Lögberg - 03.02.1955, Blaðsíða 2

2
LÖGBERG, FIMMTUDAGINN 3. FEBRÚAR 1955
VIKULOK
Eftir PALMA.
Niðurlag
Frank ók nú talsvert langa
leið er lokum nam hann staðar
við afgirt svæði sem auðsýnilega
var geymslustaður fyrir bíla.
Þar skildum við bílinn eftir og
gengum svo spölkorn, að húsi
sem stóð þar á opnu svæði. Þetta
hús var afgirt og myndarlegt
hlið sýndi leið að framdyrum
þess. Þegar við fórum gegnum
hlið þetta mættum við þar
manni sem virtist hafa sprottið
þar upp úr jörðinni.
„Hallo,“ sagði hann. „Gestir?“
Frank svaraði honum engu,
en rétti honum aðgönguseðlana
sem ég hafði keypt á veitinga-
salnum, sem við höfðum komið
frá. Maðurinn beygði sig, og
gekk með okkur upp að fram-
dyrum húsgins, opnaði hurðina,
og benti okkur inn í húsið, og
bráðlega stóðum við nú aftur í
snyrtilegum veitingasal. Veit-
ingaborðið var vel vandað og
áfengisflöskurnar spegluðu sig
í speglum, sem voru listsamlega
lagðir fyrir aftan þær svo að í
fljótu bragði virtist h,ver flaska
vera margar flöskur. Auðséð var
að gömlu fyrirmyndar heimili
hafði hér verið breytt í þennan
veitingasal. í öðrum enda sals-
ins, beint á móti veitingaborð-
inu, var dálítið leiksvið og fyrir
framan leiksviðið, var dálítil
hljómleikasveit. Á leiksviðinu
dönsuðu sex léttklæddar, fagrar
stúlkur fegurðardansa. Seinna
kom skripaleikari fram á sviðið
sem sagði og lék spaug-sögur og
glettist við stúlkurnar á fremur
óslípaðann hátt. Flest sæti í saln
um voru uptekin og við urðum
að bíða dálitla stund, þangað til
við náðum í sæti við sérstakt
borð. Við enda veitingaborðsins,
fyrir framan vinskápana, voru
alskonar hættuspila-tæki o. fl.
Á meðan ég var að bíða eftir
veitinga stúlkunni, sem ég vissi
að mundi bráðlega nálgast okkur
og afgreiða pöntun okkar, spurði
ég Frank spaugsamlega:
„Hvað mikið heldur þú að
þessi knæpa borgi lögreglunni
fyrir verndun? Mér þykir það
tæplega hugsanlegt, að þetta geti
verið dulið lögregluþjónunum.“
Auðvitað er lögreglunni borg-
að,“ sagði Frank hlæjandi og
hreykti sér í sætinu, með sýni-
legri tilfinningu um það, að hann
var maður, sem þekti og vissi um
þessi efni. Svo bætti hann við,
um leið og hann blés reyk frá
vindlingnum sínum út úr nefinu
á sér: “Hvað mikið sem þeir
borga er áreiðanlega ekki of
mikið, því knæpur af þessu tagi,
hafa enga bókfærslu og borga
enga tekjuskatta og eins og þú
hefir séð, er ágóðinn gífurlegur.
Þessar knæpur hafa ekkert á
hættu, því ef bindindisfélög og
kirkjur gera stöðu þeirra óþægi-
lega og með samtökum bera
fram klaganir til lögreglunnar,
þá aðvarar lögreglan þá í tíma,
svo þegar hreinsunar áhlaup á
knæpurnar verður skipað, er þar
ekkert af neinu verulegu fjár-
mæti. Jafnvel þó borð og stólar
og önnur tæki sem heyra þess-
um knæpum til séu brotin og
skemd við þessi áhlaup, er það
aðeins fyrir blöðin, til þess að
sýna almenningi röskleik og
dugnað lögreglunnar." Frank
þagnaði því veitingastúlka nam
staðar við borðið okkar og af-
greiddi okkur.
Við sátum nú þarna um stund
og skemtum okkur við það að
horfa á skemtanir þær, sem fram
fóru á leiksviðinu. Við höfðum
því ekki tekið eftir því, að þrjár
persónur höfðu nálgast okkur.
En þegar nafn mitt var nefnt,
litum við báðir við og þarna fyr-
ir framan okkur stóð Miss Pitit,
Mr. Miller og stúlkan hans, sem
við höfðum mætt á hinum veit-
ingastaðnum fyr um kvöldið.
