Lögberg - 23.01.1958, Síða 5

LÖGBERG, FIMMTUDAGINN 23. JANÚAR 1958
5
WWWVWWWWVWW'V
ÁHJ6AHÁL
IWCNNA
Ritstjóri: INGIBJÖRG JÓNSSON
Mrs. Lester B. Pearson
t TÆL /y
LÆGSTU FLUGGJÖLD TIL
ÍSLANDS
• Á einni nóttu til Reykjavikur.
RúmgóSir og þægilegir farþega-
klefar, 6 flugliöar, eem þjálfaölr I
hafa veriö í Bandaríkjunum, bjóöa ]
yöur velkomin um borö.
• Fastar áætlunarflugferöir. Tvær
ágætar máltíöir, koníak, náttveröur,
allt án aukagreiðslu nieð IAI,.
If'rá New York með
viðkomu á ISliANlíI
til NOREGS, DANMERKUR, SVIÞJÓÐAR, STÓRA-
BRETI/ANDS, ÞÝZK.ALANDS.
Upplýsingar í öllum ferðaskrifstofum
n /~?\ n
ICELA MDICjA IRLINES
15 West 47th Street, New York 36 PL 7-8585
New York . Chicago . San Francisco
Hin tilvonandi forsætisráð-
herrafrú Canada, Mrs. Lester
B. Pearson, er upprunalega
frá Winnipeg og hét Maryon
Moody. Hún lauk prófi við
Manitoba-háskóla, fór síðan til
framhaldsnáms við Toronto-
háskóla. Þar kynntist hún
manni sínum Lester B. Pear-
son, sem þar var prófessor í
sögu.
Mrs. Pearson er myndarleg
kona í sjón, há og grönn og
dökkhærð. Hún hefir ferðast
mikið með manni sínum, var
með honum meðal annars í
Osló, þegar honum voru af-
hent Nóbels friðarverðlaunin
og hún var vitaskuld viðstödd
á nýafstöðnu flokksþingi
Liberala í Ottawa, þar sem
hann var kosinn forustumaður
flokksins með yfirgnæfandi
fylgi. Mrs. Pearson er þó
fremur hlédræg; hún kom
ekki fram á pallinn til að setj-
ast í fremstu röð þjá manni
sínum, fyrr en fundarmenn
kröfðust þess eftir að maður
Það er talið til stórtíðinda
að á síðari árum hefir verið
gerð gangskör að því í Banda-
ríkjunum að hreinsa árnar,
sem renna í gegnum borgir og
bæi. Þessara ár voru orðnar
að opnum sorpræsum, er öll-
um úrgangi og óþverra úr
borgunum Var veitt í. Nú hafa
mörg hundruð slíkra strauma,
lækja og vatnsfalla verið
hreinsaðir þannig, að árnar
eru að verða tærar aftur og
fiskurinn er farinn að sækja
aftur á sínar fornu stöðvar í
þessum vötnum. Einstakling-
ar, iðnaðarfyrirtæki, borgar-
félög og stjórnarvöld hafa
tekið saman höndum til að
hrinda þessu þarfa verki í
framkvæmd. Það er gert með
því að byggja lokræsi, sem öllu
sorpi og úrgangi frá verk-
smiðjum og iðnaðarverum er
veitt í; þessi lokræsi liggja í
“Sewage Disposal Plants,” en
ekki út í árnar.
Winnipegborg var reist á
bökkum Assineboine- og Rauð
ánna. Þetta eru undurfagrar
ár, væri þeim nokkur sómi
sýndur, en það er síður en
svo; þær eru orðnar að nokk-
urs konar saurrennum, ekki
lokuðum saurrennum heldur
opnum, sem ódaun leggur frá
oft og tíðum, og er slíkt ekki
að furða; má nærri geta að
þetta er ekki heilnæmt fyrir
borgarbúa, einkanlega þá, sem
nálægt þeim búa.
Þessar ár myndu fegra
borgina og veita borgarbúum
hennar var kosinn, en ekki
flutti hún ávarp. „Það er ekki
venja að eiginkonur formanns
Liberalflokksins flytji ræður,“
sagði hún síðar við blaða-
menn, „og þeirri venju er ég
hjartanlega samþykk."
„Ég efaðist aldrei um að
maðurinn minn yrði kosinn.“
sagði hún ennfremur.
Þau hjónin búa nú í íbúð í
Ottawa. Þegar blaðamenn
spurðu Mrs. Pearson, hvort
þau hefðu í hyggju að flytja
til Stornoway, en það er bú-
staður sem formanni stjórnar-
andstöðuflokksins er ætlaður,
svaraði hún neitandi og sagði
að sér þætti fremur heimsku-
legt að hafa bústaðaskipti
skipti tvisvar, að sér væri
miklu meira í hug að maður
hennar tæki sér nokkra frí-
daga fyrir 1. marz.
