Lögberg - 02.05.1957, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG, FIMMTUDAGINN 2. MAÍ 1957
GUÐRÚN FRA LUNDI:
DALALÍF
„Það eru ekki viðkvæmar taugar, heldur
óslítanleg bönd, sem binda mig við þig, Nauta-
flatir og dalinn. Vertu ekki reiður, þó að ég réði
ekki við forvitnina og læsi bréfin þín. Þú getur
þó ekki sagt, að þau væru mér alveg óviðkomandi.
^g vissi, að það var eitthvað í veskinu, sem var
haldið leyndu fyrir mér“.
Hann setti hana á hné sér og bauð hana vel-
komna með mörgum kossum. „Þú ert þá vonandi
alveg hætt við að skilja við mig, þó að þú sæir
æskusyndirnar mína? Ég veit bara ekki hvernig
þú hefur náð lyklinum“.
„Ég togaði vestið undan koddanum þínum,
það var erfitt, þú varst svo þungur ,en svo snér-
irðu þér á hina hliðina og þá náði ég því“. Hún
gat ekki stillt sig um að brosa.
„Það hefur sjálfsagt verið erfitt að búa við
mína mörgu galla öll þessi ár“, sagði hann. „En
þetta var óþarfa fyrirhöfn. Ég hefði sýnt þér í
veskið, ef þú hefðir óskað þess. Mig hefur oft
langað til þess að sýna þér myndirnar af drengn-
um, en ég bjóst við því, sem nú er fram komið,
að þú þyldir ekki að heyra það. En hvernig stend-
ur á, að þér snérist svona fljótt hugur? Var það
vegna þess, að ég var í svona slæmu skapi þarna
um daginn, að þú vildir ekkert annað en skilnað?“
„Við tölum um það seinna“, sagði hún og
losaði sig úr faðmi hans. „Ég get ekki stillt mig
lengur um að líta á hana Lísibetu litlu. Ég hef oft
hugsað heim til hennar". Hún kyssti barnið á kaf-
rjóðar kinnarnar og tók ofan af henni sængina.
„Mér sýnist hún bara hafa stækkað meðan ég var í
burtu“. Hann var kominn að hlið hennar. Þau
horfðu bæði á litlu stúlkuna sofandi. „Hún er orðin
útitekin í andlitinu og ekki eins falleg og hún
var, þegar ég fór“, sagði 'hún svona til að segja
eitthvað.
„Ég ætlaði að láta hana til Rósu aftur, ef þú
hefðir ekki komið. Borghildur hefur í nógu öðru
að snúast en að hugsa um hana. Hún er einþykk
og vill ekki að aðrir hugsi um sig en hún“, sagði
hann.
„Svo þú ætlaðir að vera einn og barnlaus
hérna í húsinu?“
„Hvað er um annað að ræða fyrir þann, sem
hefur verið útrekinn úr Paradís?" sagði hann og
nú brá fyrir gömlu glettninni í rómnum.
„Jæja, hvernig gengur það?“ sagði þriðja
persónan fram við dyrnar. Það var Þóra.
„Það gengur aldeilis ágætlega“, sagði Anna
og þurrkaði tárvot augun.
„Sæl, Þóra mín“, sagði Jón. „Varst það þú,
sem komst henni heim til mín svona fljótt?"
„Það máttu vera viss um“, sagði Anna. „Ef .
hún hefði ekki komið til mín, hefði ég setið með
fýlu niðri á Ós í stað þess að vera komin heim í
blessað húsið mitt“.
„Víst hjálpaði ég dálítið til þess að koma
henni heim til þín, syndaselurinn þinn“, sagði
Þóra. „En ég vona að ég þurfi ekki að tala á milli
ykkar oftar, því að mér lætur það ekki rétt vel.
Hún lét sig ekki verulega fyrr en ég kvaldi hana
með því, að þú hefðir ekki verið farinn að hærast,
ef ég hefði verið konan þín. Og það var þó anzi
djúpt tekið í árina, enda var hún ekki lengi að
minna mig á skallann á Sigurði“.
„Það hefur hlotið að vera gaman að heyra til
ykkar“, sagði Jón hlæjandi.
Anna kyssti Þóru hlæjandi. „Mér bara sárnaði
við þig“, sagði hún lágt.
„Svona, Jón, komdu með giftingarhringinn og
dragðu hann á hana, fyrr get ég ekki álitið, að þið
séuð sátt. Svo bíður kaffið frammi. Ég get hugsað,
að Sigurði þyki ég verá nokkuð lengi í kaupstaðar-
túrnum.“
„Hún kærir sig sjálfsagt ekkert um að setja
upp hring aftur“, sagði Jón glettinn. „Hún var
svo ákaflega ánægð með hendina í gær, heyrðist
mér“.