„Ég sé að þú ert þarna við
stórt borð, en sæti eru fá hér í
salnum. Megum við nú taka
okkur sæti við borðið þitt?“
„Það er velkomið," sagði ég,
en svo spurði ég hvar Bradley
væri.
„Hann kemur'bráðlega,“ sagði
Mr. Miller. „Hann er að ganga
frá bílnum á bílasvæðinu.“
Frank hafði hagað því svo til,
að Miss Petit sat við hliðina á
honum ,og fljótlega fóru nú sam-
ræður fram á milli þeirra í hálf-
um hljóðum. Ég hafði áður haft
hugmynd um það, að Miss Pitit,
með kvenlegri þekkingu, á eðlis-
fari karlmanna, hafði aðeins haft
það í huga, að vekja afbrýðis-
semi í huga Franks, með því að
velja Bradley sem förunaut sinn
til Detroit.
En nú sá ég að Mr. Bradley
kom inn. Hann leit í kringum sig
en kom fljótlega auga á mig og
hópinn, sem sat við borðið mitt.
Hann hikaði, en þar sem ég
snéri mér beint á móti dyrunum,
þar sem hann stóð, hafði ég fyrst
af öllum tekið eftir honum og
benti honum því að koma til
mín, sem hann féllst á hæglætis-
lega.
Bradley tók sér sæti við hlið-
ina á mér. Hann var því hér um
bil beint á móti Frank og Miss
Pitit hinumegin við borðið.
Frank var nú aftur orðinn þög-
ull og sat niðurlútur við borðið
en Miss Pitit starði út í bláinn.
Miller og Agnes virtust vera í
heimi út af fyrir sig og héldu
upp samræðum sín á milli.
Ég hafði séð um það, að glösin
voru fylt aftur og bráðlega virt-
ist andrúmsloftið verða betra við
borðið. Bradley fór að tala um
daginn og veginn við mig, og svo
kom Mr. Miller inn í samræðurn
ar með skemtilegar fyndnissögur
Bráðlega var svo talað um
stjórnarfarslegt skipulag og þá
efst á síðu um áfengislögin. Mr.
Miller hélt því fram, að lög af
því tagi, hefðu aðeins spillandi
áhrif á alt félagslíf, þar sem lög-
reglan virtist vera máttlaus til
þess að þvínga löghlýðni í þessu
efni lögunum sjálfum til stuðn-
ings. Þegar hér var komið, var
það sýnilegt að athygli Franks
hafði verið vakin og fljótara en
ég hafði gert mér grein fyrir,
kastaði hann eldknetti í sam-
ræðurnar: xx
„Lögreglan sjálf stendur í
flestum tilfellum í flokki með
þeim mönnum, sem bera mesta
óvirðingu fyrir lögunum," sagði
hann. „Þeir eru flestir siðferðis-
lega óhæfir fyrir stöðu sína sem
lögreglumenn." Það varð dauða-
þögn við borðið um stund. Ég sá
útundan mér rauða andlitið á
Bradley, sem hangdi niðurlútur
yfir Whisky glasinu sínu. Ég sá
Miss Pitit stara á Frank sem einn
bar höfuð hátt, og Mr. Miler og
Agnes virtust vera að bíða eftir
einhverri úrlausn, sem gæti
bjargað viðræðunum frá per-
sónulegum illyrðum. Bradley
var þó fljótur til svars. Hann
rétti sig upp í sæti sínu og spurði
með nístandi kulda:
„Hefir þú verið barinn í seinni
tíð, eða hýddur af smyglakeppi-
nautum þínum, Frank?“
Frank fölnaði, og án efa mundi
hann hafa kastað glasinu, sem
hann hafði í hendi sinni, beint í
andlitið á Bradley, ef Miss Pitit
hefði ekki verið fljót til bragð og
gripið hendi hans um leið og hún
hvíslaði að honum:
„Komdu — komdu með mér,
Frank. Við skulUm dansa dá-
lítið.“
Agnes og Miller fylgdu dæmi
þeirra og yfirgáfu borðið og
gengu áleiðis til leiksviðsins,
sem nú var notað fyrir þá sem
dansa vildu því sýningaleikur
stúlknanna, sem þar höfðu leik-
ið, hafði hætt um tíma. Svo nú
sátum við Bradley einir við
borðið.
