Lögberg - 24.10.1957, Blaðsíða 5

Lögberg - 24.10.1957, Blaðsíða 5
LÖGBERG, FIMMTUDAGINN 24. OKTÓBER 1957 5 rwwwwwwwww r r /UiLGAM/iL IWENNA Ritstióri: INGIBJÖRG JÓNSSON BRÉF UM DULARFULL FYRIRBRIGÐI Poini Roberis, Wash. Theodore Roosevelt og Emile Walters Kæra Mrs. E. P. Jónsson: Nú í dag kom Lögberg fyrir 3. okt., og af því ég sá þar grein um dularfull fyrirbrigði þá datt mér í hug að senda þér frásögn um þrjú atvik, sem komið hafa fyrir mig. Það fyrsta var vorið 1900. Ég var þá nýkomin að Stór- ólfshvoli í Rangárvallasýslu austan frá Vík í Mýrdal, og vorum við fjórar stúlkurnar að ljúka við að raka eða sem kallað er að hreinsa brekk- urnar í fjallinu, og vorum við búnar nokkru fyrir kaffitíma. Við vorum örstutt frá bænum og ætluðum að sitja í laut í brekkunni þar til kallað væri í kaffið. Hlupu stúlkurnar heim að sækja prjónana, en ég settist 1 lautina, því að ég hafði enga prjóna til að taka í. Ég heyrði allt í einu lágt tal og leit upp í fjallið. Þar var afar-stór steinn og við hann voru tvö börn, á að gizka 4 og 6 ára — drengur og stúlka. Þau voru að dunda við stein- inn. Bæði höfðu gult hár í löngum krullum; drengurinn var í bláum fötum en telpan í rauðum kjól — Ég horfði á þau góða stund, svo heyrði ég að stúlkurnar voru að koma heiman frá bænum og leit til þeirra, en þegar ég leit aftur til barnanna, þá voru þau bæði horfin. Ég fór upp að steinin- um og gekk í kringum hann, en sá þau ekki, og aldrei síðan. En það sem mér fannst svo einkennilegt var, að drengur- inn hafði langar krullur eins og telpan; ég hafði ekki séð það fyrr. Annað atvik kom fyrir hér á tanganum fyrir mörgum ár- um. Normans-hjónin, Jóhann og Ásta sál., voru stödd hér í húsinu mínu og við vorum í eldhúsinu að drekka kaffi um kvöldið og sátum. og vorum að tala saman við borðið. Allt í einu heyrðum við háan smell eins og eitthvað hefði brotnað- Við þutum upp og leituðum hvort nokkuð hefði dottið og brotnað, en fundum ekkert. Svo settumst við aftur við borðið, þá tók ég eftir. köku- disk, sem á borðinu var með smákökum; hann var klofinn í tvennt. Enginn hafði hreyft hann; hann bara lá þar í tveimur pörtum. Hann var úr litgleri. Svo er það síðasta, sem kom fyrir mig í júlí fyrir tveimur árum síðan. Það var 2. júlí 1955, að ég skrifaði bréf til vinkonu minnar í Califomia og fór með það út í póst- kassann, sem er við brautina rétt við hliðið mitt, en þegar ég kom að kassanum var póst- urinn búinn að koma þangað (pósturinn er keyrður í kring 'hér). Ég fór svo inn með bréfið aftur og lét það á vísan stað í eldhúsinu, því þetta var laug- ardagur. Svo kom sunnudag- urinn og þá kom enginn póst- ur; svo mánudagurinn 4. júlí, sem er okkar helgidagur, og því enginn póstur. Svo á þriðjudaginn ætla ég að fara með bréfið út í póstkassann, en fann það þá hvergi og þótti mér þetta afarskrítið, svo ég skrifaði vinkonu minni strax og bað hana, ef hún fengi ein- hvern tíma bréf frá mér skrif- að 2. júlí 1955, að láta mig vita um það. Eftir 2 til 3 daga fékk ég bréf frá henni og sagð- ist hún hafa fengið bréf póst- að á Point Roberts 2. júlí, sama daginn og ég skrifaði það og varð of sein með það í póstkassann. Enginn gat hafa tekið það vestur á pósthúsið, því enginn kom og Jóhann sonur minn var ekki heima, svo ég var ein í húsinu. En daginn áður eða 4. júlí var drengurinn minn heima svo hann tók mig út í bíl sín- um í kring á tanganum. Þegar við komum heim og vorum að aka inn um hliðið kom maður fram með húshliðinni að vest- an og gekk hratt fram hjá okkur og leit ekki á okkur; horfði beint fram. Ég hélt að það væri maður, sem Joe hefði stuttu áður selt flutnings bíl — Truck, og að hann vant- aði að fá stykki úr gömlum Ford-bíl, sem við áttum. Svo ég sagði við Joe: „Hann hefir þá farið að hjálpa sér sjálfur, þegar þú varst ekki heima.