Lögberg - 06.10.1955, Qupperneq 6

6
LÖGBERG, FIMMTUDAGINN 6. OKTÓBER 1955
GUÐRÚN FRÁ LUNDI:
DALALÍF
„Ja, hvað er nú að sjá, hvernig þessi blessaður
vinur lítur út“, gjallaði Gróa. „Svei-mér ef bux-
urnar liggja ekki í ótal fellingum á ristunum á þér,
og svo hefurðu troðið þér í jakka af Steina. Hvað
er að þér? Þú ert þó líklega ekki fullur? Jú,
svei-mér ef hann er ekki pöddufullur!" Hún
skellihló.
„Hvers konar kjassmælgi er þetta?“ sagði
Þórður önugur. „Þér dettur þó líklega ekki í hug,
að þú sért orðin móðir mín? Hefðir þú látið mín
eigin föt þar, sem ég gat fundið þau, þá hefði ég
sjálfsagt farið í þau, eins og ég er vanur“.
„Ekkert skil ég í, hvað túnið er allt í einu
orðið þýft“, tautaði hann á leiðinni til fjárhús-
anna. Þetta var honum þó vel kunnug leið, en
samt var hann sífelt að reka tærnar í eitthvað.
Það var eins og hann væri að ganga í náttmyrkri,
en þó sá hann, að það var dagur á lofti. Loksins
komst hann þó alla leið. Erfiðlega gekk honum
að komast upp í garðann. „Það er líklega ekki
gott skapið í ykkur núna, greyin“, sagði hann við
hrútana. „En hér er nú eitthvað til að sefa sárasta
sultinn. Ég var svo hygginn að leysa heyið í gær
í morgungjöfina — grunaði að hófið stæði fram
á dag“. Svo fór hann að reyta úr stálinu með
berum höndunum, því að heynálina gat hann
ekki fundið. Hann lyktaði vandlega úr sígrænu
heyinu. „En sá blessaður ilmur. Þetta er úr Kjóa-
mýrinni, það er svo sem auðfundið á lyktinni.
Þvílíkur mergur“. Hann tók fullt fangið af heyinu
og kom því fram á garðann. En allt var þetta
erfitt og hann gladdist, þegar því var lokið. Nú
var bezt að taka á sig náðir hérna í heyinu úr
Selsmýrunum. Hvergi var betra að hvíla sig. Og
Þórður lagði sig niður í ilmandi merginn úr Kjóa-
mýrinni og fór að hafa yfir faðirvorið og bless-
unarorðin, eins og þegar hann var barn í Seli hjá
mömmu sinni, en hún hafði alltaf látið hann lesa
meira. Þetta var allt of lítið, en hann mundi bara
ekkert annað en þetta: „Gerðu mig aftur sem
áður ég var, alvaldi guð, meðan æskan mig bar“.
Þetta var víst hvorki sálmur eða bæn. Hann hætti
við að þylja meira, en bað aðeins frá eigin brjósti
hálfsofandi: „Góði guð, gefðu mér hana aftur,
hreina og saklausa, eins og hún var fyrst. Ég get
ekki lifað án hennar“. Svo féll hann í þungan
svefn.
Rétt á eftir leið draumadísin inn um fjárhús-
dyrnar og hoppaði upp í garðann og sveif inn í
tóttina. Hún er alltaf nálæg þeim, sem kveina og
syrgja. Og nú beygði hún sig yfir þennan ein-
kennilega klædda ólánsmann, hóf hann á loft
og bar hann léttilega út úr húsinu, heim túnið og
alla leið inn á eldhússtólinn, sem hann hafði setið
á fyrir lítilli stundu. Hún setti síðan Línu á kné
honum, saklausa og hreina, í hvíta brúðarkyrtlin-
um. Og hann hvíslaði sæll og brosandi í eyra
henni gegnum fínu slæðuna: „Finnurðu ekki, hvað
hríslyktin er góð, Lína? Alveg eins og þegar
mamma var að hita á katlinum“.
Það var komið fram um miðjan janúar.
Stöðugar hríðar og illviðri höfðu gengið yfir öll
jólin, og dalurinn var ein fannbreiða. Enginn fór
bæja á milli nema á Skíðum. Jón og Þórður stóðu
ferðbúnir á hlaðinu. Þeir ætluðu fram í Selsmýrar
að líta eftir hrossum. Anna stóð í bæjardyrunum
og horfði á mann sinn, þar sem hann togaði lamb-
húshettuna ofan fyrir höku og lét upp vettlingana.
„Ósköp er að sjá, hvað þú getur orðið karla-
legur með þessa húfu. Hún er áreiðanlega það
óþarfasta, sem Borghildur hefur prjónað í vélinni“,
sagði Anna og gretti sig.
„Nei, hún er ágæt. Stóðmerarnar taka ekki til
þess, hvernig maður lítur út“, svaraði hann
hlæjandi.
