Lögberg - 07.03.1957, Blaðsíða 6

GUÐRÚN FRA LUNDI:
DALALÍF
„Þú fengir nú sjálfsagt eitthvað af Nauta-
flataauðnum. Jón hugsaði líka um þdð, að þér liði
sæmilega, því hvað sem öllum hans göllum líður
Svo er nú Jakob bráðum orðinn fuiltíða maður og
verður hann þó alltaf tryggui' vinur og félagi.
fer að giftast og þú getur verið hjá honum. Þetta
verða víst ekki mikil vandræði".
„Minnstu nú ekki á að ég verði tengdamóðir —
það gerir mann svo gamla. Ég vil eiga Jakob
minn ein.“ t
Þórður brosti og stóð upp í annað sinn. „Þú
hugsar um þetta í kvöld. Ég vildi náttúrlega helzt
að þú yrðir samfetða“, sagði hann með hendina á
hurðarhandfanginu.
„Farðu nú ekki strax. Það er ekki kominn
háttatími enn á þessu heimili — þú heyrir há-
vaðann í krökkunum“.
„Ég gæti hugsað, að þér þætti börnin nokkuð^
ærslafengin. Bregður þér nú ekki við margt —
saknarðu ekki umhyggjunnar og eftirlætisins hjá
Borghildi?“
„Jú, ég sakna óteljandi margs, Þórður. Ég er
ekki farin að spyrja þig ennþá eftir henni Lísibetu
litlu. Hefur hún verið frísk?4*
„Já, hún hefur verið frísk, en oft er hún búin
að spyrja eftir þér“. ^
,Hvar sefur hún síðan ég fór?“
„Hún sefur í rúminu sínu. Borghildur sefur
þar inni síðan Jón fór“. Þórður var seztur í þriðja
sinn.
„Hvernig dettur þér í hug að ég geti gengið
alla leið norður í Hrútadal?“ sagði hún næst.
„Það hefur mér aldrei dottið í hug. Ég fæ vél-
bát með okkur norður á Ósinn“.
„Ég var næstum búin að heitstrengja að
koma aldrei á sjó framar“. '
„Nú, varstu þá ekki að hugsa um að halda
ferðinni áfram vestur?“
„Jú, maður ráðgerir svo margt, þegar maður
er svona einn og ráðalaus. Ætli ég hefði nokkurn
tíma haft mig upp í það?“
„Þá bíðurðu bara þangað til Jón sækir þig á
hestum eins og ég sagði áðan“.
„Það er víst ekki viðkunnanlegt, ef við
förum að skilja“.
„Heldurðu þið sættist ekki á leiðinni? Það er
sælt að semja frið. Ekki skaltu taka orð mín svo,
að ég sé að telja þig á að skilja. Ég tel það bara ,
skárra en þennan skollaleik“.
„En ef svo færi — hver heldurðu þá að settist
í húsmóðursætið á Nautaflötum?" Þessi þráláta
spurning hafði verið að brjótast út fyrir varir
hennar lengi. Nú var hún komin alla leið fram
fyrir Þórð og Anna beið með óþreyju eftir svari.
En það þurfti nú enginn að búast við, að
Þórður svaraði þessari spurningu strax. „Og ætli
hún yrði nokkur“, sagði hann loks. „Það fer nú
að kólna blóðið í okkur, þegar við förum að þokast
á fimmtugsaldurinn. Hann er alveg hættur öllu
svoleiðis".
„O-sei-sei, þú veizt sjálfsagt lítið um það, þó
að ég viti ekki hversu einlægir þið eruð. Kannske
segið þið hvor öðrum, hvað ykkur verður ágengt í
þeim efnum. Kannske hann taki Línu sína til sín?
Fyrirgefðu, Þórður, ég ætlaði ekki að glopra þessu
fram úr mér. Ég þykist vita, að þér sé það ekki
ljúft umtalsefni“, sagði Anna og roðnaði.
„Það má víst minnast á það. Það er engum í
Hrútadal ókunnugt um Línumálið. Ekki gekk svo
lítið á, þegai* það var á döfinni. En hún snýst sjálf-
sagt um þann tjóðurhæl, sem henni var fest við,
vesalingurinn. Henni hefur liðið þar vel, þó að
efnin séu lítil. Okkur fórst ómannlega við hana. —
Góða nótt! Reyndu nú að sofa vel“.
Þórður var horfinn áður en hún gat beðið
hann að sitja lengur. Helzt hefði hún viljað spyrja
eftir hverri manneskju á heimilinu, en þetta hafði
alveg riðið baggamuninn, að hún skyldi minnast á
LÖGBERG, FIMMTUDAGINN 7. MARZ 1957
Línu. „Okkur fórst ómannlega við hana“, hafði
hann sagt. Sjálfsagt átti hann við Jón og sig
sjálfan. Ekki gat hann þó átt við, að hún hefði
ekki komið almennilega fram við hana? Það höfðu
víst ekki margar eiginkonur leikið það eftir henni,
sem hún gerði. Allar þær gjafir og sendingar. Hún
hafði náttúrlega verið harðorð við bhna, þegar
hún heimsótti hana einu sinni. En hvað svo sem
vissi Þórður um það? Nei, hann hafði áreiðanlega
ekki talað þetta til hennar.
