég
var honum samtíða, og hann
sagði mér svo margt frá ferðum
sínum. Já, ég ætlaði að sigla. —
En — ég varð ekki sjómaður —
bari lítill karl uppi í sveit .En í
hugskoti mínu lifði von um að
ég fengi að sjá Róm, Napólí o. fl.,
og ég greip tækifærið á þessu ári.
í marz og apríl sl .var ég þátt-
takandi í ferð suður til Afríku,
með viðkomu á Sikiley, Napólí,
Róm, Geneva, Nissa, Barcelóna,
Madrid og Lissabon. Til viðbótar
var svo ferðast út um byggðir og
þorp,. vitt um löndin. En lengst
komst ég suður á bóginn til Bou
Saada, „Borgar hamingjunnar,“
inni í Sahara-eyðimörk.
Lítill ferðasaga frá Afríku.
Á miðvikudag fyrir skírdag, 1.
apríl sl. var ég á leið inn í Af-
ríku ásamt liðlega 30 Islending-
um. Við þutum í stórum Pull-
manvagni eftir góðum vegi, sem
langt framundan sást eins og
svart strik. Margt bar fyrir augu
mín á leið þessari, upp í ferða-
mannabæinn Bou Saada.
Þessi bær, Bou Saada eða
„Borg hamingjunnar,“ er eins og
gróðarreitur pálma og trjáa inni
í sandauðn Sahara. Auðvitað er
þetta ekki nema í röndinni á
eyðimörkinni. En maður kynnist
ofurlítið sandöldum, sandsköfl-
um og gróðurleysi. Við gistum í
Hótel du Caid, sem er franskt
gistihús með Þjónaliði Berba eða
Araba. Þegar við vorum sezt þar
að um kvöldið, ritaði ég „Degi“
bréf, það var fátækleg lýsing af
því er ég hafði séð, á leið minni
frá Algeirsborg.
En allt var svo einkennilegt og
margt svo skrítið, sem ég sá og
heyrði, að ég mátti til að segja
frá því. En afar ólíklegt fannst
mér, að þetta bréf mitt kæmist
norður nokkurn tíma til Akur-
eyrar. En Alí Baba, ágæti leið-
sögumaðurinn okkar frá Algeirs-
borg, með tyrkneska yfirskeggið,
sagði að allt sem sent væri frá
„Borg hamingjunnar“ kæmist til
skila. Hann benti mér á „póst-
húsið,“ sem var lítill ræfilslegur
trékassi úti á torgi nælægt hó-
telinu. Ali Baba sagði: „Hér er
engu stolið, hér eru engir vasa-
þjófar heldur. Þið eruð í „Borg
hamingjunnar.“
Ég ætla nú í þessum þætti að
lýsa ýmsu nákvæmar en ég gerði
í bréfi þessu, ef einhverjir hefðu
af því gaman, er tilgangi náð.
Alla leið frá Algeirsborg var
sólskin og logn. Hitinn var tals-
vert erfiður okkur, sem komum
norðan úr íslenzkra vetrinum.
Hafði ég með mér góðan hita-
mæli og fylgdist því allvel með
því, hvað hitinn var á hverjum
stað. Oftast var hann 34-36 gráð-
ur á C. upp og inn Mitidjadal-
inn. 1 skarði er kallast Dírah-
skarð, og þar stönzuðum við, fór
hitinn yfir líkamshita, var það
um hádegið og vildi ég ekki hafa
þurft að sækja á bratta brekku
þá, fótgangandi. Er komið var
ofan úr, eða í gegnum þetta
skarð, sást yfir mikla sléttu A
einum stað voru vegaviðgerðar-
menn að verki. Þeir fóru sér ró-
lega við moksturinn. Þar sprakk
hjól undir bílnum okkar, svo að
stanza þurfti. Þar voru nokkur
börn, og varð okkur ferðafólk-
inu starsýnt á búning eins
drengsins, þvílíkt höfðum við
aldrei getað ímyndað okkur að
við sæjum. Hver kápuræfillinn
var hengdur utan yfir annan á
þennan litla líkama. Allt var
þetta eins og tuggið að neðan,
rifið og tarnað, bundið upp um
axlir með snærum. Þessi dreng-
ur var myndaður af öllum er
myndavélar höfðu. Fékk hann
alltaf fleiri og fleiri franka. Og ■
er ég viss um að hann hefur haft
meira kaup fyrir að „standa
kyrr“ þessa litlu stund er við
vorum þarna, heldur en faðir
hans í mánuð við vegagerð.