Mr- og Mrs. Pearson eiga
dóttur Patricia, Mrs. Walter
Hanna í Toronto, og son,
Geoffrey, í þjónustu utanríkis-
máladeildarinnar í Ottawa.
mikla ánægju, ef þær væru
hreinsaðar og varðveittar frá
saurgun, þannig að fiskurinn
færi að sækja aftur á sín fornu
mið í ánum. Þegar gestir koma
til borgarinnar og vinir þeirra
vilja sýna þeim fegurstu staði
hennar, þá er ekki í marga
staði að fara. Hugsum okkur
hve mikill fegurðarauki það
yrði fyrir Winnipeg, ef ár-
bakkarnir væru hreinsaðir,
kofarnir rifnir, akbraut gerð
og trjám plantað öðru megin
við hana en góð útsýn yfir
árnar hinu megin.
— R AÐ —
Ef hendurnar verða hrjúfar
í hvert skipti of þær eru í
vatni í lengri eða styttri tíma,
er talið gott ráð að nudda þær,
annaðhvort með salti eða
ediki, og verða þær þá aftur
mjúkar.
----0---
Ekki ætti að salta kjöt fyrr
en það er soðið og ekki súpur
heldur. Ef saltað er strax
verður kjötið seigara og saf-
inn rennur úr því.
VITIÐ ÞÉR . . .
að í Osló bíða um 27000 manns
eftir því að fá síma.
að atómkúnin skip munu bæt-
ast í verzlunarskipaflotann
árið 1962.
aðárið sem leið jókst verzl-
arskipafloti Norðmanna um
11 prósent.
„Kom ekki
Lögberg?"
Síðan um daginn, að ég las
greinagerð þeirra ritstjóranna
við Lögberg, Einars Páls Jóns-
sonar og frú Ingibjargar Jóns-
son konu hans, um það hve
erfiðlega stæði fjárhagur
blaðsins og ósk um að fá hjálp
til þess að blaðið mætti halda
áfram, þá hefir mér oft komið
til hugar, að ennþá heyrist
spurningin. „Kom ekki Lög-
berg?“ og það með undiröldu
af sársauka, stæði svo á, að
blaðið kom ekki vissan dag.
Það er þó mjög sjaldan að út
af slíku beri, en þegar svo ber
undir, þá auglýsist það, að
þeir eru enn á foldu, sem
sakna blaðsins og horfa með
eftirvæntingu eftir því.
Fyrst að svo er, þá væri vel
gert, að veita því athygli í
tíma, að blaðið á í fjárhags-
legum erfiðleikum , því við
vitum það öll, að fólk, sem
aðeins hefir fyrir daglegu
brauði, það heldur ekki uppi
hlut, sem er almenningseign,
— hlut, sem er til ánægju,
fróðleiks og samtengingar al-
menningi. Einar Páll og Ingi-
björg, eru aðalmáttarstoðir
blaðsins á andlega vísu. Það
færi því vel á því, að þeir
sem á annað borð óska eftir
viðhaldi þess — vinir blaðsins
í rauninni, — styrktu blaðið
með því að gefa það vinum
eða skyldmennum í afmælis-
gjöf, eða á enn sterkari hátt
að leggja því lið, sem þar um
eru vel færir. Slíkt væri
sannarlega vel til fallið.
Ef leitað væri í gegnum
blaðsíður Lögbergs, þá mætti
finna þar nógu mikið af úr-
vals efni í margar bækur. Og
sannarlega má finna þar margt
enn til fróðleiks og dægra-
dvalar, heimsfréttir og heima
fréttir, sem og fréttir að
„heiman.“ Ritstjórnargreinar
um öll stóru málin, sem um
fara, svo sem kosningar í
fylkjum og landi, frásagnir
um ný lög, góðar tillögur um
ellistyrkinn, að ógleymdum
fjölda greina, frumsömdum,
falleg í efni og blæfalleg í
búningi, að ógleymdu fjölda
mörgu, sem ritstjórinn hefir
tekið að í bundnu og óbundnu
máli lesendum til ánægju. Og
frú. Ingibjörg hefir skrifað svo
ótal margt í sinn hluta blaðs-
ins og stundum í blaðið sjálft
skemmtilegt til aflestrar fyrst
og fremst frá eigin brjósti og
svo margt af því sem að er
fengið. Greinin, sem núna
er nýlokið í Kvennasíðunni,
Drotningin, er mjög aðlaðandi
grein. Að sjálfsögðu skal það
fyrst viðurkennt, að það er
Drottningin, sem um ræðir,
Drottning Canada, og sam-
veldisins brezka, en óhjá-
kvæmilega hlýtur það að
snerta hverja hugsandi konu,
að á konu — og hana unga —
hefir þvílík byrði verið lögð,
sem samveldiskórónan hlýtur
að vera, og það með hvílíkum
glæsileik Elízabet ber þessa
byrði og svarar sínum skyldu-
störfum með stórri prýði, víðs
vegar um heim. Og það er
sérlega ánægjulegt, að sjá svo
prýðilega um þetta mál ritað,
sem frú Ingibjörg Jónsson
gerir í umræddri grein.
