Kirkjublaðið - 01.03.1897, Síða 13

45
hafa getað hneixlislaust og vítalaust átt sjer stað i þjóð-
kirkjunnix, og hann kveðst sannt'ærður ura, »að enginn
þjóðkirkjuprestur mundi hafa leyft sjer slíkt«. Nei, eu
þeir leyfa sjer sumir annað verra.
En þá safnaðarfrelsið ! Söfnuðirnir byggja kirkjurri-
ar og halda þeim við með hinum árlegu gjöldum sinum;
en hafa ekki svo mikil ráð yfir þeim, að þeirmegikoma
þar saman til að syngja sálma og hafa Gluðs orð um
hönd, nema vígður maður boði orðið. 0g þó er enginn
efi á þvi, að það mundi verða til blessunar hjer eins og
annarstaðar, að guðhræddir leikmenn prjedikuðu við og
við, og ætti þjóðkirkjustjórnin ekki að leggja tálmanir
fyrir það eða amast við því, þó aldrei nema Ágsborgar-
játningin segi; »að enginn eigi opinberlega að kenna í
kirkjunni . . . nema hann sje kallaður að rjettum kirkju-
sið«. Hin kirkjusiðalega köllun ætti þó ekki að vega
meira en Drottins köllun; en án hennar, án hjartanlegs
innra trúarlífs og rótgróinnar sannfæringar fer enginn
ieikmaður að prjedika. Einmitt í því liggur að nokkru
leyti kraptur þeirra. Eu þeir »æpa ekki eptir nótum«
þessir leikprjedikarar, og í þjóðkirkjunum verður allt að
fara fram eptir nótum. Þjóðkirkjunum er jafnaðarlega
illa við allar slíkar frelsishreifingar. Þess vegoa varð
hinn frægi iðrunar-prjedikari Norðmanna Hans Hauge að
sitja 10 ár í varðhaldi, þótt hann iítið eða ekkert viki
frá kenningu ríkiskirkjunnar.
Það er til saga um einn óregluprestinn. Hann var
kominn í kirkju til að »messa«, en var eitthvað hálfilla
á sig kominn og kenndi sig ekki vel mann til þess, ætl-
ar því út aptur, og hætta við messugjörðina. En yfir-
valdið var í kirkju, kemur í veg fyrir prest i kórdyrum,
og segir með reiddan hnefa i byrstum róm: »Þú skalt
messa!« og svo varð prestur að messa, þó illa gengi.
Kirkjustjórnin segir: »Þú skalt messa« við margan prest,
sem aldrei hef'ði átt að vígjast; og við söfnuðinn: »hann
skal messa«, þó söfnuðinum vilji helzt af öllu losast við
prestinn. En ætli einhver óvigður maður inn i kirkjuna,
til að vitna um f'relsara sinn í heyranda hljóði þá stend-
ur hin volduga kirkjustjórn í dyrunum með reiddan vönd