Kirkjublaðið - 01.08.1895, Síða 11

um, æfingu í leikflmi, sðng og ýmsar saklausar skemmt-
anir t. a. m. skógargöngur á sumrin, upplestur á ein-
hverju íræðandi og skemmtandi á vetrum. En allar
skemmtanir eru þannig valdar að vjer getum mcð góðri
samvizku lotað og þakkað Guði fyrir þær. Sumum kann
nú að virðast, sem þetta surat, er jeg hefi talið snerti
meira hið veraldlega líf, en líflð i Guði, en þess ber að
gæta að stefna fjelagsins er sú að efla heilbrigðan krist-
iudóm, og sá kristindómur fordæmir ekki saklausa gleði
°g glaðværð, heldur helgar hana og tekur hana í þjón-
ustu sína. Sá maður sem hefir fundið gleðina ( frelsara
sínum og er fyrir náð Guðs kominn til lifandi trúar,
gengur ekki niðurlútur og hryggur gegnum lífið, heldur
er ríkur af innri gleði og ró, sem einkennir hann í öllu
lífinu, meðlæti sem mótlæti. Gleðin í Guðs orði og bæn-
ariðjunni er það sem setur mark sitt á fjelagslifið hjá
oss, en eins og heimurinn og djöfullinn ginnir menn burt
frá Guði með syndsamlegum og tælandi skemmtunum,
eins tökum vjer fagrar og saklausar skemmtanir, helg-
aðar með bæninni um Guðs blessun, í vora þjónustu, ekki
til þess eingöngu með þeim að draga unglingana til vor,
heldur til þess að bjóða þcim eitthvert mótvægi móti
glaumi heimsins og lystingum, því unglingar eru þó allt
af unglingar (sjá: Páll Sigurðsson: Prjedikun á fyrsta
sunnud. eptir þrettánda). Vort orðtak er: Ekkert sann-
arlega mannlegt er óviðkomandi sönnum kristindómi. I
þetta fjelag kristinna manna eru teknir menn sem orðn-
3r eru 17 ára, og stefnir fjelagið að því að uppala þá
þannig, að þe]-r verði ávallt verðir að vera í tölu ungra
tuanna, þött höfuð þeirra þekist hinum hvitu hárum ell-
innar og eptir mínu áliti má kristindómurinn einn veita
slíka andans æsku, og ekkert annað afl í viðri veröld.
Fjelagsmenn skipta með sjer verkum í þjónustu fje-
iagsins til eflingar guðsrfkis á meðal vor. Ein nefnd sjer
um heimilið, að alit sje í regiu og sem vis.tlegast fyrir
meðlimina. Þá hefur önnur nefnd þann starfa á hönd-
um taka á móti þeim nýkomnu og tala við þá um
Þuð sem heyrir Guðs ríki til og þannig að festa þá við
fjelagið o. s. frv.