“ „Hver?“ sagði Joe. „Sástu ekki manninn, sem gekk fram hjá bílnum?“ spurði ég. „Nei, ég sá engan,“ svaraði hann. Þetta fannst mér dularfult. Og þessi maður hafði ekki komið meðan við vorum í burtu, því að hann kom seinna til að sækja stykki úr Ford- bílnum fyrir flutningsbílinn sinn. Hvað finnst þér um þetta? Ég hef alltaf trúað því, að huldufólk væri til og þess vegna held ég að þetta sé huldufólk, sem ég hefi séð við og við, en ég ætla ekki að setja fleira niður af þessu, ég fer ekki lengra út í þgssa sálma. Ég vil að síðustu óska ykkur alls hins bezta og einnig Lög- bergi; vil ég óska að það komi Þann 27. október 1958 verða liðin hundrað ár frá fæðingu Theodore Roosevelt, hins mikilhæfa Bandaríkjaforseta. Hefir þegar verið hafinn undirbúningur til þess að minnast hans á margvíslegan og virðulegan hátt strax og afmælisárið hefst, n.k. sunnu- dag. Lögbergi barst nýlega Dæklingur um ráðagerðir nefndarinnar. Verður meðal annars lokið við listigarðinn, Theodore Roosevelt Memorial Park, í Norður-Dakota, en hann er á svæðinu þar sem Roosevelt fékkst við gripa- rækt á yngri árum og varð foringi í því að koma á lögum og reglu í þessum nýbyggðum North Dakota Badlands. Emile Walters listmálari hefir gert málverk af þessum fornu bækistöðvum Roose- velts og prýðir mynd af því málverlci þennan bækling. — Emile Walters var frá barn- æsku mikill aðdáandi Theo- dores Roosevelts. Árið 1917 var hann eystra að læra hjá Louis C. Tiffany; hafði fengið námsstyrk til þess. Þá fór hann að mála umhverfi Saga- more Hill, en þar var þá heimili Roosevelts fjölskyld- unnar. Einn daginn komu Roosevelts hjónin til hans þar sem hann var að mála. Hinn ungi málari, sem var fremur feiminn í þá daga, féll næstum í stafi við óvænta návist þessa átrúnaðargoðs síns. „Hvaðan ert þú, drengur minn?“ spurði Mr. Roosevelt. „Norður Dakota.“ „Norður Dakota, þetta land afskaplegra sumarhita og níst- andi vetrarkulda — kjark- mikils fólks, sem aldrei lætur bugast. Hverir voru foreldrar þínir?“ „Þau voru innflytjendur frá Islandi. Ég var fæddur í Win- nipeg, en fluttist til Norður Dakota barn að aldri eftir að faðir minn dó.“ „Island! ísland! Land forn- sagnanna. Hefir þú lesið þær?“ „Já, ég er sérstaklega hrif- inn af Grettis sögu.“ „Það er ég nú líka, en mér þykir þó sérstaklega vænt um hinn frækna, óstýriláta mann, Gísla Súrsson, ég held ég sé -eitthvað í ætt við hann.“ Emili Walters málaði mikið umhverfis Sagamore Hill þetta haust; Mrs. Roosevelt settist oft hjá honum með prjóna sína, þar sem hann var að mála; lagði honum mörg góð sem lengst til mín. Ég bíð eftir því með óþreyju og verð fyrir miklum vonbrigðum, þegar það kemur ekki heilu vikuna, sem stundum kemur fyrir. Mér líkar sagan afarvel; hún er svo hjartanleg, íslenzk og eðlileg. Fyrirgefðu nú allt masið og verið í guðs friði, kæru hjón. Með vinsemd, Solveig Jóhannsson ráð og talaði í hann kjark að ryðja sér veg á listasviðinu. Eitt kunnasta málverk hans er frá þessu tímabili, “Roose- velt’s Haunt—Early Autumn,” sem nú hangir í National Fine Arts Collection, Smithsonian Institution, Washington, D.C. Tuttugu árum síðar 1937 mál- aði hann fyrrgreinda mynd, sem nú prýðir bæklinginn um aldarafmæli Theodore Roose- velts. Til gamans má geta þess, að K.N. gaf Emile Walters Grettis sögu þegar hann var barn í