„Ó, þú slæmi maður, manstu þá ekki hvað þú
varst kaldur og hryssingslegur — hvernig átti ég
að vera öðruvísi en ég var?“ sagði Anna og gaf
þilinu hornauga. Hringurinn var þar ekki. „Hvað
hefurðu gert við hringinn?“ spurði hún hikandi.
„Ég gat nú ómögulega látið hann hanga þarna
framan í hverri manneskju, sem kæmi inn, — nóg
hefur sjálfsagt verið talað um okkur samt“. Hann
opnaði skrifborðið og kom aftur með hringinn og
rétti konu sinni hann. Hún greip hann hálf-
feimnislega og smeygði honum upp á fingurinn.
„Hann er svo rúmur, að, ég óttast að ég tapi
honum“, sagði hún.
„Þá er betra að láta það bíða að setja hann
upp, þangað til þú ert orðin feitari“, sagði Þóra.
„Nei, ég er búin að sakna hans svo mikið og
lengi“, andvarpaði Anna og faldi andlitið undir
vanga manns síns til að hylja tárin, sem ógern-
ingur var að halda inni á þessari stundu.
Frammi í eldhúsinu settust allir við dúkað
borð og drukku súkkulaði og kaffi með fínasta
veizlubrauði. Þvílíkar viðtökur minntu helzt á
glataða soninn í dæmisögunni, hugsaði sú biblíu-
fróða húsmóðir, og þó var það bezta eftir, að hátta
ofan í mjúka rúmið inni í funheitu hjónahúsinu,
því að Borghildur hafði sent Gróu inn til að bæta
í ofriinn, meðan setið var að drykkju.
„Ég verð aldrei skuldlaus við þig, Þóra mín,
fyrir þennan dag og margt annað svo oft áður“.
Þannig voru kveðjuorð önnu við vinkonu sína
fram í bæjardyrunum. „Eginlega finnst mér sjálf-
sagt, að þú kyssir hana Þóru, góði minn, fyrir
allan hennar mikla dugnað“, bætti hún við og
snéri sér að manni sínum.
„Það skal ég gera með mikilli ánægju, ef þú
sérð ekki eftir þeim kossum“, sagði hann hlæjandi.
„Nei, það eru sömu kærleikarnir okkar á milli,
þó að við kyssumst ekki“, sagði Þóra. „Ég er vel
ánægð með það, sem ég hef gert fyrir ykkur í dag.
Það er mér meira virði en allt annað“.
»
GULLNÆLAN HORFIN
Anna vaknaði næsta morgun við það, að
Lísibet var að læðast ofan undir sængina hjá
henni. „Ó, mín elsku stúlka!“ sagði Anna hálf-
sofnandi. „Er ekki gaman, að mamma er komin
heim?“ Ef barnið hefði sagt „nei“, hefði hún farið
að gráta. En Lísibet vafði handleggjunum utan
um höfuð hennar, svo að henni lá við köfnun, og
sagði: „Ég ætlaði ekki að trúa pa'bba, hélt hann
væri að segja að gamni sínu að þú værir komin
heim. Hánn sagði mér að hafa lágt, svo að þú
vaknaðir ekki, en ég gat ekki annað en komið til
þín, mamma. Því varstu svona lengi á sjónum?
Ég hef sofið hjá Borghildi og pabba síðan þú fórst“.
Dísa kom með morgunkaffið á bakka og bauð
góðan daginn. „Þú hefur náttúrlega ekki getað
sofið fyrir stelpuvarginum“, sagði hún. „Hefur
hún hnoðazt hjá þér í álla nótt eða hvað?“
„Hún var rétt að koma til mín núna og ætlar
alveg að kæfa mig með gæðunúm, blessað barnið“,
sagði Anna ánægjuleg.
„Hún hefur þó ekki látið þesslega að hún
saknaði þín — varla aldrei minnzt á þig“, sagði
Dísa ólundarlega.
„Það ber ekki vel saman við það, sem Þórður
og Siggi sögðu mér“, sagði Anna fálega.
„Því trúi ég vel. Þeir hafa líklega báðir reynt
að tala nógu fagurt og flærðarlega til að hafa þig
heim aftur. Ég hef nú aldrei orðið meira hissa og
undrandi en að sjá og heyra, hvernig tekið var á
móti þér í gærkvöldi eftir það, sem búið var að
tala um þig“.
„Hvað svo sem var það að tala um mig?“
spurði Anna og settist upp til að drekka kaffið.
„Það væri nú víst nóg efni í heila bók, ef það
væri allt sagt, en ég fer nú sjálfsagt ekki að gera
svo lítið úr mér að hafa það eftir“, sagði Dísa.
„Ertu ekki með eitthvað handa henni
Lísibetu?"
„Jú, það er þarna súkkulaði handa henni. Það
er víst engin hætta á, að henni sé gleymt. Það er
ekki látið svo lítið með hana. Borghildur hefði
varla verið að geyma súkkulaði handa mér, þegar
ég var á hennar aldri, eins og hún gerir núna
handa henni og Kristjáni".
