Sunnanfari - 01.03.1893, Qupperneq 3

83
J>ar með skallann sat hann sveittann,
síðar drúptu brúnagnýpur,
undir funi’ er upp þeim þeytti ’ann.
Ákaft mjög hann skyrið sýpur.
Mátti bóndinn búnu eira;
byrstur Eigill kvað við rekka:
»þ»yrstir mig nú miklu meira,
mun eg enn þá stundu drekka«.
Bóndi mælti: »Matinn gef eg,
mungát vantar, það er illa!
Ekki vistir aðrar hef eg
utan skyr á borð að tylla«.
Drykkjusveinar dýrshorn fyltu,
drakk það Egill niðrað botni.
Siðast trúi’ eg allir yltu
útaf nema »skallinn rotni«.
Húsfreyja sat rík í ranni,
ræddi hljótt við dóttur fríða:
»Seg þú hinum mikla manni
matar æðri skuli ’ann bíða!«
Geingur fram til gestsins meyja:
»Get eg til þig muni þysta!
það bað móðir mig að segja:
magann geym til betri vista«.
Bónda þegar bræðin fyldi,
barnið laust og náði svara:
»Mælir þú æ sem miður skyldi!«
— Matinn vildi ’ann gjarnan spara.
Hlóðust borð af beztu vistum,
batna þótti gestum eldið;
ölið svalar þegnum þystum.
f>á var drukkið leingi um kveldið.
Svífur ölið ramt á rekka,
róstu má þar inni heyra.
Ograr bóndi Agli að drekka,
ætlar hann skuli ei þola meira.
Tók hann hornið, teygi stóra
teygar bæði fast og leingi.
Einn þá drakk hann fyrir fjóra
fallna i valinn sína dreingi.
Fann þó ei má eira leingur,
opna varð hann spýjugaungin.
Brýzt þá inn, að bónda geingur,
býzt að gjalda vistarfaungin.
Upp að stöfum Ármóð kreisti,
axlir bónda að veggnum knúði,
ógna spýju úr sér þeysti
í andlit hans, og leingi spúði.
Heimamenn þá drukknir drafa
daufan kur um gestinn nýja,
að hann skyldi ekki hafa
utar geingið til að spýja.
Egill mælti: »Ei mér fáið
ámæli, — að hyggju minni
nú þér bóndann sjálfann sjáið,
sem ei minna spýr hér inni.
í orustu vék hann eigi nokkru sinni,
einginn var sem hann við! bragi slyngur.
— »En aldrei hefir enn í manna minni
meira« drukkið »nokkur íslendingur«.
Vínland.
Tvö minningarrit um fund Vesturheims fyrir
400 árum.
I 6. nr. Sunnanfara er getið um hið merkilega
rit, sem H. Harrisse gaf út í þessu skyni, en síðan
hefi eg haft tækifæri til að fara yfir tvö samskonar
rit og skal eg skýra frá þeim í fáum orðum, því
bæði eru þau mjög merkileg og auk þess snerta
þau landafræði Islands beinlínis,
Fyrra ritið heitir: Bidrag till Nordens aldsta
kartografii og er gefið út í Stokkhólmi 1892 af
merku sænsku félagi, sem fæst við mannfræði og
landafræði. Lítið er um lesmál í riti þessu, ekki
nema formáli eptir A. E. Nordenskiöld og svo skrá
yfir kort þau, sem eru prentuð þar, en þau eru
níu að tölu og öll af Norðurlöndum. Aðaláherzlan
hefir auðsjáanlega verið lögð á að gera þessi gömlu
kort sem allra bezt úr garði, enda verður ekki
annað séð en það hafi tekizt mætavel. Bókin, eða
réttara sagt kortin, eru í geysilega stóru arkar-
broti. Pappírinn er mjög vandaður og prentið að
sama skapi. 100 eintök hafa að eins verið lögð
upp. Nordenskiöld segir í formálanum að rit þetta
sé nokkurskonar viðauki við Facsimile-Atlas hans,
sem kom út 1889, en það er fyrst og frernst yfir-
lit yfir sögu kortanna frá alda öðli fram um 1600
og svo sýnishorn af kortum frá öllum þessum tíma
og er mjög merkilegt rit.
Lítið hefir verið ritað um kortsögu íslands
hingaðtil og ekkert, sem teljandi er, nema ýmsir
kaflar í Landfræðissögu þorvalds Thoroddsens.
þar er þó ekki getið um helminginn af kortum
þeim, sem sjálfsagt hefði verið að lýsa, hefði átt
að rita til nokkurrar hlítar um islenzka kortsögu.
það er heldur ekki von að þorvaldur þekti kort
þau sem hér er um að ræða, því frumritin eru
flest i handritasöfnum suður á Italíu og hafa ekki
verið gefin út fyr en nú. í annan stað kom ritþetta
ekki út fyr en á eptir að Landfræðissaga þorvalds
var komin út fyrir nokkru.
Eg er sannfærður um að minningaríit þetta
berst fáum Islendingum í hendur og skal eg því