Sunnanfari - 01.09.1895, Blaðsíða 3

19
kominn að tíunda (decimera), og biður hann þá
að gera svo vel og taka sig fyrstan, »þó þú
vitir, að mér þykir ekki eins vænt um neinn
mann eins og þig, nema manninn, sem einu sinni
stal frá mér bókunum utanlands«. J>að varð
ekki meira af tíundaninni, og héldu þeir vináttu
sinni eptir sem áður.1)
þ>að er varla efi á því að alvara og vand-
læti Schevings hefir verið skólanum hollara en
hávaði og harðstjórn Bjarna rektors, þó að hún
hafi, ef til vill, haft sína kosti.
Við lækinn.
Brosandi situr þú bakkanum á,
blómfagra meyja, en eg tíni strá
og blómin í strauminn, er ber þau til þín
og burt frá þér aptur, — og svona’ er nú mín
æfin og yndið á förum.
Leiðirnar skilja og likast til þá
líð eg úr minni þér rétt eins og strá;
en þú hefir unnað mér, það er mér nóg,
því get eg dáið og sofið í ró,
unz leiðirnar liggja aptur saman,
þ>ar til þú vekur mig brosandi og blíð, —
þá búum við saman um eilífa tíð;
eg verð þá að eingli, og verð líkur þér, —
þú varst það nú ætíð, því fyrirgefst mér,
þó að eg elskaði eingil.
Páll Olafsson.
Frá Kaupmannahöfn.
Islendingar hafa átt og eiga enn svo mikil
samskipti við Ðani, eiga svo mart undir högg að
sækja til þeirra og eru neyddir til þess, eiga
svo margar menjar og endurminningar bæði frá
fyrri og síðari tímum í Kaupmannahöfn, höfuðborg
Dana, að nærri má geta, að fiestum mundi þykja
fróðleikur i að heyra þar nokkuð sagt frá, hvað
það er og hvernig því sé varið þar í borg, sem
að einhverju leyti er bundið við ísland eða ísland
varðar að einhverju, því það ætlum vér að allur
þorri manna sé lítt fróður um. það verður þvi
nú í Sunnanfara um hríð skýrt frá í all-langri grein,
er skipt verður niðuríkafla, sem koma munu út smám-
saman og verða ritaðir af sínu sinni hverjum, öll—
um þeim helztu stofnunum hér í borg, sem hafa
þýðingu fyrir Island, svo sem ráðuneytdnu fyrir Is-
land, Háskólanum, Stúdentagarðinum (Garði) og
lífi íslenzkra stúdenta hér, Kommunitetinu og sjóð-
um, er íslendingar geti feingið styrk úr, söfnum, er
hafa islenzka muni að geyma, svo sem Bíkisskjala-
safni, Konungshóklilöðu, Háskólabókhlöðu og Árna
safni Magnússonar, Náttúrugripasafni, safni Alberts
’) Saga þessi er tilfærð hér eins og mér sagði hana
Konráð prófessor Gíslason. (J. p.f
porvaldssonar, Bœjarskjalasafninu og Forngripa-
safninu norræna, pjóðgripasafni, félögum, svo sem
Bókmentafélagi, Fornfræðafélagi, Fornritafélagi, ís-
lendingafélagi, félagi íslenzkra stúdenta, helztu íslenzk-
um verzlunarfélögum og kaupmönnum. Ekki verður
þó sagt frá þessu i neinni fastri röð heldur eptir
því, sem fyrir fellur. Mun frásögnin einkum verða
skýrandi og fræðandi, en þó sagður kostur og
löstur á hverju sem er, ef svo ber við að horfa.
Ætlum vér að þetta geti verið meðal annars til
góðs fyrir márga menn, er koma hingað ókunnug-
ir frá íslandi. Mun i næsta blaði verða tekið til
þessara mála.
Sannsögli Boga Melsteðs.
Af því að Bogi Melsteð hefir dirfzt í Fjallkon-
unni að lýsa þau orð ósannindi, sem höfð voru eptir
honum í Sunnanfara IV, 12 (bls. 94) umháskólasjóðinn,
birtist hér vottorð frá þrem mönnum, sem eru fult
eins valinkunnir og Bogi, og voru viðstaddir og
heyrðu munnsöfnuð hans :
»það vottum við undirritaðir, að við vorum á
íslenzka stúdentafundinum í Kaupmannahöfn 25.
Apríl þ. á. og sáum að cand. mag. Bogi Th. Mel-
steð gekk að sæti Dr. Jóns þorkelssonar, er þá
hafði i erindi minzt á stofnun háskólasjóðsins, og
getið þess, að Bogi hefði meðal annara skrifað
undir áskorun um samskot til hans, og heyrðum
við þá, að Bogi Melsteð skaut þeim orðum að
Dr. Jóni og laut jafnframt niður að honum: »þú
hefir þá stolið nafni mínu undir hana«.
Kaupmannahöfn 6. Júlí 1895.
Siguröur Pe'tursson. porst. Gíslason.
Enn fremur sagði Bogi Melsteð, er Dr. Jón
bað hann itreka orð sín: »þú munt bezt vita
sjálfur, hvernig þú hefir komizt að því«.
Siguröur Pétursson.1)
það votta eg undirskrifaður, að eg heyrði
cand. mag. Boga Th. Melsteð mæla þau orð til
Dr. Jóns þorkelssonar á stúdentafélagsfundi hér
25. Apríl þ. á., að Jón hefði stolið nafni sihu und-
ir áskorun til samskota til háskólasjóðsins.
Kaupmannahöfn 13. Júli 1895.
Jens B. Waage.<
Hér virðist ekki þurfa framar vitnanna við, og
verður það nú Boga að klóra sig út úr þessu.
Vísa Séra Páls skálda um Jón Torfabróður;
þú hefir leingi lifs um tíð
lagt þig i að slaðra
bölvað haugabull og níð
bæði’ um mig og aðra.
') þessi yfirlýsing Sigurðar Péturssonar kemur að aungu
leyti í bága við yfirlýsingu hans í Fjallkonunni XII, 32,
því að þar með vill hann ekki annað segja en að Bogi
hafi ekki lýst þeim orðum yfir, er hann mælti, heldur að
hann hafi sagt þau við Jón þorkelsson, og, ef til vill, ekki
ætlazt til að þau yrði vottföst. — Að öðru leyti er vist
ekki rnikið að byggja á heyrnarleysi Helga Jónssonar og
Sæmundar Bjarnhéðinssonar, góðkunningja ábm. þessa
blaðs. J. p.