Kirkjublaðið - 01.03.1897, Side 4

36
uður á skiptingunni, því að mannaverk verðnr þetta þó
vitanlega. Vísvitandi verður það ekki rangt giört, og
enginn getur að því gjört, sem missýnast kann. Þetta
liljóta menn að láta sjer nægja, og ættu ekki að láta það
vekja hjá sjer rig eða öfund til hinna, sem þeim kann
að sýnast að verði betur úti, enda er enginn vissa fyrir
því, að þeir sjái rjettara en hinir, sem verkið vinna, það
rnun verða hjer sem optar, að sitt sýnist, hverjum, og er
það ekki tiltökumál, ef menn reyna að jafna það ailt
með góðu og sjerhver vill í sönnum kærieika unna öðr-
um þess góðs, er hann kann að njóta, enda þótt það sýn-
ist tram yfir verðleika.
Það kann að sýnast sprottið af ástæðulausri tor-
tryggni að vekja máls á þessu, en það er þó ekki víst
að svo sje. Það er að minnsta kosti eðlilegt, þó að
mönnum konri slíkt í hug, er menn minnast óánægju
þeirrar, sem opt sprettur út af niðurjöfnun fátækraút-
svaranna eða annara gjalda tíl almennra þarfa, sem jafnað
er niður. Þar er svo sem alltftt, að hverjum fyrir sig
tinnst hann vera látinn bera þyngri gjaldabyrði tiltölu-
lega en nágrannar sinir eða aðrir sveitungar og ímyndar
sjer jafnvel að hann sje »lagður í einelti«. Hjer verður
um miklu hærri upphæðir að ræða en ársgjöld manna
eru venjulega, og þess vegna því meiri ástæða til að
gjalda varhuga við ástæðulítilli óánægju eða tortryggni,
það færi betur að aðvörun gegn þessu reyndist óþörf; en
»ekki veldur sá, er varar«.
Egill gamli Skallagrímsson þekkti vel mannlegan
breyskleika, þar sem um fjármunalegan hag er að ræða.
Svo segir í sögu hans, að eitt sirin í elli sinni ræddi
hann svo við frændkonu sína, ÞórdísiÞórólfsdóttur: »Ek
skal segja þér, hvat ek hefi hugsat. Ek ætla at hafa til
þings með mér kistur þær tvær, er Aðalsteinn konungr
gaf mér, er hvártveggja er full af ensku silfri. Ætla ek
at láta bera kisturnar til lögbergs, þá er þar er fjöl-
mennast. Síðan ætla ek at sá silfrinu, og þykir mér uDd-
arligt, ef allir skipta vel sín í milli. Ætla ek at þar
mundi vera þá hrundningar eða pústrar, eða berist at
um síðir, at allr þingheimrinn berðist«. (Egils saga 85.).