Ég stakk því upp á því við
hann, að við reyndum heppni
okkar við hringspilið fyrir fá-
eina dollara.-------
Það var komið fram undir
morgun, þegar við loksins lögð-
um leið okkar til hótelsins. Ég
hafði skemt mér vel. Ég var þó
farinn að finna til þess, áð ég
hafði drukkið of mikið, og hið
sama virtist mér eiga sér stað um
alla, sem í mínUm félagsskap
voru. Frank og Bradley höfðu
altaf öðru hverju verið að urra
að hver öðrum, án þess þó að
nokkuð alvarlegt tæki sér stað.
Þetta virtist mér alt vera Miss
Pitit að þakka, því að hún virtist
altaf vera við öllu búin, og með
kvenlegum skilningi og fljótum
úrræðum stöðvaði öll alvarleg
þrætumál. Það var þó auðséð,
að Miss Pitit var Franks stúlka,
og að það í sjálfu sér blés að
hatursglóðum þeim, sem Brad-
ley bar til Franks.
Þegar ég nálgaðist bílinn
minn, kom maður sá, sem hafði
umsjón yfir bílasvæðinu til
okkar, og spurði okkur, ef það
gæti ekki komið sér vel fyrir
okkur, að kaupa fáeinar flöskur
fyrir heimanotkun, af góðu
whisky. Þessi tillaga féll í frjóan
akur, því whisky er í raun og
veru góð hressing við hæfilega
notkun. En þegar við vorum að
opna bílinn og ganga frá whis-
ky kassanum á baksætinu í bíln-
um, sáu mvið að Bradley með
Miller og Agnes nálgaðist okkur.
1 mesta flýti kastaði Frank nú
einhverjum slæðum yfir whisky
kassann um leið og hann hvísl-
aði:
„Ef Bradley fellir grun á okk-
ur verður heimferð okkar ónæð-
issöm.“
Við sváfum la'ngt fram á dag
í hótelinu, og eftir að hafa borð-
að, bjuggumst við til heimferðar.
Frank virtist vera ákaflega ókyr
og óstyrkur. Hann var þögull og
kaldur í viðmóti. Hann ók bíln-
um með mestur varkárni og lög-
legum hraða. Þegar við nálguð-
umst Jackson, snéri Frank út'af
aðalveginum inn að bóndabýli
nokkru, sem var þar skamt frá.
Án þess að segja eitt einasta orð
við mig um áætlanir sínar, tók
hann whisky kassann með sér og
hvarf inn í bóndahús þetta. Auð
vitað gekk ég útfrá því sem vissu
að hann hefði í hyggju, að fela
kassann þar undir umsjón bónd-
ans, þangað til betra tækifæri
gæfist til að flytja hann til borg-
arinnar. Ég varð því næstum því
orðlaus af undrun, þegar Frank
kom út úr húsinu með kassann
og kastaði honum á baksætið 1
bílnum.
„Bóndinn vildi ekki eiga það á
hættu að geyma þennan kassa,“
sagði hann, „við verðum að láta
kylfu ráða kasti, og eiga það á
hættu að komast inn í borgina."
Við þetta varð ég auðvitað að
sætta mig.
Við höfðum ekki ekið meira en
fjórar mílur þegar bíll kom út úr
hliðargötu og elti okkur með
miklum hraða. Fljótlega vorum
við nú stöðvaðir og út úr þessum
bíl kom nú Bradley með öðrum
undirsýslumanni.
„Buts og Bradley,“ hvíslaði
Frank. „Látu mig nú ráða svör-
um, hvað sem ágengur.“
Nú stöðvuðust sýslumennirnir
við bíldyrnar og litu inn í bílinn,
og þarna beint fyrir framan þá,
á bílsætinu, blasti whisky kass-
inn við þeim.
„Þetta virðist vera gott whisky
sem þú hefir þarna meðferðis,
Mr. Hanson,“ sagði Mr. Buts.
„Bezta tegund sem hægt er að
kaupa fyrir peninga," sagði
Frank.
„Er það nú ekki skammarlegt
að það eru litlar líkur til þess,
að þið getið notið þess,“ sagði
Bradley hlæjandi.
„Ég borgaði fyrir kassann og
ber einn ábyrgðina,“ sagði Frank
„Það er atriði, sem þið getið
útskýrt f y r i r dómaranum,"
sagði Buts.
