Lögberg - 06.06.1957, Blaðsíða 2

2
LÖGBERG, FIMMTUDAGINN 6. JÚNl 1957
Dularfullir afburðir meðal
frumstæðra manna
Flestir hafa eflaust heyrt
getið um galdramenn í Afríku
og víðar, sem leggja á menn
að þeir skuli deyja að ákveð-
inni stundu — og þeir deyja.
Frásagnir um þennan „galdur“
koma eigi aðeins frá Afríku,
heldur gerast slíkir atburðir
meðal Voodooistanna á Haiti,
í Indlandi og öðrum Austur-
löndum. Þessum „galdri“ hafa
verið gefin ýms nöfn, svo sem
ju-ju, ill augu o. s. frv. En á
miðöldum var þetta kallaður
galdur í Evrópu.
Ég minnist ferðamanns, sem
hafði orðið áhorfandi að þessu
á einni af Kyrrahafseyjum, og
hann sagði mér að skýringin
væri sú, að þegar lagt væri á
menn að þeir skyldu dayja,
þá misstu þeir alla lífslöngun,
og þess vegna sáluðust þeir.
Þetta virðist mjög einföld
aðferð til þess að ganga fram
hjá staðreyndum, sem ekki
verða skýrðar. En þessi skýr-
ing á ekki alls staðar við, síður
en svo. Nægir hér að geta um
atburð, er gerðist í Natal í
Suður-Afríku árið 1938, og
sagt var frá í blaðinu “Sunday
Express.” Þar segir svo, að
gömlum innfæddum galdra-
manni hafi verið stefnt fyrir
rétt. Hann var ákærður fyrir
að hafa myrt Indverja nokk-
urn, og ekki nóg með það,
heldur hefði hann gert sér
„töframeðul“ úr líkinu. Málið
kom fyrir T. B. Horwood dóm-
ara, og hann spurði galdra-
manninn hvort hann hefði
nokkra ósk fram að bera áður
en hann væri dæmdur. Galdra
maðurinn svaraði ekki á
ensku, en hann hellti bölbæn-
um yfir dómarann á sínu máli.
Um leið og dómarinn kvað
upp dóminn, varð honum
flökurt, og svo leið yfir hann.
Innan sólarhrings var hann
dáinn.
Því verður tæplega haldið
fram, að dómarinn hafi misst
alla lífslöngun, þótt 'hann
heyrði Svertingja hafa í hót-
unum við sig. Samt dó dóm-
arinn!
----0----
En vér skulum nú líta á
málið frá annari hlið. Ef það
er hægt að drepa menn með
gjörningum, þá ætti einnig að
vera hægt að lækna menn
með gjörningum. Galdramað-
urinn sjálfur drepur ekki né
særir. En hann notar einhvern
óþekktan kraft til þess að
koma illum áformum sínum í
framkvæmd. Þeir hella böl-
bænum yfir menn, og hið
sama var áður sagt um fjöl-
kyngismenn, fordæður og
galdramenn. Þeir áttu að hafa
vald á ósýnilegum krafti til
þess að framkvæma óskir
sínar.
Af þessu leiðir, að þennan
kraft eða lögmál, hiýtur að
vera hægt að nota bæði til
góðs og ills. Enginn kraftur er
illur í sjálfum sér, heldur
hvernig með hann er farið.
Þráðtundur, sprengiflugvélar
og kjarnorkusprengjur er ekki
illt í sjálfu sér, en það er hægt
að beita þessu í þágu hins illa,
eins og mannkynið hefir séð.
Eru vísindamennirnir ekki
alltaf að bera blak af sér og
segja að þeir beri,enga ábyrgð
á þótt uppgötvanir sínar séu
notaðar til tortímingar?
