Kirkjublaðið - 01.12.1894, Blaðsíða 4
færzt undan þvi7 með þvi hann Jannarsvegar óttaðist
lýðinn og hinsvegar mun hann af viðræðum sínum við
Jóhannes í fangelsinu, hafa fengið það álit á honum, að
hann væri maður rjettlátur og heilagur og því kynokað
sjer við að gjöra honurn mein, enda jafnvel verið vel til
hans og gjarnan hlýtt á ræðu hans (sbr. Mark. 6, 20.).
En Heródías gafst ekki upp við það, heldur beið þess, að
tækifæri gæfist, er hún gæti komið hefndum fram við
hinn berorða spámann. Og þess varð ekki iangt að biða,
að tækifærið biðist. Fjórðungshöfðinginn hjelt hátiðlegan
fæðingardag sinn i Makkæros og hafði boðið til sín ýmsu
stjórmenni og haldið þeirn mikla veizlu. Salóme, dóttir
Heródíasar og fyrra manns hennar, skemmti gestunum
með dansi og þótti stjúpa hennar, Heródesi, henni farast
það svo vel, að haun yrði á einhvern hátt að launa henni
skemmtunina. Og hinn raupsami smáfursti, er vildi sýn-
ast gildur í augum gesta sinna, hjet henni að launum
sjerhverju því, er hún æskti, allt að helmingi »konungs
ríkis« síns. Stúlkan leitaði á fund móður sýinar ogspurði
hana, hvers hún ætti að óska sjer, en Heródias greip
færið, sem nú gafst, til þess að koma hefndum yfir Jó-
hannes, og taldi dóttur sína á það, að biðja Heródes um
höfuð skírarans á fati (Matt. 14, 8.). Heródes þóttist ekki
geta synjað henni bænarinnar, vegna eiðs þess, er haun
hafði unnið að heitinu og vegna höfðingjanna, sem við
voru staddir og sendi því til fangelsisins og ljet háls-
höggva Jóhannes.
Þannig ljet Jóhannes líf sitt fyrir ^amvizkulausum
hefndarhug hinnar grimmu og lauslátu Heródíasar. En
lærisveinar skírarans tóku líkið og jörðuðu það. Þeir fóru
síðan á fund Jesú, sem enn þá mun hafa verið staddur í
Jerúsalem og sögðu honum frá því, hvernig komið væri
fyrir meistara sínum. En Jesús sá í því, sem fram hafði
komið við Jóhannes, tákn -þess, sem fram mundi koma
við sjálfan hann og hjelt því norður til Galíleu, til þess
að vinna meðan dagur væri, því »hans tími var enn þá
ekki kominn«.
* .= *
«Hann var brennandi og skært logandi ljós« (Jóh. 5,