Lögberg - 04.03.1954, Blaðsíða 6

---v
GUÐRÚN FRÁ LUNDI:
DA LALÍF
S- ---------------r
„Hallgrímur!“ sagði Sigga, aldeilis orðlaus af undrun. „Hvað
ertu að fara með?“
„O, sona, sona! Það leynir sér ekki ættarmótið. Ég þekkti hana
strax. Hún var þarna í kotinu hjá Felli, þegar ég var þar, svolítil
telputryppa. Ég stríddi henni með því að kalla hana Helgu prests-
dóttur og spyrja hana eftir, hvort hún ætlaði að finna pabba sinn.
Hún var svo reið við mig stundum, að það var hlægilegt að sjá
hana. Ég veit bara hreint ekkert, hvaðan hún hefur þennan
dómarasvip, sem hún beitir allt of mikið. Að öðru leyti er hún
víst mesta myndar manneskja“.
„Já, það er hún, og ég vona, að hún verði hér áfram, að
minnsta kosti meðan ég lifi. Lengra er óþarfi að hugsa“.
„Þá er nú þetta loksins búið“, sagði Borghildur, þegar búið var
að koma öllu leirtauinu þangað, sem það átti að vera. „Nú þarf
að fara að koma gestunum í rúmið. Tommi verður að mjólka í
þetta sinn, svo að við getum byrjað að búa um rúmin. Fólkið er
þreytt eftir ferðalagið“.
„Þú verður að ráða, hvernig það sefur“, sagði Anna.
„Það er sjálfsagt-, að Fellshjónin sofi inni í húsinu og dreng-
irnir þeirra“.
„Já“, greip Anna fram í, „hjónin geta sofið í rúminu okkar.
Ég sef hjá þér með Jakobi. Það verður þröngt, en við verðum að
þola það. Bræðurnir frá Felli geta sofið í rúminu hans pabba
sáluga, en hann þarna séra Hallgrímur í hinu rúminu. Er þetta
ekki gott. Hinir sofa frammi í gestaherberginu“.
Borghildur hló. „Og nú ertu sjálf búin að ráða fram úr þessu,
alveg eins og hver önnur húsmóðir á að gera. En mér finnst bara
ómögulegt að Hallgrímur sofi inni. Það getur enginn sofnað fyrir
málæðinu úr honum“.
„Þér finnst hann víst ekkert skemmtilegur, Borghildur mín?“
sagði Anna.
„Nei, það er nú öðru nær, en það finnst víst flestum öðrum
hann vera það“.
Svo var farið að búa um í hjónahúsinu. Gestirnir færðu sig
fram í baðstofuna á meðan, svo þeir yrðu ekki fyrir. Hallgrímur
varð eftir og ræddi við Jón, sem sat með Jakob litla í fanginu.
Drengurinn horfði á það ánægjulegur á svip, þegar Borghildur
var að búa um rúmið, sem Lísibet hafði sofið í, en hafði verið
óhreyft síðan hún var flutt burtu. „Babbo go Bag-ga búa um góu
mömmu, góa mamma, mamma goma addur. Jagob sofa í essu
rúmi“, sagði hann og brauzt ofan úr fangi föður síns, og hljóp að
rúminu, stakk kollinum ofan í sængina og aflagaði allan þennan
snyrtilega umbúnað, sem Borghildur hafði vandað svo mjög.
„Ó, hamingjan hjálpi mér, að ég skyldi ekki vera búin að
svæfa Jakob“, sagði Anna mæðulega. „Nú heldur hann að mamma
ætli að sofa þarna í nótt, af því að búið var um rúmið“. Hún staklc
höfðinu undir gluggatjaldið til að hylja tárin, sem þrengdu sér
fram í augun.
Jón tók drenginn og gældi við hann. „Jakob sofa hjá mömmu
í nótt og vera ósköp góður“.
„Nei, Jakob sofa jedda já góu mömmu“, sagði barnið og vildi
ekki yfirgefa rúmið, en grúfði andlitið ofan í sængina.
„Hann gleymir henni aldrei“, kjökraði Anna út við gluggann.
„Það á hann heldur ekki að gera“, sagði séra Hallgrímur.
„Enginn getur gleymt annarri eins konu. Þið skuluð iðulega segja
honum af henni, svo hann muni eftir henni“. Hann lagði höndina
á öxl Önnu og hélt áfram: „Á ég að segja þér sögu, góða barn?