„Geturðu ekki sagt hryssurnar eða þykir þér
það of fínt?“ sagði hún með vandlætingarsvip.
„Mér finnst það mikið leiðinlegra, skal ég
segja þér. Það er víst ekkert gróft við hitt orðið“,
sagði hann glettinn. „En ég sé ekki betur en að
það sé einhver gestur að koma þarna handan yfir.
Annaðhvort eru það tvö hross samtíða eða Helga
á Hóli. Það er einmitt hún. EIli finnur þó, að hann
er ekki einn í rúminu. Þórður, heldurðu að það
sé ekki hræðilegt fyrir hann?“
„Það fer víst eftir því, hvað rúmið er stórt“,
svaraði Þórður og steig á skíðin og rann úr hlaði.
„Það er þó gaman að einhver manneskja
kemur“, sagði Anna. Hún beið svo í dyrunum,
þangað til Helga kom í hlaðið. Hún var greið á
skíðum, þótt hún væri þunglamaleg í hreyfingum.
Hún kom með band í skyrtur handa sonum sínum.
Það var nú allt og sumt, sem hún var búin að
spinna, það sem af var vetrinum, og átti þó að
heita, að hún hefði vinnukonu.
Anna talaði um það við Borghildi, að það
hlyti að vera hægt að prjóna þetta lítilræði fyrir
aumingja konuna, meðan hún tefði. Sjálf sagðist
hún geta hugsað um matinn, því að hinar stúlk-
urnar voru að þvo. Helga varð eftir í eldhúsinu
og hjálpaði Önnu við matreiðsluna með því að
skera niður kálfskjöt, sem hún ætlaði að brúna.
Eftir að Helga var búin að lýsa öllum þeim
óþægindum, sem hríðarhamurinn hefði valdið
henni og hennar heimili, og kveinað undan því
að hafa aldrei almennilega vinnukonu, komst
Anna að og spurði, hvernig hún héldi að Línu
liði nú þarna á Jarðbrú.
„Ég held að henni líði nú bærilega. Ég veit
nú eiginlega ekki, hvernig hún ætti að hafa það
betra, þar sem væru tvær fullorðnar manneskjur
að hugsa um einn kattþrifinn mann, enda er Lína
snjóhvít eins og dúkka og allt fágað og pússað i
kringum hana, eins og í fínasta kaupstaðarhúsi.
Kerlingin og strákurinn tilbiðja hana aldeilis. Ég
kem aldrei út eftir, svo að Hildur komi ekki með
eitthvað, sem Lína hefur gert eða keypt, til að
sýna það“.
„Ósköp er það gott, að henni líður vel“, sagði
Anna.
„Hún er nýbúin að kaupa sér þessa fínu
saumavél fyrir brúðargjafapeningana. Það er
eins og ég sagði Hildi, að þau yrðu stórefnuð eftir
veizluna af eintómum brúðargjöfum. Það var til-
vinnandi að halda veizlu, ekki sízt þar eð þau
þurftu þá ekki að borga hana. Eða var það ekki
satt, að þið gáfuð þeim veizluna?“
„Ja, ég bara veit það ekki“, svaraði Anna, „ég
hef ekki heyrt Jón minnast á það. Var þeim gefið
eitthvað dálítið?“
„Ég er nú ósköp hrædd um það“, sagði Helga
með öfundarþunga í röddinni. „Þvílík ósköp, sem
kerlingin var að telja upp. Asgeir bróðir hennar
og læknisbörnin og Borghildur hérna — allir
höfðu gefið henni peninga. Og svo þetta lfka litla,
sem þið gáfuð henni — ög fleiri og fleiri. Ég man
það víst ekki allt“.
THE COMMUNITY CHEST OF GREATER WINNIPEG
Mikilvægt erindi til allra
borgara bæjarfélagsins
Líknarsamlagið var stofnað af borgurum þessa
bæjarfélags í þeim tilgangi, að safna fé til reksturs
nauðsynlegustu velferðarstofnunum. Alls eru í Líknar-
samlaginu 35 Red Feather stofnanir, er í sameiningu
þarfnast $939,000 til starfrækslunnar 1956, og þetta er
lágmark. Þessi starfsemi nær til allra borgara, án hlið-
sjónar af aldri, þjóðernisuppruna, trúarbragðaskoðana,
eða getu til greiðslu, og hún gildir jafnt um Winnipeg og
þau skipulögð bygðarlög, er að borginni liggja.
Líknarsamlagið auðveldar yður að sjá nágrönnum
yðar fyrir aðhlynningu og stuðlar að bættum skilyrðum
fyrir fjölskyldu yðar til farsæls starfs; að baki fjár-
söfnunarinnar felst brýn nauðsyn til samstiltra átaka.
Allir verða að leggjast á eitt til að tryggja að tak-
markinu verði náð. Ef hver og einn leggur fram sinn skerf
hagnast alt bæjarfélagið.
KLÍPIÐ EIGI FRAMLÖGIN VIÐ NÖGL!