Lýður - 11.07.1889, Blaðsíða 2

— 78 —
Með þér er lioríin öll vor æðsta von,
Enn eptir vakir sorgin kalda — snauða.
|>ú stóðst svo vel, sem íslands fornu fjöll,
Með fannaskrúð um tignarmannlegt enni,
Sem vorrar móður bærir örlög öll,
Og engínn væri til að líkna henni.
J>ú stóðst sem bjarg í straumi pungum fast
Og studdir hendi sannleikans að boga,
Með brjóstið fullt með afl, sem aldrei brast
Og enginn mátti’ af réttum vegi toga.
Hið mikla prek, sem pér í brjósti brann —
J>að brann jafnheitt á köldum ellidögum;
Enn pað sem ár og aldur ekki vann
Eékk að eins lotið dauðans reiðarslögum.
Og ísland grætur sárt inn horfna son,
Og sár í fjöllum dynur harmastuna,
|>að grætur sína horfna hálfa von,
Er hryggðarorð um pjóðar eyru duna.
En pegar d í s i n sorgarhörpu slær —
Með sáru kveini lag í íslands nafni,
Vor ó li a m i n g j a hels í djúpi lilær
Að heillafieyja vorra brotnum staíni.
Far vel að heiman, íslands aldni son,
Til æðri heima, meira starf að hefja,
]?ín minning sé vor mesta’ og bezta von,
Að manndóms ei á leið vér skulum tefja.
Jónas Jónasson.
Silfurbrúðkaupsmiimi
. _ i
séra Arnljótar Olafssonar
Og
Frú Hölmfríðar Þorsteinsdóttur.
Hlessi ykkur Drottinn, heiðurshjón,
Signi ykkar sæmdarból,
Sambúð og hjónastól!
" Blessuð se gamla Bægisá;
Sjá hversu bersnauð byggð
Blómgast við snilld og dyggð!
Frægasta skáld hér forðum bjó, —
Hann sem kvað helgan prís
Horfinni Paradís.
J>jóðskáldið milda J>orláksson,
Ferleg pér fylgdi snót.
Fátækt með haltan fót!
Hefðir pú betra hlotið sprund,
Flutt hefðir fagran prís
F u n d i n n i Paradís.
t Jafnvel hin æðsta mannleg mennt
Auðnulaus er um láð
Ef ei sitt festir ráð.
Hver sýnir betur pað en pú,
*Fríðri með faldagná,
Fornvin á Bægisá!
J>ú hefir eins og J>orláksson
Um Eden yndisblítt
Ágætis-kvæði pýtt;
Eigi með tómum orðahljóm
Heldur á grýttri grund
Gjört pennan Edenslund;
Og kvæði ort með hjarta og hönd,
Eágað með fögrum prís
Eundinni Paradís.
J>að varstu meiri heldr en liann,
Aldrei sem auðið varð
Edeus að skapa garð!
En — varstu einn, minn vinur? Nei,
J>esskonar afrek einn
Orkar ei maður neinn.
Með góðri konu guð oss ljær
Hagsældar hæstan prís,
Hérvistar Paradís.
J>ið segið, hræður, bókstafsmenn i
„Adam í sorg og sút
Svanni rak fyrstur út“.
En púsund svannar, segi ég,
Leitt hafa aptur inn
I Eden manninn sinn.
Heill, par sem konan krýnir mann!
Heill, par sem hvergi brást
Hyggindi, snilld og ást!
Heill peim, sem slíkan gjöra garð!
Heill par sem dygð og dáð
Djúpvitur blessar ráð!
En fyrst og seinast: Drottni dýrð !
Sjáið hve lopt og láð
Ljómar af ást og náð!
Já, fyrst og seinast: Drottni dýrð!
Hvað er án hjálpar hans
Hjúskapur nokkurs manns!
Já, fyrst og seinast: Drottni dýrð! —
Upp hjarta, hönd og mál:
Heiðurs- og pakkar skál!
Matth. Jochumsson.
— 4. júlí andaðist einn af öldungum Vestíirðinga:
Jókkum Magnússon, faðir ritstjóra pessa blaðs og hans sysl-
kyna, 84 ára gamall. Haun sálaðist í húsum vinar síns,
Páls bónda Ingimundarsonar á Mýrartungu (föður Gests
skálds), er hann lengst dvaldi hjá — síðan 1872, að hann missti
sína góðfrægu konu, J>óru Einarsdóttur — nema pau 6 ár er
hann var í Odda með syni sínum, frá 1881 til 18S7. Hann
var fæddur á föðurleifð sinni Skógum í J>orskafirði, og par
dvaldi hann til elli og kom upp börnum sínum, utan fáein
ár hin síðustu, er pau bjuggu að Grónesi. Má segja, að fá
hjón með jöfnum efnum haíi getið sér betra og meira mann-
orð en pau á pessari öld, í peim sveitum landsins. Á at-
gjörvi hennar heflr áður verið minnst í einu blaði eða íleir-
um, en hans mun líka lengi að góðu verða getið. Auk hiun-
ar alkunuu gestrisi hans og frábæra dugnaðar, elju og karl-
mennsku, var hann maður svo vitur og viðkvæmur, svo