Fjárhirðarnir
Þegar komið var upp á hás-
léttuna fór sauðféð að verða á-
berandi. Fyrst voru þetta litlir
hópar, 20-30 kindur ,og var allt-1
af maður með þeim. En svo fóru '
hóparnir að stækka og karlanir,
er gættu að fénu, sátu oft við
veginn. Þeir voru allir í síðum
kápum, dökkum á lit, voru þær
ekki allar nýjar, en nógu marg-
ar á sama manninum. Langa
staí'i höfðu þeir, með krók á
öðrum endanum. Með þessum
krók geta þeir handsamað kind-
ur sínar ef með þarf. Allt var
þetta fé stutt ullað og vel skitið
og óþrifalegt. Getur það ekki ver
ið fyrir inniveru ,heldur er það
„bælt“ yfir dimmar nætur og þá
saurgað sig svona. Rófan er á-
berandi löng á þessu fé. Sér-
staklega bar mikið á því á lömb-
unum nýbornum. En ég sá mikið
af nýfæddum lömbum og sum
voru vel stálpuð.
Asnanir
Alls staðar þar, sem einhver
umferð var þarna, voru asnarn-
ir aðalfarartæki. Karlarnir ridu
á þeim, dúðaðir í mikið af fötum
og reiddu undir sér stærðar
klyfjar. Þetta eru þrautseigar
skepnur, þessir asnar, og lifa víst
ekki neinu sældar lífi. Ég kom á
bak asna og sat í einhverju
drusludóti, sem tjaslað var sam-
an á baki hans. Var þetta eins
og ég gæti hugsað mér að það
væri þeysa á ársgamalli kvígu.
Þeir voru horaðir, skáldaðir og
skjögruðu áfram með sínar
þungu byrðar. Ég kom þar, sem
4 asnar voru á beit, 2 voru heftir
og höftin bundin saman, svo að
þeir urðu að fylgjast að. Það er
slæmt að vera asni í Alsír.
Borg hamingjunnar
Þar sem við þeysum inn gróð-
urlitlar slétturnar, nálgumst við
stöðugt lokatakmarkið. Bou Sa-
ada. Þar verður snúið við heim,
lengra verður ekki farið. Sólin
er farin að nálgast fjöllin, og
þegar hún h v e r f u r ,skellur
myrkrið yfir snögglega.
Allt í einu hrópar Alí Baba og
bendir: „Bou Saada, Bou Saada.
Gulleit borg birtist okkur, með
háum pálmakrónum inn á milli
lágreistra húsa. Og í kvöldgeisl-
um hnígandi sólar rennur bílinn
inn að Hótel du Caid. Við erum
komin alla leið.
Við gengum inn í forsalinn.
Þar var fagurt um að litast, flos-
teppi á gólfum, ljósahjálmar í
loftinu. Okkur var vísað á her-
bergi. Við þvoðum okkur í
skyndi og hefur mér sjaldan
langað meira í vatn en þá. En að
drekka vatn í Afríku var okkur
bannað og gerðu það skipslækn-
arnir og voru þeir báðir með
þarna. Ég flýtti mér niður í sal-
inn aftur. Þar stendur kaupmað-
ur einn úr Reykjavík. Við göng-
um út í pálmagarðinn og horfum
á allar þessar skæru stjörnur á
dimmbláa himninum. Víða voru
sandskaflar inni þar; og óðum
við í þá. Daufa birtu lagði frá
einstaka rafljósaperu, sem var
uppi í trjánum. ómur af ein-
kennilegum söng og blístri barst
til okkar. Vertur, líklega þessa1
heims, smugu út úr runnum,
flaksandi, hvítar skikjur báru
við skuggalega runnana. Við
hröðum okkur fram fyrir hótelið
Þar sat maður á tröppunum og
var með túrban og í skósíðri
skikkju. Hann vildi selja bjúg-
hnífa og átti hver að kosta 100
franka. Ég sýni honum 100 fr.
seðil og tek tvo hnífa, lít á hann
spyrjandi um leið. Hann hneigir
sig og býr um þá og fær mér.
