Lögberg - 09.06.1955, Blaðsíða 4

4
LÖGBERG, FIMMTUDAGINN 9. JÚNI 1955
Vert fylztu þakkar
Síðan að Lögberg birti ritstjórnargreinina hinn 12. maí,
„Gáð til veðurs“, hafa ritstjóranum borist mörg bréf um
framtíðarhorfur blaðsins, undantekningarlaust vinsamleg og
þrungin alvöru; má það af bréfum þessum ráða, að menn láta
sér ekki á sama standa hvað um blaðið verði, fleiri hafa nú
þegar greitt áskriftargjöld sín en áður var, þó víst sé, að
slíkt hið sama verði aðrir kaupendur þess að gera, svo að
allir verði skuldlausir við blaðið um næstu áramót; uppá-
stunga ritstjórans um styrktarfélaga hefir mælst vel fyrir og
er þegar farin að bera nokkurn árangur, enda er slíkt mjög
tíðkað, er um menningarstofnanir ræðir, sem af eðlilegum
ástæðum eiga erfitt uppdráttar; mætti samtakanna verða
engin takmörk sett.
Aldurhniginn velunnari Lögbergs, J. A. Vopni, fyrrum
stórbóndi í Swan River-bygðinni, en nú búsettur að Gimli,
kemst meðal annars þannig að orði í bréfi til ritstjórans frá
14. maí s.l.:
„Ég las ritstjórnargreinina í Lögbergi, „Gáð til veðurs“,
með blandinni ánægju; ég hefi verið að velta því fyrir mér
hvað hægt væri að gera blaðinu til varanlegrar styrktar og
ég aðhyllist tillögu þína um reglubundinn, árlegan stuðning
frá íslendingum jafnt í Canada sem Bandaríkjunum, því
íslenzk tunga viðurkennir engin landamæri; mér kemur því
til hugar, að rétt sé og sanngjarnt, að sérhvert íslenzkt
bygðarlag beiti sér fyrir um söfnun árlegs tillags frá ein-
staklingum innan vébanda sinna og tryggi með því framtíð
blaðsins, því án þess megum við ekki undir neinum kringum-
stæðum vera; mér hefir hugkvæmst, að tillögin ættu að vera
frá $10, $25, $50, eða jafnvel upp í $100. Þessar upphæðir
þyrftu ekki endilega að greiðast í einu lagi ef víst væri að
þær bærist blaðinu fyrir lok hvers fjárhagsárs; ég treysti þér
manna bezt til að ráða úr þessu vandamáli sakir kunnug-
leika þíns í bygðum okkar Vestur-lslendinga og langrar
reynslu".
Ungur, íslenzkur lögfræðingur, sem nú býr í fjarlægð
við Winnipeg, skrifar ritstjóranum hinn 31. maí s.l., en honum
farast varðandi Lögberg þannig orð:
„Ég læt dálitla peningaávísun verða samferða bréfi þessu,
sem ég vona að komi að einhverjum notum; ég hefi ávalt
verið þeirrar skoðunar, að útkoma Lögbergs væri hvorki
meira né minna en nauðsyn, eigi okkur, sem erum af íslenzku
bergi brotin, að lánast að viðhalda menningarlegum sam-
tökum og vitneskjunni um uppruna okkar og ætt; ég treysti
því að undirtektir almennings verði góðar og sem allra víð-
tækastar og mun þá vel fara“.
Þó eigi sé vitnað hér að sinni í fleiri en þessi tvö bréf,
eru þó mörg önnur, sem borist hafa, rituð í sama anda.
I hinu fagra kvæði Kristjáns Jónssonar, Vonin, standa
eftirfarandi ljóðlínur:
„Alt, sem lifir lifa girnir,
lífið heli móti spyrnir.
Þegar lífsins löngun hverfur
lífið er eðli sínu fjær“. —
Þó öllum sé ljóst, að stundaglasið renni út tíðum fyr en
varir, búa þeir sig þó jafnan undir lífið engu síður fyrir
það, og þeir vilja heldur ekki að alt fari með þeim í gröfina;
flestir eiga einhver þau hugsjónamál, er þeim er ant um
að lifi þá sjálfa; einhverjar þær stofnanir, einhver þau
mannfélagssamtök, sem þeir óska langlífis niðjum sínum til
blessunar; og með þetta fyrir augum, búa þeir oft í haginn
varðandi viðhald slíkra samtaka eða mannfélagsstofna, svo
sem með því, að minnast þeirra í erfðaskrám sínum.
