Kirkjublaðið - 01.08.1896, Blaðsíða 14

142
um hana áhrifum Guðs anda; en hann notar mannskrapta tiÍ a‘5
framkvæma sín verk. Og stefnubreyting tíSarandans í áttina að
kirkjunni er þá komin fram af starfsemi margra manna, kyrlátri
starfsemi, sem ef til vill ber lítið á, starfsemi manna, sem fáir
þekkja og sem eru fljótt gleymdir, en hafa þó meS sinni hæglátu
starfsemi beint stefnu fjöldans í betri átt og orðið þannig mörgum
til heilla og blessunar. Þaö er gömul samlíking um kyrrláta, sam-
taka starfsemi hinna mörgu og smáu, að líkja henni við vinnu
kóralladyranna, sem, þótt smá sjeu, byggja heilar eyjar með því
að leggja sjálf sig til. Sá, sem leggur sjálfan sig til, sá, sem
leggur fram krapta þá, sem honum eru gefnir, til óeigingjarnrar
starfsemi að góðu og göfugu takmarki, honum verður alltaf nokk-
uð ágengt, hann verður mörgum til góðs, þótt fáir þekki hann,
hann lifir ekki til ónj'tis, hann nær því fagra miði, að
»eiga þegar árin dvína
eptir spor við tímans sjá, —
spor, sem villtum vegtaranda
vísa braut um eyðisand,
og sem frelsa frá að strauda
farmann þann, er berst á land«
Starf hans getur haldið áfram að lifa í blessun, löngu eptir að hann
sjálfur er dáinn og nafn hans gleymt á jörðu. Guð gefi oss náð
til þess, að lifa slíku lífi, lífi kyrrlátrar, þolinmóðrar starfsemi
fyrir málefni það, sem vjer álltum helgast og þýðingarmest af
öllu.
yyÞolinmóðrar starfsemi«, sagði jeg. Ekki þurfum vjer sízt
að minnast orðanna: »í rósemi skal yðar styrkur vera«, til þess
að þau minni oss á þá tegnnd róseminnar, sem heitir þolinmœði.
Því að starfið í þjónustu kirkjunnar er þess eðlis, að þess getur
eigi verið að vænta, að árangurinn sjáist allt af undir eins. Starf-
inu að því, að flytja Guðs orð, er opt líkt við sáning, og frelsar-
inn sjálfur hafði þá samlíkingu. En sá, sem sáir, getur ekki bú-
izt við, að sjá strax sæðið koma upp. Frækornin þurfa að spíra í
moldinni og til þess þarf tíma. Og sá, sem reynir að gróðursetja
Guðs orð, fræ guðrækni og góðra siða, í hjörtum annara, hvort
sem það er presturinn hjá söfnuði síuum, eða kennarinn hjá læri-
sveinum sínum, eða foreldrarnir hjá börnum sínum, þarf því að
láta rósemina vera sinn styik, svo að hann missi eigi árangurs-
vonina og þar með áhugann, þegar hann sjer eigi ávexti starfsemi
sinnar koma strax í ljós. Þeir geta komið síðar og munu koma
síðar, ef trúlega er unnið. Eklci hittu, í dæmisögu frelsarans, öll
fræin troðinn veg eða gruunan jarðveg eða þyrnareit, heldur hittu
sum góðan jarðveg og báru mikinn ávöxt, og svo er það enn; og