Sunnanfari - 01.09.1891, Blaðsíða 3

19
jakar í spori rísa.
Hátt slær nösum hvæstum
hestur í veðri geystu.
Fram af hjalla hæstum
hvín í faxi reistu.
Hart er í hófi frostið;
hjelar andi á vör. —
Eins og auga brostið
yfir mannsins för
stjarna, stök í skýi,
starir fram úr rofi.
Vakir vök á dýi
vel, þótt aðrir sofi.
»Vötn« í klaka kropin
kveða á aðra hlið,
gil og gljúfur opin
gapa hinni við.
Bergmál brýzt og líður
bröttum eptir fellum.
Dunar dátt í svellum:
Dæmdur maður ríður!
II.
þ>egar ljósið deyr er alt dapurt og svart,
með deginum vangi bliknar.
Nú vaknar af rökkurmoldum mart.
I minningum dauðum kviknar.
þ»ótt beri þig fákurinn frái létt,
svo frosnum glymur í brautum,
þú flýr ekki hópinn, sem þyrpir sér þétt,
þögull í hvylftum og lautum.
Hver andvökunótt, hver æðrustunnd
alin í beig og kvíða,
sjálfframdar hefndir sjúkri lund
saka, er ódæmdar bíða,
í lifandi myndum þig einblína á
með augum tærandi, köldum;
og svipinn þeim harmar liðnir ljá
frá lífs þíns einverukvöldum.
En hálfur máni á himinleið
slær helbjarma á mannanna ríki,
og merkir skarpt þína miðnæturreið
á melinn i risalíki.
þ>ín fylgja hún vex og færist þér nær
þótt á flóttanum heim þú náir.
því gleymskunnar hnoss ei hlotið fær
neitt hjarta sem gleymsku þráir.
III.
Nú er ei tóm fyrir dvala og draum.
Dauðs manns hönd gripur fast um taum,
en hesturinn hnýtur og dettur,
hnykkir í svipan hnjám af jörð,
heggur sköflum í freðinn svörð
og stendur kyrr eins og klettur. —
Ei gleymir neinn þess svip, er hann sá
sjónum heiptar sig bregða á
hálfbrostnum hinnsta sinni.
Uppgrafin stendur þar ódæðissynd
ógnandi’ í götunni — vofeifleg mynd
vakin af mannsins minni.
Leikur tunglskíma hverful um hár
og helbleikar kinnar, en augu og brár
skuggar í hálfrökkur hjúpa.
Ur hálsinum fellur fagurrautt blóð,
freyðir og litar hjarnbarða slóð.
Titra taugar í strjúpa.
Reidd sem til höggs er höndin krept
hátt á lopti, önnur er heft
á bitrum, blikandi hnifi.
þ>ýtur í vindi af þungum móð
þulin heiting. Svo mælti fljóð
svikið er svipti sig lífi:
»Svo illar hvíldir eg af þér fékk
og óhreinan hef eg setið bekk,
því ertu nú dauðadeigur.
þ>ótt svikir þú mig skal orð mitt efnt;
mín er eptir þessa nóttu hefnt.
Séra Oddur, nú ertu feigur«.
Bót er að skamt er bæjar til,
blasa við hurðir og stafnaþil,
glitrar á glugg einn í ranni.
Voði og tjón er alt tómt og hljótt;
trylt getur draugur í auðn og nótt
vitið af menskum manni.
Vafið af afli að kviði knýr
keyri úr sporum nötrandi dýr.
Duna dynkir í svellum.
Glottandi vofan sér víkur á snið
úr vegi, en flýjandi gellur við
hlátur í hófaskellum.