Enn er margt fólk í þessu landi, sem ann hugástum ís-
lenzkri tungu og vill margt á sig leggja henni til fulltingis.
Lögberg og íslenzk tunga hafa átt langa samleið í þessari
álfu og enn eru við hendi næg verkefni, sem krefjast þess
að þessir tveir aðiljar haldist í hendur um fjölda mörg ókomin
ár, enda hefir það sjaldan þótt mannsæmandi að leggja árar
í bát þó við mótbyr sé afli að etja, en þá fyrst reynir á
þolrifin.
Samson Jónasson Samson
Jafnvel þó dauðsföll séu
tíðar fréttir meðal íslendinga,
vekja þau ætíð bæði athygli
meðal almennings og söknuð
meðal vandamanna og vel-
unnara. Svo var við fráfall
Samsons J. Samsons, er lézt
snögglega þann 19. maí síðast-
liðinn. Hann hafði að vísu átt
við vanheilsu að búa um all-
langa hríð, en fáir bjuggust
við umskiptum svo hraðfara.
Samson var fæddur í Keldu
dal í Skagafirði 14. júní 1876,
sonur hinna merku hjóna
Jónasar Jónssonar og konu
hans, Bjargar Jónsdóttur.
Systkini hans voru sem
hér segir: #
Jón, fyrv. lögregluþjónn,
Sigurður, Dýrfinna, Sigríður,
Steinunn og Þorbjörg. Af
þeim er Jón einn á lífi.
Samson lifir kona hans,
Guðrún Jónsdóttir, ættuð úr
Nýja-íslandi; sonur, Jón V.
Samson prentsmiðjustjóri, |
sem ætíð var föður síns
hægri hönd. Einnig lifa tvær
dætur: Lillian og Guðrún, sú
þriðja, Margét, er látin fyrir
nokkrum árum.
Samson fór með foreldrum
sínum og systkinum til Vest-
urheims árið 1887.
Skömmu eftir aldamót gekk
hann í lögreglulið Winnipeg-
borgar, var í því 19 ár og gat
sér þann orðstír að vera
mesta karlmennið og krafta-
maðurinn af 220 lögregluþjón-
um í borginni; enda var það
ekki langt að sækja, því faðir
hans var afrendur maður að
afli, samfara því sem hann
var fimur á alla lund.
Samson hætti hjá lögreglu-
liði borgarinnar í stóra verk-
fallinu 1919, en tók þá að sér
samskonar starf hjá einkafé-
lögum hér í bæ, og vann við
það í 20 ár. Hann gat sér á-
gætan orðstír í hvívetna við
þessi störf.
Á síðari árum leið hann af
vanheilsu mikilli, sem vann
að lokum á þessum hrausta
og harðfenga manni.
Svo virðist stundum sem
ýmsir hæfileikar mannanna
séu ekki gjöf, eins og sumir
halda fram, heldur lán, sem
hægt er að innheimta með
okurrentum, án mikils fyrir-
vara.
Mér, fyrir mitt leyti, finnst
eitthvað vanta á Sargent
Ave., síðan Samson hvarf úr
rauða hægindastólnum í bill-
jarndstofunni þar, og eins úr
kaffihúsinu í sömu byggingu.
Af. því að langir verða dagar,
að sitja þá aleinn alla tíma í
þröngri herbergiskytru, við
nauman yl, var hinn látni
daglegur gestur á þessum
látnu stöðum og gaf hann
þeim sérstakan svip og yfir-
bragð.
Vitanlega eru þessi gömlu
sæti setin af öðrum síðan
Samson Jónasson Samson
hann leið, en það eru aðrir
menn með öðrum persónu-
leik og áhugamálum, öðrum
lífsskoðunum og tilfinning-
um.
Samson var auðkenndur
hvar sem hann var; hann var
ætíð kunningjamargur, en í
raun og veru fremur vinafár,
þau ár sem ég þekkti hann
bezt, eins og stundum vill
verða þegar þeirra er mest
og sárust þörf.
Mörgum hættir við að setja
vináttu og kunningsskap í
eitt og sama númer og láta
þar við sitja; en það er al-
gjörlega rangt; þar er um tvö
mismunandi hugtök að ræða,
álíka sundurleit eins og
sumar er vetri.