Ég leyfi mér að kalla þig svo, vegna þess að þú ert líklega næstum
því fjörutíu árum yngri en ég. Ég var ekki nema 16 ára, þegar
móðir mín dó. Hún var falleg og elskuleg kona, systir séra Helga í
Felli. Við vorum því systkinabörn, ég og Lísibet fóstra þín. Ég
grét og barmaði mér, eins og lóa yfir helunguðu hreiðri, og fannst
Drottinn vera harður og óréttlátur að taka hana burtu úr heimin-
um, svona unga og fallega, fulla af áhuga fyrir lífinu, einkanlega
minni framtíð, sem var eina barnið hennar. Nokkrum árum síðar
lofaði ég þann sama Drottinn fyrir að hann lét hana deyja einmitt
þá, áður en þessar miskunnarlausu klær ellinnar náðu að kremja
líkama hennar og sál. Trúirðu þessu, Anna Friðriksdóttir, sem
búin ert að sjá á bak tvennum foreldrum — rúmlega tvítug?“
„Nei“, kjökraði Anna. Hún stóð út við gluggann ennþá, og
barðist við grátinn, „nei, ég skil þig ekki. Hvernig á nokkur maður
að lofa Drottinn fyrir það, að móðir hans er dáin?“
„Þá skaltu heyra sögu mína. Móðir mín átti fóstursystir, sem
Elín hét. Hún sagði mér margar sögur af henni og sér, þegar þær
vöktu yfir túninu og stálu hestum nágrannanna, í stað þess að
reka þá til baka, og þeystu á þeim sér til skemmtunar hálfu
næturnar. Þá voru nokkrir réttatúrar, lambarekstrar og grasa-
ferðir. Þetta voru nú aðalskemmtanir unga fólksins í þá daga, og
hún átti mynd af henni, sérlega lagleg kona, leit hún út fyrir að
vera. Þá var hún gift í Reykjavík. Og mamma sagði við mig
stundum: „Ef þú kemur nokkurn tíma til Reykjavíkur, þá skaltu
heimsækja þessa konu. Hún hefur skrifað mér, að sig langi mikið
til að sjá þig“. Svo liðu árin. Ég kom til Reykjavíkur ókunnugur
öllum, og þá finnst manni dýrmætt að geta eignazt einn kunningja,
þótt ekki sé meira. Ég fór að reyna að grafast eftir, hvar þessi kona
byggi. Einn bekkjarbróðir minn gat gefið mér dálitlar upplýsingar.
Hún var orðin ekkja og var hjá dóttur sinni, sem var gift kaup-
manni. Hann gat þess líka, að Elín ætti aðra dóttur ógifta, gull-
fallega stúlku. Ekki var það nú lakara, að heyra það. Og svo fór
ég á annan jóladag til þeirra. Þeim degi gleymi ég aldrei. Frúin
var fjarska kumpánleg og sagðist kannast vel við móður mína.
„Mamma hefur sagt mér svo oft frá henni. Þær voru víst fjarska
samrýmdar“, sagði hún og fór svo að tala um allt annað. Loks
spurði ég eftir, hvort móðir hennar væri ekki svo frísk, að ég gæti
fengið að heilsa henni. Jú, það var hún nú, sagði hún, en samt var
eins og hún hikaði við að fara með mig inn til hennar. Samt gerði
hún það, fór með mig inn í lítið herbergi, þar sem gamla konan
sat og prjónaði. En það var ómögulegt að hugsa, að þetta væri
sama konan og ég hafði horft á dagsdaglega á þilinu yfir rúminu
hennar mömmu sálugu. Þetta var ekki annað en sálarlaus líkami.