Verðið sett niður um helming.
Lambskrokkarnir
Úti í runna einum voru rauð-
leit bál á tveim stöðum. Þangað
fórum við. Þar voru 6 Arabar að
verki. Tveir héldu á lambskrokk
á milli sín. Þræddur var hann
upp á prik, sem stungið var inn
um garnaropið og fram úr hausn
um. Lambið hafði verið flegið
og tekið innan úr því, svo var
skrokknum snúið yfir sedrusvið-
arglæðum og steiktur þannig.
Þriðji maðurinn hafði kúst og
krukku með einhverju í og bar
úr krukkunni á skrokkinn. —
Eins var farið með hinn.
„Þarna er nú arabiska máltíð-
in sem við eigum að fá,“ sagði
kaupmaður.
Fórum við svo inn í hótel og
settumst að borðum. Þegar við
höfðum neytt fyrsta réttarins
þutu inn í salinn nokkrar dans-
meyjar og hljómsveit, settist
þetta fólk í hring á gólfinu eða
á lága bekki, annars virtist það
eiga bezj; við það að sitja á fótum
sínum eða krosslegga fæturna
undir sér.
Hljómsveitin var búin beztu
tækjum: Reyrflautur eða pípur
og bumbur, sem líktust gömlum
trébolum. Þetta var tréhringur
og var sagt að geitarskinn væri
strengt á þennan hring og svo
var barið á botn þennan. Var
hægt að framleiða ógurlegur
þrumur og drunur með þessu á-
haldi. Flauturnar voru háværar
og stelpurnar gátu haft hátt, en
lögin voru ekki tilþrifamikil sem
sungin og spiluð voru, sí-endur-
tekningar á þunglyndislegum
lögum. Og var þetta eins og
neyðardróp undirokaðrar þjóðar.
Dansinn var fremur hægur og
var eiginlega mest til að sýna
flýtinn, að láta einn líkamspart-
inn vera á hraðri hreyfingu þótt
hinir væru alveg kyrrir. Dans-
meyjarnar voru fremur lágar
vexti, búnar allavega litum, síð-
um kjólum. Allar höfðu hrafn-
svart hár og dimmaugu. Döns-
uðu þær bæði ein og ein og
stundum allar í einu.
Sú síðasta, er kom fram, tók
fulla vínflösku er stóð þarna á
borði, setti hana upp á höfuð sér
og lét hana standa þar. Fyrst
ruggaðist flaskan til, en fljótt
náði stúlkan því að láta flöskuna
halda jafnvægi. Og hófst nú
trylltur dans. Dansmeyjan sner-
ist hart í hring, kastaði sér út á
hliðar og á fjórar fætur, alltaf
var höfuðið í þeirri stöðu, að
flaskan hallaðist varla, að síð-
ustu stökk hún í loft upp og
greyp flöskuna áður en hún datt
í gólfið. Við stóðum rétt hjá
henni og sáum þetta vel. Þessi
mey fékk ósvikið klapp.
Alltaf á meðan dansað var
hamaðist „hljómsveitin" að spila
og var hávaðinn ógurlegur.
Þá er allt í einu komið inn
með feiknastór, tvö gyllt föt, um
meter í þvermál, voru þau sett
á borð í salnum. Á eftir þeim
komu menn í hvítum skykkjum
og bera lambskrofin inn og
hvolfa þeim ofan á fötin.
Kjötmáltíð Araba
Það var búið að segja okkur,
að við þessa máltíð ætti ekki að
nota nein áhöld, enga diska eða
hnífa. Aðeins fingurna. En sum-
ir gleymdu þessari venju Arab-
anna, tóku með sér gaffal og
disk. En þegar þeir ætluðu að fá
sér bita á diskinn af lambakjöti
voru þeir ekki með neitt í hönd-
unum. 1 þessum mikla hávaða og
í þrengdlum við kjötskrokkinn,
er 15 eða 16 manns sótti að í
einu, urðu menn ekki varir við
er þjónar gistihússins kipptu
vopnunum úr höndum þeirra.
