Lögberg - 15.09.1955, Blaðsíða 6

Lögberg - 15.09.1955, Blaðsíða 6
6 LÖGBERG, FIMMTUDAGINN 15. SEPTEMBER 1955 GUÐRÚN FRÁ LUNDI: DALALÍF Þegar hamingjuóskirnar voru um garð gengnar, hraðaði Lína sér heim til bæjar. Hún hafði verið á nálum um, að hún roðnaði allt of mikið, þegar Þórður tæki í höndina á henni. En hann hafði aldrei gert það. Skeð gat að fleiri hefðu gleymt því, þótt hún hefði ekki tekið eftir því. Að minnsta kosti hafði Borghildur sleppt því alVeg. Nú var farið að hugsa til að koma súkku- laðinu og kaffinu í gestina, svo að hægt væri að fara að skemmta sér. Þóra, Anna og Gróa báru kaffið og annað fram. „Myndarlegustu konurnar í dalnum fyrir utan brúðina“, sagði Hildur gamla á Jarðbrú, ánægjuleg á svip, við konuna í Hákoti. Doddi tók sig ágætlega út, og ekki talaði hann orði við nokkurn mann að fyrra bragði. Það vissi hann, að var það heppilegasta. Helga á Hóli tók hann tali, þegar búið var að taka upp borðin og allt var tilbúið undir dansinn, og sagði honum, að nú yrði hann að dansa fyrsta dansinn við konuna eða þá að biðja einhvern annan þess — annað væri ókurteisi. „Já, en ég, sem ekki kann neitt að dansa“, sagði Doddi og setti upp vandræðasvipinn. En þá datt honum allt í einu Siggi Daníels í hug, en hann var hvergi sjáanlegur. Þá kom hann auga á Þórð — hann sat hjá Erlendi á Hóli og harmónik- unni út í horni. Hann flýtti sér þangað. „Heldurðu að þú vildir ekki dansa við „hana“ fyrsta dansinn“, sagði Doddi vingjarnlega við Þórð. „Ég nefnilega kann ekki neitt svoleiðis“. „Nei, blessaður vertu ekki að fela mér svo vandasamt verk. Ég er heldur enginn snilldar- dansari“, sagði Þórður. Það var eiginlega hann Siggi Daníels, sem ég ætlaði að tala við um þetta, en hann er hvergi sjáanlegur“, sagði Doddi alveg ráðalaus. Hann hafði ekki búizt við þessu. „Farðu til Jóns, Doddi minn“, sagði Erlendur, „hann er hvort sem er bezti dansari sveitarinnar fyrr og síðar“. Doddi hikaði. „Ja, finnst þér það eiga við?“ spurði hann. „Ekkert á eins vel við og það. Hann er svara- maðurinn — „forlofarinn“,“ svaraði Erlendur. Nú byrjaði brúðarvalsinn. í sömu andránni sem Doddi hafði hugsað sér að tala við hrepp- stjórann, sá hann þau Línu og hann líða út á gólfið í faðmlögum. Lína var kafrjóð í framan og langaði helzt til að fela andlitið við brjóst hans. Henni leið illa vegna þess að hún vissi, að þau voru eina parið á gólfinu og allra augu störðu á þau. En Þórður var fljótur að bjóða Önnu upp, svo að hún tæki ekki eftir því, hvernig brúðinni var brugðið. „Nú gat þó Þórður farið af stað“, sagði Doddi. Erlendur brosti kankvíslega: „Já, hann hefur ekkert á móti því að dansa við Önnu“. Doddi hafði ekki augun af konu sinni. Hann var óvanur að sjá fólk dansa, og honum fundust þessi faðmlög óviðkunnanleg. Hann sat við hliðina á Helgu á Hóli, en hún sat fast hjá manni sínum og harmónikunni. Honum sýndist hún brosa háðs- lega. Hún var alltaf dálítið út undir sig, sú kona, hugsaði hann. Næst var tekinn marz. Jón hafði ekkert fyrir því að sleppa brúðinni, og nú urðu ennþá meiri þrengsli og gauragangur. Meira að segja tók önnur systirin frá Hákoti brúðgumann sjálfan og leiddi hánn út á gólfið, hvað sem hann sagði. Hildur færði sig fast að Helgu, sem var orðin helzt til þung í dansi og hafði því góðan frið fyrir herrunum. Hildur var sæl og brosandi. „Ég vildi að Doddi minn hefði lært að dansa“, sagði hún. „Já, það hefði verið skemmtilegra fyrir hann“, sagði Helga. Svo bætti hún við dálítið lymskuleg á svipinn: „Hún er ekki sérlega ánægjuleg á svipinn, hún móðir hennar Línu. Skyldi hún ekki vera hrifin af tengdunum við þig, Hildur mín?