Kirkjublaðið - 01.03.1897, Side 11

43
þegar presturinn, sem hafði tekið vigslu fyrir vestan haf,
af forseta kirkjufjelags íslendinga þar, spurðist fyrir um
það, eptir að hann kom heim til Islands, hvort sú vigsla
dygði honum ekki, ef hann vildi sækja um brauð og
gjörast prestur hjer heima. Fyrirspurninni var svarað
neitandi, jafnvel þó hann væri guðfræðingur hjer af
prestaskólanum.
Allir þekkja söguna í »Iðunni« um prestinn, er skýrði
barn í öðrum söfnuði, þar sem hann var á ferð, og fjekk
ofanígjöf fyrir trá biskupi. Jeg kann aðra sögu, sem
sýnir betur ófrelsi prestsins. Hún er svona: Það var
anno domini 1890, að jeg eitt sinn fjekk óvigðan mann
til að prjedika fyrir mig 1 fríkirkjunni á Eskifirði, með
því jeg var sjálfur lasinn og treysti mjer ekki að fara
til kirkju. Það var gáfaður og guðhræddur ungur mað
ur, og velkynntur á Eskifirði, þar sem hann í fleiri ár
hafði verið barnaskólakennari.
Svo stóð á þennan dag, að lýsa átti 2. lýsingu með
brúðhjónum nokkrum, og bað jeg hann að gjöra það
líka.
Mjer kom það nú ekki svo mjög á óvart, að gár-
ungar á Eskifirði fóru þegar að kalla þennan mann »kape-
lán« minn. Það var ekki annað en við mátti búast. En
hitt kom mjer með öllu óvart, að út úr þessu varð heil-
mikil rekistefna.
Jeg hafði, eins og kunnugt er, rekið mig óþyrmi-
lega á grindurnar, sem prestarnir eru grindaðir í. Nú
var jeg að vísu kominu át úr grindunum; en jeg vissi
sem hjer ræðir um, og vel gjört af biskupi að bjóðast til ]iess. Bisk-
upi er eigi ætluð nein afskipti af utanþjóðkirkjusöfnuðum og Jorstöðu-
mönnum þeirra og »ábyrgð« sú, sem 13. gr. laganna (19. fehr. 1886)
talar um, verður að sjálfsögðu að koma veraldlegu leiðina. En nú er
biskupinn jafnframt rikisins þjónn, og þvi kemur þetta ósamræmi fram,
sem sjera Lárus víkur að hjer á eptir. Annars ganga lögin um ut-
anþjóðkirkjumenn út frá þvi, að embættisverk »forstöðumannsins« hafi
hina sömu borgaralegu þýðingu, sem þau værn af þjóðkirkjupresti fram-
in, þó að »forstöðumaðurinn« sje alls ekki vigður.
Aths. útg.