Talað gat hún að vísu, en minnið var algerlega tapað. Ég reyndi að
LÖGBERG, FIMMTUDAGINN 4. MARZ 1954
að láta hana muna eftir móður minni, en það var algerlega
ómögulegt. Hún sagðist aldrei hafa þekkt konu, sem hefði heitið
Aðalheiður. En náttúrlega gat ég ekkert talað við hana, eins og
þið skiljið. Dóttir hennar sagði, að hún hefði fengið slag — síðan
sæti hún svona, prjónaði alltaf sama sokkinn, sem væri rakinn
upp jafnóðum, og henni fenginn hann aftur. Ég man lítið eftir,
hvernig yngri dóttirin leit út, hvort hún var falleg eða ekki, svo
eyðilagður var ég yfir því, að þetta skyldi vera fallega, glaðlynda
stúlkan, sem ég kunni svo margar skemmtilegar sögur af. Ég man
það bara, að þegar ég kom heim í herbergið mitt, þá lofaði ég Guð
af heilum hug fyrir, að ég átti endurminninguna um móður mína
fagra og heilbrigða, nema aðeins nokkra síðustu ævidagana. Skiljið
þið mig, börnin góð Hafið þið ekki séð hvernig ellin leikur
mennina?“ Fullorðnu munaðarleysingjarnir störðu á þennan ljós-
geisla, sem þeim var allt í einu bent á.
„Jú, ég skil þig“, sagði Jón. En Anna sagði, vantrúuð:
„Svona hefði mamma aldrei orðið. Hún var svo gáfuð kona.
Svona verða engir hérna í dalnum“. En presturinn hristi höfuðið.
„Enginn getur vitað ævina, fyrr en hún er öll, góða mín. En
það hefði verið átakanlegt að sjá Lísibetu þurfa að beygja sig fyrir
ellinni. Látið því huggast og geymið þessa fallegu konumynd í
hjarta ykkar. En gleymið ekki að tala oft um hana við drenginn,
svo hann muni alltaf eftir henni“.
Enginn hafði tekið eftir Jakobi meðan presturinn talaði. Hann
hafði náð sér í lítinn skemil og stóð á honum við rúmstokkinn og
grúfði sig sofandi ofan í sængina.
„Nei, sko, hvar barnið stendur sofandi“, sagði Anna, þegar
hún sneri sér frá glugganum. „Við höfum alveg gleymt honum“.
„Lofið honum að sofa þarna, annars fer hann að gráta“, lagði
séra Hallgrímur til. „Ég vona, að þú lofir mér að sofa hjá honum.
Það er langt síðan ég hef sofið hjá barni, litlu, saklausu barni“.
KVEÐJUORÐ TIL ÞEIRRAR DÁNU
Stúlkurnar risu snemma úr rekkjum morguninn eftir því
margt þurfti að gera. Fyrst og fremst'að leggja í ofnana, því nú
var skipt um veður, kominn froststormur með hríðaréljum. Anna
húsfreyja hafði sofið illa, hugur hennar var alltaf hjá Jakobi litla,
hvort honum myndi líða vel þarna hjá bráðókunnugum mannin-
um, en hún hafði ekki kunnað við annað en gera eins og hann
hafði óskað. Það var undarlegt, að maðurinn skyldi fara fram á
það að sofa hjá barninu. Ef hann legðist nú ofan á barnið og
kæfði það. Slíkt hafði svo sem komið fyrir, hafði hún heyrt fólk
segja. Þessi hugsun gaf henni engan frið. Borghildur steinsvaf
svefni hinna þreyttu og hreyfðist ekki. Hún hafði alltaf kerti og
eldspýtur uppi á hillunni fyrir ofan rúmið. Anna seildist í það og
kveikti. Hún þoldi ekki þessa óvissu lengur. Svo smeygði hún sér
fram úr rúminu og gekk hljóðlaust á berum fótum gegnum sof-
andi baðstofuna. Móðurástin hefur oft lagt meira á sig en það.
Húshurðin gaf ekki frá sér minnsta hljóð og hún tiplaði inn að
rúmstokknum, þar sem barnið hennar steinsvaf, með hálf opinn
munninn og teygði frá sér handleggina. Guði sé lof! andvarpaði
hún í huganum og sneri við og fyrirvarð sig fyrir óstillinguna.
Ef eitthvað af gestunum hefði vaknað og séð hana á náttkjólnum.
Það hefði verið óviðkunnanlegt. En þeir voru allir of þreyttir til
þess að vakna við fótatak veiklaðrar móður. Eftir þetta gat hún
farið að sofa.
Nú var kominn bjartur dagur og morgunkaffið tilbúið. Hún
ætlaði sjálf að færa gestunum það í rúmið. Það hafði fóstra hennar
alltaf gert. Hún gat um leið séð hvernig drengnum liði. Hún setti
bakkann á borð við rúmstokkinn hjá séra Hallgrími og bauð
góðan daginn, og spurði hvernig hann hefði sofið.