„Það eru líka mörg önnur at-
riði sem gætu komið til greina,“
sagði Frank og leit ögrandi aug-
um á Bradley.
ábyrgðina á sjálfan sig. Það
„Við höfum ekkert að óttast,“
sagði Buts.
„Og engann ávinning,“ sagði
ég fljótlega. Mér hafði komið til
hugar að besti vegurinn út úr
þessari klípu, væri sá, að reyna
að komast að samningum. Ég
hafði hugboð um það, að Frank
væri að reyna til þess, að skjóta
mér undan með því að taka alla
fanst mér augljóst, að honum
mundi ekki takast. Á hinn bóg-
inn fanst mér það líklegt, að
eftir að við höfðum verið teknir
fastir mundum við báðir verða
lokaðir inni í fangahúsinu, og
þar mundum við verða að bíða
dóms og sektar. Þar að auki
mundi þetta atvik verða birt í
blöðunum, með skaðlegum áhrif-
um fyrir viðskifti mín. Ég hélt
því áfram:
„Það er enginn ávinningur fyr-
ir ykkur að taka okkur fasta fyr-
ir að hafa undir höndum aðeins
einn kassa af whisky. Þið þekkið
líklega eins vel og ég, ástandið á
afgreiðslustofu sýslumannsdeild-
arinnar. Hvað um þessa 300
kassa af whisky sem var tekið úr
vagni smýglarans gegnum fram-
dyr á fangahúsinu, þar sem
smyglarinn borgaði lausnarfé
sem nam aðeins $500 til sýslu-
mannsins sem svo lét hann þjóna
sína hjálpa smyglaranum til að
bera kassana gegnum bygging-
una til bakdyranna og þar var
þessum whisky byrgðum hlaðið
í sama vagninn og svo hélt
smyglarinn áfram leiðar sinnar
til Battle Creek. Þetta er aðeins
eitt dæmi, en ég get nefnt fleiri.
þið hafið líklega stundum lesið
smágreinar í blöðunum undir
nafninu „Chewing the rag,“ rit-
aðar af Mr. X. Ég er Mr. X. Hing
að til hefi ég aldrei gert sýslu-
mennina í Jackson að umtals-
efni, en það er þó gott og mikið
efni til umhugsunn. — Jæja —
Hér er tillaga frá Mr. X. Takið
þið whisky kassann minn með
ykkur og ég skal þegja, eða þá
^akið þið okkur fasta og Mr. X
mun chew the rag.“
Báðir sýslumennirnir virtust
vera ráðalausir. Þeir litu hver á
annann og svo gengu þeir til
hliðar og hvísluðust eitthvað á.
Svo kom Mr. Buts til baka og
sagði vingjaruega:
„Við getum auðvitað ekki lát-
ið ykkur fara með þetta whisky
inn í borgina. Ég ætla þ'ví að
losa ykkur við þennan kassa og
þið getið farið leiðar ykkar, en
— mundu það, að Mr. X er oss
skuldbundinn.“
„Hann mun halda kjafti,“
sagði ég gremjulega.
Svo tók Mr. Buts kassann út
úr bílnum mínum og bar hann
yfir til sýslumanns bílsins. —
Ég var í versta skapi, en Frank
virtist vera brosandi og glaður
yfir þessum leikslokum. Mig
langaði til að ausa yfir hann
skömmum, en ég sagði aðeins
eins hógværlega og mér var
auðið:
„Varstu ekki að segja mér, að
þú værir knútunum kunnur? Þú
leystur endaknútinn illa.“
,Þú lést mig ekki ráða,‘ sagði
Frank hlæjandi.
„Ég hafði enga löngun til þess,
að liggja lokaður inni með þér
á fangahúsinu þangað til á morg-
un, eða þangað til að fangarnir,
sem teknir eru fastir í dag, eru
yfirheyrðir."
„Það var engin hætta á því,“
sagði Frank og hló enn meira.
Svo bætti hann við eftir stund-
ar þögn: „Þú varst ákaflega
áhrifamikill á þinn hátt, en þess
var engin þörf. Það var aðeins
vatn í flöskunum. Þarna úti á
bóndabýlinu helti ég öllu góð-
gætinu í venjulegar mjólkur-
flöskur fullar af ágætu whisky.