“ „Hún er alltaf frekar fálát. Svo þekkir hún líka fáa hér. Ég vona, að hún sé ekki óánægð með tengdasoninn“, sagði Hildur, en brosið hvarf af vörum-hennar við þessa athugasemd Helgu. „Hún þarf þess víst ekki“, sagði Helga þá. „Það er víst ekki ríkidæminu fyrir að fara þarna í Háakoti. En ég heyri, að fólkið er alltaf að tala um, hvað Do4di hafi verið lánsamur“. „Lánsamur — já, víst er hann það. Hún er svo góð og myndarleg stúlka“. „Já, hún mannaðist svo vel hér á þessu heimili“, sagði Helga . „Það er nú svona“, andvarpaði Hildur, „að ég hef frá því fyrsta borið miklar áhyggjur út af Dodda mínum, en guð hefur látið rætast vel fram úr fyrir honum. Sízt hafði mér dottið það í hug, að Doddi yrði ellistoðin mín. En svona er nú lífið óútreiknanlegt, Helga mín“. „Ójá, það vill verða það stundum“, sagði Helga. Anna Friðriksdóttir settist við hliðina á Hildi, heit og rjóð af dansgólfinu. „Þú ert bara alltaf á gólfinu“, sagði Helga. „Það þyngja þig heldur ekki holdin. Mikið eigið þið gott, sem eruð svona grannar og nettar“. „Það er orðið svo langt síðan maður hefur dansað. Ég er svo frábitin því að láta halda böll hér; mér finnst eiginlega heimilið fara allt á annan endann, og svo nenni ég ekki að fara ofan á Ós eða út á Strönd á skemmtanir. Ég er svo gefin fyrir rólegheitin“, sagði Anna. Dísa litla dansaði fram hjá þeim rétt í þessum svifum. Hún var í ljósleitum mússulínskjól með hvíta borðaslaufu í hárinu, sem var mikið og eldrautt. „Það er nú meiri dragtin á henni Dísu hjá þér, Anna mín“, sagði Helga. „Þó maður reyndi að láta hana líta almenni- lega út fyrst hún er hér á heimilinu“. „Hún kemur sér víst heldur betur en systkini hennar, sem flækjast úr einum staðnum í annan og eru alls staðar ílla liðin. Þau þykja nú víst heldur ómerkileg í höndunum“. „Svo“, sagði Anna, „mér fellur hún vel í geð, anginn litli. Hún er náttúrlega lítið gefin, en hún getur ekki gert að því. En það er svo undarlegt með það, að flestu vinnufólkinu er svo lítið um hana gefið. Meira að segja hann Þórður, þessi geðprýðispiltur, er bara kaldur við hana“. „Sýnist þér ekki Þórður vera hálfþungur á brúnina í nótt?“ spurði þá Helga. „Því ætti hann að vera það?“ „Ketilríður sagði, að þau væru að draga sig saman, Lína og hann“. „Það hefur verið eintóm vitleysa. Það hefði sjálfsagt einhver séð það annar en hún“, sagði Anna. Nú varð hlé á dansinum og bekkirnir fylltust af kvenfólkinu. Næst átti að vera „dömumarz“. Anna flýtti sér til Þóru í Hvammi. „Nú skulum við taka Jón. Ég get varla sagt, að ég hafi dansað við hann ennþá. Við höfum þá keppt um hann fyrri“, sagði hún hlæjandi. „Við verðum of seinar“, sagði Þóra. „Sko, þarna tekur Lína hann og systir hennar“. Anna settist niður. „Hann er eftirsóttur eins og fyrri“, sagði Þóra glettnislega. „Manstu eftir ballinu á Hjalla forðum?“ „Jú, jú, þá var ég nú heldur viðkvæm og barnaleg“, sagði Anna. „Heldurðu að þú sért orðin dálítið sterk- byggðari núna, ef þú til dæmis sæir hann kyssa einhverja?“ „Ég veit ekki, Þóra“, sagði Anna og lagði vangann að öxl henni. „Það er nú, þér að segja, alltaf mín veika hlið. En mikið var hann nú góður og eftirlátur við mig þá, eins, og hann er reyndar alltaf, að fara heim með mér, jafn mikið og hann hefur þó náttúrlega langað til að dansa lengur. En svona er hann nú góður við mig“. Þóra hló dátt. „Því hlærðu, Þóra?