Ef til er „svartagaldur", þá
hlýtur líka að vera til „hvíta-
galdur“, það er rökrétt hugs-
un. Ef til er kraftur, sem hægt
er að beita mönnum til tjóns,
þá hlýtur líka að vera til ó-
sýnilegur kraftur sem hægt
er að beita mönnum til bless-
unar. Það má vera sami kraft-
urinn, en aðeins beitt á öf-
ugan hátt. Og ef menn fallast
á þessa skoðun, þá er auðvelt
að útskýra bæði ju-ju og hug-
lækningar. Aðalatriðið er, að
menn viti að slíkur kraftur sé
til og hægt sé að beita honum
bæði til ills og góðs.
Nú efast enginn um að hug-
læknar hafa læknað ótölu-
legan fjölda manna. Margar
bækur hafa verið ritaðar um
þetta og þar eru færðar fram
sannanir, sem harðsvíruðustu
vantrúarmenn geta eki borið
brigður á. Stundum hefir
verið reynt af veikum mætti
að útskýra þessar lækningar
— og þar á meðal lækninga-
undrin í Lourdes og víðar —
á þann hátt, að hér sé um
hugsefjun að ræða eða dá-
leiðslu. En það er sama hvaða
nöfn þessu eru gefin, stað-
reyndunum verður ekki hagg-
að, og þær sýna að hér hefir
einhver kraftur verið að
verki.
Upp úr aldamótunum kom
Ratana til London, hinn svo-
kallaði „Maori töframaður."
Var þá mikið um hann talað.
Hann var innfæddur maður
frá Nýja-Sjálandi, eins og
nafnið bendir til, og átti
heima í kofa um 224 km. frá
Wanganui. Blöðin í Nýja-Sjá-
landi sögðu margar sögur af
kraftaverka lækningum hans.
Hann tók aldrei þóknun fyrir
lækningar sínar. Hann var
kristinn. En í kofa hans var
fullt af hækjum, sem sjúkl-
ingar hans höfðu skilið þar
eftir er þeir fengu bata. Marg-
ar þúsundir manna höfðu
vottað skriflega hvernig hann
hefði læknað sig. Tveir prest-
ar — annar þeirra var Wilfred
Williams, t r ú b o ð i meðal
Maori-manna — rannsökuðu
þetta og gáfu opinbera skýrslu
um það.
Hér skal aðeins sagt frá
einni lækningu hans. Kona
nokkur, sem haldin var ó-
læknandi taugaveiklun, skrif-
aði Ratana og bað hann að
hjálpa sér. Hún átti heima all-
langt þaðan sem Ratana bjó.
Hún hafði aldrei séð hann né
talað við hann. Svo segir í
skýrslu prestanna: „Svo var
það eitt kvöld, að henni birtist
dýrleg sýn og um leið fóru
eins og straumar um allan lík-
ama hennar. Síðan hefir hún
ekki kennt sér neins meins,
og hún gengur um allt óstudd,
en áður gat hún ekki stigið í
fæturna".
Þessi firðlækning er sams
konar og huglækningar fram-
kvæma nú. Og það er alls eigi
sjaldgæft að slíkar lækningar
eigi sér stað. Og það er ekkert
dularfullt við þetta, ef menn
viðurkenna þau lögmál, sem
liggja þar til grundvallar.
En sálfræðingarnir vildu
ekki fallast á þetta. Einn
þeirra skrifaði: „Það er ber-
sýnilegt, að Ratana hefir ekki
getað beitt neinum áhrifum á
þessa konu, þar sem hann
hafði hvorki séð hana né skrif-
að henni“. í stað þess að við-
urkenna að þessi lækning
hefði átt sér stað og „konan
hefði ekki kennt sér neins
meins síðan“, eins og sagt er í
skýrslunni, fer sálfræðingur-
inn kollhnýs í rökfræðinni og
kemst að þessari niðurstöðu:
„Hún hefir sýnilega verið svo
hugfangin af sögunum um
þennan töfralækni, að vonir
hennar og eftirvænting hefir
læknað hana — að minnsta
kosti í bili.“
Getið þér hugsað yður aðra
eins skýringu? Efasemdar-
mennirnir geta ekki neitað
því, að lækningin átti sér stað,
en þeir fussa við henni, lík-
lega vegna þess að þeir eru
hræddir um að ef þeir taki
hana trúanlega, þá muni
hrynja í grunn allar þær
kenningar, sem þeir hafa
hrúgað upp.