Ég mundi vilja gefa mikið til
þess, að sjá Mr. Bradley taka sér
fyrsta sopann úr flöskunum, sem
hann tók frá okkur. Það er
ástæðan fyrir því, að ég get ekki
stilt.mig um að hlæja.“
Nú hló ég með Frank. Þetta
höfðu nú í raun og veru, verið
æfintýrarík, góð og blessuð viku-
lok. Og — Frank hafði í raun og
veru þekt knútana.
Barði Skúlason ræðismaður
Árið 1876 fluttu skagfirzk
hjón, Guðmundur Skúlason og
Guðrún Guðmundsdóttir frá
Reykjavöllum í Skagafirði til
Ameríku, slíkt voru engin tíð-
indi í þann tíð. Þau settust að í
Nýja-íslandi en dvöl þeirra þar
varð þó skammvinn, því að 1880
fluttust þau til Dakota og settust
að í Víkurbyggð.
Af 14 börnum, sem þau Guð-
mundur og Guðrún eignuðust,
komust ekki nema 5 til fullorðins
ára.
Elztu börnin voru fædd heima
— í Skagafirði — meðal þeirra
drengur er hlaut nafnið Barði.
Um hann segir Guðmundur faðir
hans í bréfi, er hann ritar bróður
sínum í Skagafirði 3. dag maí-
mánaðar 1901:
„Barði sonur okkar lifir í
Grand Forks, þar er allmikill
bær, um 75 mílur sunnar en ég
Póstur verður úti
Fannst örendur á Kleifaheiði, en
hestarnir stóðu yfir honum
Patreksfirði, 29. des.
Sá sorglegi atburður gerðist
hér á mánudaginn 27. des.,
að maður varð úti á Kleifa-
heiði. Var það Þorsteinn
Þorsteinsson póstur, sem var
á leið með jólapóst inn á
Barðaströnd. Lík Þorsteins
heitins fannst í gærdag um
þrjúleytið á svonefndum
Hjallaenda og var það um
200 metra frá réttri leið!
Sást til hans frá Botni
Þorsteinn heitinn lagði af stað
frá Patreksfirði eldsnemma á
mánudagsmorguninn. Var hann
með tvo hesta og mikinn póst.
Síðasti maðurinn, sem hafði tal
af honum var bóndinn að Hlaðs-
eyri, Magnús Jónsson, en þar
kom Þorsteinn við. Hlaðseyri
liggur innarlega í firðinum.
Síðan sást til hans frá Botni
innsta bæ fjarðarins um 11
leytið um morguninn og var
hann þá að leggja á Kleifaheiði,
en yfir hana á Barðaströnd er
um 4—5 tíma leið gangandi
manni.
Kom ekki til byggða
Barðstrendingar áttu von á
póstinum þennan dag, og er Þor-
steinn heitinn var ekki kominn
um kvöldið, var hringt frá Haga
að Miðhlíð, til þess að spyrjast
fyrir um hann. Var þaðan sent
út að Brekkuvelli, en það er
fyrsti bærinn, er pósturinn átti
að koma á, en enginn sími mun
vera þar. Að Brekkuvelli hafði
Þorsteinn þá ekki komið. Var
þegar gert viðvart til Patreks-
fjarðar, en þar sem myrkur var
komið og hríð talsverð á Kleifa-
heiði, sem verið hafði allan dag-
inn, var ekki hafin leit að Þor-
steini fyrr en morguninn eftir.
Fannst á Hjallaenda
Strax morguninn eftir fóru
menn frá Patreksfirði og af
Barðaströnd á jeppum og fót-
gangandi að leita Þorsteins. Var
veður þá allsæmilegt á heiðinni.
Tók fjöldi manna þátt í leitinni.
Um kl. þrjú þann dag fannst lík
Þorsteins á svonefndum Hjalla-
enda, sem er á Kleifaheiði þar
sem skömmu síðar fer að halla
niður á Barðaströnd.
Hestarnir stóðu yfir honum
Þarna hafði Þorsteinn heit.
búið um sig með póstpokunum
um 200 metra frá réttri leið.
Stóðu hestarnir yfir honum og
hafði hann bundið beizli þeirra
saman áður en hann lagðist
fyrir. Var líkið flutt niður á
Barðaströnd.
Þorsteinn heitinn hefir gegnt
póstsstarfinu síðan 1930. Var
hann þaulkunnugur á þessari
leið. Hann var 53 ára að aldri og
lætur eftir sig konu, Sæbjörgu
Þorgrímsdóttur og þriggja ára
gamlan son. Hann var búsettur
á Patreksfirði.