„Þú hefur víst enga ástæðu til að nöldra um
það. Borghildur hefur verið þér góð fyrr og síðar.
Hvers konar kuldataí er þetta um Lísibetu litu —
hefurðu kannske verið hláleg við hana, meðan ég
var í burtu?“ sagði Anna ávítandi.
„Ég hef svo sem lítið skipt mér af henni. Það
hefur verið séð um, að ég hefði annað að gera.
Þvílíkur þrældómur!"
„Nú, líklega þó ekki meira en vanalega. Varla
hefurðu þó tekið við verkunum mínum“.
„Hún hefur látið mig skúra gólfið hérna fyrir
innan og leggja í 'ofninn og hugsa um hann. Svo
hef ég orðið að skúra frammi líka“.
„Þetta eru nú svo sem engin ósköp, Dísa mín,
þú ert orðin svo stór stúlka. Ég vona, að þú hafir
verið þæg og góð við Borghildi, meðan ég var í
burtu“.
„Það þýðir nú líklega lítið annað en að hlýða
henni, meðan maður er undir 'hana gefin, en ég
var farin að hlakka til að komast í burtu til þín.
Hvernig stóð á því, að þú skyldir koma heim í
þetta óhreinlyndis greni, sem þetta heimili er?
Og Þóra að fara að koma með þér! Hún hefur nú
reyndar ekki talið sporin sín hingað þennan tíma,
og alltaf setið á eintali við pabba hér inn í læstu
húsi“.
„Góðan daginn, Anna mín! Vonandi hefurðu
sofið vel í rúminu þinu“, sagði Borghildur. Hún
hafði komið inn án þess að hvorug þeirra tæki
eftir. Dísa hafði ekki lokað hurðinni á eftir sér.
Það kom fát á Dísu. „Ég kom hérna með egg
handa þér. Mér sýnist þér ekki veita af að reyna
að fita þig, ef hægt væri“. Svo snéri hún talinu
til Dísu: „Þér hefur legið svona mikið á að komast
inn með ósannar sögur til fóstru þinnar, að þú
skildir eggið eftir. Þú ætlar að fagna henni með
því að skrökva að henni“. Dísa hörfaði út að
glugganum og bar hendurnar fyrir andlitið eins
og hún ætti von á höggi. „Heldurðu að ég snopp-
ungi þig?“ sagði Borghildur. „Sannarlega ættirðu
það skilið. Kannske það verði nú ein sagan, að við
höfum gengið á þig með höggum. Þú um það.
Ég tala við þig seinna. Ekki nema það þó að segja
að þau hafi læst að sér! Ég vona nú, Anna min, að
þú látir skynsemina ráða um sannleiksgildi þessar-
ar sögu. Það eru nú ekki nema þrír dagar, síðan
Jón kom heim. Þar af var hann einn dag, í fyrra-
dag, út í kaupstað, svo að þú getur séð, hvort
Þóra hafi heimsótt hann oft. Hún kom í gær-
morgun til að láta okkur vita, hvar þú værir niður-
komni. Þá var Jón ekki kominn heim. Svo var
hún hér við jarðarförina frá Þverá. Þar níeð er
það upptalið, sem hún hefur komið“.
„Það þýðir nú lítið hvorki fyrir einn eða
annan að baktala Þóru í mín eyru“, sagði Anna.
„Ég hlusta ekki á slíkt".
„Ég skil bara ekkert í þér, stelpa, að fara með
þennan þvætting“, sa^ði Borghildur og var svo
svipmikil, að önnu for ekkert að lítast á þetta.
„Hafðu þig fram í eldhús og hjálpaðu henni Möngu
við þvottirin, meðan hún Gróa kemur ekki úr
fjósinu".
„Ert þú einhver húsmóðir hér?“ sagði Dísa
þrjózkuleg. „Ég veit ekki betur en mamma sé
komin heim“.
„Ég er það, sem ég hef verið, og ef þú gegnir
ekki, skal húsbóndinn fá að heyra, hvernig þú
hagar þér“.
„Ég skil bara ekkert í því, hvernig þú lætur,
Dísa“, sagði Anna.
Nú heyrðist gengið rösklega inn baðstofu-
gólfið. Dísa þekkti, hver var þar á ferð og flýtti
sér fram um leið og Jón opnaði hurðina. Borg-
hildur fór líka fram. Jón bauð konu sinni góðan
daginn og spurði, hvort hún hefði ekki sofið vel.
„Jú, það gerði ég, svaf í einum dúr frá því ég
lagðist á koddann þangað til Lísibet kom til mín“,
sagði Anna.
„Tók hún vel á móti þér, þessi góða stúlka?
Oft er hún búin að tala um það, hvenær mamma
kæmi af sjónum“.
„Hún er yndislegt barn, enda hef ég oft
hugsað til hennar“, sagði Anna og andvarpaði
mæðulega.
I