Ég skal nú snúa mér að öðru
dæmi um ókunnan kraft. Fyr-
ir nokkru var blaðið „Times
of India“ með ýtarlegar sögur
af því sem það nefndi „svarta-
galdur“, er framinn hefði
verið í augsýn Maharajahans
í Holkar.
Galdramaðurinn var ósköp
væskilslegur, um hálffimm-
tugt og haltur. Fyrir framan
höll Mahatajahans var raðað
í eina lest 69 þungum uxa-
kerrum (sem enginn uxi var
fyrir) og þær bundnar bundn-
ar saman. Fyrstu 50 kerrurn-
ar voru fullar af fólki, eitt-
hvað 12 manns í hverri. Hinar
voru tómar.
Þarna hafði safnast saman
fjöldi forvitinna manna, þfví
að þessi litli maður hafði sagt,
að hann skyldi aleinn draga
allar þessar kerrur. Rétt á
eftir kom hann svo haltrandi
ásamt nokkrum trumbuslög-
urum, sem gerðu mikinn há-
vaða. Þessir trumbuslagarar
vV>ru allir í heiðgulum klæð-
um og þeir sáðu gulu dufti
allt í kringum sig. Þeir
gengu nokkrum sinnum um-
hverfis vagnalestina, og sá
halti í fararbroddi, og
seinast staðnæmdust þeir
við fremsta vagninn. „Galdra-
maðurinn“ tók í sterkt band,
sem bundið var í vagninn og
togaði í. Langa vagnlestin fór
á stað, en áhorfendur æptu af
undrun. Fyrst mjakaðist lest-
in ósköp hægt, en svo kom
meiri skriður á hana. „Galdra
maðurinn dró hana langar
leiðir frá höllinni og skildi
hana þar eftir. Menn álíta að
„galdramaðurinn“ dýrki guð-
JOHN DIEFENBAKER, Q.C.
Þér getið stuðlað að því að
byggja upp volduga, samhuga
canadiska þjóð, er tryggir ör-
yggi gegn hlutdrægni við at-
vinnu, innflutningum fólks og
lífeyri og útilokar jafnframt
aðstreymi kommúnista með
því að greiða atkvæði með
yðar
Diefenbaker frambjóðanda
I
ALBERTA
Calgary North
Col. D. S. Harkness
Calgary South
Arthur Ryan Smith
Edmonton East
C. J. Bowie-Reed
Ekimonton-Strathcona
Terry Nugent
Edmonton West
Marcel Lambert
MANITOBA
Brandon-Souris
Walter Dinsdale
Provencher
Wemer Jorgenson.
Springfield
Val Yakola
Athabaska
Alex Shore
Peace River
Gerald Baldwin, Q.C.
Winnipeg North
Murry Smith
Winnipeg North Centre
John MacLean
Winnipeg South
Gordon Chown
Winnipeg South Centre
Gordon Churchill
BRITISH COLUMBIA
Vancouver-Burrard
John Russell Taylor
Vancouver Centre
Douglas Jung
Vancouver East
Norman Mullins
V ancouver-Kingsway
Fergie Brown
Vancouver Quadra
Howard C. Green, Q.C.
Vancouver South
Emest J. Broome
Saskatoon
SASKATCHEWAN
Prince Albert
Henry F. Jones
John G. Diefenbaker
WINNIPEG SOUTH CENTRE
(Innifelur St. James)
„Þegar gaspípu frumvarpið
fyrst kom til nefndar, var
skrúfað fyrir umræður og
þingmönnum í raun og veru
bannað málfrelsi.”
— Gordon Churchill —
Þingtíðindi neðri málstofu,
7. júní 1956.
ENDURKJÓSIÐ
CHURCHILL.lv
Gordon **
Progressive Conservative
Gordon Churchill Election
Committee.