Garðar. Var K.N., sem kunnugt er, mjög barn- góður. Minnist listmálarinn hans jafnan með miklu þakk- læti og virðingu. Þetta var fyrsta bókin, sem hann eign- aðist og lærði hann af henni íslenzku, las hana spjaldana á milli þar til hann kunni sög- una næstum utanbókar. Var því engin furða þótt hann fengi mikið uppáhald á sögu- hetjunni Gretti, og væri oft að leika hann sem barn, eins Dánarfregn Mrs. Karítas Skafel, 93 ára að aldri, lézt á sjúkrahúsinu í Foam Lake, Sask. 29. nóv. 1956 eftir langa legu. — Hún hafði misst mann sinn, Jón J. Skafel í október 1955. Karítas sál. var fædd á Meðallandi í Vestur-Skafta- fellssýslu 17. ágúst 1863. Árið 1901 flutti hún með manni sínum og þrem sonum til Vesturheims. Settust þau að í West-Selkirk, en fluttu al- farin þaðan til Vatnabyggða í Saskatchewan 1906. Reistu þau bú á heimilisréttarlandi nálægt Mozart og bjuggu þar í fjölda mörg ár. Móður sína syrgja þrír synir og eih dóttir, (yngri dóttur sína hafði hún misst á æskuárum), Dr. Einar, Brandon, Man., Guðlaugur, Foam Lake, Sask., Magnús, Mozart, Sask-, og Jónína, Victoria, B.C.. — Útförin var gerð frá Mozart og var hin látna lögð til hvíldar í Mozart grafreit við hlið manns síns, sem fyr var látinn. Blessuð sé minning hennar. Reykjavíkurblöð beðin að birta. —E. J. S. og svo margir íslenzkir dreng- ir hafa gert síðan þetta lista- verk var fært í letur. Hafði kynning hans af þessum tveimur hetjum, Gretti Ás- mundarsyni og Theodore Roosevelt, heillarík áhrif á listaferil hans. Skuggsjá KUMKUM kallast lítiíl, rauður eða jafnvel svartur blettur, sem indverskar konur bera oft á miðju enninu- Hann er ekki, eins og margir halda, merki um þjóðfélagsstétt kon- unnar, heldur er hann ætlaður til að auka á fegurð hennar og yndisþokka. Upphaflega var hann aðeins notaður í veizl- um eða við hátíðleg tækifæri, en nú á tímum bera margar konur hann deglega. * * * Koutoubia-byggingin í Mar- rakesh í Norður-Afríku er einn þeirra staða, þar sem prestar Múhameðstrúarmanna kalla menn til bæna á hinum fastákveðnu bænastundum, en frá turni þeirrar byggingar fá samt ekki aðrir en blindir prestar að kalla til bæna. Ástæðan til þess er sú, að byggingin er miklu hærri en öll önnur hús í borginni, svo að sjáandi prestur mundi auð- veldlega sjá þaðan inn í fjöl- mörg kvennabúr. * * * Samkvæmt óskum kvenfé- laga í Englandi hefur enska þingið numið úr gildi 200 ára gömul lög, sem bönnuðu eigin mönnum að berja konur sínar frá kl. 9 að kvöldi til kl. 6 að morgni. Sé rökrétt á málið litið, virðist því eiginmönnum þar vera heimilt að leggja líkamlegar refsingar á konur sínar hvenær sem er á sólar- hringnum! * * * Fyrir dómstólana ' koma margar furðulegar skaðabóta- kröfur. Maður einn í Birming- ham fékk 130,000 króna skaða- bætur vegna varanlegra af- leiðinga af meiðslum, sem hann hlaut í umferðaslysi. Kröfu sína byggði hann á því, að hann hefði misst alla til- finningu í efri vörinni við slysið, svo að hann hefði ekki lengur fulla unun af því, að kona hans byði honum góðan daginn með kossi. What is the COMMUNITY CHEST It is an organizalion founded in 1921 by the citizens of Winnipeg in order to ef- ficiently finance charitable organizations or agencies and to reduce these organiza- tion's regular appeal for funds. This year the COMMUNITY CHEST is making one appeal to you on behalf of 37 such community and charilable agencies, which otherwise would make 37 individual appeals. Now is the time lo GIVE YOUR FAIR SHARE when the volunleer calls on you.

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.