—Mbl., 30 des.
lifi, í þessu ríki. Þegar hann var
búinn að læra það sem hægt er
að nema á alþýðuskólanum hér
hjá Islendingum, gekk hann á
ríkisháskólann í Grand Forks, 18
ára gamall, og útskrifaðist eftir
7 ár, síðan lærði hann lögfræði,
og er nú málafærslumaður.
Hann er fríður maður sýnum og
vel gáfaður og talinn með hinum
betri ræðismönnum þessa ríkis,
reglu- og snyrtimaður í allri
framgöngu“. — Enginn mun nú
það mæla, að Guðmundur hafi
borið oflof á son sinn í bréfi
þessu, svo vel varð Barði að
manni.
Frá Grand Forks flutti Barði
Skúlason sig um set og settist að
í borginni Portland Oregonríki.
Hann gerðist umsvifamikill lög-
maður og var kjörinn á þing þar
í ríkinu. Á þeim árum var haft á
orði, að Barði væri mestur
mælskumaður vestan Kletta-
fjallanna.
í dag er dáðadrengurinn Barði
Skúlason 84 ára. Nýlega heim-
sóttum við hjónin hann í starfs-
stöðvum hans í Portland. Frá
hornsal á 12. hæð í Public Ser-
vice Building hefur Barði mikla
sýn yfir borgina og allt til
fjallanna inn til landsins. Hann
er ungur í fasi, svo að engum
kemur til hugar að þar fari nær
hálfníræður öldungur, stilltur og
fyrirmannlegur í framgöngu og
þó hvatur og snarlegur. Starfs-
fólkið, 5 lögfræðingar á bezta
skeiði og einkaritari, sem lengi
hafa unnið með húsbóndanum
og fyrir hann, koma inn, til þess
að heilsa löndum hans. Það leyn-
ir sér ekki að Barði er enn hús-
bóndi á sínu lögmannsheimili,
vinsæll og virtur húsbóndi.
Ekki kann ég að rekja þann
frama, sem Barða hefur fallið í
skaut sem lögmanni og starfs-
manni, í trúnaðarstöðum hjá
ríki og borg og í félögum. Meðal
annarra kosta, er hafa gert hann
vel til mikilla starfa fallinn, er
málakunnátta hans. Barði les og
talar, auk ensku og íslenzku,
norðurlandamálin, frönsku
þýzku og latínu.
Við arineld á hinu glæsilega
heimili Barða, Hlíðarenda, spyr
ég húsbóndann hvort hann vilji
lofa mér því örugglega, að verða
jafnvígur að ári, 85 ára. Hann
kvaðst vona að svo verði, en
báðir vitum við að enginn ræður
sínum næturstað. Fyrr en varir
verður hver, hversu röskur sem
hann er, að snúa sínum híbýlum
á leið, í hinzta sinn. Þess vegna
rita ég nú þessar línur á 84 ára
afmæli Skagfirðingsins Barða
Skúlasonar. Um leið brýni ég
hann lögeggjan að láta nú, að
óbreyttu heilsufari, áratuga-
ætlun verða að veruleika, að
koma í heimsókn til Islands og
Skagafjarðar, næsta sumar. Sem
íslenzkum ræðismanni verður
þér vel fagnað, Barði, sem dáða-
dreng og snjöllum manni enn
betur, en bezt sem Skagfirðingi.
Gæfan fylgi þér heim, að heiman
heim, og alla daga. Þökk fyrir
síðustu samfundi, mætumst
heilir á sumri komanda.
Árni G. Eylands
—Mbl., 19. jan.
BABY ROSE

Ein sérstæíSasta plantan af jurta-
pottsblómum er dvergrósin, sem
nær fullþroska á, 4 til 5 mánuðum
og sprettur upp af
fræi meS klösum, er
minna á hinar gim-
steinafögru barna-
rðsir, einar út af
fyrir sig eSa tvl-
settar, margs konar
litir.
Pakki 35c postfrítt
Sérstakt tilboö 1 pakki Baby rósir
og aörar úrvals heimilisplöntur, a8
verðgildi $1.60 fyrir $1.00 póstfrltt.
OKEYPIS 164 bls. fræ og blóma-
ra'ktarbók fyrir 1955.
Kaupið Lögberg
VIÐLESNESTA
ISLENZKA BLAÐIÐ