“ „Þú ættir ekki að syngja honum mikið lof, Anna mín. Hann kom út eftir aftur og dansaði fram undir morgun. En enga kyssti hann nú samt“. „Gerði hann það virkilega? Ólukku bragða- refurinn. Sá skal þó fá eitthvað að heyra svona við tækifæri“. „Þú ferð þó ekki að atyrða hann alvarlega fyrir þessa lausmælgi mína? Það er svo langt síðan“, sagði Þóra, sem hálfiðraðist eftir að hafa sagt frá þessu. „Nei, nei, það geri ég ekki. Hann er búinn að margbæta fyrir það. En við verðum að fara að reyna að ná okkur í herra, ef við eigum ekki að sitja eftir. Ég ætla nú bara að taka Dodda. Hann situr þarna svo voðalega áhyggjufullur". „Hann er sjálfsagt dauðhræddur um að Lína dansi úr sér krakkann“, hvíslaði Þóra skelli- hlæjandi. Anna tók höndinni fyrir munn henni. „Svei- mér ef munnurinn á þér er ekki alveg ómögu- legur í nótt, Þóra Björnsdóttir“, sagði hún og hristi höfuðið. Síðan fór hún til Dodda og bauð honum upp. „Blessuð vertu — ég kann ekkert — ekki nokkurn skapaðan hlut“, sagði hann. . „Þetta er enginn dans, bara að ganga svona beint áfram. Lína tók manninn minn, svo að það er rétt að við séum saman“. Doddi lét hana svo leiða sig út á gólfið. „Allir út á gólfið!“ klallaði spilarinn. Bekkirnir ruddust á svipstundu. Helga á Hóli fór líka. Gömlu konurnar tvær sátu eftir, Hildur og konan frá Háakoti. Hildur færði sig nær henni. „Finnst þér þetta ekki nógu skemmtileg veizla, góða mín?“ spurði Hildur mjúkmál. „Jú, það er víst um það“, svaraði konan. „Þið farið nú ekki lengra en til okkar á morgun. Einu sinni var sú tíð, að við drukkum kaffi hvor hjá annarri“, hélt Hildur áfram. „Ég held að það séu varla húsakynni fyrir okkur öll til að sofa hjá ykkur. En ég kem við til að sjá, hvernig heimili Línu minnar lítur út“. Hún reyndi að hlæja, en var langt frá því að vera ánægð. Hún hafði verið áhyggjufull síðan Lína heimsótti hana síðast. Hún sá, að það var eitthvað, sem hún duldi fyrir henni. Og nú leit helzt út fyrir, að hún forðaðist að vera nokkra stund ein með henni. Henni féll þetta ekki vel. Seinna um nóttina ranglaði hún inn í baðstofu. Henni datt í hug, að kannske gæti hún fengið að leggja sig fyrir svolitla stund. Þarna í baðstofunni sat þá Þórður aleinn, þegar aðrir hömuðust frammi á dansgólfinu. Það leit út fyrir, að þeim yrði báðum hálfhvert við. Hún rétti honum höndina. „Komdu sæll, Þórður!“ sagði hún. Hann tók hlýlega í hönd hennar. „Komdu sæl og þakka þér fyrir síðast!“ sagði hann. „Já, vel á minnzt“, sagði hún, „þá leit út fyrir, að það yrðir þú, sem ætlaðir að leiða dóttur mína í dag. Kannske vilt þú segja mér, hvað aðskildi ykkur? Ég þykist sjá, að hana langi ekki til að útskýra það“. „Það býst ég við að ég gæti“, sagði hann dræmt, „en hún kærir sig sjálfsagt ekkert um það“. „En mig langar til að vita það“. Hann hikaði dálitla stund. „Henni þótti ekki nógu vænt um mig. Það var það, sem okkur bar á milli. Ég býst við, að henni líði vel þarna á Jarðbrú. Þau eru góðar og vandaðar manneskjur“. „Heldurðu kannske að hún verði ánægðari með þennan „vesaling“, því að það var hann álit- inn, þegar hann var þarna út frá“. „Hann er vandaður maður, eins og ég sagði þér áðan, og það er líkt um aldur þeirra. Ég er talsvert eldri en hún“, sagði han'n og stóð upp og fór út úr borðstofunni. Nú, þarna kom það sama og Lína hafði sagt henni, þegar hún kvaddi hana síðast, að hann hefði verið eldri en hún. Lína hafði verið búin að segja, að það hefði verið Þórður, sem sleit trúlofuninni, svo að eitthvað var þarna á milli, sem var ótalið ennþá, enda fannst henni aldursmunurinn svo lítilfjörlegt atriði, að það eitt gæti tæplega verið ástæðan. Og út yfir allt tók þó, að hún skyldi giftast Dodda. Hversu vandaður sem hann var álitinn, gat þún ekki annað en litið niður á hann, enda fannst henni allir tala við hann eins og skilningslítinn krakka. Hún hefði helzt viljað tala meira við Þórð, en hann kærði sig auðsjáanlega ekki um slíkt.

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.