Þrátt fyrir alt þetta sakna
ég fréttapistla Mrs. Kristínar
Thorsteinsson á Gimli. Það
voru ágætir fréttapistlar úr
heimahéruðum, þar sem
manni var sagt frá opinber-
um athöfnum samferðasveit-
arinnar í félagsmálum, bjarg-
ræðismálum og ýmsu, er allir
mega vita, svo sem nýjar, al-
mennar byggingar reistar,
fiskiveiðar á Winnipegvatni,
fráföll, giftingar og ferðalög.
Jafnvel þeim, sem eru per-
sónulega ókunnugir fólkinu á
þessum slóðum, þykir gaman
að lesa um þetta. Og enn eru
þeir til, sem hafa ánægju af að
frétta um fiskiveiðarnar á
Winnipegvatni.
Prentverk Odds Björnsson-
ar, bókaútgefanda á Akureyri,
hefir nýlega gefið út tvær
bækur, sem öruggt má telja
að verði vinsælar, þó hver
með sínu móti.
Önnur bókin er ætluð vel-
flestum lesendum, ungum sem
gömlum, því þar er um að
ræða þjóðlegasta efni ís-
lenzkra bókmennta — þjóð-
sögur og þætti. Bókin heitir
„Nýtt sagnakver“ og er eftir
Einar Guðmundsson, einn at-
hafnamesta þjóðsagnaritara,
sem nú er uppi. Hefur hann
skráð aragrúa íslenzkra þjóð-
sagna og annarra sagna úr ís-
lenzku þjóðlífi og skipar því
orðið hinn virðulegasta sess á
því sviði í íslenzkum bók-
menntum. Hefur Einar þegar
skrifað allmargar bækur um
þessi efni og á orðið stóran
lesendahóp, sem les bækur
hans og kaupir þær. Síðasta
bók hans „Þjóðsögur og þætt-
ir“ er hátt á 2. hundrað síður
að stærð og efnið hið fjöl-
breytilegasta í alla staði.
Hin útgáfubók Prentverks-
„Dalalíf“. Þá skal komið að
því, sem er máske sterkasta
aðdráttarafl fjölda lesenda
Lögbergs, en það er sagan
DALALIF eftir Guðrúnu frá
Lundi- Maður hefir sterka
freistingu til að minnast á
eina og aðra persónu þar, en
það á sennilega ekki við, fyrst
sagan er ennþá, að því er virð-
ist, aðeins í miðjum klíðum,
en ég er töluvert spent fyrir
framvindu hennar. Og svo eru
fleiri.
Svo maður vonar, að Lög-
berg haldi áfram, að koma út
í hverri viku, eins og það hefir
gert rétt að segja sleitulaust,
að manni er sagt, sjötíu ár. —
Að minsta kosti á meðan
Dalalíf er að komast í gegn —
og lengur, undir góðri rit-
stjórn þeirra, sem enn eru þar
við stjórnvölinn.
Rannveig K. G. Sigbjörnsson
ins er lítið kver í ljóðum, sem
fyrst og fremst er ætlað yngri
kynslóðinni. Kver þetta —
Aravísur — er eftir Stefán
Jónsson kennara og nafnkunn-
an unglingabókahöiund, sem
æska landsins dáir meir en
flesta aðra höfunda íslenzka,
sem skrifa fyrir unga fólkið.
Aravísur er lítil bók, en
snoturlega gefin út og mynd-
skreytt af Halldóri listmálara
Péturssyni, sem vinsælastur
er og frægastur allra bóka-
skreytingarmanna, sem nú
teikna myndir í bækur. í Ara-
vísum, eru reyndar ýmsar
fleiri vísur, vísur um mennta-
fólk, vísur um vornótt og heim
sókn, um drauminn hans Óla
og um brúðuna hennar Boggu,
þar er sagt frá einni skynsam-
legri ósk, og því sem gerist út
við Urðarhól- Þá er loks brag-
ur um Fríðu á Klapparstígn-
um og Vísur jólasveins.
Hafi útgefandi þökk fyrir
báðar þessar litlu en góðu
bækur. —VISIR, 6. des.
Árnar í Winnipeg eru sorpræsi
Nýtt sagnakver og Aravísur
Tvær nýjar bækur frá Prentverki Odds Björnssonar