Þessi þáttur hefur verið vel æfð-
ur, og þjónarnir vanir við. Allt
var þetta með einhverjum ævin-
týrablæ, sem maður man alltaf
eftir. Kjötið var mjög bragðgott,
en ekki átu sumir mikið.
Næst fóru fram handlaugar,
volgt vatn var borið inn í gyllt-
um kötlum og því hellt yfir hend
ur okkar. Þá var þessari miklu
máltíð lokið.
Fljótt fór það að berast á milli
manna, að dansmeyjarnar vildu
gjarnan að við kæmum á nætur-
klúbb í borginni. Og yrðu þær
þar ekki alveg eins þaktar klæð-
um eins og á þessari danssýn-
ingu. Ali Baba vildi að við sæj-
um nektardans þennan, og báðir
skipslæknarnir töldust vera viss-
ir um, að ekki liði yfir þá, þott
þeir sæju bert kvenfólk. Varð
það svo endirinn, að við fórum
ein 30 þangað.
Danssýning hinna nökiu meyja
Keyrt var talsvert út í borg-
ina og komið að dansstofu þess-
ari. Fórum við inn og fengum
okkur sæti, var stofan ekki
stærri en það, að við gátum rétt
setið í hring. í einu horninu stóð
hljómsveitin.
Er við höfðum beðið dálitla
stund, kemur ógurlega sver kona
inn á gólfið. Hún er í stórri, víðri
skykkju yzt fata, er „tattoeruð“
í andliti, eða máluð græn strik í
höku, enni og kinnar. Svipmikil
var hún og sköruleg. Hún heimt-
ar 100 franka af hverjum áhorf-
anda. Við borguðum þennan inn-
gangseyri, og sú gamla hvarf inn
í hús með sjóðinn. Svo líður löng
stund þar til hún kemur aftur, er
þá búin að telja og segir að það
vanti 100 franka. Var þá þetta
lagfært. En viss vorum við um
það, að hún hafði logið. Þetta
var mamma hússins og ekki á-
rennilegt að vera að þjarka neitt
við hana.
Hljómsveitin spilar og ber
bumbur. Allt í einu snúa Arab-
arnir sér út í vegginn. Birtist þá
ber kvenmaður á gólfinu sem
dansar líkt og inni í hótelinu,
nema nú þvældust engir kjólar
fyrir hreyfingum hennar. Við
horfðum á þessi náttúrubörn,
sem voru að innvinna sér pen-
inga, en þurftu að þverbrjóta al-
gengt siðalögmál, þar sem stúlk-
ur mega þarna varla láta sjá á
sér beran blett. Hljómsveitar-
menn fóru stundum út af laginu
— en danhmeyjarnar slógu þá i
afturenda þeirra. En þeir máttu
ekki sóma síns vegna, sem Aarb-
ar, horfa á bert kvenfólk.
Við gengum heim í hótelið um
nóttina. Stigirnir eða strætin
voru öll gul-sandborin, húsin
flest úr gulum sandsteini, en
tunglið lýsti upp þetta einkenni-
lega svið, himininn var dökkblár,
hvergi ský á lofti, svalt var, að
okkur fannst, eftir allan hitann
um daginn.
Hvað skyldum við sjá og
reyna með morginum þegar dag-
ur rís?
— DAGUR, 2. des.
Vetrarsíídveiðm á Ákureyrarpolíi nam
nær því 16000 málum
Á sunnudaginn lauk vetrar-
síldveiöinni hér á Akureyrar-
polli og á innanverðum Eyja-
firði, sem hófst 11. nóvember
síðastliðinn og varð veiðin alls
15.984 mál. Hefir Krossanes
því tekið á móti meira en
helmingi meira magni nú en á
allri sumarvertíðinni, er síld-
armagnið er verksmiðjunni
barst varð aðeins rösklega
6700 mál. í gær var verið að
Ijúka við að bræða það síðasta
af vetrarsíldinni.
