Kirkjublaðið - 01.12.1894, Blaðsíða 5

213
35.) sagði Jesús um hinn látna vin sinn, og hlýtur hver
sá, er i anda fylgir Jóhannesi á æfileið hans frá Hebron
til Makkæros, að kannast við sannleik þessara orða.
«Hann var brennandi og skært logandí ljós«, hin sfðasta
og jafnframt skærasta stjarna á nátthimni hins gamla
sáttmála, en hlaut þó að blikna, er hinn mikli dagur
frelsisins upprann og hin dýrlega sól hins nýja sáttmála
hóf göngu sína. Jóhannes skírari stóð mitt á milli hinna
tveggja stóru tímabila í sögu mannkynsins, samtíðis boð-
andi, að hið gamla væri á förum og hið nýja í nánd.
Hann hefir getið sjer ódauðlegt nafn, því meðan nokkur
játar Jesú-trú og í auðmýkt beygir knje sín fyrir frelsar-
anum, mun einnig skírarans verða minnzt. Fyrir oss
kristna menn fyrnist þýðing skírarans aldrei, því — eins
og vjer sögðum í upphafí greinar þessarar — enn þá
liggur vegurinn til frelsis og friðar fyrst niður að Jórdan
og þaðan til Betlehem og Golgata, svo sannarlega sem
einlæg syndameðvitund er skilyrðið fyrir því, að frelsis-
boð friðarhöfðingjans geti orðið oss dýrmætt og hjörtu
vor fagnandi veitt hjálpræði hans viðtöku. En auk þessa
er Jóhannes skírari oss jafnan hið fegursta dæmi trú-
mennsku og skyldurækni, bindindissemi og auðmýktar í
köllun vorri, í hvaða stöðu sem Drottinn setur oss, en
þó einkum og sjer i lagi öllum þeim, sem eiga að greiða
frelsara heimsins veg til hjartnanna. Þvi auðmýktar-
játningin, sem einkenndi allt lif skirarans, verður á öll-
um timum að vera einkunnarorð allra sannra Krists
þjóna:
»Ilann á að vaxa, en jeg að minnka«.
Bænir móðurinnar er blessun framtíðarinnar.
Nú þegar nálgast hin blessaða friðar- og fagnaðarhá-
tíð, jólin, kemur mjer til hugar saga, s'em gjörðist fyrir
rnörgum, mörgum árum. Nú er jeg orðinn aldraður mað-
ur, en þá var jeg ungur, og aldrei hafa svo jól liðið síð-
an, að mjer hafi eigi komið þessi atburður til hugar;
hann gjörðist rjett fyrir jól, og jeg er sannfærður um, að
hann hefir haft svo mikil áhrif til góðs á líf mitt, að jeg