Kunninginn er reiðubúinn
að sitja með hverjum sem er,
við kaffiborðið og halda uppi
samræðum. Það styttir að
vísu tímann, þegar ekki er í
annað hús að- venda, en þar
með er þeim málum lokið,
þar til næsti dagur rennur
upp og sama sagan endur-
tekur sig með litlum breyt-
ingum.
Vinurinn er af alt annari
tegund, hann færir stórar og
smáar fófmir, sem fáir vita
um og hvergi eru skráðar, en
eru ómetanlegar og kær-
komnar þeim, sem eru hjálp-
arvana að einhverju leyti.
Meðal hins f jölmenna kunn-
ingjahóps hins látna, varð ég
var tveggja manna, auk Jóns
sonar hans, sem ótvírætt til-
heyrðu hinum síðarnefnda
flokki, en þó gat vel verið um
fleiri að ræða, þó mér væri
ekki þar um kunnugt.
Ég tek mér það bessaleyfi
að geta þessara tveggja
manna sérstaklega vegna þess
að án þeirra drengskapar, er
ég viss um að hagur hins
látna hefði orðið lítt bærileg-
ur um alllangt skeið. Þeir eru
Ekki er óhugsandi, að einhverjir þeirra, sem skygnast
vilja fram í tímann komi auga á þá staðreynd, að með því
að lengja líf Lögbergs lengi þeir einnig líf íslenzkunnar, og
því þá ekki að minnast blaðsins í erfðaskrám?
Kristján Eyjólfsson og Gestur
Davíðsson.
Vanheilsan lá þungt á Sam-
son heitnum og kveið hann
því mjög, ef slíkt ástand yrði
langdregið. Hann var því
hverri hjálpandi hönd þakk-
látur, þó hann hefði ekki
mörg orð þar um, því hann
geymdi heita og næma til-
finningu undir hrjúfu yfir-
borði.
Honum mun hafa fundizt
veður öll válynd og tvíræð
öðru hverju, en hann var
manna ólíklegastur til að
mæla æðruorð eða kvarta um
þau efni. Hann aðeins beitti
breiðu herðunum gegn stormi
og straumi og sparn við
fótum.
Sem einn af kunningjum
hins látna er ég — undir
kringumstæðunum — glaður
að nú er skipt um vistir.
Jónbjörn Gíslason
Kalt vor á
Vestfjörðum
Þingeyri, 10. maí
Lítill afli hefir verið fyrir
Vestfjörðum undanfarið, og
eru bátar héðan frá Þingeyri
hættir vertíð. Steinbítsveiðin
brást alveg, en hún hefir
venjulega verið talsverð um
þetta leyti..— Nokkrir menn
eru nú að útbúa trillur sínar
til handfæraveiða og munu
tveir héðan hefja þær veiðar
um helgina. — Hrognkelsa-
veiðin er sáralítil og stunda
hana fáir.
Kali vor
Vorið byrjaði hér með kuld-
um vestra. Er 5—6 stiga frost
á hverri nóttu. Er þetta mjög
erfitt vegna sauðburðarins,
sem nú er hafinn. Hefir hann
þó gengið vel enn sem kómið
er. Ærnar eru látnar bera
inni, og verða menn að hafa
þær í hlöðum, þar sem ekki
þykir óhætt lambanna vegna
að ærnar beri á grindum í
fjárhúsum. Skapar þetta tals-
vert vafstur og fyrirhöfn.
Klaki í jörðu
Túnávinnsla er ekki byrjuð.
Klaki er í jörðu og enginn
gróður að heita má. Snjór er
ekki enn horfinn úr byggð og
er mikill á heiðum.
Byrjað er að lagfæra vegi í
firðinum nokkuð, og er nú bíl-
fært til Flateyrar. Hins vegar
er svo mikill snjór á Rafns-
eyrarheiði að á miklum hluta
leiðinnar til Rafnseyrar sér
hvergi í vegarkantinn. Vegur-
inn í sjálfum firðinum er
ekki mikið skemmdur eftir
veturinn, en einna örðugasti
kaflinn á Keldudalsveginum
er frá Sveinseyri.
Áburður frá Gufunesi
í dag er Arnarfell að losa
hér á Þingeyri íslenzkan á-
burð, sem fer út um sveitirn-
ar. Er þetta í fyrsta skipti sem
íslenzkur áburður kemur
hingað í fjörðinn, og er mikil
eftirvænting í mönnum að
taka hann í notkun.
—Mbl.. 13. maí