Miklir fjármunir
Það eru miklir fjármunir, sem
sjómennirnir hafa sótt hér út á
Pollinn í vetur, því að láta mun
nærri að verksmiðjan hafi greitt
850.000 krónur fyrir hráefnið. Er
hlutur sjómanna og útgerðar-
manna af þessum veiðum góður,
ef miðað er við aðra útgerð. Auk
þess hefir Krossanesverksmiðjan
veitt 15—20 mönnum atvinnu
lengst af þann tíma, sem síld-
veiðin hefir staðið. Að öllu sam-
anlögðu hefir þessi síldveiði og
vinnsla orðið mikil búbót fyrir
bæjarfélagið og það á árstíma,
sem venjulega er minnst að gera
hér fyrir verkamenn og sjómenn.
Eiga útvegsmenn og sjómenn,
sem hófu þennan veiðiskap, svo
og stjórn Krossanesverksmiðj-
unnar, sem brá skjótt við að
kaupa aflann og hefja vinnslu á
honum, þakkir skyldar fyrir
framtakið.
Mest öll framleiðslan
seld til útflutnings
Blaðið átti í gær tal við Guð-
mund Guðlaugsson, formann
verksmiðjustjórnarinnar, og
skýrði hann svo frá, að tekizt
hefði að selja alla lýsisfram-
leiðsluna og er útskipun lýsisms
fyrirhuguð snemma í næsta
mánuði. Fékkst gott verð fyrir
lýsið og hagstæðara verð, en
náðist fyrr á s.l. ári. Mjölið er
þegar selt að 2/3 hlutum, en
unnið er að því að selja afgang-
inn og horfur á að það takist
giftusamlega. Gott verð fékkst
einnig fyrir mjölið. Um afkomu
verksmiðjunnar í heild sagði
Guðmundur Guðlaugsson, að
vonir stæðu nú til þess, að ekki
yrði beint tap á rekstri hennar á
arinu 1953, en óvænlega horfði
íyrir verksmiðjuna, er sumar-
síldveiðunum lauk svo að henni
bárust aðeins rösklega 6700 mál.
Hefir vetrarsíldveiðin því orðið
til þess að létta undir með þessu
íyrirtæki bæjarins.
Beiri framiíðarhorfur
Guðmundur sagði, að það væri
skoðun sín, að betur horfði nú
með rekstur Krossanesverk-
smiðjunnar en áður og ber þar
margt til. 1 fyrsta lagi hefir sú
breyting nú orðið síðan Laxár-
virkjunin var fullgerð, að verk-
smiðjan getur fengið rafmagn til
starfrækslu á vetrum, en það var
ekki hægt áður. Gjörbreytir
þetta aðstöðu verksmiðjunnar.
Þá er nú vaxandi hráefni, sem
til fellst frá togurunum, fiskúr-
gangur alls konar, og ef fram-
hald verður á því, að togarar
veiði fisk til herzlu, má búast við
því að verksmiðjunni berist
verulegt hráefni til vinnslu. Svo
má segja að hilli undir byggingu
liraðfrystihúss, og rekstur þess
mundi og veita verksmiðjunni
hráefni. Loks er engan veginn
vonlaust, að vetrarsíldveiði, sem
sú, er nú hefir verið stunduð,
geti orðið verulegur liður í
xekstri verksmiðjunnar.
Vinnsla fiskúrgangs
Fyrr á þessu ári var unnið úr
talsverðu magni af fiskúrgangi í
verksmiðjunni, og nú í haust
hefir framleiðsla úr fiskúrgangi
numið um 87 tonnum af beina-
mjöli.
Blaðið fékk eftirfarandi tölur í
gær um afla hæstu skipanna, er
lagt hafa upp í Krossanesi: Snæ-
fell 4165 mál, Von 3844 mál,
Garðar 3383 mál, Gylfi 1534 mál,
Akraborg 1608 mál, Stjarnan 765
mál. Þess ber að geta að úthalds-
tími skipanna var mjög misjafn.