Á ÓSNUM
Frúin kom með morgunkaffið, bauð góðan
daginn og dáðist að veðrinu. „Er þessi maður ekki
frá þínu heimili?“ spurði hún svo ákaflega forvitin.
„Jú, hann er að vitja um mig. Líklega hætti
ég alveg við þetta ferðalag vestur. Það vill endi-
lega að ég komi norður aftur, fólkið heima“, sagði
Anna.
„Hann talar fátt“, hélt frúin áfram.
Anna jánkaði því. Krakkarnir kölluðu frammi,
svo að frúin varð að sinna þeim. Hún hafði þó
ætlað að spyrja svo margs. Það var nokkuð ein-
kennilegt að eiginmaðurinn skyldi ekki koma
eftir þessari konu, heldur senda vandalausan
mann. Henni var farið að þykja margt grunsam-
legt við þennan gest sinn. Aldrei minntist hún á
heimili sitt eða neina manneskju þar fyrir norðan
nema son sinn, sem væri í skóla. Og svo kom þessi
maður, sem svaraði með jái og neii flestu, sem
talað var við hann.
Anna var fljót að klæða sig. Hún var næstum
staðráðin í því að fara með Þórði norður og fór
að taka saman það ,sem hún hafði meðferðis.
Þarna var Þórður að rangla úti fyrir glugganum.
Hún opnaði gluggann og bauð góðan daginn.
„Finnst þér “'þetta ekki gott veður?“ sagði
hann. „Heldurðu að þú treystir þér ekki á sjóinn?
Það er blæjalogn. Við verðum ekki nema nokkra
klukkutíma norður á Ósinn“.
„Mér finnst ég ekki geta séð þig fara einan
heim. Ég var ekkert sjóveik um daginn og nú vex
mér kjarkur, þegar ég hef svona góðan ferða-
félaga“.
„Það er ágætt“, sagði Þórður glaðari en áður.
„Ég fer þá út í kaupstaðinn og útvega bátinn. Svo
kem ég að sækja þig“.
„En það tekur svo langan tíma — þá verðum
við ekki komin norður fyrr en í nótt“, sagði hún
óþolinmóð. „Ég fer strax með þér. Mér er ekkert
að vanbúnaði. Þú hlýtur að geta fengið bát“.
„En ef ég fengi hann ekki?“ 1
„Þá gisti ég í kaupstaðnum“, sagði hún.
Nú ,var áhugi hennar vaknaður og þá vildi
hún ekki tefja lengur. Varla að hún settist við
matborðið, því að henni bauð við matnum. En
Þórður var rólegur eins og vanalega, og henni
fannst hann aldrei ætla að verða búinn að borða.
Loksins var því þó lokið. Anna kvaddi alla með
virktum. Hér hafði henni liðið vel. — Þegar þau
voru farin trúði presturinn konu sinni fyrir leynd-
armáli, sem hann hafði heyrt fram í sveit eftir
þesari norðlenzku stúlku á Jódísarstöðum. Hún
var eitthvað undarleg á geðsmununum, þessi kona.
Hann hefði ekki viljað segja henni það, m'eðan
hún var á heimilinu. Hún hefði þá kannske farið
að ímynda sér, að eitthvað kæmi fyrir. Konur eru
svo hjartveikar. Þetta hafði henni sjálfri oft dottið
í hug, að hún væri ekki eins og annað fólk, þessi
kona. Samt hafði henni fallið hverjum deginum
betur við hana. Hún var indæl manneskja.
Anna gekk beina leið heim að eldhúsdyrunum
til Lóu, þegar hún kom út í kaupstaðinn. Hún
þakkaði henni fyrir síðast og fékk henni kjólinn,
sem hún var búin að sauma.
,Hvað þú ert himnesk", sagði Lóa. „Ég verð
svei mér „pen“, þegar ég fer að stássa mig í honum
þessum“.
Anna spurði eftir Sífu.
„Iss, blessuð vertu, hún fór strax daginn eftir
að við fylgdum þér fram að Borg. Henni var ekki
vært fyrir hornaugum frúarinnar. Hún vill fá sér
vor- og sumarvinnu í sveit. Ef þig vantar stúlku,
góða mín, þá skal ég útvega þér hana. Hún er
bráðskörp“.
Anna hafði aldrei haft mikið fyrir því að ráða
vinnufólkið að Nautaflötum, og þá ekki sízt núna,
þegar hún var fastráðin í því að yfirgefa það
heimili fyrir fullt og allt. Svo var Sífa kannske
eitthvert sérstakt karlmannatál, en svoleiðis kven-
fólk var ekki æskilegt að fá á það heimili. Hún
sagðist halda, að hennar væri engin þörf á sínu
heimili. — Frúin var framúrskarandi kumpánleg
og Anna komst ekki hjá því að drekka kaffi áður
en lagt var af stað. Lóa fylgdi henni fram á
bryggjuna.
