Sunnanfari - 01.01.1897, Blaðsíða 2

54
Undir Múlafjalli.
Það er um dagsett. Drungi loftið fyllir,
drynur í fjalli brothljóð sterkra vinda,
og hræfareldinn andar loftsins kynda,
við ódaun hans og glóri kalt mig hryllir,
og krepjan fúl og köld mig vefur örmum
og kyssir dátt. Eg held mér naumast vörmum.
Máfarnir soltnir úti’ á vogi agga,
og uppi í gnýpum valur heyrist gæla,
útburðirnir í Stóruskoru skæla,
í Skollaurð er melrakkinn að gagga,
á draugi og álíi í Kattarhöfða er kæti:
eg kenni moldarþef og heyri „læti“.
Mjer leiftrar fyrir augum einhver blossi,
nú aftr — það er rosaljósagangur,
og klárnum sveiflar kastvindurinn strangur,
hann kastað hefði flötu rýrra hrossi,
Þyflinum hærra þyrlar hann upp sjóinn
og þeytir saman brimlöðrið og snjóinn.
Um grýttan veg — ef vegur mætti heita —
veðrinu móti hlýt eg för að hvata,
þó myrkt skammdegisrökkur sje, eg rata,
því rjettri stefnu varla má hjer breyta:
á aðra hönd við himin klettar mæna,
á hina standberg nið’r í djúpið græna.
Svellbólstrar cru í öllum lækjadrögum
og undir hófa klessist bleytings-snjórinn,
svo beitt fær ékki sköflum skörpum jórinn,
því skriðkar hann og berst að klettasnögum
á bergsins ystu brúu, þars undir gellur
brimaldan trylld, að hamravegg er fellur.
Við Grani, næsta nauðulega staddur —
á nöfum bergsins tyllu litla fundum, —
þá teljum lokið lífsins muni stundum;
líksönginn kyrja náttúrunnar raddir;
ógurleg gröfln gín und fótum vorum;
geigvænlegt er að standa í slíkum sporum.
En eitt sinn gleipir gröfin helmyrk alla,
og Grani minn, við hræðumst ckki’ að deyja,
í hana þó — eg held eg verði að segja —
er hryllilegt að mega kvikur falla.
Hve aptur þá til lífsins lcið við fundum,
það langað hefur mig að skilja stundum.
(des. ’9ö).
Björn Bjarnarson.
Á aúðniiiiii.
Jeg hef streingi í öllum vöðvum eins og jeg
hefði verið í þrælaslætti í gær, og hrakinn og
hrjáður eins og lamb, sem gengið hefur í rekstr-
um í fyrstu snjóum eftir endilöngum almenningi
og hvergi feingið jórturtuggu í svanginn. Þó
hef jeg setið um kyrt í heilan mánuð og etið
og drukkið eins og mig hefur lyst.
• En í gær var jeg í rækallans slydduför, og
að henní bý jeg fyrst um sinn. Þá fór jeg fót-
gangandi yflr jötunheim, sem öðru nafni heitir
Aldamóta-aucfn.
Jeg var búinn að ganga óralangan veg, en
loksins tók að halla undan fæti. Jeg vonaði
því, að þá og þegar mundi glóra niður að
Botni, sem er fyrsti hvíldarstaðurinn fyrir neð-
an auðnina.
Það var tekið að halla undan fæti, sagði jeg.
Ef til vill væri þó rjettara að segja, að tekið
væri að halla undan knjám og olnbogum. —
Öskrandi vestan-skari næddi austur eftir flug-
hálli auðninni, beiut á móti mjer, og hafði jeg
því eigi annað fangaráð í verstu rokunum en
að flcygja mjer á grúfu og skríða á fjórum fót-
um. Þannig hjelt jeg áfram eftir krosssprung-
inni jökulgljánni; en himininn hjekk niður yíir
höfði mjer, hnökróttur og úflnn eins og ótáinn
illhæringur.
Loksins sá jeg eitthvað kvikt fram undan
mjer. Skyldi jeg nú vera kominn í tröllahend-
ur eða óvætta?
Það er ekki að orðlengja það. Þarna mætti
jeg skepnu í mannsmynd, þó ferlegværi. Vöxt-
urinn var óliðlegur, kampurinn eins og fax á
villtum útigangsfola og hrákar í skegginu. Þessi
maður var berhöfðaður, hárið úfið og því líkast
sem blautur þirill hefði írosið: sinn flókasnep-
illinn stóð í hverja áttina, og voru músabú og
hrafnadyngjur í lubbanum.
Þegar fundum okkar bar saman, köstuð-