„Ágætlega! Hvernig á maður annað en sofa vel hjá svona
saklausum og elskulegum rekkjunaut", svaraði hann. „Þú mátt
trúa því, að það hefur farið vel um okkur báða þessa nótt“.
Henni fannst hann einkennilega þreytulegur, til þess að hafa
sofið vel. Gráíróttur, langur, hárlokkur hékk ofan með vinstri
vanganum, og hvítur skalli kom í ljós upp úr úfnu hárinu. Eftir
þessu hafði hún ekki tekið daginn áður. Augnaráðið var einkenni-
lega dauflegt og svipurinn eitthvað raunalegur. Ósköp er maðurinn
undarlegur, hugsaði Anna, og færði sig frá rúminu. Það var eitt-
hvað ógeðfellt við hann. Líklega þessi andstyggilegi skalli. Henni
hafði fundist hann svo myndarlegur í gær. Hann horfði á kaffið,
en gerði sig ekki líklegan að drekka það. „ Þú ert kannske óvanur
að drekka kaffi á morgnana?“ spurði Anna.
„Nei, nei, góða mín. Ég drekk alltaf kaffi á morgnana", svaraði
hann, en snerti þó ekki bollann. „Er Jón kominn á fætur?“ spurði
hann svo.
„Já, hann er kominn á fætur fyrir löngu“.
„Já, náttúrlega árrisull eins og ættin. Nærri má geta“, tautaði
hann og fór að tína sykurmola ofan í bollann, ákaflega letilega.
Þá kom Jón inn og bauð gestum sínum góðan daginn. „Nú er
komin frosthríð, hreint ekki skemmtilegt ferðalag fyrir þá, sem
þurfa yfir fjöll að fara“, sagði hann.
„Ja, hvað annað“, gegndi séra Hallgrímur. „Það eru nú
kannske ekki alltaf blíður og stillur í lífinu“.
Anna sá hann gefa Jóni bendingu, með augunum, að finna
sig. Hún fór fram í kokkhúsið. Það var svo sem auðséð, að hann
kæmi aldrei í sig kaffinu; bollinn var ósnertur ennþá. Jón kom
fram rétt á eftir henni ðg fór fram í stofu; kom inn aftur með
vatnsglas í hendinni, fullt af víni.
„Hvað er þetta, maður?“ spurði hún. „Geturðu ekki látið
gestina komast á fætur, áður en þú ferð að færa þeim vín? Ég
man nú ekki eftir, að ég hafi séð vínflösku borna með morgun-
kaffinu hérna fyrri“. Hún horfði með fyrirlitningu á glasið í
hendi hans.
„Séra Hallgrímur á svo bágt með að drekka morgunkaffið,
ef hann hefur ekki bragð út í það“, sagði hann brosandi. „Vertu
nú ekki sfona móðguð“.
Anna hristi höfuðið alveg hissa. „Ekki er nú lítil löngunin í
þennan óþverra. Yfir því hefur hann verið að híma“.
„Það má nú með sanni segja, að þessir menn eru réttnefndir
nautnaþrælar“, sagði Borghiídur æði fastmælt.
Anna stundi mæðulega: „Og Jakob sefur hjá þessum manni“.
„Þér dettur þó ekki í hug, að hann fari að hella ofan í hann
einhverju úr glasinu?“ sagði Anna Pétursdóttir. Hún sat við
borðið og sötraði morgunkaffið sitt ánægjuleg á svip. „Vertu
óhrædd, honum veitir ekki af því sjálfum“, bætti hún við hlæjandi.
„Ó, ég held það geti skeð, að þessir drykkjumenn smiti þá,
sem þeir sofa hjá“, sagði Anna húsfreyja.
„Þú mátt búast við, að þig fari að langa í dropann bráðum“,
svaraði nafna hennar, og hló ertnislega framan í hana.
Þegar gestirnir voru komnir á fætur, gengu þeir út að gá að
ferðaveðrinu. Svo komu þeir inn aftur, kuldalegir í framan, dust-
uðu snjóinn fínlega af fótum sér og töluðu um, að hann væri ansi
svalur, og flýttu sér svo í ofnhitann aftur.