„Ósköp finnst mér þetta undarlegt“, sagði
Anna' „hér lenti ég fyrir tæpum þremur vikum
og þekkti þá engan mann, en nú finnst mér ég
þekkja mörg húsin og mörg andlit. Ég er eins og
farfugl, sem hvílir þreytta vængina stundarkorn
og flýgur svo burtu aftur. Einhverntíma hljótum
við að sjást aftur, Lóa mín. Þú kemur að finna
mig einhverntíma“. Hún þagnaði, því að það var
ekki heppilegt að bjóða fólki heim nema vita hvar
heimilið yrði. Svo bætti hún við: „Ég skrifa
seinna“.
Vélbáturinn lagði af stað, hikstandi og hóst-
andi. Anna horfði á hvítu vasaklútsveifuna hennar
Lóu þangað til hún hvarf. Svona var lífið —
heilsast og kveðjast. Hverjum skyldi hún heilsa
næst? "
Anna var niðri í einhverri kompu í bátnum-
Þar gat hún setið og lagt sig fyrir, ef hún vildi-
Þórður var sífelt að koma ofan til að vita, hvort
hún væri lasin. Þegar hún spurði hann, hvort þaU
ættu langt eftir, var alltaf sama svarið:: „Þetta
líður óðum“. Hún var alltaf að líta á úrið sitt.
Klukkan var að verða sex, þegar Þórður sagði í
stiganum: „Nú ættirðu að koma upp. Þú stirðnar af
að sitja svona hreyfingarlaus“. Hann rétti henni
hendina og studdi hana upp stigann. Báturinn var
að renna að bryggjunni á Ósnum., Hún andvarpaði
af gleði. Þarna var allt baðað í miðaftansólinni,
kaupstaðurinn, sjórinn og fjöllin, alveg eins og
þegar hún hafði farið fyrir þremur vikum. Bryggj'
an var þéttskipuð gamalkunnum kaupstaðarbúum-
Hún þekkti þá víst hvern einasta. Hún heyrði
Sigga Daniels tala hæst allra: „Svei mér ef það er
ekki hann Þórður. Hvaðan getur hann komið?
Og þarna, bíðum nú við, er hann með kvenmann.
Ég fer nú að verða forvitinn — og það er-----“•
Það var eins og það hefði skyndilega verið hastað -
á hann og allar raddir, þegar Anna kom upp á1
bryggjuna. Siggi var sá fyrsti, sem hún heilsaði.
Svo komu margar framréttar hendur. Hún var
boðin velkomin 6g athuguð af forvitnum augum-'
„Hvaðan úr ósköpunum ber þig að, Anna,
eftir allan þennan tíma?“ sagði Siggi. „Við vorum
orðin fullviss um að þú myndir ekki sjást hér
aftur, og svo kemurðu svona allt í einu bráð-
lifandi".
„Ég var nú ekki langt frá, Siggi minn“, sagði
hún og studdi sig við handlegg hans. „Ég er bara
svo óstöðug á fótunum, að mér finnst ég ætla að
rjúka um koll“.
„Já, ég skil það, varstu sjóveik?“ sagði Siggi-
„Ég skal leiða þig. Hvert ætlarðu að fara?“
„Ég ætla upp í læknishús“.
Þau sigu af stað. Anna fann og sá þessi for-
vitnu samúðjaraugu fylgja sér. Nú byrjaði það,
sem hún hafði búizt við og kviðið fyrir. Siggi
spurði hana ekki meira, talaði aðeins um að hún
hefði verið heppin með sjóveðrið.
„Nú þarftu ekki að fara lengra“, sagði hún,
þegar þau voru komin upp hjá stóra húsinu, sem
frú Matthildur hafði búið í fyrir fáum árum. „Nn
ætla ég upp til frú Svanfríðar og fá að leggja mi^
fyrir. Þú getur kannske geymt töskuna mína og
fleira, sem var í bátnum. Ég kem til þín seinna' •
Þau kvöddust. Anna þótist þekkja nágranna-
konurnar, Hlíf á Ásólfsstöðum og Helgu á Hóli,
suður við búðardyrnar, en fjarlægðin var nógn
mikil til þess að óþarfi var að heilsa þeim. Hún lé*
því sem hún hefði ekki komið auga á þær og hvatti
sporið upp að læknishúsinu og fór bakdyramegin-
Það lagði móti henni hita úr eldhúsinu og ilmanch
kaffilykt, þegar eldabuskan opnaði fyrir henni og
bauð henni inn fyrir. Svo hvarf stúlkan strax inn 1
stofuna. Frú Svanfríður kom fram og athugaði geS*
sinn gegnum gleraugun.