Kirkjublaðið - 01.10.1892, Síða 9

185
Prjedikunaraðferð presta.
Til nákvæmrar skoðunar hvers máls heyrir, að það
sje skoðað frá öllum hliðum. »Kbl.« mun því eigi
mótfallið, að raddir einnig frá leikmönnum, tilheyrendum
prestanna, láti til sín heyra um prjedikunaraðferð þeirra.
Að minni meiningu á blaðaprjedikunin verulegan þátt
í hnignun kirkjurækninnar og hins kirkjulega lífs nú á
tímum. Um leið og menntunin eykst, hætta menn að
fylgja ytri siðum tilfinningarlaust af vana. Anda mennt-
aðra manna þarf að hrífa, til að hafa þá með í hverju
sem er. Prjedikunaraðferðin þarf því að breytast, fylgja
með tímanum, eins og annað, til að hafa tilætluð áhrif.
Ræðan þarf að eiga við tilfinningar tilheyrenda á þeirri
stundu sem hún er fiutt. Ræða, sem hreif tilheyrendur
fyrir nokkrum árum, undir vissum kringumstæðum, getur
sfðar komið að einhverju leyti í bága við hugarástand
tilheyrenda, þegar öðruvísi stendur á. Er því varasamt
að nota gamlarræður. Opt má heyra þá afsökun ákirkju-
ræknisleysi, að lestur geti maður haft heima. — Jafnvel
guðræknir menn eru mishneigðir til kirkjugöngu, eptir
því sem á þeim liggur. Geðshræringar (ánægja, gleði,
hryggð o. s. frv.) hvetja menn opt til að taka þátt í guðs-
þjónustunni. Mistakist þá prestinum að slá hina spenntu
strengi í sálum tilheyrendanna, getur kirkjuferðin alveg
misheppnast. En við því er hættara, ef prestur notar
gamla ritaða ræðu.
Setjum dæmi: Hið bliða vor er liðið fram í júní; 1.
sd. e. tr. streymir fólkið að kirkjunni úr öllum áttum.
Síðastliðna viku hefir einkum verið unaðslegt vorblfðuveður,
skin með skúrum, svo næstum má heyra hve grasið grær,
vel framgenginn fjenaðurinn leikur um hagana, gæftir og
hlaðafli við sjóinn; í fám orðum: Drottinn breiðir blessun
sina í fullum mæli yfir ættjörðina i frjóvgandi náðar-
straumum og vermandi dýrðargeislum, og seður þjóðina
»með fæðu og fögnuði*. —»Hið guðlega streymir ætíð og
alstaðar gegnum hið jarðneska« (Mynstér).-—Gleðin og á-
nægjan ljómar á hverju andliti í hinum fjölmenna söfn-
uði, gamlir og ungir hreifa sig ljett og liflega, »prísa góða
veðrið«, dást að ágæzkunni og lofa »gjafarann allra góðra