Snæfell veiddi auk þess, sem hér
er talið, 1260 mál í Grundarfirði.
—DAGUR, 12. janúar
Falleg og
hiý kveðja
Meðal margra kærkominna
bókasendinga og annarra rita,
sem mér hafa borizt í hendur
undanfarið, og flutt yl og birtu
í bæinn, er smárit frá góðvini
mínum, hinum aldurhnigna
heiðursmanni og mæta klerki,
séra Sigurði S. Christophersson,
sem nú er búsettur í Winnipeg.
Nefnist þetta smárit hans
Vegferð og vinarkveðja, og er
um allt hið snotrasta að búningi,
prentað á vegum The Columbia
Press í Winnipeg fyrir hönd
höfundarins.
En þó að bæklingur þessi sé
snyrtilega til fara um prentun og
annan frágang, þá skiptir hitt
auðvitað mestu máli, að hann er
vel saminn og ber vitni þrosk-
aðri og göfugri lífsskoðun, enda
er þar margt vel sagt og vitur-
lega.
Höfundurinn minnist með
jöfnum ræktarhug „gamla lands-
ins“, þó að hann færi þaðan
ungur að árum, og þessa lands,
þar sem hann hefir eytt mestum
hluta ævinnar, og á sér að baki
langt nytjastarf í þágu kristni
og kirkju og annarra menning-
armála.
Og séra Sigurður hefir farið
vel með sinn íslenzka menning-
ararf; þarf ekki í því samræmi
annað en minna á það, hversu
mikið far hann hefir gert sér um
það að rita hreint og áferðargott
íslenzkt mál, eins og þetta smá-
rit hans og fjöldamargar blaða-
greinar hans sýna deginum
ljósar.
Sterkur straumur heitrar og
djúprar trúar er undiraldan í
þessari kveðju hans, en þar renn-
ur einnig í sama farveg djúp-
stæður góðhugur og þakkar-
hugur til samferðasveitarinnar,
til hinna mörgu, sem hafa, eins
og hann orðar það fallega, „stráð
liljum“ á leið hans. Með þeim
huga er gott að ganga móti hníg-
andi sól langrar ævi. Og vel lýsir
höfundur lífsskoðun sinni í þess-
um fögru og sönnu orðum:
„Þeir, sem fara með boðskap
kærleikans, flytja boðskap Guðs,
og tungumál himinsins".
Þessi bæklingur rifjaði einnig
upp góð kynni okkar séra Sig-
urðar og samstarf, og margar
sameiginlegar ánægjustundir á
samkomum og í heimsóknum á
heimili í Lögbergs- og Þingvalla-
byggðum, er ég ferðaðist þar í
þjóðrækniserindum, og geymi ég
minningarnar um þau ferðalög
okkar í þakklátum huga.
Mér hlýnaði um hjartarætur,
er ég las þessa fögru og drengi-
legu kveðju hins aldna sæmdar-
klerks, og ég veit, að svo hefir
mörgum fleiri vinum hans farið.
Með innilegri þökk fyrir hana,
bið ég honum blessunar í kvöld-
skininu eftir langan starfsdag á
vettvangi kirkju- og félagsmála
vorra.
Richard Beck
„Mér þykir svo gaman að sjá
manninn minn setjast í hæginda-
stól eftir miðdegisverðinn — og
íá sér vindil. Vindlarnir hafa svo
þægilegan ilm,“ sagði konan, „og
það er líka svo friðandi fyrir
taugarnar að reykja“.
„Ég er ekkert að hugsa um
taugarnar,“ svaraði vinkonan. •—
„En é gvil gjarnan að maðurinn
minn reyki, þá get ég sagt hon-
um hvar sparnaðurinn eigi að
byrja, þegar hann fer að suða
um sparnað“.
SAVE
Best for Less
Davenport and Chalr,
$82.50 '
Chesteríield and Chalr.
$149.50
Hostess Chalr $16.50
T.V. Chaírs $24.50
Chesteríield and Chair,
recovered, from $89.50
up.
HI-GRADE UPHOLSTERING AND DRAPERY SERVICE
625 Sargent Ave.
Phone 3-0365