Kirkjublaðið - 01.10.1892, Qupperneq 12

188
hans blessuð hjálpin hjálpar mjer,
það huggun mín og styrkur er.
EIRÍKUR EIRÍKSSON.
-----------
Sunnudagaguösþjónusta vor
hjet fyrirlestur, sem háskólakennari dr. Fr. Nielsen hjelt
á kirkjulegum málfundi í Oðinsey í sumar:
Tvennskonar guðsþjónusta var á postulatímanum,
samkomur, sem öllum stóðu opnar, þar sem kristniboðið
var flutt heiðingjum og Gyðingum, og aðrar f'yrir luktum
dyrum með sálmasöng, lestri ritningarinnar og nautn
kvöldmáltíðarinnar; þar komu að eins trúaðir. Um miðja
aðra öld fer að verða ein samkoma úr báðum, þar sem
fór saman hvorttveggja hið áður nefnda, sem er og verð-
ur jafnan meginatriði guðsþjónustunnar: boðun orðsins og
kvöldmáltíðin. I katólsku kirkjunni verður altarisþjón-
ustan ofan á, í hinni grísku verður guðsþjónustan enda
nærri því tómur sjónarleikur. Lúter skipar prjedikuninni
aptur í öndvegi.
Guðsþjónustan er uppbygging og fræðsia, en hún á líka
að vera sameiginleg tilbeiðsla og þakkarfórn. Þess vegna
má eigi vanta lifandi hluttöku safnaðarins. Svör safnað-
arins eru ekki þýðingarlítil. Þýðing altarisþjónustunnar,
eins og hún nú er, þarf iðulega að skýrast fyrir söfnuð-
inum.
Yfir höfuð að tala er lítil þörf á nýjungum í hinni
ytri mynd guðsþjónustunnar, hitt skiptir mestu, að nýtt
líf færist 1 það sem er.
Margir eru á því, að stytta eigi guðsþjónustuna. Ein-
staka atriði kann að virðast ofaukið. Sumir vilja t.d. slepþa
bæninni í kórdyrum fyrir messu,—söfnuðurinn bæni sig í
hljóði(?),—eða þá breyta bæninni, af því að hún virðist gefa
í skyn, að það sje ekki annað að sækja í kirkjuna en
hlýða á prjedikun(?). Faðir vor mætti missa sig á eptir
báðum bænunum í kórdyrum. Þessi dýru orð geta misst
mátt sinn við slíkar endurtekningar. Líkt er að segja
um blessunarorðin. í fornkirkjunni var eigi lýst blessun
af prjedikunarstól. Prjedikunin endaði með lofgjörðar-