Önnu fannst séra Hallgrímur vera breyttur, þegar hann kom
fram í kokkhúsið. Þreytusvipurinn var algerlega horfinn og
augun voru fjörleg, glampandi af káíínu. Langi hárlokkurinn var
greiddur snyrtilega aftur höfuðið, svo hvíti skallinn, sem hafði
hneykslað hana svo mjög, sást hvergi. Hann skrafaði góða stund
við stúlkurnar, áður en hann fór að líta til veðurs.
„Hvernig lízt þér á, Sigga mín?“ sagði Anna Pétursdóttir.
„Gamli kærastinn þinn hleypur berskallaður ofan í kirkjugarð.
Heldurðu hann fái ekki heilaköldu?“
„Kærastinn?" tók Sigga upp éftir henni. „Hver segir, að hann
hafi verið kærastinn minn? Þið, þessar ungu stelpur, haldið að
allir hafi verið trúlofaðir, sem einhverntíma hafa þekkzt, af því
að þið eruð vitlausar í að trúlofast".
„Já, auðvitað. Það hefur þú nú líka verið, þegar þú varst ung,
þótt þig langi kannske ekki mikið til þess núna. Að minnsta kosti
hefurðu yerið vitlaus í honum þessum, og sofið hjá honum marga
nóttina“.
Þá var Siggu nóg boðið, ef svona ætti að kasta skugga á
hreinleik hennar. „Þú mátt skammast þín fyrir munninn á þér,
eins og fyrr, ef þú hefðir nokkra sómatilfinningu“, sagði hún
skjálfrödduð af reiði.
„O, taktu þetta ekki svona nærri þér, Sigga mín“, sagði Anna
með ertnisglotti, sem Sigga þoldi ekki.
Borghildur sá þann kostinn vænstan að reyna að stilla til
friðar. „Hættu þessu rugli, Anna“, sagði hún alvarlega. „Sigga
hefur nú líklega verið of varkár til þess að fara að sofa hjá öðrum
eins „flosa“ og honum Hallgrími. Farðu svo inn og gættu að
ofninum“. Hún ýtti Önnu inn í baðstofuna, til að binda enda á
þessa deilu. En Sigga gamla rölti inn á rúmið sitt og settist þar
allt annað en ánægjuleg á svipinn. Henni fannst að Borghildur
hefði getað lagt sér liðsyrði, án þess að kasta þessari hnútu til
prestsins. En hún var nú alltaf eins í garð þeirra, sem lausir þóttu
á kostunum, konan sú.
En niðri í kirkjugarðinum stóð séra Hallgrímur berhöfðaður í
kuldastorminum við stóra leiðið, sem í gær var nýtt. Nú var það
næturgamalt, með þykku, hvítu mjallarlagi, sem stormurinn skóf
lausamjöllina saman við. í gær hafði hann langað til að tala fáein
orð yfir kistu frændsystur sinnar, en ekki verið nógu vel „fyrir
kallaður“. Nú hafði innihald flöskunnar hresst hann svo, að hann
ætlaði að tala það, sem honum bjó í brjósti, þótt enginn heyrði til.
Það var það bezta. Hann ætlaði að tala við hana og engan annan.
Hvað svo sem varðaði heiminn um þetta eintal. Það kom honum
ekki við, síðasta kveðjan til æskuvinkonunnar. Kannske gat þessi
helkaldi vindur borið hana inn á land eilífðarinnar. „Enginn veit,
hvaðan hann kemur eða hvert hann fer“. Presturinn sneri sér
undan veðrinu og fór að tala:
v „Lísibet! Ertu búin að lesa þessa ómerkilegu kveðju frá mér?
Já, ég veit, að þú ert búin að því. Það er ekki dimmt hjá þér, þarna
niðri. Aldrei verður dimmt eða kalt í kringum þig, ekki heldur í
heimkynnum dauðans. Lísibet! Þú bannaðir mér að skrifa þér.
Þess vegna hef ég aldrei getað látið þig heyra neitt um mínar til-
finningar, fyrr en nú, þegar þú heyrir ekki lengur til mín. En ég
get ekki hugsað mér annað en þú heyrir. Þú hlýtur að vera nálæg
þessu heimili. Ég hef þráð þig alla ævina, í vöku og svefni. Ef ég
ætti eina ósk, þá skyldi ég óska þess að mega sofa hjá þér þarna
niðri. Það væri betra hlutskipti en eiga fyrir höndum langt ferða-
lag í kuldastormi, og næðir inn að hjarta, og svo viðtökurnar á
1 manns eigin heimili. „Þú ert eins og flækingur, Hallgrímur,
flækist um hálft landið, eins og þú eigir ekkert heimili. Ert fullur
og hugsar ekkert um, hvernig búskapurinn gengur hérna heima.
