Kirkjublaðið - 01.12.1897, Page 10

þekking alheimsins, rannsókn hins innra og ytra lífs, sem eigi að leiða
mannkynið og hvern einstakling út úr ljósi Jesú Krists. — Og þó hafa
allir þessir þegið ljós af hans ljósi, þó þeir kannist ekki við það, til
þess að geta stært sig af sinu eigin ljósi.
Sannleikurinn er sá, að það þarf mann eins og Davið til þess að'
geta kannast við og sjeð, að hann liafi ófyrirsynju læst sig inni í horg
þessari. Til þess þarf mann, sem þekkir sinn eigin veikleika og skamm-
sýni, mann, sem finnnr sig eins og »sundurhrotið ker«, þegar liann ætl-
ar að »spila upp á sinar eigin spýtur«. Til þess þarf mann, sem þekkir
ljósið og frelsið i Jesú Kristi. Þá sjer hann fyrst þá miklu hættu, er
hann hefir stofnað sjer í með því að læsa sig inni í heimsins borg. I
liinu nýja ljósi, Jesú Krists ljósinu, opnast augu hans fyrir allri þeirri
hættu og vjelráðum, svikum og undirferli, villu og myrkri, sem þar rik-
ir. Borgin getur verið upplýst af hinu sterkasta og skærasta rafurmagns-
ljósi þessa heims, en enginn nema sá, sem upplýstur er af ljósi Drottins
Jesú, skynjar, að dauðamyrkur syndarinnar grúfir yfir þessari ljómandi
horg rneð öllum hennar skrauthýsnm og visindastofnunum, hennar fögru
listum og íþróttum, öllu hennar framfara og menntalifi. Hann sjer að
menn.hafa læst sig þar inni i myrkri dauðans og syndarinnar, hversu
bjart sem þar annars er, af því menn hafa hafnað hinu sanna ljósi, ljós-
nu í Jesú Kristi.
Að því leyti sem vjer kristnir menn tilheyrum ekki Drottni Jesú
með lífi og sál, að þvi skapi svíkjum vjer hann og sýnum honum hana-
tilræði likt eins og íbúar Kegilahorgar gjörðu Davíð Jesús hefir rekið ó-
vinaliðið af höndum vorum. Hann hefir niðurhrotið djöfulsins verk.
Hann hefir af elsku til vor látið sitt heilaga líf á krossinum, og með
þvi keypt oss frið við Quð. Skyldum vjer þá ekki eiska hann aptur á
móti? Skyldum \rjer ekki með lifandi trú og einlægri elsku gefa honum
hjörtu vor? Ileimurinn sleppir þá fyrst sinnm tökum á oss, þegar vjer
gefumst honum. En vjer gefumst honum á sarna hátt og Davíð þegar
hann í hinni mestu lífsbættu fól sinn anda í föðursins hendur; vjer gef-
umst honum sem þeir, er enga hjörg geta sjer sjálfir veitt, og engrar
hjálpar geta vænzt af öðrum. Vjer gefumst honurn með þeirri lifandi
sannfæringu, að hann einn sje vor frelsari og Drottinn, að hann einn
vilji, liann einn geti frelsað oss. — Þannig verður að vera ástatt í
hjarta mannsins, tll Jiess að hann geti sagt: «Drottinn er mitt ljós og
mitt frelsi« Hann verður að gefa allt sitt ípálefni í Drottins vald, gefa
hans anda ráðrúm í hjarta sinu. Ljósið Krists fær eigi lýst oss, frelsi
Krists fær eigi inngang i hjörtun, nema þar innra húi hið lifandi traust
á Guðs náð og varðveizlu, svo vjer fáum ekkert spor stigið oss til
heilla og far.sælda í lifinu nema i Guðs náðarljósi, og engan veg ratað
út úr hættum og mannraunum nema í Drottins frelsis ljósi. — Ljósið og
írelsið er eins náskylt eins og orsök og afleiðing. — Þar sem ekkert
ljós er, þar er ekkert frelsi; því andi mannsins — Guðs andi i manninum
— getur ekki öðlast frelsi nema í Guði frelsara sinum, og ekkert ljós