Og svo þessi sífelldu messuföll. Þeir fara að afsegja þig sem prest,
og á hverju ætlarðu þá að lifa?“ Hann er svona, pistillinn hjá
frúnni — þetta eru viðtökurnar, þegar ég loksins er kominn heim.
Og svo hefur hún komið því inn hjá drengnum að lítilsvirða mig
líka. Getur þú skilið þetta, góða skyldurækna kona? Það þarf
ekki annað en sjá heimilið þitt, til að sannfærast um mannkosti
þína, enda voru þeir mér kunnir áður — þó að leiðirnar yrðu að
skilja. Einhvern veginn hefðir þú getað lifað með mér í fátæktinni.
Vertu sæl, Lísibet! Heldurðu þú verðir ekki frjáls að því að koma
á móti mér, þegar þessari köldu vegferð er lokið?“
Hann signdi sig yfir leiðið með skjálfandi höndinni. Kuldinn
vax óþolandi bitur. Það lá nærri, að hann væri farinn að skjálfa.
Hárlokkurinn feyktist aftur og fram um kulsæla blettinn, sem
honum var ætlað að hylja. En samt flýtti hann sér ekkert burtu,
heldur fór að lesa grafskriftina á ryðgaða járnkrossinum yfir
tengdaforeldrum Lísibetar — stautaði eins og illa læs krakki:
„Jón Jakobsson. Ingibjörg Sigurðardóttir“. „Ójá, þetta geta þeir
ríku látið kaupa yfir sig“, sagði hann gremjulega. „Þetta er keypt
fyrir Nautaflata-auðinn, hann er ekki svo lítill. Einu sinni sagði ég
við séra Helga: Ef þú hefðir ekki látið Nautaflata-auðinn blinda
þig, þá hefði Lísibet orðið konan mín, og við hefðum bæði verið
ánægð. Það var hann, sem skildi okkur. — „O, það var þitt eigið
gæfuleysi, en ekki hann, sem var orsökin. Hún hefði aldrei orðið
ánægð hjá þér“, sagði hann, sá góði maður. „En þar hafði hann
ekki á réttu að standa. Það var auðurinn og ekkert annað“.
Hann greip í grindurnar og reyndi að hrista þær í gremju
sinni. En þær voru helkaldar og óbifanlegar. Þá þrammaði hann
álútur og skjálfandi- heim til bæjar.
„En sá blessaður ylur, sem hér er“, sagði hann, þegar hann
kom inn í kokkhúsið.
„Ósköp hlýtur þér að vera kalt, séra Hallgrímur, að vera úti
svona fáklæddur“, sagði Anna húsfreyja og horfði á hann með
samúð.
„Já, ég er alveg að sálast“, svaraði hann. „Ég hef staðið niðri í
garði og suðað eins og fluga, þangað til ég þoldi ekki lengur við.
Annars hefði ég sagt meira“.
„Má ekki bjóða prestinum kaffi?“ spurði Borghildur og benti
með augunum á fyrirferðarmikla kaffikönnu á sjóðheitri elda-
vélinni.
„Jú, takk, það væri fínt, hérna við borðið". Hann settist við
borðið. Anna sótti bollapör og sykur, hellti kaffinu í bollann.
„Þið farið ekkert í dag. Þetta er vonzkuveður“, sagði hún.
„Ekki er nú ráðlegt að bíða eftir fannkomu, fyrir þá, sem eiga
jafn langt heim og ég á. Það eru nú bráðum fimm vikur síðan ég
fór að heiman, svo það fer nú líklega að verða mál að hugsa til
heimferðar“, sagði presturinn.
„Herra trúr! Ósköp hlýtur konunni þinni að vera farið að
lengja eftir þér. Fimm vikur! Skárri er það tíminn“, sagði Anna.
Prestur yppti öxlum og glotti háðslega. „Já, ég býst við því>
að henni finnist ég vera búinn að vera nokkuð lengi í burtu. Hún
verður áreiðanlega búin að taka saman nokkra fyrirlestra handa
mér, allan þennan tíma“, sagði hann.